---

Σάββατο απόγευμα στο Λονδίνο και νομίζεις ότι είσαι στο Ελσίνκι. Παγωνιά. «Μα είναι Μάρτιος, μεθαύριο Απρίλης», αναρωτιέμαι. Ο πιο κρύος Μάρτιος τα τελευταία 60 χρόνια, διαβάζω στην εφημερίδα. Κι όμως, αντί να χωθώ σε καμμία pub στο Covent Garden, βρίσκομαι στο Wood Green, ένα βόρειο προάστιο της πόλης. Και παρ' ότι δεν αισθάνομαι τα πόδια μου από το κρύο, περιμένω υπομονετικά το λεωφορείο που θα με μεταφέρει στο Alexandra Palace. Έχω το σκοπό μου, βλέπεις, κι εκεί είναι που αρχίζω να καταλαβαίνω λίγο πως αισθάνονται κάποιοι γραφικοί προσκυνητές που ανεβαίνουν μέσα στο ντάλα του Αυγούστου γονατιστοί τους δρόμους της Τήνου. Δεν τους νοιάζει καθόλου η ταλαιπωρία. Ίσα ίσα, αυτή μεγαλώνει την επιθυμία τους να φτάσουν στον προορισμό τους. Έτσι κι εγώ, αυτό το «κατεψυγμένο» απόγευμα δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο πέρα από αυτό που με περιμένει. Μια βραδιά με το συγκρότημα που αν κάποιος μου έβαζε το μαχαίρι στο λαιμό θα επέλεγα για πολλούς, κυρίως βιωματικούς, λόγους ως το «αγαπημένο» μου. Suede στο 'Ally Pally' λοιπόν και όλα τ' άλλα δεν έχουν καμμία σημασία απόψε.

Φτάνοντας στο χώρο της συναυλίας, οι ουρές φτάνουν μέχρι την αρχή του λοφίσκου που είναι χτισμένο το εμβληματικό λονδρέζικο κτήριο. Εδώ είμαστε, λέω από μέσα μου. Κι όμως, η οργάνωση είναι τόσο καλή που σε δέκα λεπτά το πολύ βρίσκομαι ήδη μέσα. Πώς λέμε Ελλάδα, καμμία σχέση. Αφού κάνω μία αναγνωριστική βόλτα στο χώρο πριν την κυρίως αίθουσα, μπαίνω μέσα. Το support μου ακούγεται αρκετά αδιάφορο και χωρίς να του δώσω δεύτερη ευκαιρία ξαναβγαίνω έξω. Μπύρα, κουβέντα για το καινούργιο άλμπουμ και τις προηγούμενες συναυλίες της μπάντας και κάνα τσιγάρο στον προαύλιο χώρο, ο οποίος σε συνδυασμό με τα πρόχειρα κάγκελα και τη συνεχή κίνηση όλων μας για να ζεσταθούμε θυμίζει πιο πολύ αυλή φυλακής.

Μ' αυτά και μ' αυτά, η ώρα περνάει και πλέον έχουμε πάρει θέση αρκετά μπροστά στην - τεραστίων διαστάσεων - κεντρική αίθουσα, μαζί με άλλους 10.000... προσκυνητές σχεδόν κάθε ηλικίας. Από έφηβους μέχρι εξηντάρηδες. Το συγκρότημα, γνήσιοι βρετανοί γαρ, δε μας αφήνει να περιμένουμε πολύ και με το που τελειώνει το "Βodies" των Sex Pistols, ανεβαίνει στη σκηνή με τον Anderson να βγαίνει τελευταίος κι ενώ ήδη ακούγονται οι πρώτες νότες του "Barriers". Ακολουθούν άλλα δύο καινούρια κομμάτια, το καταπληκτικό "Snowblind" και το πρώτο σινγκλ από το Bloodsports, "It Starts and Ends With You", τα οποία ζεσταίνουν τόσο πολύ το κοινό ώστε να είναι έτοιμο γι' αυτό που θα επακολουθήσει. Τι είναι αυτό; Ένα δεκάλεπτο απόλυτης έκστασης: "Animal Nitrate", "Metal Mickey", "We Are The Pigs" και πλέον δεν υπάρχουν έφηβοι και εξηντάρηδες. Υπάρχει μόνο μία ανθρώπινη μάζα που πηγαίνει πάνω κάτω και τραγουδάει με όση δύναμη έχει τους στίχους, καθοδηγούμενη από τον απόλυτο pop frontman. Κι εκεί που περιμένεις το τελειωτικό χτύπημα, παύση. "We're the Suede Group", μας ενημερώνει ο Anderson και συμπληρώνει ότι σαν χθες πριν από 20 χρόνια κυκλοφόρησε ο πρώτος δίσκος του συγκροτήματος. «Γι' αυτό, λέμε να παίξουμε ένα κομμάτι που μου θυμίζει αυτό το άλμπουμ» και ανακοινώνει το "Sleeping Pills". Tα επόμενα 4 περίπου λεπτά είναι ένα μαγικό ταξίδι στο χρόνο και τα συναισθήματα. Θυμάμαι πού και πότε αγόρασα τον δίσκο, πού τον άκουσα για πρώτη φορά, σε ποιες στιγμές της ζωής μου υπήρξε το σάουντρακ. H επιστροφή στη πραγματικότητα και το δέσιμο με το παρόν γίνεται με το επίσης ατμοσφαιρικό "Sometimes I Feel I'll Float Away" και κάπως έτσι, με την εναλλαγή κλασικού και καινούριου, η συναυλία μετατρέπεται σε ένα φανταστικό οδοιπορικό μέσα στην ιστορία του συγκροτήματος, με σταθμούς όλες τις μεγάλες επιτυχίες τους αλλά και με αρκετά κομμάτια που ήθελα να ακούσω να μένουν εκτός set list. Κανονικά, δεν θα είχα κανένα παράπονο μιας και έπρεπε να καλυφθούν σχεδόν όλες οι δισκογραφικές στιγμές τους. Έχω όμως όταν θυσιάζονται κομμάτια για να παιχτούν τα μέτρια "Filmstar" και "Can't Get Enough", αλλά ακριβώς τη στιγμή που πάω να στραβώσω, έρχεται με έναν μαγικό τρόπο ένα "Killing af a Flash Boy", ένα "The Drowners", ένα "So Young" και ξαφνικά έρχομαι στα ίσια μου!

Χωρίς να το καταλάβω, ο χρόνος περνάει και η συναυλία κλείνει με το "Beautiful Ones". Στo encore που ακολουθεί, ο Anderson δείχνει να έχει περισσότερη ενέργεια από οποιονδήποτε άλλο στην αίθουσα και κάνει τα πάντα για να μας τη μεταδώσει. Το "New Generation" που διαλέγει για τελευταίο τραγούδι ακούγεται σαν γρίφος. Σε ποιους να αναφέρεται; Δεν καταλαβαίνω... Σε μας; Αν κρίνω από τους πόνους στη μέση μου, μάλλον όχι. Στρέφοντας το βλέμμα μου πάλι στη σκηνή τον βλέπω σκαρφαλωμένο σε ένα μόνιτορ να δίνει το ρυθμό. Τώρα ναι, καταλαβαίνω και μπορώ να πάρω τον δρόμο του γυρισμού κατεβαίνοντας τον καταπράσινο λόφο του Alexandra Palace με ένα πλατύ χαμόγελο και την βεβαιότητα πως αυτό δεν ήταν το τελευταίο μας ραντεβού, κύριε Anderson. -- Δημήτρης Γονέος

Setlist:
01 - Barriers
02 - Snowblind
03 - It Starts And Ends With You
04 - Animal Nitrate
05 - Metal Mickey
06 - We Are The Pigs
07 - Sleeping Pills
08 - Sometimes I Feel I'll Float Away
09 - Hit Me
10 - Filmstar
11 - Killing Of A Flash Boy
12 - The Wild Ones
13 - Pantomime Horse
14 - The Drowners
15 - Can't Get Enough
16 - Everything Will Flow
17 - For The Strangers
18 - So Young
19 - Trash
20 - Beautiful Ones
Encore:
21 - Sabotage
22 - Saturday Night
23 - New Generation

A great big DANKESCHÖN to Christoph! (http://meinzuhausemeinblog.blogspot.de)