---

Δυστυχώς για κάποιους από μας χρειάστηκαν τρεις δίσκοι για να πάρουμε πρέφα τους Bloody Hammers, οπότε ας κάνουμε μια μικρή εισαγωγή. Προερχόμενοι από μια περιοχή της Βόρειας Καρολίνας ονόματι Transylvania County (πόσο ταιριαστό;) έχουν χαρακτηριστεί γενικά ως gothic μπάντα. Θα έλεγα ότι εντάσσονται στο ευρύτερο κίνημα του occult rock που - για να πούμε την αλήθεια - είναι της μόδας τα τελευταία χρόνια. Αυτό από μόνο του δεν είναι λόγος να ασχοληθεί κανείς μαζί τους βέβαια. Γιατί λοιπόν αξίζουν προσοχής οι Bloody Hammers;

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: η μουσική τους είναι ένα αμάλγαμα επιρροών που έχει φροντίσει ο 'master-mind' της μπάντας, Anders Manga, να δέσει με εκπληκτικό τρόπο. Ο ίδιος δηλώνει επηρεασμένος από Αlice Cooper, Gary Numan, Roky Erickson, David Bowie, Nick Cave, Bauhaus, Sisters of Mercy και φυσικά Black Sabbath. Στον καινούριο τους δίσκο διακρίνονται και στοιχεία από Misfits, Sentenced αλλά και από southern rock, όλα δεμένα κάτω από μια horror αισθητική. Η θεματολογία του τελευταίου τους δίσκου, Under Satan's Sun, προέρχεται κυρίως από διάφορες ιστορίες τρόμου και urban legends της περιοχής τους, αλλά και από διάφορες κλασικές θεματικές όπως αυτές του H.P. Lovecraft.

Ας επικεντρωθούμε περισσότερο στη μουσική όμως. Όπως προείπα, έχουν διάφορες επιρροές και αυτό αντικατοπτρίζεται έντονα στον ήχο τους με πολύ καλό τρόπο. Ενώ οι δομές είναι αρκετά 'straight-forward' θυμίζοντας ακόμα και Danzig, τα ριφ ποικίλουν από βαριά goth μέχρι southern stoner-ίλες. Οι μελωδίες είναι ευκολομνημόνευτες και τα ρεφρέν ιδιαίτερα πιασάρικα ώστε πολλά τραγούδια του δίσκου να είναι έτοιμα hit (βλέπε "Spearfinger", “"Death Does Us Part", "Welcome to the Horror Show"). Γενικότερα άνετα θα παίζανε (και πιθανότατα θα παίξουν) στο επίπεδο των Ghost με το σωστό promotion.

Εκεί κάπου έγκειται και ο προβληματισμός μου αναφορικά με τη μπάντα. Δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερα μεγάλος φαν της σκηνής. Οι Bloody Hammers σίγουρα ξεχωρίζουν από τον σωρό occult συγκροτημάτων και αξίζουν την προσοχή τουλάχιστον όσων ασχολούνται με τη σκηνή (αν όχι την ευρύτερη αποδοχή). Από κει και πέρα όμως, άνετα χαρακτηρίζονται ποπ με την έννοια του εύκολου και του πιασάρικου. Ενώ η μουσική τους είναι πολύπλευρη, δεν είναι πολύπλοκη. Αυτό δεν είναι αναγκαστικά κακό βέβαια, μιας και όπως είπα σίγουρα θα αρέσουν σε όσους γουστάρουν αυτή τη φάση και είναι γενικότερα ευχάριστοι στο άκουσμα, ακόμα και για αυτόν που δεν τρελαίνεται. Το μόνο πράγμα που με ξένισε είναι το πόσο μπροστά βάζουν τα πλήκτρα στην παραγωγή. Είναι σημεία που αυτό γίνεται ενοχλητικό και θα μπορούσαν να τα έχουν δέσει καλύτερα στη μίξη.

Όσοι ψήνεστε λοιπόν πρέπει σίγουρα να τσεκάρετε τη μπάντα και τον δίσκο, όπως και τους δύο προηγούμενους δίσκους τους, καθώς αξίζουν εξίσου. Πρόκειται για μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς για το είδος και πιστεύω ότι θα ακούσουμε αρκετά από αυτούς στο μέλλον. -- Άρης 'Ymir' Πολιτόπουλος