---

Γεννημένη για να συγκινήσει και να δημιουργήσει ζεστά και ανθρώπινα συναισθήματα, η ταινία των Olivier Nakache και Eric Toledano, που υπογράφουν συγχρόνως και το σενάριο, είναι βασισμένη - με υπογραμμισμένη την λέξη «βασισμένη» - σε αληθινή ιστορία. Η υπογράμμιση προφανώς έχει να κάνει με το «περίπου» της υπόθεσης. Έχει ευτυχήσει να διαθέτει δύο καταπληκτικούς πρωταγωνιστές (François Cluzet, Omar Sy) και μερικούς ενδιαφέροντες δεύτερους ρόλους, προσεγμένη σκηνοθεσία, άρτια παραγωγή και μια εναρκτήρια σεκάνς καταδίωξης στο νυχτερινό Παρίσι που σε εισάγει αμέσως στο κλίμα της ταινίας.

Όμως, δεν είναι ότι δεν περάσαμε καλά, αλλά δεν είδαμε κάτι νέο. Φτιαγμένη σαν μια απόλυτα feelgood ταινία, είναι γεμάτη με όλα τα αντίστοιχα στερεότυπα. Ο φτωχός, έγχρωμος, γιος μεταναστών, που παραστράτησε αλλά διαθέτει φοβερά καλή ψυχή και εσωτερική καλιέργεια, ο πάμπλουτος - μιλάμε για π-ά-μ-π-λ-ο-υ-τ-ο-ς! - τετραπληγικός που είναι όμως φοβερά δυστυχισμένος, μιας και είναι καθηλωμένος σε ένα καροτσάκι για όλη του τη ζωή μετά από ένα ατύχημα με παρα-πέντε (όχι την σειρά, αυτό με το αλεξίπτωτο!).

Για προφανείς λόγους βαρεμέρας θα επιλέξει τον συμπαθητικό και εξωστρεφή Driss για να γίνει ο προσωπικός του φροντιστής - τα βασικά... να του κάνει γυμναστική, να τον ταϊζει, να τον... ξεσκατίζει... Ο φτωχός, πλην τίμιος Driss, που έχει πάει στην συνέντευξη για να πάρει μόνο μια υπογραφή για να ανανεώσει το επίδομά του, «ψήνεται» παραδόξως για μια τέτοια δουλειά. Οι δυό τους θα γίνουν οι καλύτεροι φίλοι και θα βοηθήσουν ο ένας τον άλλο να βρούν την ισορροπία και την ευτυχία στην προσωπική τους ζωή.

Δεν είναι ούτε στιγμή ψυχοπλακωτική ταινία, όπως το «Η θάλασσα μέσα μου» - ας πούμε. Γεμάτη από θετικά μηνύματα και με αμβλυμένες τις φυλετικές και κοινωνικές προκαταλήψεις, ανήκει σε εκείνες τις ταινίες Αμερικάνικης νοοτροπίας, όπου όλοι ανεξαιρέτως στέκονται πάνω από τις περιστάσεις. Ρε παιδί μου, είναι όλοι... τόόόόσο καλοί.

Ιδανική για μια ευχάριστη και ζεστή βραδιά στο σπίτι με ουμανιστικά «μηνύματα». Η επιτυχία της δεν μου φαίνεται άδικη, καθώς και μόνο το ότι δείχνει ανθρώπους που κάτω από δύσκολες συνθήκες βρίσκουν το δρόμο τους με τόσο «γλυκό» τρόπο, γεμίζει το σινεφίλ κοινό με ελπίδα και αισιοδοξία σε καιρούς χαλεπούς σαν κι αυτούς που ζούμε. Να ήταν όλα τόσο εύκολα...!

Αξίζει να την δείτε. Εμάς δεν μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, αλλά περάσαμε καλά... πώς το λένε ... très bien!!! -- Mr. Lakis

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ:

ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ;   Με τη μαμά μου...