---

Elektra 1969, 1973, 1988, 1991 / WEA 2000, 2007 / Rhino 2006, 2009

Δεν νομίζουμε ότι χρειάζεται να αναφέρουμε και πολλά σε σχέση με την προσφορά και την σημαντικότητα ενός ιστορικού για τα ροκ - και όχι μόνο - δεδομένα συγκροτήματος όπως οι Doors. Η παρέα των Jim Morrison, Ray Manzarek, Robbie Krieger και John Densmore ήταν μία από εκείνες που στα τέλη της δεκαετίας του '60 έδωσαν στο ροκ μία νέα υπόσταση και επιδραστικότητα που ξεπέρασε κατά πολύ τα όρια της εποχής τους. Αντίθετα με πολλά άλλα κορυφαία μουσικά σχήματα της περιόδου οι Doors είχαν επιπλέον και πολύ μεγάλη εμπορική επιτυχία, γεγονός που όμως ποτέ δεν τους εμπόδισε να πειραματιστούν και να ρισκάρουν, όπως για παράδειγμα έκαναν στο τέταρτο άλμπουμ τους The Soft Parade. Όταν ο δίσκος κυκλοφόρησε, τον Ιούλη του 1969, το περιεχόμενο του δημιούργησε ποικίλες, στην πλειοψηφία τους αρνητικές, αντιδράσεις. Μουσικοκριτικοί περιοδικών όπως το Rolling Stone έβγαλαν χολή εις βάρος του γκρουπ και του άλμπουμ χαρακτηρίζοντας το ως την χειρότερη μέχρι τότε δουλειά τους. Όταν οι Doors πρόβαραν και ηχογραφούσαν το υλικό του Soft Parade (από τον Ιούλιο του 1968 μέχρι το Μάη του 1969), ο Morrison, που από τα ψυχεδελικά είχε περάσει για τα καλά στο αλκοόλ, έκανε όλο και λιγότερο συχνές επισκέψεις στο στούντιο με αποτέλεσμα να περισώσει την κατάσταση ο Krieger, προσφέροντας στην μπάντα μερικές από τις συνθέσεις του. Τέσσερεις από τις εννέα συνθέσεις στο δίσκο είναι του ταλαντούχου κιθαρίστα, ενώ μία ακόμη ("Do It") την έγραψε μαζί με τον Morrison. Τα κομμάτια του Krieger εμπλουτίστηκαν με έγχορδα και κυρίως με πνευστά, με αποτέλεσμα το Soft Parade να αποκτήσει ένα έντονο jazzy άρωμα που ενόχλησε. Αυτό όμως που στην ουσία το άλμπουμ έδειξε με τον πλέον εμφανή τρόπο ήταν η μεγάλη αγάπη των Krieger, Manzarek και Densmore για τη τζαζ και τη σόουλ. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που το "Tell All The People" ερμηνεύτηκε καταπληκτικά από την Merry Clayton στο άλμπουμ της Gimmie Shelter (1969) ή το ότι το σόλο σαξόφωνο στο μεγάλο χιτ "Τouch Me" φέρει την υπογραφή του σπουδαίου Curtis Amy. Επίσης το "Runnin' Blue" είναι ένας φόρος τιμής στο μεγάλο Otis Redding.

Το Soft Parade ήταν το πρώτο άλμπουμ στις σημειώσεις του οποίου αναγράφονταν οι συνθέτες των τραγουδιών προσωπικά και οι συνθέσεις δεν αποδίδονταν γενικά στους Doors, όπως συνέβαινε στους προηγούμενους τρεις δίσκους τους. Κάποιες κακές γλώσσες είπαν ότι το «καθεστώς» με τα πνευματικά δικαιώματα άλλαξε επειδή ο Morrison δεν γούσταρε μερικούς από τους στίχους του Krieger και ήθελε το κοινό να ξέρει ποιος είχε γράψει τι. Σίγουρα οι συνθέσεις του κορυφαίου περφόρμερ και τραγουδιστή έχουν τελείως διαφορετική ατμόσφαιρα και vibe από αυτές του Krieger: τα "Wild Child", "Shaman's Blues", όπως και το ομώνυμο οκτάλεπτο κομμάτι που κλείνει το LP κινούνται στο κλασικό, λυσεργικό, μυστικιστικό ύφος, στο οποίο οι Doors μας έχουν συνηθίσει.

Συνοπτικά το Soft Parade δεν είναι ο χειρότερος δίσκος από τους έξι που έκαναν οι Doors με τον Morrison αλλά απλά ο πλέον διαφορετικός. Και όπως και οι υπόλοιποι είναι ένα σημαντικό κομμάτι της σύγχρονης μουσικής ιστορίας. -- Άκης Γαρράς