cover

View large picture

blast from the past

Viv Akauldren

I'll Call You Sometime

(Akashic)

Βινύλιο
Κυκλοφορία: 1987
Νέα rock/pop, Post-punk, Indie rock, Ψυχεδέλεια


Akäshic 1987

Αυτή τη βδομάδα το Blast From The Past θυμάται έναν από τους χαμένους underground θρύλους των 80s, της εποχής δηλαδή όπου όσοι δεν έλκονταν από το ανιαρό και συντηρητικό mainstream είχαν τις κεραίες τους τεντωμένες για ο,τιδήποτε και οποιονδήποτε είχε μουσικά κάτι καινούργιο να πει. Μια από αυτές τις περιπτώσεις ήταν και οι πάλαι ποτε Viv Akauldren, ειδικά με το δεύτερο άλμπουμ τους, I'll Call You Sometime, που δικαιολογημένα ξεχώρισε.

Viv Akauldren - I'll Call You Sometime: sleeve & promo 7inch EPΟι Viv Akauldren φτιάχτηκαν όταν η Deb Agolli (ντραμς, φωνητικά) αντικατέστησε τον Robert Wannacott σε μια μπάντα από το Ντητρόιτ που λεγόταν Trancegland και που ξεκίνησε την πορεία της το 1982 γύρω από τους μουσικούς Jeff Phry - κατά κόσμον Jeff Tarleton - (φωνή, κιθάρα, μπάσο) και Keir McDonald (synths, mellotron, πιάνο). Συνδυάζοντας post-punk στοιχεία με πυκνές prog και kraut αναφορές και μια φευγάτη μουσικά και θεματικά ατμόσφαιρα, οι Viv Akauldren πρόσφεραν μια εξωτικά νέα, σχεδόν πειραματική εκδοχή της ψυχεδέλειας, μακριά από τα κλισέ που οι περισσότεροι σήμερα συνδέουν με το είδος. Το πρώτο τους άλμπουμ Old Bags and Party Rags (Akäshic Records 1985/86, επανεκδ. από την Ολλανδική Resonance / Semaphore) έθεσε τα σύνορα - ή μάλλον τις διαστάσεις - του μουσικού τους σύμπαντος εκθέτοντας ένα ας πούμε d-i-y space rock, που άλλοτε ακούγεται εγκεφαλικό, άλλοτε πριμιτιβιστικό, αλλά πάντοτε φευγάτο. Το I'll Call You Sometime, ο δεύτερος και τελευταίος δίσκος τους στην Akäshic (που δυστυχώς δεν εκδόθηκε στην Ευρώπη όπως ο προηγούμενος), ήταν όμως ο δίσκος-παρακαταθήκη που άφησε η μπάντα στα χέρια μας. Άλμπουμ με έντονη πνευματικότητα, εσωτερικότητα αλλά και μια «κατασταλαγμένη» μουσική ποικιλία, που συνδύαζε θόρυβο, minimal και ethnic στοιχεία, dark wave απόηχους και kraut αναφορές σε ένα συνεκτικό σύνολο, πρόδιδε ανθρώπους με μια ιδιόμορφη δημιουργικότητα και με προσωπικό στίγμα που δεν μπορούσες παρά να παρατηρήσεις προσεκτικά. Αν και μεγάλο μέρος του δίσκου θα έλεγε κανείς ότι ακούγεται σαν Cure εποχής Pornography οn acid, με τους μουσικούς να φαίνεται να έχουν γράψει τα τραγούδια εσώκλειστοι επί μακρόν στους τέσσερεις τοίχους παρακολουθώντας τους ιστούς από τις αράχνες να μεγαλώνουν, υπάρχει ωστόσο μια μαγεία σε αυτό το άκουσμα που σε τραβάει να το διερευνήσεις ολοένα και περισσότερο. Η πιο μαγική στιγμή του δίσκου για μας πάντα ήταν το minimal / prog instrumental που ολοκληρώνει την πλευρά Α', με τίτλο "The Maker οf the Sun & the Moon" (το οποίο με βάση τα αναγραφόμενα στο εξώφυλλο υποτίθεται ότι βασίζεται σε γαλλικό παραδοσιακό τραγούδι του 17ου αιώνα). To άλμπουμ συνοδευόταν από ένα 'promοtional' εφτάιντσο EP στις 33 1/3 στροφές με δύο ζωντανές ηχογραφήσεις από το 1986, τα "As You Wish" και "The Titanic Mind".

Πολλοί άνθρωποι του μουσικού underground έστρεψαν μετά από αυτό το δίσκο το ενδιαφέρον τους προς την παρέα των Tarleton, McDonald και Agolli. Οι δύο δε επόμενοι δίσκοι τους, το Witness (1988) και το Vivian's Fountain (1990), κυκλοφόρησαν από την ευρωπαϊκή ετικέτα Resonance. O μεν πρώτος ήταν ένα mini άλμπουμ με επτά κομμάτια και μια πολύ πιο rock προσέγγιση, o δε επόμενος ουσιαστικά μια συλλογή από το ακυκλοφόρητο υλικό τους. Όμως τα προβλήματα του Tarleton με τα ναρκωτικά τελείωσαν τη μπάντα εκεί που έπαιρνε μπρος. Το Νοέμβρη του 1989, μετά από μια μικρή περιοδεία στην Αγγλία, το διάλυσαν. Η Deb Agolli έφτιαξε τους Hot Footin' Puddin' Pie και αργότερα πήγε στους Outrageous Cherry (σσ. οι οποίοι έως πρόσφατα κυκλοφορούσαν δίσκους στην Alive). O McDonald έφτιαξε μερικά χρόνια αργότερα τους Medusa Cyclone, που έχουν κυκλοφορήσει τρία ενδιαφέροντα άλμπουμ - Medusa Cyclone (Third Gear, 1996), Mr. Devil (Third Gear, 1998) και Tangier (Small Stone, 2002) - ο δε Tarleton εξαφανίστηκε από τη μουσική σκηνή για αρκετά χρόνια πριν εγκατασταθεί στο Βερολίνο και γίνει μουσικός του δρόμου. Στα τέλη των 90s κυκλοφόρησε δύο άλμπουμ ψυχεδελικής φολκ στην ετικέτα Delerium, τα Astral Years (1997) και Dragin' Spring (2000). Μια ακόμη ιστορία λοιπόν από τα 'obscure' (δυστυχώς πλέον) 80s έκλεισε κάπως έτσι, αλλά σας συνιστούμε να την διερευνήσετε πριν είναι εντελώς αργά. -- Laertis

Wild Thing homepage