---

CBS 1970 / Castle Communications 1992 / Sequel 2000

Μερικές φορές βρίσκει κανείς διαμάντια ψάχνοντας στα πιο απρόσμενα μέρη. Περίπου έτσι συνοψίζεται η ιστορία του μοναδικού 'progressive' (κατά τα γραφόμενα στο μουσικό τύπο στα τέλη των 60s και τις αρχές των 70s) άλμπουμ των βρετανών popsters The Tremeloes. Το Master ήταν κλασική περίπτωση δίσκου συγκροτήματος «μαζικής» ποπ που προσπαθούσε από ένα σημείο και μετά να το πάρουν στα σοβαρά, αλλά που βεβαίως απότυχε σε αυτήν του την απόπειρα παταγωδώς, γιατί ως γνωστόν το 99,99% του κόσμου σκέφτεται πάντα και ενεργεί με βάση στερεότυπα και ταμπέλες. Η εποχή της βασιλείας του μάρκετινγκ στον «ελεύθερο κόσμο» έχει ως γνωστόν και τέτοιες δυσάρεστες παρενέργειες εις τον γενικόν πληθυσμόν...

Οι Tremeloes δεν ήταν τίποτε άγνωστοι και παραγνωρισμένοι στην εποχή τους - μην κοιτάτε σήμερα που είναι ζήτημα να υπάρχουν πέντε - δέκα ψυχές που τους θυμούνται στον πλανήτη Ελλάδα. Από τα πρώτα beat γκρουπ στην Αγγλία (φτιάχτηκαν το 1958!), ήταν το συγκρότημα που επέλεξε η Decca να υπογράψει το 1962 αντί των ... Beatles. Αρχικά Brian Poole and the Tremeloes (σσ. το 'Tremeloes' προέκυψε από χιπ τυπογραφικό λάθος αντί του σωστού 'tremoloes'), είχαν όπως όλα τα ανάλογα συγκροτήματα μια σειρά από επιτυχημένα σινγκλ στα βρετανικά chart (5 στο top-20!) μέχρι το 1965, τα οποία κατά κύριο λόγο ήταν διασκευές αμερικάνικων R'n'B και rock'n'roll επιτυχιών. Δυστυχώς όμως για αυτούς και το μάνατζμέντ τους, στην Αμερική δεν πήραν χαμπάρι (σσ. συγγνώμην δια την τουρκικήν) και οι δάφνες τους στην ποπ βιομηχανία παρέμειναν καθαρά βρετανική υπόθεση. Όταν δε περί το '66 φάνηκε ότι στερεύει η πηγή των επιτυχιών τους, ο Brian Poole τους παράτησε (για μια αποτυχημένη εν τέλει προσωπική καριέρα), οπότε έγιναν σκέτο 'The Tremeloes', άφησαν μαλλιά, μούσια, προσέλαβαν νέο μπασίστα με καλά 'looks', πήγαν σε άλλη εταιρεία (CBS) και έτσι κατάφεραν και πάλι να επιστρέψουν στις επιτυχίες με διασκευές Cat Stevens ("Here Comes My Baby" - 1967), Four Seasons ("Silence is Golden" - No. 1 στους καταλόγους επιτυχιών, το 1967 επίσης), αλλά και Bob Dylan ("I Shall Be Released" - 1968) και επίσης και δικά τους κομμάτια. Τα lead φωνητικά πλέον μοιράζονταν ανάμεσα σε όλα τα μέλη του γκρουπ, αλλά κυρίως στο ντράμερ Dave Munden και το νέο μπασίστα Len 'Chip' Hawkes, ενώ βασικός συνθέτης στο νέο σχήμα αποδείχτηκε ο ρυθμικός κιθαρίστας / κημπορντίστας Alan Blakley. (σσ. ΟΚ, αφού αναφέραμε τους 3 στους 4, καλό θα ήταν να πούμε και ότι το συγκρότημα συμπλήρωνε ο lead κιθαρίστας Ricky West - κατά κόσμον Richard Westwood.)

Όταν το φθινόπωρο του 1970 οι Tremeloes πάντως κυκλοφορούσαν την ακροτελεύτια top-10 επιτυχία τους, το "Me and My Life" (σσ. κομμάτι που κλείνει και το άλμπουμ Master), βρίσκονταν κατά τα φαινόμενα σε μία περίεργη φάση. Είχαν αποκτήσει πολύ σοβαρά το καλλιτεχνικό σαράκι, αλλά πλέον τους άκουγαν μόνον μεσήλικες και πιτσιρίκια. Το ροκ ακροατήριο τους θεωρούσε πολύ 'lite'. Και ενώ το Master, που κυκλοφόρησε μερικές βδομάδες μετά το σινγκλ, ήταν κατά τους ίδιους με διαφορά ο καλύτερος δίσκος τους, κανένας δε φάνηκε να προσέχει. Πέρασαν αρκετά χρόνια πριν οι συλλέκτες επαναξιολογήσουν το δίσκο και με έκπληξη αποφασίσουν ότι πιθανά την πρώτη φορά τον αδίκησαν... Και μάλιστα πολύ.

Το Master είναι όντως και με διαφορά το 'magnum opus' των Tremeloes. Δεν είναι δίσκος που ανακαλύπτει νέες, ανεξερεύνητες περιοχές στο ροκ, αλλά σε λιγότερο από 40' συνοψίζει επιτυχημένα την εποχή του προσφέροντας παράλληλα και την προσωπική, ιδιοσυγκρασιακή ματιά του γκρουπ για όλα τα ετερόκλιτα στοιχεία που είχε μέχρι τότε αποθησαυρίσει το ροκ σύμπαν. Γιατί έτσι εξηγούμε την ύπαρξη σε αυτό κομματιών όπως το instrumental "Boola Boola" που ακούγεται σα σουρρεαλιστική διασταύρωση Jimi Hendrix με εποχής surf Ventures, ή τη συνύπαρξη 'hard rockers' τύπου Faces ή ίσως Creedence Clearwater Revival (λ.χ. "Wait for Me") με ασκήσεις στο ύφος του Άνακτος Elvis ("Baby") χωρίς την παραμικρή διαπίστωση σκωπτικής διάθεσης εκ μέρους τους συγκροτήματος. Αντίθετα ακούγονται να απολαμβάνουν τις επιδόσεις τους, τη μεστή τραγουδοποιΐα που συχνά φέρνει στο μυαλό ώριμους Beatles και τους επιγόνους τους (λ.χ. Badfinger) και τις άψογες φωνητικές αρμονίες που παραπέμπουν σαφώς στους Crosby Stills Nash. Το Master στερείται ατέλειωτων σόλο και υπερβολικών αναπτύξεων, ακούγεται όμως αρκετά «μαλλιαρό» και ταυτόχρονα απολαυστικά ευχάριστο με όλα του τα κομμάτια να μετράνε για τις μελωδίες τους και την κομψή τους παραγωγή. Δεν ξέρω αν όλα όσα λέω βγάζουν νόημα στην εποχή όπου ροκ είναι όποιος έχει goatee και ακούει (στην καλύτερη περίπτωση) τους επιγόνους των Nebula, αλλά πιστέψτε με, αυτός είναι ένας δίσκος που αξίζει να ακούσετε. Μπορεί να χρησιμεύσει σαν «πύλη» σε ένα παράλληλο, ξεχασμένο ροκ σύμπαν. Ποιος ξέρει; -- Laertis