---

Bar None 1994 / Normal 1994

Η περίπτωσή μας αυτή τη φορά (στο μικροσκόπιο των Εργαστήριων του Blast From The Past) είναι αυτή ενός από τους πρωταγωνιστές του post-punk / indie rock μικρόκοσμου των 80s που αντίθετα με τις περισσότερες άλλες προσωπικότητες του χώρου που παρέμειναν προσκολλημένες στα δόγματα, τις μανιέρες και τις ιδεοληψίες της σκηνής και της εποχής (σσ. μας συγχωρείτε αλλά έχουν περάσει τα χρόνια, τα πράγματα έχουν κατασταλάξει στο κεφάλι μας και δικαιούμαστε να κάνουμε κριτική και αυτοκριτική, που λεν και μερικοί), ο ίδιος τράβηξε έναν άλλον δρόμο, αυτόν της Μουσικής χωρίς εμμονές σε «επαναστατικές» γυμναστικές αλλά ούτε και ιδιαίτερη διάθεση για οποιουδήποτε τύπου συγκεκριμένες αναβιώσεις. Βλέπετε, αν εξετάζεις τα πράγματα ανοιχτόμυαλα, ακούς πολλή και διαφορετική καλή μουσική, έχεις ισορροπήσει κάπου/κάπως και έχεις βρει πράγματα να πεις, το ποτάμι της Μουσικής σε παρασύρει νομοτελειακά στη φυσική του ροή.

Ο λόγος γίνεται για τον μακαρίτη Epic Soundtracks, κατά κόσμον Kevin Paul Godfrey (1959-1997), αδελφό του (επίσης μακαρίτη) Nikki Sudden. Για όσους δεν γνωρίζουν ή έχουν ξεχάσει, ο 'Soundtracks' κι ο 'Sudden' έφτιαξαν το 1972 τον πυρήνα της βραχύβιας αλλά πολύ επιδραστικής μπάντας των Swell Maps, που στα τέλη των 70s κυκλοφόρησαν δύο εξαιρετικά σημαντικά άλμπουμ - A Trip to Marineville (1979) και Jane from Occupied Europe (1980) - πριν διαλύσουν μένοντας στην ιστορία ως σημαντικό σημείο αναφοράς για καθοριστικά συγκροτήματα των 80s και 90s όπως οι Sonic Youth, R.E.M., Dinosaur Jr, Pavement κ.λπ. κ.λπ. Μετά τη διάλυση των Maps, o Epic ηχογράφησε δύο προσωπικά σινγκλ - "Popular Classical" (1981) και "Rain Rain Rain" (1982) - πριν ενεργοποιηθεί πάλι στη σκηνή μέσω των Jacobites του Nikki Sudden και μετά με τους Crime & the City Solution και τέλος τους These Immortal Souls μαζί με τον Rowland S. Howard. (σσ. πολλοί μακαρίτες σε αυτό το Blast...)

Με το «έμπα» των 90s όμως και ύστερα από όλες αυτές τις μουσικές περιπέτειες, ο Epic αποφάσισε να ακολουθήσει την προσωπική του Μούσα εξερευνώντας χωρίς υφολογικούς περιορισμούς τις σκέψεις και τα διάφορα ακούσματα που είχε στο κεφάλι του, ακούσματα όπως είναι φυσικό κυρίως από τα 70s: singers/songwriters, φολκ ροκ μπαλάντες, power ποπ τύπου Big Star ή Badfinger, πιάνο ροκ τύπου Elton John ή Leon Russell, τέτοια πράγματα. Και εξέπληξε τους πάντες - εντάξει, όσους τουλάχιστον είχαν λίγο χρόνο να αφιερώσουν σε πράγματα διαφορετικά από το τότε mainstream του 'underground', τουτέστιν grunge, stoner κ.τ.λ. Είναι δύσκολο να διαλέξει κανείς ως πιο χαρακτηριστικό ή πιο καλό κάποιον από τους τρεις δίσκους που πρόλαβε να βγάλει πριν το θάνατό του - Rise Above (1992), Sleeping Star (1994) και Change My Life (1996) - αλλά η προσωπική μου επιλογή πάντα ήταν το Sleeping Star, ίσως επειδή με τραγούδια όπως τα "Emily May (You Make Me Feel So Fine"), "Something New Under the Sun", "Τhere's a Rumour" ή "There's Been a Change" συνειδητοποίησα τι απίστευτη Ολική Επαναφορά στα 70s είχε τελικά καταφέρει αυτός ο φοβερός γάτος.

Το Sleeping Star είναι γενικά ένας χαμηλόφωνος προσωπικός δίσκος, μελαγχολικός αλλά με φιλοσοφημένα γλυκόπικρο τρόπο, όπου ο Epic παράγει τον κορμό όλης της μουσικής τραγουδώντας, παίζοντας πιάνο, ντραμς, κιθάρες, μπάσο και όργανο, αλλά σε κάνει να φαντάζεσαι παραγωγές Beach Boys και Van Dyke Parks με τις φωνητικές αρμονίες που προσθέτει και τις λιτές ενέσεις ενορχήστρωσης με βιολί, τσέλο, σαξόφωνο, παλαμάκια και ό,τι τέλος πάντων χρειάζεται σε κάθε κομμάτι ανάλογα με το ύφος του, που μπορεί να είναι soul μπαλάντα, doo wop, folk, flower power ή εξομολογητικό piano rock. Το καταφέρνει αυτό επείδη έχει πιάσει την ουσία αυτών των μουσικών και με μίνιμαλ ενορχήστρωση και το σωστό feeling την αναπαράγει με φοβερή ακρίβεια χωρίς ωστόσο ν' ακούγεται αντιγραφέας. Ζει μέσα σε αυτή την μουσική κι αν κάποιος που ακούει το δίσκο δεν γνωρίζει περί τίνος πρόκειται, δεν υπάρχει περίπτωση να πάει το μυαλό του στο 1994. Επιπλέον ο Epic πείθει ότι βγάζει τα σώψυχά του στο κλαρί και δεν κάνει μια εγκεφαλική άσκηση ύφους.

Μετά θάνατον κυκλοφόρησαν δύο ακόμη δίσκοι του με ακυκλοφόρητο υλικό, τα Everything is Temporary (1999) και Good Things (2005). Εμείς τα Wildthings δεν θα θέλαμε στο μέλλον το έργο του να καταταχθεί στην ευρεία κατηγορία «Εγκληματικά Παραμελημένα», οπότε σας προτείνουμε να τον ψάξετε περισσότερο τώρα, πριν είναι αργά. -- Laertis