---

No BLOOD, Canderel, SEX & MAGIK…

Το δέκατο studio album του καλιφορνέζικου τυφώνα κυκλοφορεί πέντε χρόνια μετά το Stadium Arcadium και δύο μετά τη δεύτερη - είχα déjà vu όταν το πρωτάκουσα - εγκατάλειψή της μπάντας από τον κιθαρίστα John Frusciante, που αναμένοταν να σπείρει τον όλεθρο στους γερασμένους (;) RHCP. I don’t think so!

Με τον παραγωγό των Slayer, SOAD, Danzig κ.ά. Rick Rubin να κρατά σταθερά τα ηνία του ήχου και τον αεικίνητο Ψύλλο (Flea) να «πηδάει» από τα Στοιχεία Αρμονίας στην Θεωρία της Μουσικής για πρώτη φορά στα 49 του, το I’m With You είναι ένας ώριμος τρόπος να παραμείνουν Red και Hot οι Anthony και Chad καθώς πενηνταρίζουν. Και ενώ τα τριάντα χρόνια του νεαρού και νέου μέλους Josh Klinghoffer συνυπάρχουν αρμονικά με τις πέντε δεκαετίες του υπολοίπων, ο Frusciante μοιάζει να έπαθε τελικά middle-age crisis...

Σχετικά με τη θέση που έμεινε κενή από τον J-udas-ohn, μία καινούρια πιπερίτσα κάνει την εμφανισή της στη γλάστρα και μας αφήνει μία ευχάριστη γεύση από γνωστό, καυτερό chili. Ο φίλος και μουσικός συνοδοιπόρος του - έτσι-κι-αλλιώς-δεν-τον-πήγαινα-τον-φλώρο - Frusciante, πολυτάλαντος κος Josh Klinghoffer είναι arty. Η πειραματιστική ροκ φύση του ήδη διαφαίνεται στην ατμόσφαιρα του πρώτου του δίσκου με τους Peppers, παρ’ ότι ο ίδιος επιλέγει μία πολύ διακριτική θέση για τις κιθάρες του, επιδεικνύοντας τον απαιτούμενο σεβασμό. Είναι και νονός του album, αφού την ημέρα λήξης της προθεσμίας που είχε δοθεί από την παραγωγή στην μπάντα για να βρεθεί τίτλος, πέρασε αθόρυβα ένα χαρτάκι στον Kiedis με γραμμένες τις λέξεις 'I’m with You'. Μετά το Mother’s Milk, αυτό είναι μόλις το δεύτερο album στην πορεία των Peppers που δεν φέρει τον τίτλο κάποιου τραγουδιού τους. Η έλευσή του έφερε και τύχη στην μπάντα, αφού οι Πιπεριές έγιναν δεκτές - μετά από δύο έτη υποψηφιοτήτων - στο Rock and Roll Hall of Fame, καθιστώντας τον 32χρονο Klinghoffer τον νεότερο καλλιτέχνη της θρυλικής λίστας ever!

Η μελωδική γραμμή του μπάσου είναι τόσο μπροστά στην παραγωγή, που υποδεικνύει απόλυτα τον ιθύνοντα νου των συνθέσεων, που παρ’ ότι δεν πρωτοτυπούν ιδιαίτερα, αποκτούν δομή και συνοχή. Με τα τρία πρώτα singles "The Adventures of Rain Dance Maggie", "Monarchy of Roses" και "Look Around" γίνεται μία προσπάθεια να μην τρομάξει η βασική fan base του συγκροτήματος από τα γερατειά (δεν πειράζει παιδιά, δεν είμαστε όλοι near-teen...), αλλά ο δίσκος έχει καλύτερα να δείξει. Το "Annie Wants A Baby" οδεύει για κλασικό της νέας εποχής της μπάντας: η ερμηνεία του Anthony είναι ευθεία και ηλεκτρικά λυρική, υπενθυμίζοντάς μας τις ανατριχίλες του Parallel Universe και τον λόγο που ακούμε Peppers μετά τα δεκαοχτώ. Έκπληξη για τον ήχο των RHCP το "Even you Brutus?", με τον Kiedis σε μεγάλα κέφια, νεοϋορκέζικο αέρα και ωραίες κιθάρες. Ακούμε και το πιάνο του Greg Kurstin. Καλά τραγούδια, no instant hits, no surprises...

Ποιος πραγματικός fan θέλει να ακούει μόνο κόπιες, ακόμα και αν πρόκειται για αγαπημένους δίσκους που έχουν καεί από το repeat; Εις αναμονή λοιπόν του ονείρου φθινοπωρινής νυκτός στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, ακούμε με ικανοποίηση ένα νέο δίσκο που αν και δεν συγκαταλέγεται στα αριστουργήματα των Peppers, υπόσχεται το μοναδικό ζητούμενο από μια μπάντα με τριάντα χρόνια πορείας και κλασικούς δίσκους, την ειλικρίνεια... -- t-dot.