---

Ardent 1974 / Stax 2003 / Akarma 2008 / Universal 2010

To Radio City είναι το δεύτερο και γνωστότερο άλμπουμ των Big Star, ενός συγκροτήματος από τον αμερικανικό Νότο που έδρασε στην αρχή των 70s εμπνεόμενο από τις αρμονίες των 60s, αγνοήθηκε στην εποχή του και επηρέασε μερικά από τα πιο πετυχημένα ή/και ενδιαφέροντα εναλλακτικά γκρουπ των 80s και των 90s. Από ορισμένους μάλιστα η επιρροή που άσκησαν οι Big Star στον «ανεξάρτητο ήχο» αντιπαραβάλλεται ακόμα και μ' αυτή των Velvet Underground.

Οι Big Star σχηματίστηκαν το 1971 στο Memphis του Tennessee (σας θυμίζει κάτι αυτή η πόλη;) με πρωτοβουλία των Alex Chilton και Chris Bell, οι οποίοι ανέλαβαν τις κιθάρες και τα φωνητικά, πλαισιωνόμενοι από τους Jody Stephens (ντραμς) και Andy Hummel (μπάσο). Οι Chilton και Bell ήταν συνομήλικοι, κάτοικοι Memphis, σύχναζαν στο ίδιο στούντιο και ήταν φανατικοί οπαδοί των Beatles (τους οποίους είχαν δει να παίζουν στο Memphis όταν ήταν δεκατριών ετών). Κατά τις πρώτες ηχογραφήσεις των Big Star, οι Chilton και Bell ακολούθησαν συνειδητά το πρότυπο των Lennon / McCartney, μοιραζόμενοι τόσο τη σύνθεση των κομματιών όσο και τα φωνητικά. Το αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς, #1 Record, κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1972 από τη Stax Records και έλαβε πολύ ενθαρρυντικές κριτικές. Δυστυχώς η Stax απέτυχε παταγωδώς τόσο στην προώθηση όσο και στη διανομή του άλμπουμ (την οποία είχε παραχωρήσει στην Columbia), με αποτέλεσμα την περιορισμένη διαθεσιμότητα στα δισκάδικα και τις πολύ περιορισμένες πωλήσεις (κάτω από 10.000 αντίτυπα). Ακόμα χειρότερα, κατά τη διάρκεια των  ηχογραφήσεων που ακολούθησαν την κυκλοφορία του #1 Record - κι έπειτα από διάφορους σοβαρούς καυγάδες - ο  Bell εγκατέλειψε το γκρουπ, γεγονός που υποχρέωσε τους υπόλοιπους να αποχωρήσουν από το στούντιο το Νοέμβριο του 1972. Ωστόσο η διάλυση των Big Star αποδείθηκε προσωρινή: έπειτα από τέσσερεις μήνες οι Chilton, Stephens και Hummel αποφάσισαν να συνεχίσουν ως τρίο, γεγονός που επέτρεψε την ολοκλήρωση των ηχογραφήσεων από τις οποίες προέκυψε τελικά το Radio City. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1974, γνώρισε καθολική αποδοχή από το μουσικό τύπο και ... έπεσε και πάλι θύμα της (μη) συνεργασίας Stax / Columbia, με τις πωλήσεις να καθηλώνονται στις 20.000.

Το Radio City είναι ένα power pop άλμπουμ που υπό διαφορετικές συγκυρίες, θα είχε γνωρίσει μεγάλη επιτυχία - κάτι που είχαν εξάλλου επισημάνει όσοι κατόρθωσαν να το ακούσουν όταν πρωτοκυκλοφόρησε. Η απουσία του Bell - o Chilton είναι πλέον ο βασικός συνθέτης των 11 από τα 12 κομμάτια του άλμπουμ - καθιστά το Radio City λιγότερο μελωδικό και πολύπλοκο ενορχηστρωτικά απ' ό,τι ήταν το #1 Record. Από την άλλη πλευρά το Radio City είναι περισσότερο ρυθμικό και δυναμικό - μάλιστα το πρώτο κομμάτι, "O My Soul", κινείται στα όρια του R&B και μας υπενθυμίζει τη θητεία του Chilton στους The Box Tops. Βέβαια τα περισσότερα κομμάτια ακολουθούν μια πιο ορθόδοξη συνταγή που συνδυάζει τον mainstream ήχο των αρχών των 70s με τη μελωδικότητα των Beatles, των Byrds και των πρώιμων Who. Αυτό που προκύπτει είναι μια σειρά από μικρά κιθαριστικά ποπ αριστουργήματα, με αποκορύφωμα την τριάδα "Back of a Car", "You Get What You Deserve" και "September Gurls". Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο "September Gurls", ένα από τα πιο εθιστικά κομμάτια που έχω ακούσει στη ζωή μου, για το οποίο έχει γραφτεί ότι «μπορεί να μην είναι πραγματικά το πιο σπουδαίο τραγούδι που έχει ηχογραφηθεί ποτέ, αλλά, αν το πιστεύεις αυτό για όσο το ακούς, είσαι δικαιολογημένος».

Η φιλοδοξία των Big Star να δικαιώσουν το όνομά τους δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Οι δρόμοι των αρχικών μελών του συγκροτήματος χώρισαν οριστικά το 1974, έπειτα από το τέλος της ηχογράφησης ενός τρίτου άλμπουμ το οποίο έμεινε έκθετο - χωρίς τίτλο και εταιρεία - και κυκλοφόρησε τέσσερα χρόνια αργότερα ως Third. Έπρεπε να φτάσουμε στη δεκαετία του '80 για να κερδίσουν «εξ αντανακλάσεως» οι Big Star την αναγνώριση που τους άξιζε - μέσα από τη μουσική των R.E.M., των Teenage Fanclub, των Replacements, των Primal Scream, των Posies, των Lemonheads και πολλών άλλων που αναγνώρισαν την αξία και την επιρροή των τριών δίσκων τους. Το 1993 οι Chilton and Stephens επανασύστησαν το γκρουπ (ο Bell είχε σκοτωθεί το 1978 σε αυτοκινητικό δυστύχημα) με την βοήθεια δύο μελών των Posies. Οι «νέοι» Big Star παρέμειναν κατά βάση ενεργοί για τις υπόλοιπες δύο δεκαετίες - κυκλοφόρησαν μάλιστα ένα ακόμα άλμπουμ  με τίτλο In Space το 2005. Το 2010, ο πρώορος θάνατος του Chilton έδωσε οριστικό τέλος στη δράση του συγκροτήματος, τέλος που απέκτησε όμως πανηγυρικό χαρακτήρα χάρη σε μια σειρά αποχαιρετιστήριων συναυλιών που πραγματοποίησαν τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ με τη βοήθεια διάφορων guest μέσα στο 2010 και το 2011 (κατά τραγική σύμπτωση, ο Hummel πέθανε ένα δύο μήνες έπειτα από την τελευταία συναυλία). Για όσους ενδιαφέρονται, η ιστορία των Big Star αποτυπώνεται στο ντοκυμαντέρ Nothing Can Hurt Me που κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες. -- Γιώργος Ανδρέου