---

Columbia 1968, 1992, 1998

Η μουσική ιδιοφυία του Miles Davis είχε σαν κύρια χαρακτηριστικά την πρωτοπορία και την επαναστατική προσέγγιση της τζαζ φόρμας. Δεν ήταν καθόλου τυχαίο ότι σε αρκετές περιπτώσεις ο κορυφαίος τρομπετίστας καθοδηγούσε την εξέλιξη στις τζαζ καταστάσεις σπάζοντας την νόρμα της εκάστοτε εποχής. Άλλωστε μερικοί από τους συνεργάτες και συνοδοιπόρους του έκαναν το ίδιο με το δικό τους τρόπο ή μέσω δρόμων που ο Miles άνοιξε.

Στις αρχές του 1968 και ενώ το δεύτερο μεγάλο κουιντέτο του Davis με τον ίδιο στην τρομπέτα, τον Wayne Shorter στο τενόρο σαξόφωνο, τον Herbie Hancock στο πιάνο, τον Ron Carter στο μπάσο και τον Tony Williams στα ντραμς βρισκόταν στο απόγειο της δόξας του έχοντας δισκάρες όπως τα E.S.P. (1965), Miles Smiles (1967), Sorcerer (1967) και Nefetiti (1967) στο ενεργητικό του, έστρεψε τα ώτα του στον ηλεκτρισμό που προερχόταν από τους ενισχυτές και τα δάκτυλα του λυσεργικού Jimi Hendrix αλλά και στο groove της αθεόφοβης παρέας του Sly Stone. Τα πάντα στην μουσική άλλαζαν με γοργούς ρυθμούς με το ροκ πλέον μπροστάρη και ο Miles έκανε αυτό που το ένστικτο του έλεγε: να μπάσει για τα καλά στην μουσική του και κατ' επέκταση στην τζαζ τον ηλεκτρισμό.

Ο Nτέιβις το έκανε με τον δικό του μοναδικό τρόπο και σε πρώτη φάση με την βοήθεια  του προαναφερθέντος μουσικού σχήματος (συν σε ένα κομμάτι, το "Paraphernalia", τον σπουδαίο κιθαρίστα George Benson). Το αποτέλεσμα ήταν το κλασικό άλμπουμ Miles In The Sky, που ουσιαστικά ήταν η γέφυρα ανάμεσα στον ακουστικό και τον ηλεκτρικό ήχο, πάνω στον οποίο - έκτοτε - ο Miles Davis θα μεγαλουργούσε. Αποκορύφωμα της συνέχειας το υπέροχο τριπ που ακούει στο όνομα Bitches Brew (1970). -- Άκης Γαρράς