---

Elektra 1966, 1976, 1983 1988, 2006 / Edsel 1987 / Sundazed 2001

Φθινόπωρο του 1965. Λίγο μετά την ηχογράφηση και την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ των The Paul Butterfield Blues Band, ο ένας εκ των δύο κιθαριστών του συγκροτήματος, ο 23χρονος τότε Mike Bloomfield, υπό την επήρεια μιάς γερής ποσότητας λυσεργικού οξέως ψαχουλεύει τις κλίμακες και γενικά τη «φάση» της ινδικής μουσικής παίζοντας πάνω σε θέματα του Ravi Shankar, ενώ παράλληλα «χάνεται» εξερευνώντας τη modal αρμονία που ξεχύνεται από τα αυλάκια δίσκων του John Coltrane και του Miles Davis. Κατά την διάρκεια αυτού του τριπ, σύμφωνα με τον ίδιο τον Bloomfield, αποκρυπτογραφήθηκαν τα μυστικά της ινδικής μουσικής και ξεκίνησε να δουλεύει πάνω σε αυτό που οδήγησε στο υπέροχο κομμάτι από το οποίο πήρε και το όνομα του ο δεύτερος δίσκος του συγκροτήματος, το East-West...

Στα μέσα των 60s οι Paul Butterfield Blues Band με βάση το Σικάγο ήταν ένα από τα καλύτερα σχήματα της μπλουζ ροκ σκηνής. Mπροστάρης του γκρουπ ήταν ένας ιδιαίτερος, jive τύπος, ο Paul Butterfield (φωνή / φυσαρμόνικα), αγαπημένο παιδί των κορυφαίων μπλούζμεν του Σικάγο (σσ. ο Muddy Waters τον αποκαλούσε γιο του) και κολλητός του «δικού μας» Nick 'The Greek' Gravenites (που θα δώσει στην Blues Band το κλασικό "Born in Chicago"). Οι κιθαρίστες Mike Bloomfield και Elvin Bishop ήταν από τους καλύτερους - ειδικά ο πρώτος - της πιάτσας, όπως και ο κημπορντίστας Mark Naftalin, ενώ η rhythm section, αποτελούμενη από τους Jerome Arnold (μπάσο) και Sam Lay (ντραμς) συνόδευε τον Howlin' Wolf σε συναυλίες του. Είχαν στο ενεργητικό τους μπόλικα λάιβ και από τα τέλη του 1964 ένα συμβόλαιο με την Elektra, μέσω του παραγωγού Paul Rothchild. Τον Ιούλη του '65 έπαιξαν στο Newport Folk Festival, όπου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση σε ένα κοινό που δεν είχε και πολύ σχέση με τη μουσική τους και μάλιστα συνόδευσαν τον Bob Dylan στην πρώτη, επεισοδιακή/ιστορική ηλεκτρική του εμφάνιση. Ο Dylan που γούσταρε πολύ το παίξιμο του Bloomfield θα ζητήσει από το μεγάλο κιθαρίστα να γίνει μόνιμο μέλος του γκρουπ συνοδείας του, όμως αυτός θα αρνηθεί καθώς θεωρούσε τον εαυτό του αναπόσπαστο κομμάτι των Blues Band και θα συμμετάσχει στο Highway 61 Revisited σαν session μουσικός με τα γνωστά αποτελέσματα. O πρώτος, ομώνυμος δίσκος, The Paul Butterfield Blues Band (1965), ήταν ένα από τα καλύτερα και σημαντικότερα δείγματα του ηλεκτρικού μπλουζ. Το East-West ηχογραφήθηκε τον Ιούλη του 1966 και κυκλοφόρησε τον επόμενο μήνα. Αποτέλεσε ουσιαστικά την φυσική συνέχεια/εξέλιξη του πρώτου άλμπουμ στα εύπλαστα πλαίσια μιας μουσικής εποχής όπου άλλαζαν τα πάντα, μέσω κυρίως του ψυχεδελικού πρίσματος που είχε κάνει για τα καλά την εμφανισή του.

Η μοναδική αλλαγή μέλους ήταν αυτή του ντράμερ Billy Davenport στην θέση του Sam Lay που αποχώρησε για λόγους υγείας. Οι τζαζ καταβολές του Davenport κόλλησαν απόλυτα με τους νέους πειραματισμούς της μπάντας, η οποία από τις αρχές της χρονιάς δούλευε ζωντανά και διαμόρφωνε το υλικό της σε συναυλιακούς χώρους όπως το Fillmore στο San Francisco. Στο άλμπουμ East-West συνυπάρχουν με μοναδικό τρόπο τα μπλουζ του Robert Johnson ("Walkin' Blues") και του Muddy Waters ("Two Trains Coming"), η σόουλ του Allen Toussaint ("Get Out οf My Life Woman") με την σόουλ τζαζ τoυ Nat Adderley ("Work Song"). Βέβαια η κορυφαία στιγμή είναι το ομώνυμο κομμάτι. Η υπέροχη κιθαριστική ράγκα/σουίτα του Mike Bloomfield, εμπνευσμένη όπως είπαμε και στην εισαγωγή από την Ινδική κλασική μουσική του Ravi Shankar και τους modal πειραματισμούς του Coltrane και του Davis. Η μπασογραμμή του "East-West" είναι «δανεισμένη» από το κομμάτι "It's About Time" του Gravenites, γι' αυτό και ο ελληνικής καταγωγής μουσικός αναφέρεται ως συν-συνθέτης.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι για αρκετά συγκροτήματα της εποχής - και όχι μόνο - το κομμάτι αυτό αποτέλεσε μεγάλη επιρροή καθώς έριξε φως στους μουσικούς δρόμους πάνω στους οποίους θα στηριχθούν οι ελεύθεροι αυτοσχεδιασμοί και τα acid jams. Ο κατάλογος των συγκροτημάτων αυτών είναι μεγάλος: το μεγαλύτερο μέρος της σκηνής του Σαν Φρανσίσκο όπως οι Grateful Dead, οι Jefferson Airplane (είχαν τζαμάρει επί σκηνής με τους Butterfield Blues Band στο Fillmore West), οι Quicksilver Messenger Service, οι Santana κ.λπ., επίσης οι Love, οι Doors, ο Zappa... Ακόμα και στην Γηραιά Αλβιώνα γκρουπ όπως οι πρώιμοι Pink Floyd του Syd Barrett βρήκαν στο "East-West" σημαντικά κομμάτια έμπνευσης για να σκαρώσουν το δικό τους τριπ.

Λίγο μετά την κυκλοφορία του East-West, ο Mike Bloomfield έφυγε για να φτιάξει με τον φίλο του Nick Gravenites τους Electric Flag και στη συνέχεια να ηχογραφήσει εκτός από κάποιους εξαιρετικούς προσωπικούς δίσκους, τα αριστουργηματικά Super Session (1968) και Τhe Live Adventures (1969) με τον επίσης φίλο του Al Kooper. Παράλληλα αποχώρησαν και οι Arnold και Davenport που αντικαταστάθηκαν από τους Bugsy Maugh και Philip Wilson αντίστοιχα, ενώ στο σχήμα προστέθηκαν και δύο έμπειροι σεσιονάδες σαξοφωνίστες, οι Gene Dinwiddle και David Sanborn. Με αυτή την μορφή η Blues Band θα μας δώσει δύο πανέμορφα άλμπουμ, τα The Resurrection οf Pigboy Crabshaw (1967) και In My Own Dream (1968) που όμως δεν θα μπορέσουν να προσεγγίσουν την μαγεία και την επιδραστικότητα του East-West... -- Άκης Γαρράς