---

Για τα tribute bands τα έχουμε ξαναπεί, αλλά ο McAvoy και οι φίλοι του αποτελούν ξεχωριστή περίπτωση. Πρώτα απ' όλα ο ίδιος ο Gerry McAvoy έπαιζε είκοσι χρόνια με τον Rory Gallagher, όσο για τον Ted McKenna, ας πούμε ότι η φράση «πλούσιο βιογραφικό» είναι υποτιμητική για τον ντράμερ των The Sensational Alex Harvey Band. Οι δουλειές του με Michael Schenker Group, Greg Lake και Ian Gillan υπήρξαν σημαντικές και να μην ξεχνάμε ότι έπαιξε και με τον Gallagher την περίοδο 1976-1981. Για τον Ολλανδό κιθαρίστα, Marcel Scherpenzeel, μην ρωτάτε ποιoς είναι, παρά γιατί είναι άγνωστος ένας τόσο άξιος μουσικός. Ας μην προτρέχουμε, όμως, γιατί την πρώτη μέρα η έκπληξη ήρθε από τους Έλληνες Big Ballz, την υπέροχη tribute band των AC/DC. Να πούμε μόνο ότι με κλειστά μάτια νόμιζες ότι άκουγες τους μεγάλους Αυστραλούς. Άντε με το καλό να παίζουν και σε στάδια τα παιδιά. Τη δεύτερη μέρα άνοιξαν οι Remember Lizzy με πολλή αγάπη για τους Thin Lizzy και τον μεγάλο Phil Lynnot και μπήκαν στις καρδιές μας χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία.

Τώρα για την Band οf Friends αν λέγαμε ότι ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι από το πρώτο κιόλας τραγούδι, θα καταλαβαίνατε για τι συγκρότημα μιλάμε; Ας πούμε ότι και οι έξι που είμασταν στην Φιλαδέλφεια όταν είδαμε τον Rory Gallagher και στο Κύτταρο, όσο και να μας έλειπε, οι Band Of Friends τίμησαν την μνήμη του και με το παραπάνω.

Απέδειξαν ότι η δεξιοτεχνία και η θεατρικότητα σε αγαστή συνεργασία μπορούν να κάνουν ακόμα και το συνήθως μπλαζέ ή ξενέρωτο - ή όπως θέλετε πέστε το - ελληνικό κοινό να χορεύει, να χτυπιέται, να γελάει, να κλαίει (αυτό το ρημάδι το ρεμπέτικο A Million Miles Away δεν παίζεται) και να τραγουδά εν χορώ επί δύομιση ώρες α-στα-μά-τη-τα. Δεν είχε καμμία σημασία αν έπαιζαν τα up-tempo τραγούδια του Rory ή τα εκπληκτικά blues που άφησε πίσω του ο άγιος γόνος του Ballyshannon. Εκεί ξεχωρίζουν οι γκρουπάρες από τα γκρουπάκια, γιατί άλλοι με το ίδιο υλικό θα μας έκαναν να «περάσουμε καλά» ενώ οι Band Of Friends μας έκαναν να νοιώθουμε ότι πετάμε. Ο Gerry McAvoy να ξεσηκώνει το κοινό με τις προτροπές του, ενώ ο Marcel ζωγράφιζε με την κιθάρα του - μια κιθάρα Fender, ταλαιπωρημένη, με χιλιάδες χιλιόμετρα στο καντράν της αν κρίνουμε από τα σημεία όπου το ξύλο είχε λειώσει από το χέρι του. Δεξιά και αριστερά μου νέα παιδιά, από δώδεκα χρονών και πάνω, που δεν είχαν ξαναδεί κάτι παρόμοιο και σίγουρα δεν θα το ξεχάσουν ποτέ. Στις δυόμιση ώρες, κάθε μέρα, που μας παρέσυραν στο Μαγικό Χορό τους, η διάθεσή μας παρέμεινε σταθερά ανεβασμένη σε σημείο που να λες ότι βρήκες το φάρμακο κατά της στενοχώριας και το όνομα αυτού είναι rock'n'roll. 

Δεν ήταν συναυλία.

Ήταν Εμπειρία Ζωής. -- Παναγιώτης Φουρκιώτης