---

Sub Pop 1992

Οι Love Battery ήταν ένα πολύ καλό συγκρότημα που βρέθηκε στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή, αφού σχηματίστηκαν στο Seattle το 1989 και κατάφεραν να υπογράψουν συμβόλαιο με τη Sub Pop το 1990, λίγο πριν από την έκρηξη του grunge και την καλλιτεχνική και εμπορική εκτόξευση των τοπικών συγκροτημάτων (και πρωτίστως αυτών της Sub Pop). Το μοναδικό τους «μειονέκτημα», το οποίο αποδείχθηκε μοιραίο, ήταν ότι ο ήχος τους δεν ήταν ο πλέον «κατάλληλος» για το ακροατήριο στο οποίο απευθυνόταν - με άλλα λόγια, ότι η μουσική τους κινούνταν έξω από τις συντεταγμένες αυτού που ονομάστηκε «ήχος του Seattle». Το Dayglo - ίσως η πιο ενδιαφέρουσα δουλειά τους - είναι ένα από τα ελάχιστα δείγματα σύζευξης του grunge με την ψυχεδέλεια, το οποίο δυστυχώς πέρασε σχεδόν απαρατήρητο μέσα στο κιθαριστικό πανδαιμόνιο των αρχών των 1990s.

Οι Love Battery - που οφείλουν το όνομά τους στο ομώνυμο τραγούδι των Buzzcocks - δημιουργήθηκαν από μουσικούς με προϊστορία στη σκηνή του Seattle. Ο τραγουδιστής τους Ron Nine ήταν προηγουμένως ο ηγέτης των Room Nine, μιας τοπικής μπάντας με ψυχεδελικές επιρροές, ενώ και τα υπόλοιπα - αρχικά και μελλοντικά - μέλη τους είχαν θητεύσει σε μπάντες όπως οι Mudhoney, οι U-Men, οι Skin Yard και οι Crisis Party. Όπως φάνηκε εξ αρχής, οι Love Battery ακολούθησαν μια διαφορετική κατεύθυνση από όλες σχεδόν τις σύγχρονές τους μπάντες των βορειοδυτικών ΗΠΑ (δύο άλλες εξαιρέσεις ήταν οι Screaming Trees και οι Truly): ο ήχος τους δε βασίστηκε μόνο στη σύζευξη του punk/hardcore των 1980s με το metal/hard rock των 1970s, αλλά «πατούσε» εξίσου στο garage και την ψυχεδέλεια των 1960s. Το 1990 το γκρουπ κυκλοφόρησε το πρώτο του EP, Between the Eyes, το οποίο ένα χρόνο αργότερα εμπλουτισμένο με επιπλέον κομμάτια εμφανίστηκε ως full LP. Ακολούθησαν δύο ακόμη  EPs ("Foot" b/w "Mr. Soul" και "Out of Focus") και στη συνέχεια ήλθε το Dayglo. Ήταν οι αρχές του 1992 όταν το Nevermind των Nirvana ξεπερνούσε σε πωλήσεις το Dangerous του ... Michael Jackson και ο κόσμος ανακάλυπτε το grunge και τα γκρουπ από το Seattle.

Διατηρώντας και εμβαθύνοντας τις «ανησυχίες» που είχαν εμφανίσει στις προηγούμενες κυκλοφορίες τους οι Love Battery παρουσίασαν ένα άλμπουμ που επιχειρεί να συνδυάσει τη βαρύτητα και την ωμότητα των πιο γνωστών συντοπιτών τους (όπως οι Green River, οι Mudhoney και οι πρώιμοι Soundgarden) με απόηχους του ψυχεδελικού ήχου των 1960s. Είναι εμφανές ότι σε αυτή τους την απόπειρα οι LB καθοδηγήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από προηγούμενες δουλειές των Screaming Trees και ιδιαίτερα το Buzz Factory που είχε κυκλοφορήσει το 1989 (γεγονός που θα αναγνώριζαν και οι ίδιοι το 1995, όταν κυκλοφόρησαν το κομμάτι "Fuzz Factory" ως πρώτο track του άλμπουμ τους Straight Freak Ticket). Ωστόσο θα ήταν λάθος να αντιμετωπίσουμε το Dayglo ως αντίγραφο του Buzz Factory. Ενώ ο ήχος των Screaming Trees αντλεί τη δύναμή του από τα φωνητικά του Mark Lanegan και τις απλές αλλά δυναμικές ενορχηστρώσεις, στην περίπτωση του Dayglo έχουμε να κάνουμε με συνθέσεις που βασίζονται λιγότερο στα φωνητικά (τα οποία συχνά περνούν σε δεύτερη μοίρα) και περισσότερο σε ένα σύνθετο και περίπλοκο κιθαριστικό ήχο που συνδυάζεται με άφθονες υφολογικές και ρυθμικές αλλαγές και μεταπτώσεις. Το αποτέλεσμα είναι ότι το Dayglo είναι ένα μάλλον «δύσκολο» άλμπουμ. Αν εξαιρέσουμε το πρώτο κομμάτι "Out of Focus", τα τραγούδια του δεν είναι αυτό που θα λέγαμε ευκολομνημόνευτα. Από την άλλη πλευρά αυτό που εντυπωσιάζει από την πρώτη ακρόαση είναι η ποιότητα και ο πλούτος των ηχοχρωμάτων που αναδεικνύονται από τραγούδι σε τραγούδι, κάτι που λειτουργεί ως δέλεαρ για περισσότερες ακροάσεις. Προσωπικές μου αδυναμίες - εκτός από το εμβληματικό "Out of Focus" - είναι το "Sometimes" (που κινείται στα μονοπάτια των Cream) και το ονειρικό "23 Modern Stories" που κλείνει το δίσκο, συνήθως όμως προτιμώ να ακούω το Dayglo από την αρχή ως το τέλος - και σας συνιστώ να κάνετε το ίδιο.

Δυστυχώς παρά τις ευνοϊκές κριτικές που δέχτηκε το Dayglo απέτυχε να διακριθεί εμπορικά. Εξίσου αποτυχημένη υπήρξε η συνέχεια της καριέρας των Love Battery (η οποία και απέδωσε τρία ακόμα άλμπουμ ως το 1999). Σε κάθε περίπτωση το εν λόγω άλμπουμ αποτελεί από μόνο του έναν πολύ ισχυρό λόγο για να τους θυμόμαστε. -- Γιώργος Ανδρέου