---

No, you can't always get what you want
But if you try sometime, you just might find
You get what you need...

...τραγουδάνε δύο χορωδίες (σσ. για την ιστορία οι London Youth Choir και η Voce Chamber Choir υπό τη διεύθυνση των Suzi Digby και Rachel Staunton) πριν η μπάντα-ορισμός του rock'n'roll και το ακροατήριο των 65.000 που μαζεύτηκε στο Hyde Park τον Ιούλιο του 2013 αναλάβει τη συνέχεια που καταλήγει σε spiritual απογείωση σαν σε ένα μαζικό θρησκευτικό παραλήρημα, ενώ οι αιώνιοι ρόκερ, ασταμάτητοι θα κλείσουν τελικά την «τελετή» με - τι άλλο; - το "Satisfaction". Και νομίζαμε ότι πρόκειται για ένα ακόμη διεκπεραιωτικό λάιβ, αλλά όπως πάντα οι Stones μας διαψεύδουν. Άλλωστε μικρά παιδιά είναι ακόμη. Τα διδυμάκια Keith και Mick είναι μόνον 70χρονα - ο δεύτερος πρόσφατα με δισέγγονο! - ο Charlie λίγο παλιότερη «σειρά», μόλις 72 κι ο πιτσιρίκος Ron στα 66. Αλλά και οι μουσικοί που τους υποστηρίζουν είναι κι αυτοί μωρά: Chuck Leavell, Bobby Keys, Mick Taylor (ναι, ο προκάτοχος της θέσης του κιθαρίστα β') και λοιποί γνωστοί νεανίες.

Τι κάνουν όλοι αυτοί στο Hyde Park; Εκτός από το να δουλεύουν για τον άρτον τον επιούσιον, κλείνουν την περιοδεία για τα 50χρονα της αδιαμφισβήτης πρώτης μπάντας όλων των εποχών και υπενθυμίζουν την προ 44 χρόνων ιστορική εμφάνιση των Stones στο πάρκο μπροστά - όπως λέγεται - σε 250.000 ανθρώπους δύο μέρες μετά την αναχώρηση του Brian Jones από το μάταιο τούτο κόσμο. Αυτή τη φορά βέβαια το "Brown Sugar" δεν είναι καινούργιο τραγούδι (που μερικοί στο κοινό ίσως δεν έχουν προλάβει να ακούσουν ακόμη) και το σόου έχει εκπληκτική σκηνή, PA και πλήρες setlist ("Start Me Up", "It's Only Rock'n'Roll", "Street Fighting Man", "Tumbling Dice", "Ηonky Tonk Women", "Miss You", κ.τ.λ. - απλώς τα βασικά, συνολικά 19 τραγούδια). Το διπλό CD άρχιζει κάπως αμήχανα, με το κοινό να συμπληρώνει την ενορχήστρωση, αλλά δεν αργεί να εξελιχθεί σε λάιβ δισκάρα με πλήθος από εξαιρετικές εκτελέσεις και τον Mick Taylor να μας γυρίζει πίσω στα χρόνια του Get Yer Ya-Ya's Out! με την επίδοσή του στο "Midnight Rambler".

Αλλά βέβαια τα CD δεν είναι το κύριο γεύμα αυτής της κυκλοφορίας. Είναι απλά συνοδευτικά. Το κυρίως πιάτο είναι το DVD (ή Blu-ray - εξαρτάται από την έκδοση) με την καταγραφή της συναυλίας από τον Paul Dugdale (συνήθη ύποπτο σε παραγωγές, κυρίως τηλεοπτικές, του είδους). H οποία είναι αφάνταστα καλή. Γυρισμένη σα ντοκυμαντέρ με τις σκέψεις των Κυλιόμενων Λίθων να ακούγονται πάνω σε εικόνες από όσα έγιναν πριν και κατά τη διάρκεια της συναυλίας, με σφηνάκια από το 1969, με αντιδράσεις του κοινού (κλαμένοι πουρόκερ, πιτσιρίκια που την καταβρίσκουν και πορώνονται, σκαρφαλώνουν δέντρα, χορεύουν, κ.τ.λ.), κοντινά σε στυλιστικές επιλογές των τρελαμένων φαν (από T-shirt μέχρι τατουάζ) και βέβαια αυτή καθαυτή τη συναυλία, όπου βέβαια έχει νόημα να βλέπεις το Mick να οργώνει την τεράστια σκηνή με την ίδια ζωτικότητα που το έκανε και πριν αρκετές δεκαετίες (σσ. η χημεία των... χρημάτων;) αλλάζοντας ρούχα, τον Keith ν' ανάβει τσιγάρο κρατώντας την φθαρμένη Telecaster, τον Ron να «πυροβολεί» το κοινό με τις κιθάρες του, τον γερο-Charlie να παραδίδει μαθήματα ντραμς με τη σπαρτιάτικη και παλιά μπαταρία του λέγοντας μόνο (με το ζόρι) ένα 'hello' στη διάρκεια της συναυλίας, τον Mick Taylor να μας ταξιδεύει με τη χρονομηχανή 40 χρόνια πίσω προκαλώντας ρίγη συγκίνησης στους παλιούς με το εκπληκτικό του σόλο δίπλα στον συνώνυμό του που θυμίζει ότι ξέρει να παίζει blues harp όσο λίγοι, με τη γιγαντο-οθόνη να προβάλει εικόνες του Bo Diddley, του John Lee Hooker και του Jerry Lee Lewis την ώρα που η μπάντα παίζει το "It's Only Rock'n'Roll"... Θα μπορούσα να γράψω δέκα φορές περισσότερο κείμενο (αν και αυτό σε κινηματογραφικούς όρους θα θεωρούνταν 'spoiler'). Τι κι αν είναι γέροι οι Stones; Είναι απλώς βιολογικό το θέμα. Το πνεύμα βρίσκεται αλλού. Και το Sweer Summer Sun είναι πρώτης τάξεως εισιτήριο σε ένα καταπληκτικό σόου. Θέσεις για τον τύπο, εύκολη μπύρα (στο ψυγείο)... Να πάτε. -- Γιάννης Ζώης