---

Υπάρχει πιο αξιόπιστο θηρίο από τους Motörhead στην ιστορία του rock'n'roll; Αμφιβάλλω σοβαρά. Και δεν θέλω «κουλτουριάρικες» (σσ. οι θεοί να τις κάνουν) σαχλαμάρες του τύπου «τι να μας πουν πια οι Motörhead...» Ο γερο-Lemmy έφτασε 68 κι ακόμη μόνο μία λέξη ξέρει... Rock'n'Roll! Ο άνθρωπος αυτός δεν ξέρω πόσο καιρό θα ζήσει, θα μείνει πάντως στην ιστορία και θα μιλάνε για την περίπτωσή του μετά από αιώνες, όταν πολλοί άλλοι «σπουδαίοι» του 'hard & heavy' στερεώματος θα έχουν περάσει στα πολύ ψιλά γράμματα - αυτά που διαβάζουν οι σπασίκλες - αν υποθέσουμε δηλαδή ότι θα μείνουν και πολλοί άλλοι. Το 21ο στούντιο άλμπουμ των Motörhead παραδίδει μαθήματα σε πολύ κόσμο, νεώτερο και παλιότερο (σσ. «καταξιωμένο» που λένε...), πώς μία μπάντα μπορεί να υπάρχει 40 χρόνια (εντάξει 39) και να συνεχίζει αδιάκοπα να βγάζει δίσκους που μετράνε πολύ σοβαρά, δεν υπάρχει ουδεμία περίπτωση να σε απογοητεύσουν και αξίζουν τα λεφτά τους 100%. Δίσκους φτιαγμένους από απλά, γνωστά υλικά, αλλά αυθεντικά και χρησιμοποιημένα με μεράκι, ατέλειωτη πείρα, υπευθυνότητα, εργατικότητα κι ενθουσιασμό. Δίσκους που σε πείθουν είτε με τους 'speed metal' δρόμους ταχύτητας που περιέχουν (σε υπεραφθονία) είτε και με τα πιο αργά τους κομμάτια (λ.χ. "Lost Woman Blues", "Dust and Glass"). Αν κάποιοι αναρωτιούνται ποιο είναι το μυστικό, αν ο Lemmy είναι θεός κ.τ.λ., η απάντηση είναι απλή. Ο Lemmy μπορεί να είναι θεός όσο ήταν και οι υπόλοιποι θεοί, αλλά η ποιότητά του προέρχεται από δύο πηγές: (1) Μπορεί να είναι party animal, αλλά δεν είναι ακαμάτης. (2) Ανήκει στο Χρυσό Γένος του rock'n'roll, στην εποχή δηλαδή που η εμφάνιση, ο «rock'n'roll τρόπος ζωής», το 'hype' και τα υπόλοιπα προωθητικά υλικά δεν αρκούσαν για να βγάλεις δίσκο. Την εποχή που έπρεπε να αγαπάς τη μουσική πραγματικά, ώστε να μπορείς να δουλεύεις πάνω της όλην την ώρα για να πουλάς εισιτήρια και δίσκους.

Έχετε καμμία αμφιβολία μήπως δεν μας άρεσε το Aftershock; -- Laertis