---

Δεν ξέρω γιατί πολύς κόσμος παραμιλάει με το εισαγωγικό τραγούδι αυτού του άλμπουμ "Take Me to Church". Ας με συγχωρήσει ο Κύριος (...), αλλά αν άκουγα μόνον αυτό, δεν νομίζω ότι θα με απασχολούσε και το άλμπουμ. Η αλήθεια είναι πάντως ότι η φωνή αυτού του παιδιού, του Hozier, έχει ένα χρώμα που θα ταίριαζε μια χαρά σε μουσική gospel και spirituals (έχει την κατάλληλη 'nerdy' ποιότητα, καθαρότητα και στεντόρεια / χαλκεόφωνη ένταση). Προχωρώντας λοιπόν στο επόμενο τραγούδι του δίσκου, το "Angel of Small Death & The Codeine Scene", η φωνή του εμβαπτιζόμενη μέσα σε ένα χορωδιακό gospel πλαίσιο λάμπει. Στο επόμενο πάλι που λέγεται "Jackie and Wilson" φαίνεται ότι ο νέας κοπής Ιρλανδός singer/songwriter έχει και καλό γούστο στη μουσική (Jackie Wilson...). Κατόπιν τούτου ο γηράσκων / αεί-rocker δισκοκριτικός μπαίνει σε σκέψεις. Ρε μπας και οι «φλώροι» (σσ. οι «άσχετοι», οι «κουλοί» κ.τ.λ.) ανακάλυψαν κάτι καλό; (Kατά λάθος σίγουρα...)

Τέλος πάντως, για να μην μακρηγορούμε ο πρώτος δίσκος του Hozier μπορεί να μην είναι απαλλαγμένος από στοιχεία που κακώς αποκαλούνται 'indie' από το σημερινό μουσικό τύπο κι ό,τι έχει απομείνει από τη μουσική βιομηχανία και τα οποία μας κάθονται στο στομάχι, αλλά έχει και κάτι που του δίνει προοπτική. Ο βασικός λόγος που η λεγόμενη σημερινή 'indie' σκηνή μας νευριάζει είναι το γεγονός ότι παράγεται, προωθείται κι ακούγεται από ανθρώπους με πολύ κοντή μνήμη (για να μην πούμε πολύ μικρή γνώση και μας πούμε αγενείς) ως προς ό,τι έχει προηγηθεί στο σύμπαν της pop/rock/soul μουσικής και γι' αυτό συχνά επιβραβεύει άτεχνες ('schoolwave', μουσικά παιδιάστικες), «δήθεν», χωρίς ουσία και χωρίς χαρακτήρα ηχογραφήσεις με αποτέλεσμα διάφοροι νεαροί μουσικοί να «ψωνίζονται» εύκολα ότι δήθεν είναι το 'next big thing' ή ότι είναι μεγάλοι καλλιτέχνες. Στην περίπτωση του Hozier πάντως φαίνεται ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Γιατί κάτι από καλή μουσική πρέπει να έχεις ακούσει για να γράψεις τραγούδια σαν τα "To Be Alone", "In a Week", "Sedated", "Like Real People Do" κ.τ.λ. Στη μουσική δεν υπάρχει παρθενογένεση (σσ. ακόμη ένα προειδοποιητικό μήνυμα προς το 'indie' στερέωμα...). Τα folk, blues, gospel, soul στοιχεία που ακούμε σε αυτόν τον δίσκο φανερώνουν έναν τύπο που έχει μαγευτεί από τις συγκεκριμένες παραδόσεις.

Για το μέλλον του Hozier δεν μπορούμε να αποφανθούμε. Το παρόν πάντος είναι τελικά λαμπρόν. Είθε ο Κύριος να τον φωτίσει να συνεχίσει στον ορθό δρόμο. Το υπόσχεται άλλωστε στο "It Will Come Back". -- Laertis