---

Ο τίτλος ελαφρώς ακατανόητος… Κανείς ποτέ δεν επενέβη στο δημιουργικό όραμα της Kate Bush. Από τη θριαμβευτική επέλασή της στα μουσικά πράγματα της Βρετανίας (Νο. 1 με το «Wuthering Heights» τον Ιανουάριο του 1978) πριν καν κλείσει τα 20, είχε σχεδόν πλήρη έλεγχο: ό,τι κυκλοφορούσε ήταν σχολαστικά προετοιμασμένο και απόλυτα εγκεκριμένο από την ίδια. Και όμως: εδώ έχουμε 11 καταξιωμένα πλέον τραγούδια της (4 από το The Sensual World του 1989 και 7 από το The Red Shoes του 1993) σε νέες αναγνώσεις.

Η εμφανής αφορμή είναι το «Flower Of The Mountain», μια εκδοχή του «The Sensual World» που αποκαθιστά την αρχική πρόθεση της Bush να μελοποιήσει τον τελικό μονόλογο της Μόλι Μπλουμ από τον Οδυσσέα του James Joyce (που οι κληρονόμοι της είχαν τότε αρνηθεί), η οποία όμως υστερεί σαφώς έναντι του πρωτοτύπου (μάλλον… και στιχουργικά!). Τα υπόλοιπα τραγούδια (ειδικά του «βαρυφορτωμένου» The Red Shoes) εμφανίζονται γενικά πιο λιτά, σε μεγάλο βαθμό απαλλαγμένα από τα ειδικά εφέ και τις δαιδαλώδεις ενορχηστρώσεις, και χωρίς τις φωνητικές ακροβασίες της ακμής της, τις οποίες δεν επιθυμεί (και άλλωστε αδυνατεί πια) να εκτελέσει. Αξιόλογα; Αναμφισβήτητα. Καλύτερα; Υπό συζήτηση…

Οι καλλιτέχνες που κάνουν ζωντανές εμφανίσεις δείχνουν την αλλαγή προσέγγισης στα παλιά τους κομμάτια παίζοντάς τα διαφορετικά. Η Kate Bush, έχοντας πρακτικά σταματήσει τις συναυλίες από το 1979, αποστρεφόμενη πλέον τις ταχυδακτυλουργικές υπερβολές του στούντιο και με τη γαλήνια ωριμότητα των 53 της χρόνων, επέλεξε αυτή τη ριζικά νέα παρουσίαση παλιού υλικού για να επανεμφανιστεί στη δισκογραφία μετά από 6 χρόνια απουσίας. Κρίνοντας και από κάποιες ελάσσονες αλλά σημαίνουσες αλλαγές στους στίχους («This Woman’s Work», «And So Is Love»), μάλλον οι μόνοι ανοιχτοί λογαριασμοί της είναι με τον κατά 20 χρόνια νεότερο, πιο σίγουρο και πιο φιλόδοξο εαυτό της. -- Αλέξανδρος Πανούσης