---

Elektra 1970, 2002 / Collectors' Choice Music 2002 / Rhino 2006 / Wrong 2008

«Μία σουρρεαλιστική παραβολή με τραγούδι και χορό, (βασισμένη σε) κόνσεπτ των Incredible String Band και των Stone Monkey.» Αυτός ήταν ο υπότιτλος της υπό συζήτηση παρεξηγημένης και υποτιμημένης κυκλοφορίας των Incredible (σσ. 'ISB' στο εξής για να συνεννοούμαστε) από το 1970. Στο εξώφυλλο μια ζωγραφιά δια χειρός της μελλοντικής κυρίας Williamson, Janet Shankman, απεικόνιζε δύο ανθρώπους σε στάση sarvangasana (σσ. ασάνα της γιόγκα όπου στέκεσαι πάνω στους ώμους σου, με το κεφάλι κάτω και τα πόδια στον αέρα - ουφ, με έπιασε ήδη πονοκέφαλος), αντικριστά ώστε να σχηματίζουν το γράμμα 'U'. Με τη μπάντα να έχει προσηλυτιστεί πρόσφατα στην πετυχημένη θρησκειούλα του L. Ron Hubbard (σαϊεντολογία), υποτίθεται ότι το 'U' συμβόλιζε την κάθοδο της ψυχής από τις ουράνιες σφαίρες εδώ κάτω στο χώμα και στη συνέχεια την επιστροφή της εις τους αιθέρες... Αυτά για την ερμηνεία του γράμματος.

Θα μου πείτε τώρα, γιατί ρε φίλε βάζεις το U στο Blast From The Past (σσ. 'BFTP' στο εξής για να συνεννοούμαστε), όταν τα παληκάρια στο βιογραφικό τους έχουν δισκάρες όπως το The 5,000 Spirits or the Layers of the Onion (1967) ή τοThe Hangman's Beautiful Daughter (1968) - κι όχι μόνο - και ως εξερευνητές των χίπικων μονοπατιών και πατέρες των απανταχού new age travelers είναι (ή θα' πρεπε να' ναι, δεν ξέρω) τόσο κλασικοί; Η απάντηση είναι γιατί το BFTP είναι μεταξύ άλλων και αυτόκλητος υπερασπιστής των παρεξηγημένων και παραμελημένων βινυλίων. Λοιπόν το U, έβδομο LP των ISB (σσ. τυχαίο;), δεν πήρε καλές κριτικές όταν κυκλοφόρησε, με αποτέλεσμα και οι παραστάσεις τους να μην πάνε πολύ καλά και η αμερικανική περιοδεία που είχαν σχεδιάσει να ακυρωθεί μετά από μερικά gig. O παραγωγός τους, Joe Boyd, ο οποίος λίγο καιρό αργότερα τους άφησε (όπως άφησε και την Αγγλία γενικά για να επιστρέψει στην Αμερική), είπε ότι το U ήταν «καταστροφή». Μετά από αυτό οι ISB αναγκάστηκαν να αλλάξουν και εταιρεία δίσκων, έφυγαν από την Elektra και πήγαν στην Island, για την οποία ηχογράφησαν πέντε ακόμη άλμπουμ χωρίς ιδιαίτερη ανάγνωριση και επιτυχία.

Ήταν δίκαια η υποδοχή του U; Όχι, αλλά ήταν αναμενόμενη: διπλό άλμπουμ, με κάποια κομμάτια που λειτουργούσαν περισσότερο θεατρικά - άλλωστε ήταν μουσική που είχε γραφτεί για τη σκηνή - και κάποια άλλα που δεν αυτοπεριορίζονταν στην ατμόσφαιρα της καλούλικης βρετανικής φολκ, είτε αγγίζοντας την ινδική πνευματικότητα ("El Wool Suite", "Invocation"), είτε το piano blues ("Robot Blues"), είτε hillbilly μουσικές για σαλούν ("Bad Sadie Lee"), είτε τσιγγάνικα φωνητικά τσαλίμια ("Cutting the Strings"), είτε ροκ με ηλεκτρικά όργανα (του σατανά) ("Bridge Theme") και επίσης πολλά κομμάτια με λιτή ενορχήστρωση αλλά 8λεπτες, 10λεπτες ή και 15λεπτες αναπτύξεις (όπως η καταληκτική «σουίτα» "Rainbow" του Mike Heron). Όλα αυτά ήταν μάλλον 'too much' για το πλήθος των «υποψιασμένων» χίπηδων. Οι περισσότεροι φαν ούτως ή άλλως όλων των πραγμάτων σε αυτόν τον μάταιο κόσμο είναι στην όποια φάση για να ανήκουν κάπου ή για να αποκτήσουν «σχέση» ή και λεφτά (ποιος ξέρει;) και δεν πολυαρέσκονται να τους ζαλίζουν τον έρωτα με περίεργες φιλοσοφίες και καλλιτεχνικές αυθαιρεσίες. Πόσο μάλλον όταν και οι «ταγοί» / μεγάλοι ραβίνοι - δημοσιογράφοι δεν φαίνεται κι αυτοί να τις πολυπιάνουν!...

To raison d'être του U πάντως, όπως το έχω ερμηνεύσει με τα χρόνια ακροάσεων που έχουν παρεμβληθεί (σσ. πάνω από 30...), ήταν μάλλον βαθύτερο από την σαϊεντολογία ή τη γνωριμία του Robin Williamson με το θεατρικό μπουλούκι από μίμους και χορευτές του Malcolm LeMaistre, o οποίος αφού θήτευσε ως χορευτής στους Exploding Galaxy του David Medalla, έναν αναρχοσουρρεαλιστικό θίασο που έστηνε αυτοσχέδια θεατρικά happening, έφτιαξε τη δική του ομάδα, τους Stone Monkey που συνεργάστηκαν στο ανέβασμα του U επί σκηνής, προσθέτοντας στο μίγμα και στοιχεία ινδικού θεάτρου του δρόμου και απωανατολίτικου θεάτρου σκιών. Ανήκοντας στην κατηγορία εκείνων που αγάπησαν το δίσκο μέσα από συνεχείς ακροάσεις αλλά και ανθρώπων που αρέσκονται να λένε φράσεις όπως «αυθαίρετη μέθοδος αυτόματης γνώσης» (σσ. πολύς Μπρετόν σε ακατάλληλη ηλικία μάλλον...), εγώ βρίσκω μια εσωτερική συνοχή και λογική στο δίσκο. Και σεις μπορείτε να το κάνετε, αρκεί να μπείτε στην κοπιώδη (ως συνήθως) διαδικασία της «μετάφρασης». Με άλλα λόγια της προσπάθειας να απαντήσεις στο σχεδόν αναπόφευκτο ερώτημα του τύπου «δηλαδή;» ή αλλιώς «τι εννοεί άραγε ο ποιητής;» Πού και πού η διαδικασία αυτή έχει ένα νόημα. Επειδή όμως το BFTP δεν είναι τρομοκρατική στήλη, αλλά αυτό που λέμε 'user friendly', πρέπει να προσθέσω ότι στο U βρίσκονται μερικά από τα πιο όμορφα τραγούδια της θρυλικής μπάντας, όπως το "Queen of Love", το "Puppet Song", το "Fairies' Hornpipe", το "The Juggler's Song" κ.ά. ντυμένα με το πλήρες μουσικό οπλοστάσιο των κυρίων Williamson και Heron, συνοδευόμενων εδώ υπό των τότε ετέρων «ήμισύ» τους Licorice McKechnie και Rose Simpson, δηλαδή κιθάρες, μαντολίνο, σιτάρ, μπάντζο, μπάσο, βιολί, πιάνο, τσέμπαλο, όργανο, φλάουτο, σενάι, tabla, gimbri, πήλινα κρουστά κ.τ.λ. κ.τ.λ. Όσοι δεν έχετε ασχοληθεί, ας το ακούσετε. Θα σας αρέσει, τώρα που είπαμε και τον πρέποντα καλό λόγο... -- Laertis