---

Με χαρά καλωσορίζουμε το νέο EP των Cemetery Dance, που έρχεται να διαδεχτεί το ντεμπούτο LP τους Poser Zombies του 2013. Σε περίπτωση που είστε αδιάβαστοι ενημερώνω ότι πρόκειται για ένα σκληρά εργαζόμενο αθηναϊκό γκρουπ, του οποίου οι καρποί του τζαμαρίσματος φλέρταραν με την ιδέα να μας κάψουν τα ηχεία στα τέλη του προ-προηγούμενου έτους. Οι ηθικοί αυτουργοί και μέλη του συγκροτήματος δε, συμμετέχουν στα της ελληνικής σκηνής εδώ και καιρό. Κοιτάξτε τα ευρύτερα γενεαλογικά δέντρα των Nightfall, Mopar, U.N.S.I.N., Skysent Lu και Nocta για του λόγου το αληθές.

Και τώρα που έγιναν οι συστάσεις, πάμε στην ουσία: Όποιος με ξέρει, γνωρίζει πόσο συμπαθώ τα EP. Η οικονομία και η ποιότητα υπέρ της ποσότητας είναι αρετές που βρίσκουν εφαρμογή και στη μουσική. Και με αυτή τη λογική φαίνεται να συνεχίζουν τη δισκογραφική τους πορεία οι Cemetery Dance. Δύο τραγούδια ανά πλευρά, τέσσερα τραγούδια ουσίας, δέκα ίντσες βινυλίου σωστά επενδεδυμένες. Τούτη τη φορά η μπάντα καταφέρνει να ενσωματώσει ακόμα καλύτερα το πλήθος των ετερόκλιτων επιρροών της στα τέσσερα τραγούδια που προσφέρει, ξεκαθαρίζοντας ότι έχει ήδη βρει τους ρυθμούς της αλλά και τον προσωπικό ήχο της. Από τους Nirvana στους Guns n' Roses και από τους Sex Pistols στους Aerosmith, δύο και πλέον δεκαετίες μουσικών αποσταγμάτων κυλάνε στα αυλάκια και μαγνητίζουν τη βελόνα. Όχι, δεν υπάρχει κουμπί repeat εδώ, ο φετιχισμός του βινυλίου είναι βίτσιο αγιάτρευτο, πόσο μάλλον όταν παίρνει προεκτάσεις χρωματισμού και περιορισμένων αντιτύπων. Πέραν αυτού, έχει τη σημασία του το γεγονός ότι η μπάντα αρέσκεται στο να ηχογραφεί ζωντανά.

Εκτός από το σέβας στις παραδόσεις, το έξτρα αγοραστικό ενδιαφέρον λόγω format και την ομοιογένεια, οι Cemetery Dance κερδίζουν άλλο ένα στοίχημα: Καταφέρνουν να γράψουν πιασάρικα τραγούδια, τα οποία όμως προκύπτουν από μια εύηχη μουσική και εκτελεστική πολυπλοκότητα. Τον αλγόριθμο που χρησιμοποιούν δεν τον γνωρίζω, αλλά η εξίσωση λύνεται με επιτυχία. Η πρώτη πλευρά με τα "No Saviour's Ground" και "Fireball" είναι φτιαγμένα για ατίθασα Σαββατόβραδα, ενώ η δεύτερη με τα "Brainwashed" και "Insanity", εξερευνεί πιο ατμοσφαιρικές πτυχές του συγκροτήματος, μπολιάζοντάς τες με μπόλικη εσωτερική ένταση.

Για όποιον δεν είχε ως τώρα την ευκαιρία να τσεκάρει το συγκρότημα ζωντανά (σαν και του λόγου μου), η παρουσίαση του No Saviour's Ground το Σάββατο 23 του Μάη στο Death Disco, αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία. Κρίμα που δεν τους είδαμε στην περιοδεία με
τους Blitzkrieg... -- Φάνης Μανταίος