---

Δυστυχώς έχασα τόσο τους Aenaon, όσο και τους Degial λόγω δουλειάς. Και λέω δυστυχώς διότι και τα δύο συγκροτήματα έχουν ενδιαφέρον και θα ήθελα να τα παρακολουθήσω επί τω έργω. Την επόμενη φορά ελπίζω δουλειά και συναυλιακή συνέπεια να συμβαδίσουν.

Πάμε κατευθείαν στο «κυρίως πιάτο» λοιπόν. Πρώτη φορά που είδα τους Watain μα σίγουρα όχι η τελευταία, καθώς το σουηδικό συγκρότημα με έπεισε να μη λείψω ποτέ ξανά από μελλοντική εμφάνισή τους. Ο Eric είναι καλλιτέχνης με όλη τη σημασία της λέξεως. Ζει κάθε δευτερόλεπτο μιας συναυλίας της μπάντας του. Διαλέγει μουσικούς που ξέρουν τη δουλειά τους και επενδύει τα περισσότερα από τα έσοδα που έχει ένα περιοδεύον συγκρότημα ακραίου μαύρου μετάλλου πίσω στη μπάντα. Από αυτά και μόνο είναι να του βγάζεις το καπέλο.

Σίγουρα όμως ο θαυμασμός δε μπορεί παρά να πολλαπλασιαστεί έπειτα από μια εμφάνισή τους. Τολμώ να πω ότι είναι από τα λίγα συγκροτήματα που δικαιούνται να αποκαλούν τις εμφανίσεις τους «τελετές» (είναι πολύ της μοδός σήμερα στα πλαίσια του 'οccult πλεονάσματος'). Κεριά, λιβάνια, ανάποδοι σταυροί και τρίαινες - σήμα-κατατεθέν - λαμπαδιάζουν. Η αίθουσα πνίγεται στις αναθυμιάσεις παραφινέλαιου και η ατμόσφαιρα γίνεται θεμιτά αποπνικτική. Κάθε τραγούδι ερμηνεύεται σα να κάνουν encore, υπό το λυκόφως του stage show. Οι συνθέσεις είναι χαοτικές ούτως ή άλλως, μα η μπάντα το εκμεταλλεύεται ηχητικά προς όφελός της. Η θεατρικότητα είναι οσκαρικών προδιαγραφών για τα δεδομένα μιας παρέας τρελών. Συμπερασματικά δεν πρόκειται για ένα τσούρμο μεταλλάδων που οσμίστηκαν περισσότερο τα φράγκα παρά το αίμα στη μορφή του Βελζεβούλη. Ναι, οι Watain το εννοούν απ' όπου και αν το πιάσεις.

Δε θα μπω στη λογική να κατακερματίσω τη συναυλιάρα τραγούδι με τραγούδι, διότι προτιμώ να τη θυμάμαι στην ολότητά της. Δε μπορώ όμως να παραλείψω το "Total Funeral" ως κορυφαία στιγμή και το “Devil’s Blood” που αφιερώθηκε, προφανώς στον πρόσφατα εκλιπόντα Selim Lemouchi, κολλητό και ομοϊδεάτη του Eric. Στα σίγουρα μέσα στις συναυλίες της χρονιάς. -- Φάνης Μανταίος