---

Flying Nun 1985 / Normal 1987 / Homestead 1989 / Flying Nun UK (CD) 1995

Αυτή τη βδομάδα το Blast From The Past ταξιδεύει πίσω στις αρχές της άντεργκραουντ σκηνής της Νέας Ζηλανδίας στο πρώτο μισό των 80s. Αν και οι επαΐοντες αναφορικά με τα θέματα του ροκ των 60s και 70s θα πουν βέβαια ότι υπήρχε ενδιαφέρουσα ροκ μουσική στη μακρυνή χώρα των Μαόρι και πολύ πριν τον ήχο του Dunedin και τη Flying Nun Records, ωστόσο ο πολύς κόσμος (σσ. καλά, όχι και τόσος πολύς...) τότε - στα 80s - παράλληλα με την άνθιση του aussie rock άρχισε να παρακολουθεί προσεκτικά και τη νεοζηλανδέζικη σκηνή: The Clean, The Chills, Sneaky Feelings, Tall Dwarfs, The Bats, The Expendables κ.τ.λ. κ.τ.λ. και φυσικά... τους Verlaines. Και μπορεί οι Chills να ήταν αυτοί που στην πορεία απέκτησαν μια διευρυμένη αναγνώριση στο χώρο της indie pop, οι Clean να θεωρούνται οι «πατέρες» της d-i-y σκηνής της χώρας, οι Tall Dwarfs να ήταν οι αξιολάτρευτοι τρελοί της υπόθεσης, αλλά στον γράφοντα πιο αγαπητοί ήταν και είναι πάντα οι λιγότερο προφανείς για τα κριτήρια του μέσου φαν του ροκ, περίεργα έντεχνοι Verlaines.

Ο λόγος είναι πιθανά το γεγονός ότι ο Graeme Downes, διαχρονικά κύριος δημιουργός πίσω από τη δουλειά τους (σσ. το συγκρότημα έχει ανά τα χρόνια υποστεί τόσες αλλαγές σύνθεσης που στην κυριολεξία βαριέμαι να αναφερθώ σχετικά), έχει ένα σοβαρό υπόβαθρο στη μουσική, με ακαδημαϊκή υποδομή και πορεία. Τριάντα χρόνια πίσω, πριν ακόμη προμηθευτώ το Dunedin Double EP της Flying Nun Records (1982), όπου έγινε το δισκογραφικό ντεμπούτο των Verlaines (δίπλα στους Chills, τους Sneaky Feelings και τους νεοζηλανδούς Stones), είχα πρώτα βρει το σινγκλ τους "Death and the Maiden" (1983) και είχα εντυπωσιαστεί μαζί τους. Η μουσική ήταν αναπάντεχα «κλασική» και ταυτόχρονα ροκ, αλλά και ο τίτλος... ήταν πολύ Schubert! To "Death and the Maiden" είναι ακόμη κατά την άποψή μου ένα από τα καλύτερα σινγκλ όλων των εποχών. (σσ. Την ίδια θέση στην εκτίμησή μου πάντως έχει και το "Pink Frost" των Chills και το "The Flower" των Expendables).

Φαντάζεστε λοιπόν ότι μετά την ακρόαση των προαναφερθέντων δίσκων στις 45 στροφές, περίμενα με ανυπομονησία το πρώτο τους πόνημα στις 33 1/3. Και βέβαια οι Verlaines δεν μπορούσαν να με απογοητεύσουν και με τα δύο πρώτα τους άλμπουμ, που είναι ομολογουμένως δύο από τους δίσκους των 80s που όποιος δεν έχει ακούσει παίρνει αδικαιολόγητη απουσία. Hallelujah All the Way Home (1985) και Bird Dog (1987) - δύο φοβερές ιδιοτιμές στην indie rock δισκογραφία, αρκετά όμοια μουσικά αλλά διαφορετικά ως προς το γεγονός ότι ο περισσότερος κόσμος προσπερνά άδικα το Hallelujah και ασχολείται μόνο με το Bird Dog. Το Blast From The Past λοιπόν έρχεται «επιστημονικά» να σας συστήσει να ξανα-ακούσετε το Hallelujah και, αν δεν το έχετε, να προσπαθήσετε οπωσδήποτε να το βρείτε. Είναι ένα από τα πιο αξιοσημείωτα και καθηλωτικά πρώτα άλμπουμ στην ιστορία, indie rock στην αισθητική του αλλά πέρα για πέρα έντεχνο στις νότες του. Ακούγοντας το "Don't Send Me Away" νομίζεις ότι ακούς baroque μουσική και φαντάζεσαι πώς θα ακουγόταν αν αντί για κιθάρα οι Verlaines χρησιμοποιούσαν θεόρβη ή κάτι τέτοιο. H ανάπτυξη του φαινομενικά στην αρχή απλοϊκού "For the Love of Ash Grey" φέρνει στο μυαλό prog rock των 70s κι ας μην υπάρχουν πλήκτρα, ενώ το "The Ballad of Harry Noryb" θυμίζει έντεχνη μπαλάντα του 19ου αιώνα. Μερικοί στίχοι από το δίσκο νομίζω ότι μπορούν να σας βάλουν στο νόημα:

"You took me down to Alexandria
Showed me where the library stood
All this rampant kind of ignorance
Is happening everywhere that you look
Oh God..."

(από το "For the Love of Ash Grey")

Με λίγα λόγια, μακάβριοι οι πτωχοί τω πνεύματι... Δυσάρεστοι; Ίσως, αλλά οι Verlaines συνεχίζουν αθόρυβα μέχρι τις μέρες μας. Πέρσι κυκλοφόρησαν το Untimely Meditations. Προτείνουμε να τους πιάσετε από την αρχή πάντως... -- Laertis