---

Αναλογική ηχογράφηση σε πραγματικό (αν και φαντάζομαι χλιδάτο) γκαράζ, ενισχυτές στο «11», πλήρης επιστροφή Pat Smear, Butch Vig στην παραγωγή και συμμετοχή Krist Novoselic... Τι να σημαίνουν όλα αυτά; Συνειδησιακά ζητήματα και ανάγκη επανεμβάπτισης στην Ουσία ή εμπορικό κόλπο γιατί αρχίζει να διαφαίνεται το τέλος της επιτυχίας ή γιατί τέλος πάντως δεν βλάπτει να υπενθυμίζουμε τις νιρβανικές μας ρίζες; Ειλικρινά δεν ξέρω. Οπότε αφήνω στην άκρη τις θεωρίες συνομωσίας και επιλέγω να είμαι αφελής. Ως αφελής λοιπόν διασκεδάζω με αυτόν τον δίσκο. Έχει περάσει μάλιστα καιρός που έχω να διασκεδάσω τόσο με grunge δίσκο (κι ας ήταν κάποτε η ειδικότητά μου). Από την άλλη μεριά βέβαια είναι γνωστό ότι ο Dave Grohl, παρόλο που αποφοίτησε από το σεμινάριο Cobain με άριστα, δυστυχώς δεν είναι τόσο ενδιαφέρων τύπος όσο ήταν ο μακαρίτης. Και σε μια τόσο πρωτογενή μουσική όσο το grunge κάτι τέτοιο δεν κρύβεται (δεν γράφουν φούγκες οι άνθρωποι σε αυτή τη σκηνή, απλά βγάζουν τα εντόσθιά τους έξω). Άρα καταλήγω ότι μπορεί οι Foo Fighters ποτέ να μην πλησιάζουν την αξία του προγονικού τους σχήματος και γι’ αυτό εμείς οι «μουσικοκριτικοί» δεν είμαστε ποτέ απλόχεροι απέναντί τους, αλλά ωστόσο δικαιούμαστε σαν άνθρωποι και λίγη διασκέδαση και το Wasting Light μας την προσφέρει. Δείτε το σαν εκκωφαντική bubblegum. Βλάπτει λιγότερο πάντως τη νεολαία από την και καλά ‘indie’ σοβαροφάνεια. -- Laertis