---

Οι Girls κάνουν μάλλον τους rock δίσκους που αρμόζουν στην εποχή μας. Μετά από ένα άλμπουμ κι ένα EP που συζητήθηκαν πολύ, το ντουέτο από το Σαν Φρανσίσκο επανέρχεται με μια νέα συλλογή τραγουδιών που πράγματι συνοψίζουν με πολύ πετυχημένο τρόπο δεκαετίες χωνευμένων επιρροών που ένα συγκρότημα της εποχής μας είναι δυνατόν να έχει υπόψη του. Κι εδώ είναι η ουσία με αυτά τα «κορίτσια». Δεν έχουν απλά ένα ταλέντο να γράφουν όμορφα ποπ τραγούδια, κάτι που στη συγκεκριμένη περίπτωση θα κέρδιζε γι’αυτούς τον τίτλο ενός από τα καλύτερα power pop γκρουπ νέας εσοδείας, αλλά επιπλέον φαίνεται να πλεονεκτούν σε σχέση με τους συνομήλικούς τους ως προς τη μουσική που έχουν ακούσει κι έχουν στο μυαλό τους όταν ντύνουν με ήχους τα στιχάκια τους. Ενώ δηλαδή εδώ και χρόνια (έχω στο μεταξύ γεράσει – που λέει ο λόγος) έχουμε βαρεθεί να παρακολουθούμε φερέλπιδες νέους να μας πείθουν ότι περίπου δεν έχουν ακούσει τίποτε πριν τους James και τους Nirvana (αυτούς απ’ το Seattle), ετούτοι εδώ ανήκουν μεν στη γενιά τους αλλά φαίνεται ότι κατά κάποιον τρόπο – αυτοί ξέρουν πώς – έχουν αφομοιώσει είτε απευθείας είτε μέσω νεώτερων αναβιωτών τους κλασικούς ήχους του ψυχεδικού, progressive, hard και country rock της «χρυσής» εποχής. Πιθανά για πρώτη φορά να διάβασαν στις κριτικές που πήραν ότι το “Die” (τραγούδι από αυτό το άλμπουμ) ακούγεται ξεσηκωμένο από το βαθύ μωβ “Highway Star”, αλλά η ουσία είναι ότι, και αν δεν ήξεραν ακριβώς τι έκαναν, τους «κάθησε» κάτι που ανήκει στην αισθητική αντίληψη μιας άλλης γενιάς.

Πάντως ακόμα δεν ξέρω αν είμαι πεισμένος ότι οι τύποι μπορούν να έχουν ουσιαστική συνέχεια – η όποια εμπειρία μου με έχει κάνει αρκετά δύσπιστο. Θα δούμε... -- Laertis

---

Εδώ έρχεται η έκπληξη. Όταν ξεκίνησα να ακούω το δεύτερο άλμπουμ των Αμερικανών indie rockers, ήμουν ελαφρώς (έως αρκετά τολμώ να πω) προκατειλημμένη. Αυτό συνέβη γιατί το ντεμπούτο άλμπουμ τους με τίτλο Album (!!) που κυκλοφόρησε το 2009, δεν ήταν καλό. Αρκετή - άνευ λόγου και αιτίας φασαρία - και θέλω να αποδείξω πόσο indie-rocker είμαι.

Κάνουμε ένα fast forward, και προχωράμε δύο χρόνια μετά, 2011. Οι Girls κυκλοφορούν το δεύτερο άλμπουμ τους Father, Son, Holy Ghost. Μάλιστα. Σε αυτό το δίσκο οι Girls δείχνουν να έχουν βρει κάποια μουσική ταυτότητα, και πως ίσως τελικά να τους είχα υποτιμήσει. Έχουν πειραματιστεί περισσότερο, συνδυάζουν διαφορετικούς ήχους και είδη μουσικής. Πολλά όργανα, πιο έντονα φωνητικά, καλοδουλεμένη παραγωγή και μια "ρομαντική" πλευρά που δεν είχαμε φανταστεί. Οι μουσικές επιρροές είναι εμφανείς βεβαίως, αλλά είναι και ένας τρόπος να βρουν το δικό τους αντιπροσωπευτικό ήχο. Επίσης, εκτιμητέα και η προσπάθεια απαλλαγής από το συνηθισμένο αμερικάνικο indie rock στυλ και προσέγγισης μιας πιο προσωπικής αισθητικής. Είπαμε η Ρώμη δε χτίστηκε σε μια μέρα.

Μπαλάντα θες; Άκου το "Vomit". Kάτι πιο electro/dance; Άκου το "Love Life". Ιndie rock (για να μην ξεχνιόμαστε); Άκου το "Honey Bunny". Ένα πλούσιος ηχητικά δίσκος, χωρίς αυτό να σημαίνει φυσικά πως αυτό είναι καλό. Οι αλλαγές είναι απότομες, κάπου στη μέση βαριέσαι και μερικά κομμάτια φαίνονται ξεκάρφωτα χωρίς να είναι κατανοητό πώς έγινε η επιλογή να μπουν στο δίσκο.

Παρόλα αυτά, αξίζει μερικά ακούσματα, και ταιριάζει πολύ ωραία με τα καλοκαιρινά απογεύματα. Κομμάτια που ξεχώρισα: "Honey Bunny", "Saying I Love You", "Vomit", "Love Life". -- Ανή Ορφανίδου