---

Μου είναι πολύ δύσκολο να κρίνω αυστηρά αυτό το δίσκο. Ο κύριος λόγος είναι τα κομμάτια, κλασικά blues που δεκαετίες πίσω ως νεοφώτιστος μουσουλμάνος του είδους κυριολεκτικά λάτρευα: “Checking on my baby” του Otis Rush, που έλεγε φανταστικά και ο Junior Wells, “Blind Man” του Bobby Bland, εδώ με την απαραίτητη και πρέπουσα συνοδεία πνευστών, “My Love Is Your Love” του Magic Sam, “I Can’t be Satisfied” του Muddy Waters και τα πιο folkie “Devil Got My Woman” (Skip James) και “Floating Bridge” (Sleepy John Estes) που έλεγε πειστικά και ο Clapton. Αλλά δεν λες και αδιάφορα τη χαρακτηριστική νότια βραχνάδα και τον ήχο του Β-3 του Allman που ίσα που ξεχωρίζει στην παραγωγή, αρκετά όμως ώστε να ανακαλέσει μνήμες Allman Brothers Band (ακούστε για παράδειγμα το “Tears, Tears, Tears” του Amos Milburn), την αξιόπιστα αναπαλαιωτική americana ηχοπαλέτα του παραγωγού T Bone Burnett, τους γνωστούς από αμέτρητες κατά το παρελθόν ακροάσεις πιανιστικούς περιπάτους του Dr. John, την άρτια blues γλώσσα του Doyle Bramhall II στην κιθάρα. Το γλυκό έχει δέσει πραγματικά τέλεια. Η αλήθεια είναι ότι ο Gregg Allman δεν μας είχε συνηθίσει σε πολύ σπουδαίες ηχογραφήσεις μακριά από τους Brothers, αλλά εδώ ό,τι είχε κατά νου το πέτυχε και με το παραπάνω. Ακόμα και το “Just Another Rider”, γραμμένο από τον ίδιο και τον Warren Haynes (η μόνη μη-διασκευή του δίσκου), φυσάει. Το κλίμα αυτή τη φορά ήταν πράγματι εύκρατο. Οι νεότεροι πιθανά δεν θα καταλάβουν τι έπαθε αυτός ο μεσήλικας συντάκτης και του τρέχουν τα σάλια, αλλά ακούγοντας μπορούν σιγά σιγά να μπαίνουν στο νόημα. -- Laertis