---

Brain 1976 / Thunderbolt 1994 / Manikin 1995 / Magnum 1996 / Inside Out 2006

Το Blast From The Past αυτή τη φορά στρέφει την προσοχή του προς το σύμπαν της αρχαίας electronica με έναν από τους βασικούς πρωτοπόρους και διαμορφωτές του είδους, τον Klaus Schulze.

Ο βερολινέζος συνθέτης ξεκίνησε την πορεία του στη μουσική στο δεύτερο μισό των 60s, αρχικά ως ντράμερ των Psy Free και στη συνέχεια των Tangerine Dream. Με τους δεύτερους ηχογράφησε ένα μόνον άλμπουμ, το περίφημο ντεμπούτο τους από το 1969, Electronic Meditation (σσ. σίγουρο μελλοντικό θέμα του Blast From The Past) πριν φτιάξει μαζί με τους Manuel Göttsching και Hartmut Enke τους Ash Ra Tempel, με τους οποίους πάλι ηχογράφησε μόνον το ομώνυμο, κλασικό πρώτο τους άλμπουμ. Έτσι υπήρξε ιδρυτικό μέλος και των δύο γκρουπ - βασικών πυλώνων της σκηνής του Βερολίνου. Έχοντας σπουδάσει μουσική στο Πολυτεχνείο όμως, με δάσκαλους μεταξύ των οποίων ήταν και ο διάσημος σύγχρονος ούγγρος συνθέτης György Ligeti, παράλληλα θαυμάζοντας τη δουλειά και άλλων avant-garde συνθετών όπως o Karlheinz Stockhausen, o John Cage (μπαμπάς της «μουσικής του τυχαίου») και ο πρωτο-μινιμαλιστής Terry Riley, ήθελε να κάνει κάτι περισσότερο. Έτσι εγκατάλειψε και τους Ash Ra, στράφηκε προς τα keyboards και τo καινούργιo τότε οπλοστάσιο του πειραματικού μουσικού, τα συνθεσάιζερ και ξεκίνησε την προσωπική του διαδρομή στη δισκογραφία.

Πέντε άλμπουμ αργότερα - αν εξαιρέσουμε τη συμμετοχή του και στα πέντε άλμπουμ του πρότζεκτ The Cosmic Jokers το 1974 - φτάνουμε στο Moondawn (σσ. έκτο του προσωπικό δίσκο, που κυκλοφόρησε αρχικά από τη Brain Records το 1976). Στο διάστημα που πέρασε μέχρι το Moondawn ο Schulze συγκέντρωνε ένα-ένα και ανακάλυπτε τα στοιχεία του διαστημικού μίνιμαλ ηλεκτρονικού του μουσικού σύμπαντος. Πειραματίστηκε με ορχήστρες, κλασικά keybords, κρουστά, ηλεκτρονικά εφέ (echo, phasing, oscillators), τα πρώτα αναλογικά συνθεσάιζερ, ακόμη και αρχαία sequencers στο βαγκνερικό Timewind (1975), αλλά ήταν στο Moondawn που ο Schulze ανακάλυψε τη συνταγή που όρισε τον κλασικό ήχο της λεγόμενης «Σχολής του Βερολίνου». Γι' αυτό το δίσκο γύρισε στη φόρμα που συνδυάζει ντραμς - παιγμένα εδώ από τον Harald Grosskopf (Großkopf) - και keybords, την οποία είχε πρωτοδοκιμάσει στο άλμπουμ Picture Music (1975), αυτή τη φορά όμως έχοντας επιπλέον στη διάθεσή του ένα μεγάλο Moog του οποίου τον sequencer έβαλε σε βαρειά χρήση. Όλος ο δίσκος αποτελείται από δύο εκτενείς συνθέσεις, μία σε κάθε πλευρά (27 και 25 λεπτά αντίστοιχα), τα "Floating" και "Mindphaser". Το πρώτο αρχίζει ατμοσφαιρικά με ηλεκτρονικά 'chimes' και μεσανατολίτικες ψαλμωδίες και σιγά σιγά κλιμακώνει την ένταση με την προσθήκη αρχικά μελωδιών που απλώνονται σε μακρόσυρτες νότες και στη συνέχεια sequencers και κρουστών. Μπορεί ως ιδέα να ακούγεται κλασική όσο δεν πάει σήμερα, αλλά πρέπει να παρατηρήσουμε ότι στην εποχή της αυτή η ηχογράφηση ήταν κάτι εξαιρετικά καινούργιο κι επιδραστικό, ενώ και στις μέρες μας όσοι τύχει να έρθουν για πρώτη φορά σε επαφή μαζί της είναι σίγουρο ότι θα εντυπωσιαστούν. Το φωτεινό trip του "Floating" διαδέχεται στη δεύτερη πλευρά το πιο γοτθικό "Mindphaser" που ξεκινά με νυχτερινούς ήχους κυμάτων, δημιουργεί μια γαλήνια αλλά και μυστήρια ατμόσφαιρα (χρησιμοποιώντας στη μελωδία του αρκετές «χρωματικές» νότες) και στη συνέχεια ξεσπά με δυνατό drumming και με το όργανο ψηλά στη μίξη φέρνοντας στο μυαλό Pink Floyd από τα τέλη της δεκαετίας του '60.

Αν και το Moondawn έχει τύχει ευρύτατης αναγνώρισης ως ιστορική ηχογράφηση, έχει ωστόσο μεγάλο ενδιαφέρον για το Blast From The Past γιατί στέκεται καταπληκτικά και στην εποχή μας. Είναι αυτό που ονομάζεται «κλασικό» με όλη τη σημασία της λέξης και αξίζει πραγματικά να το ξαναβάλετε στο στερεοφωνικό σας. -- Laertis