---

Δεύτερη ταινία μέσα στο 2012 για τον αγαπημένο μας Tim Burton. Μετά το αστείο αλλά άνισο Dark Shadows, ο σκηνοθέτης γυρίζει στα νιάτα του και ξαναφτιάχνει την μικρού μήκους δημιουργία του από το 1984.

Χρησιμοποιώντας την τεχνική του stop motion με κούκλες, που γνωρίζει τόσο καλά, μας αφηγείται την ιστορία αγάπης ενός αγοριού και ενός σκύλου... νεκρού! Παραφράζοντας τον μύθο του Φρανκενστάιν, κρατά στο ένα χέρι το γλυκό παραμυθάκι για παιδιά και στο άλλο την γοτθική ιστορία τρόμου. Πραγματικά η ισορροπία είναι δύσκολη αλλά θεωρείται επιτυχημένη.

Με λιγότερη σπίθα ζωής από ό,τι ο ίδιος ο Σπάρκι, το συμπαθές τετράποδο, η ταινία του Μπάρτον δεν αντέχει σε κριτική. Λιγότερο ενδιαφέρον από το πρωτότυπο, διατηρεί κάποιες πραγματικά αστείες στιγμές και δεκάδες inside jokes για όλους τους φανατικούς σινεφίλ. Το 3D δεν προσθέτει τίποτα παραπάνω. Η πλαστικότητα και η τελειοποίηση της κίνησης σε συνδυασμό με την γνώστη αισθητική του Μπάρτον στις κούκλες και τα σκηνικά, αρκούν για να σε μεταφέρουν στον φανταστικό ασπρόμαυρο κόσμο του Frankenweenie. Δεν φτάνει όμως αυτό, καθώς το σενάριο δεν εξελίσσεται παραπάνω από τα όρια μιας εικοσάλεπτης ταινίας, ούτε δραματουργικά, ούτε σε επίπεδο χαρακτήρων. Αρκετό για ένα απλά ευχάριστο δίωρο, γενικά όμως εν μέρει απογοητευτικό, δεδομένων των υψηλών στάνταρ και της ικανότητας του σκηνοθέτη - θυμηθείτε τον αριστουργηματικό και απολαυστικό Χριστουγεννιάτικο εφιάλτη. -- Lakis Bobinas

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ:

ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ;

Γαβ, γαβ...!