---

Virgin 1975 / Red Records 1979 / Broadcast 1986 / East Side Digital 1991 / ReR 2000 / Locus Solus 2011

Hipsters υπήρχαν πάντα. Αυτή είναι η φύση και το κόλπο της ποπ μουσικής. Ανά τις εποχές και ανάλογα με την ομαδοποίηση του κοινού αλλάζει το στυλ των τραγουδιών, η αισθητική, τα μαλλιά (και οι τρίχες εν γένει), τα ρούχα και όλα παίζουν - από τους «σκληρούς» μέχρι τους υποτιθέμενα καλόγουστους, «εναλλακτικούς» και σύγχρονους. Η μουσική βιομηχανία κάνει καλά τη δουλειά της κι έχει λύση για όλων των ειδών τα προβλήματα των καταναλωτών - πελατών της. Πάντα όμως όπου υπάρχει δράση υπάρχει και αντίδραση. Κι εκεί ακριβώς, στην αντίδραση δηλαδή, τα πιο ανήσυχα πνεύματα βρίσκουν πάντα το μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Γιατί η αντίδραση στις κατεστημένες καταστάσεις είναι από τη φύση και τη θέση της αναγκαστικά διερευνητική. (σσ. αλλά και άβολη...) Κάπως έτσι και ο θαυμαστός κόσμος της ροκ μουσικής έχει γεννήσει ανά τις εποχές υπέροχους αντιδραστικούς τύπους που δεν είχαν καμμία όρεξη ή φιλοδοξία να ενταχθούν σε κάποιο υφιστάμενο ρεύμα και σχολή ή να βγάλουν πολλά λεφτά μέσα από τους μηχανισμούς της βιομηχανίας (ή έστω της βιοτεχνίας) του θεάματος. Έτσι προέκυψαν μουσικοί όπως ο Frank Zappa, o Captain Beefheart ή οι Soft Machine για παράδειγμα, άνθρωποι που δημιούργησαν πραγματικά σημαντική νέα μουσική μακριά από τους περιορισμούς και τις στοχεύσεις της ποπ.

Όταν οι νεαροί Fred Frith και Tim Hodgkinson, φοιτητές ακόμη στο Πανεπιστήμιο του Cambridge, έφτιαχναν το 1968 το συγκρότημά τους με το περίεργο όνομα Henry Cow, τέτοιους μουσικούς ήθελαν να μιμηθούν. Το ντανταϊστικό μπλουζ του Beefheart, τη σύγχρονη κλασική μουσική για ροκ συγκρότημα του Zappa και τις μικτές free jazz / prog rock δομές των Softs. Και βέβαια το πνεύμα και το σουρρεαλιστικό χιούμορ όλων αυτών. Επιπλέον η αριστερή τους ιδεολογία τους έκανε να λειτουργούν ολίγον και ως «κομματική οργάνωση βάσης» (σσ. που λένε μερικοί...), αφού όλες τις «τρελές» ιδέες που είχαν για τη μουσική τους τις κατέβαζαν ως «εισήγηση» στις συνελεύσεις του γκρουπ, όπου τις συζητούσαν και τις ψήφιζαν... (!)

Όμως, τι είδους μουσική μπορεί να κάνει κάποιος με τέτοιες επιρροές και μέσα από τέτοιες διαδικασίες; - θα πείτε βέβαια. Μια ακρόαση του άλμπουμ αυτής της εβδομάδας στο Blast From The Past, του τέταρτου ουσιαστικά δίσκου των Cow, In Praise of Learning, από το 1975 θα σας κατατοπίσει απόλυτα...

Το ωραίο με την εποχή στην οποία αναφερόμαστε (πρώτο μισό των 70s) ήταν ότι εταιρείες όπως η Virgin (πριν βέβαια γίνει «μεγάλο μαγαζί») είχαν ακόμη την τάση να πετάνε λεφτά σε μπάντες όπως οι Henry Cow, που ήταν ολοφάνερο ότι δεν είχαν την παραμικρή πιθανότητα να γίνουν 'pop star'. (σσ. Φαντάζομαι ότι στους αξιαγάπητους αυτούς τρελούς μόνο η ιδέα ότι θα γίνονταν pop star τους έφερνε ναυτία...) Κάπως έτσι, μετά από χρόνια ζωντανών εμφανίσεων και πολλές αλλαγές μελών, οι Cow - πενταμελές συγκρότημα πια, αποτελούμενο από τους Fred Frith (κιθάρα, βιολί, πιάνο, ξυλόφωνο), Tim Hodgkinson (όργανο, πιάνο, κλαρινέτο, άλτο σαξόφωνο), John Greaves (μπάσο, πιάνο), Chris Cutler (κρουστά) και Geoff Leigh (σαξόφωνα, φλάουτο, κλαρινέτο) - υπέγραψαν δισκογραφικό συμβόλαιο και ηχογράφησαν ανεξέλεγκτοι τον πρώτο τους δίσκο Legend (ή Leg End) το 1973. Δύο χρόνια αργότερα κι ενώ είχαν παρεμβληθεί αλλαγές σύνθεσης και δύο ακόμη άλμπουμ (το Unrest του '74 και το Desperate Straights από το Μάρτιο του '75 στο οποίο έπαιζαν ουσιαστικά ως support μπάντα στο γερμανο-βρετανικό τρίο των Slapp Happy) φθάνουμε στο In Praise of Learning. Είναι Μάης του 1975.

Η προηγούμενη συνεργασία τους με τους Slapp Happy (για το Desperate Straights) τους έχει - προς στιγμήν - ενθουσιάσει και τα δύο γκρουπ αποφασίζουν να γίνουν ένα: Frith / Hodgkinson / Greaves / Cutler μαζί με τους Peter Blegvad (κιθάρα, φωνή, κλαρινέτο), Anthony Moore (πιάνο, ηλεκτρονικά, tapes) και βέβαια την Dagmar Krause με την ιδιαίτερη, Μπρεχτ-ική φωνή. Μαζί τους για τις ηχογραφήσεις και το πρώην μέλος των Cow Lindsay Cooper (φαγκότο, όμποε), καθώς και ο τρομπετίστας Mongezi Feza. Το In Praise of Learning, που ήταν το αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας (η οποία δεν συνεχίστηκε πάντως, καθώς μετά την κυκλοφορία του οι Blegvad και Moore αποχώρησαν λόγω ασυμφωνίας για τη μουσική κατεύθυνση του γκρουπ), υπήρξε κατά γενική ομολογία ηχογράφηση - ορόσημο στην ιστορία της σύγχρονης avant-garde. Οι Cow ήταν βέβαια ήδη γνωστοί (και από τα προηγηθέντα άλμπουμ σε ένα βαθμό, αλλά κύρια από τις ζωντανές τους εμφανίσεις) για τις μεγάλης διάρκειας, πολύπλοκες ως προς τη δομή συνθέσεις τους, τις περίεργες ενορχηστρώσεις (σσ. φαγκότο;!), τις συχνές εναλλαγές μέτρων μέσα στο ίδιο κομμάτι, την παρεμβολή atonal αυτοσχεδιασμών μέσα σε δομημένες συνθέσεις και τα σχετικά. Στο In Praise of Learning όμως αυτά τα στοιχεία αναπτύσσονται πληρέστερα και με μεγαλύτερη σαφήνεια - ιδιαίτερα μέσα στις πολύπλοκες μακροσκελείς συνθέσεις "Living in the Heart of the Beast" και "Beautiful as the Moon - Terrible as an Army with Banners" και τα παρεμβαλλόμενα (εξ ίσου μακροσκελή) πειραματικά/αυτοσχεδιαστικά/atonal instrumental "Beginning: The Long March" και "Morning Star". Επιπλέον η φωνή της Krause με την ιδιαίτερη 'kraut' χροιά της και το βαγκνερικό ρετσιτατίβο με το οποίο αποδίδονται κατά κύριο λόγο οι στίχοι (sprechgesang) συμπληρώνουν τέλεια το ηχητικό μπαράζ και βοηθούν να το παρακολουθήσεις. Επίσης βοηθούν την απόδοση των έντονα πολιτικών στίχων. Οι προθέσεις των μουσικών αποδίδονται τέλεια από τη φράση 'Art is not a mirror - it is a hammer' που φροντίζουν να βάλουν στο πίσω μέρος του εξωφύλλου του δίσκου. Όσοι από σας παρακινηθούν να ακούσουν τώρα για πρώτη φορά το In Praise of Learning θα χρειαστούν αρκετές διαδοχικές ακροάσεις για να αποκρυπτογραφήσουν τα «μυστικά» του, αλλά - πιστέψτε με - αξίζει τον κόπο. Θα ανακαλύψετε ένα παράλληλο (με την ποπ) μουσικό σύμπαν που έχει εσωτερική λογική, φιλοσοφία κι ενδιαφέρουσα αισθητική. (Οι άλλοι, οι «παλιοί», έχουν ακούσει πολύ πιο ακραία πράγματα και τώρα χαμογελούν με νόημα...)

Το In Praise of Learning ήταν απλά μια «πύλη». Οι Henry Cow συνέχισαν για ακόμη τρία χρόνια χωρίς καμμία αναγνώριση στην πατρίδα τους και εν γένει το αγγλοσαξονικό συνεχές αλλά (προς τιμήν ημών των υπολοίπων Ευρωπαίων) με κάποια αναγνώριση στην υπόλοιπη Ευρώπη, ανάμεσα τουλάχιστον στο πιο μορφωμένο και μουσικόφιλο μέρος του ακροατηρίου. Δεν έτυχαν επίσης καμμίας περαιτέρω υποστήριξης από τη Virgin κι έβγαλαν τους επόμενους δύο δίσκους τους (Henry Cow Concerts και Western Culture) «ανεξάρτητα» πριν το 1978 οι Frith, Cutler και Krause φτιάξουν τους Art Bears. Παράλληλα, εκεί προς το τέλος, δίδαξαν «ανεξάρτητη σκηνή» και 'd.i.y' μέσα από τη διοργάνωση του Rock In Opposition (RIO) και τη δημιουργία ανεξάρτητων ετικετών. Αλλά αυτές είναι άλλες ιστορίες... -- Kung Fu Panda