---

Warner Bros. 1973, 1987, 2008 / Mobile Fidelity 2009

Αυτή τη φορά το Blast From The Past παρουσιάζει ένα δίσκο που κατά την άποψη του γράφοντος είναι ένας από τους κλασικότερους, καλύτερους και χαρακτηριστικότερους rock δίσκους των 70s, αλλά που η μέχρι σήμερα εμπειρία του από το μουσικό τύπο, το ραδιόφωνο και τις διάφορες παραλλαγές της λεγόμενης «κοινής εκδοχής» ανάμεσα στο rock πλήθος του λέει ότι σπανίως εμφανίζεται κάποιος που τον αναφέρει ως βασική επιρροή ή έστω σημαντικό σημείο αναφοράς. Αλλά και στην εποχή του δυστυχώς ο συγκεκριμένος δίσκος δεν έγινε Hotel California ή Dark Side... ή In Rock, αλλά απλά αντικείμενο λατρείας και προσήλωσης κυρίως των ίδιων των rock μουσικών. Ισχυρίζομαι όμως ότι όποιος όχι απλά δεν έχει ακούσει αλλά πολύ περισσότερο δεν έχει μελετήσει το Dixie Chicken των Little Feat, βρίσκεται ως προς το πραγματικό rock στο μαθησιακό επίπεδο του «α και βου ίσον αβ». Ξέρω, είναι λίγο βαρύ, αλλά η αλήθεια πρέπει να λέγεται (σσ. καμιά φορά, μεταξύ μας, όταν δεν μας ακούνε πολλοί...)

Λίγη ιστορία τώρα...

Το Dixie Chicken (1973) ήταν ο τρίτος δίσκος της μπάντας που έφτιαξαν το 1969 δύο πρώην Mothers of Invention, ο κιθαρίστας / τραγουδιστής Lowell George και ο μπασίστας Roy Estrada. Την αρχική της σύνθεση συμπλήρωναν ο ντράμερ Richard Hayward (συμπαίκτης του Lowell στους The Factory την περίοδο 1965-67) και ο κλασικά σπουδαγμένος κημπορντίστας Bill Payne. Μετά τα άλμπουμ Little Feat (1971) και Sailin' Shoes (1972) η έλλειψη εμπορικής επιτυχίας τους οδήγησε σε μια προσωρινή διάλυση, με τον Estrada να κατευθύνεται προς τη Magic Band του Captain Beefheart. Ωστόσο λίγο καιρό αργότερα ο George - που είχε εκείνη την εποχή φάει κόλλημα με τη μουσική της Νέας Ορλεάνης - ξανασχημάτισε το γκρουπ με τους Hayward και Payne φέρνοντας στην ομάδα και δύο μουσικούς από τη Νέα Ορλεάνη, το νέο μπασίστα Kenny Gradney και τον περκασιονίστα Sam Clayton, κι έτσι δίνοντας μια funky διάσταση στον ήχο τους. Για να απαγκιστρωθεί δε κάπως από την ευθύνη του να είναι ο μόνος κιθαρίστας στην μπάντα ώστε να μπορέσει να επικεντρώσει την προσοχή του στο τραγούδι και το χαρακτηριστικό του παίξιμο στη slide κιθάρα, προσέθεσε και τον παλιό του φίλο, κιθαρίστα Paul Barrere. Με αυτόν τον τρόπο έφτιαξε ΤΗΝ κλασική σύνθεση της μπάντας, αυτήν που δημιούργησε το μοναδικό ήχο των Little Feat, που αν και είναι άμεσα αναγνωρίσιμος και παίζεται ανά τις δεκαετίες (ακόμη και τώρα) μόνον από αυτούς, έχει επηρεάσει αφάνταστα το κλασικό αμερικάνικο rock (σσ. θα το έλεγα 'AOR' αν δεν κινδύνευε να γίνει παρανόηση λόγω της πολύ περιορισμένης αντίληψης που έχουν για τον συγκεκριμένο όρο οι πρώην ή νυν μεταλλάδες - δηλαδή περίπου όλοι σήμερα - καθώς έχουν υπ' όψιν τους μόνο την εμπορική του διαπόμπευση κατά τα 80s).

Το πρώτο - και κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος πλέον καταλυτικό - έργο αυτής της σύνθεσης ήταν το περί ου ο λόγος Dixie Chicken, που κυκλοφόρησε στις 25 Γενάρη του '73. Στο δίσκο τη μπάντα πλαισίωναν (μεταξύ άλλων) ως backing vocalists η Bonnie Raitt, η Bonnie Bramlett (των Delaney & Bonnie) και η μετέπειτα κυρία Bolan Gloria "Tainted Love" Jones, o κορυφαίος περκασιονίστας Milt Holland (στα tablas) και ο άνθρωπος που πήρε τη θέση του Lowell George στη μπάντα (μετά θάνατον), ο κιθαρίστας Fred Tackett. O George έγραψε τα επτά στα δέκα τραγούδια του δίσκου κι έκανε την παραγωγή. Είναι δηλαδή ο βασικός υπεύθυνος για αυτό το οικοδόμημα, το οποίο είναι τελικά το 'magnum opus' του και η επιτομή όλων όσων κληροδότησε στη rock μουσική πεθαίνοντας πρόωρα και 'on the road' λίγο καιρό αφού εγκατέλειψε το συγκρότημα που δημιούργησε, το 1979 και έχοντας ηχογραφήσει την αγαπημένη μου διασκευή στο "I Can't Stand the Rain" της Ann Peebles (σσ. πού θα πάει; - κάποια στιγμή το BFTP θα έρθει και σ' αυτή).

Ο δίσκος τα έχει όλα: soul / funk, country, blues, rock'n'roll ρίζες από τη Νέα Ορλεάνη, jazz rock, hard rock σε μια μίξη που τολμώ να αποκαλέσω 'prog americana'. Όλα όσα ακούς στο One of These Nights των Eagles και δεκάδες σοφιστικέ δίσκους αμερικάνων singers-songwriters. Ρίζες παιγμένες ταυτόχρονα με την αυθεντικότητα και την αμεσότητα του λαϊκού μουσικού αλλά και με μια καλλιτεχνική διάσταση που τις μετασχηματίζει σε κάτι άλλο: το κλασικό αμερικάνικο rock. Ακούστε λ.χ. τη διασκευή που κάνουν στο "On Your Way Down" του δάσκαλου Allen Toussaint για να αντιληφθείτε πώς δένουν αυτή την σχέση παράδοσης με το rock. Όσοι δεν έχει τύχει να παρακινηθείτε μέχρι σήμερα να ασχοληθείτε ιδιαίτερα με τους Little Feat, παρακαλώ κάντε το πείραμα να κοτσάρετε αυτόν το δίσκο στο ηχοσύστημά σας για καμιά βδομάδα και να τον ακούτε συνέχεια. Νομίζω ότι θα αλλάξει η αισθητική και η αντίληψή σας γι' αυτό που ονομάζεται rock. -- Laertis

Oh I am just a vagabond
A drifter on the run
And eloquent profanity
It rolls right off my tongue
And I have dined in palaces
Drunk wine with Kings and Queens
But darlin', oh darlin'
You're the best thing I've ever seen
Won't you roll me easy
Oh slow and easy
Take my independence
With no apprehension, no tension
You walki' talkin' dream paradise
Sweet pair a' dice
Well I been across this country
From Denver to the ocean
And I never met girls who could sing so sweet
Like the angels that live in Houston
Singin' "Roll me easy, so slow and easy...
Play that Concertina, I'll be your temptress..."
And baby I'm defenseless
Singin' harmony
In unison
Sweet harmony
Gotta hoist your flag and I'll beat your drum

("Roll Um Easy", του Lowell George)