---

Columbia 1969, 1972 / Embassy 1981 / Epic/Sony 1992, 1995 / One Way 1996 / Dogtoire 1996 / Music on CD 2013

Η ιστορία αυτού του Blast From The Past ξεκινάει το 1965 με ένα garage συγκρότημα από το Chicago, τους The Exclusives, που περιλάμβαναν τον Rick Canoff (φωνή, τενόρο σαξόφωνο) και τον Fred Glickstein (φωνή, κιθάρες), δύο μουσικούς που ήταν φίλοι από το γυμνάσιο. Όταν κάποια στιγμή οι Exclusives αποφάσισαν να αλλάξουν το όνομά τους στο πιο ενδιαφέρον The Flock, υπέγραψαν συμβόλαιο με την Destination Records και κυκλοφόρησαν σε αυτήν το 1966-67 τρία σινγκλ - "Can't You See (That I Really Love Her)" / "Hold On To My Mind" [Destination 628], "Are You The Kind?" / "I Like You" [Destination 631] και "Take Me Back" / "Each Day Is A Lonely Night" [Destination 635] - ενώ έβγαλαν κι ένα τέταρτο στην USA Records - "What Would You Do If The Sun Died" / "Magical Wings" [USA 910]. Οι πρώτοι αυτοί Flock περιλάμβαναν ακόμη τους Jerry Smith (μπάσο), Ron Karpman (ντραμς) και Rick Mann (κιθάρα), αλλά προς το τέλος του '67 αποφάσισαν να προσθέσουν δύο ακόμη πνευστά, οπότε τη σύνθεση συμπλήρωσαν οι Tom Webb (τενόρο σαξόφωνο, φλάουτο, αρμόνικα, κρουστά) και Frank Posa (τρομπέτα). Σε συνέντευξή του ο Fred Glickstein έχει πει πως η δημιουργία ενός horn section μέσα στο συγκρότημα δεν έγινε ως αποτέλεσμα συνειδητής απόφασης να μεταλλάξουν το ύφος τους προσεγγίζοντας το jazz rock (που άλλωστε ακόμη δεν είχε καλά-καλά εφευρεθεί), αλλά περίπου «τυχαία». Αφού όμως το έφτιαξαν, στη συνέχεια αναπόφευκτα το έβαλαν και σε καλή χρήση.

Η κλασική σύνθεση του γκρουπ βέβαια δεν είχε ολοκληρωθεί έως τη στιγμή που ανακάλυψαν ότι ο τεχνικός για τις κιθάρες τους, ένα παληκάρι που λεγόταν Jerry Goodman, ήταν επίσης και φοβερός βιολιστής. Έχοντας κάνει αξιόλογες κλασικές σπουδές πάνω στο όργανο αφού ο μπαμπάς του φιλοδοξούσε να τον δει νέο David Oistrach, αυτός ωστόσο είχε βαρεθεί το κλασικό ρεπερτόριο και η όρεξή του τραβούσε rock, blues και jazz απογειώσεις. Μια προσθήκη μαγνήτη στο βιολί του τον μετέτρεψε λοιπόν σε Jimi Ηendrix του βιολιού και κάτι τέτοιο οι Flock θεωρούσαν ότι δεν μπορούσαν να το προσπεράσουν. Τον προσκάλεσαν λοιπόν να γίνει μέλος του γκρουπ παίζοντας βιολί και κιθάρα (αντικαθιστώντας τον Rick Mann) και φυσικά η έμπνευσή τους ήταν λαμπρή, αφού οι Flock έγιναν γνωστοί και τελικά έμειναν στην ιστορία κυρίως εξαιτίας του. (σσ. Mια ακόμη μεταβολή στη σύνθεση του γκρουπ την ίδια εποχή, το 1969 δηλαδή, ήταν η αντικατάσταση του Tom Webb από τον John Gerber - σαξόφωνο, φλάουτο, μπάντζο - για τις εμφανίσεις τους επί σκηνής με τον Webb να παραμένει μέλος του γκρουπ μόνο στο studio.)

Αυτή η κλασική σύνθεση ηχογράφησε τα δύο ιστορικά άλμπουμ των Flock στην Columbia, τα The Flock (1969) και Dinosaur Swamps (1970), τα οποία επανεκδόθηκαν μαζί ως ένα διπλό άλμπουμ στην Ευρώπη το 1972. Το πρώτο εκ των δύο είναι το αντικείμενό μας σε αυτό το BFTP, καθώς γενικά θεωρείται, καθόλου άδικα μάλιστα, ως μία από τις ηχογραφήσεις-ορόσημα του jazz rock, που αν και δεν γνώρισε εμπορική επιτυχία, από πλευράς ποιότητας συγκρίνεται με δίσκους τόσο καθοριστικούς όπως το Child is Father to the Man των Blood, Sweat & Tears. Ο John Mayall εκθείαζε το γκρουπ στα liner notes που έγραψε και υπήρχαν στο πίσω μέρος του εξωφύλλου και δεν ήταν ο μόνος που είδε σ' αυτούς το 'next big thing' από την Αμερική. Δυστυχώς η αισιοδοξία των μουσικοκριτικών δεν επαληθεύτηκε από τις πωλήσεις του δίσκου, αλλά αυτή είναι μια ιστορία που επαναλαμβάνεται συνεχώς στη δισκογραφία. (σσ. Μαζί με τους Flock το 1969 ξεκινούσαν την καριέρα τους και οι συντοπίτες τους Chicago Transit Authority - μετέπειτα απλώς Chicago - με το πρώτο τους άλμπουμ. Ακούγοντας τους δύο δίσκους ένας μουσικοκριτικός του '69, αν και οι Chicago δεν ήταν καθόλου αμελητέοι, θα πόνταρε φυσιολογικά πολύ περισσότερο στους Flock. Όλοι όμως γνωρίζουμε τι τελικά έγινε...)

Άσχετα όμως από την εμπορικότητα ή μη του εγχειρήματος, το The Flock είναι ένας δίσκος που είναι εγκληματικό να αγνοεί οποιοσδήποτε μουσικόφιλος που στοιχειωδώς ενδιαφέρεται για τη χρυσή εποχή του ροκ. Ψυχεδελικό κατά βάση, με μελωδίες που θυμίζουν Δυτική Ακτή, όμορφες φωνητικές αρμονίες, χίπικο στύλ τραγουδιού και μπόλικες soul και blues επιρροές, δεν μπορεί να θεωρηθεί ουσιαστικά «πειραματικό». Τα πνευστά παίζουν κατά κύριο λόγο ριφ και κύριο σόλο όργανο είναι σε όλο το δίσκο το βιολί του Goodman, o οποίος επεκτείνει τη γκάμα του οργάνου με τις τεχνικές που δοκιμάζει και που κάνει δυνατές η ενίσχυση και το wah-wah αλλά και την ανάμειξη «κλασικών», gypsy και blues στοιχείων. H tour-de-force ερμηνεία του απογειώνει το 15λεπτο νεωτεριστικό blues "Truth" που πιάνει το μεγαλύτερο μέρος της β' πλευράς του δίσκου, αλλά κεντρίζει το ενδιαφέρον ήδη από την εισαγωγή του άλμπουμ με το "Introduction" που είναι σε μεγάλο μέρος ντουέτο για βιολί και κιθάρα και στη συνέχεια στο ρυθμικότερο "Clown", στο οποίο κυριαρχούν τα ίδια ηχοχρώματα. Παρ' όλη όμως την καθοριστική παρουσία του Goodman, οι υπόλοιποι Flock δεν αρκούνται σε ένα ρόλο backing band. Στα "I Am the Tall Tree", "Tired of Waiting" και "Store Bought - Store Thought", όπου το βιολί δεν παίζει τόσο πρωταγωνιστικό ρόλο ή και μένει εντελώς στην άκρη, αποδεικνύουν τη μεγάλη κλάση τους.

Δυστυχώς η συνέχεια του The Flock δεν ήταν η αναμενόμενη. Μετά από ένα ακόμη άλμπουμ, το Dinosaur Swamps, βασισμένο πάνω-κάτω στην ίδια συνταγή κι ενώ το συγκρότημα ήταν στη διαδικασία ηχογράφησης ενός ακόμα δίσκου, ο Jerry Goodman στρατολογείται για τη Mahavishnu Orchestra του John McLaughlin (σσ. λέγεται ότι η πρώτη επιλογή του McLaughlin ήταν ο Jean Luc Ponty, o οποίος όμως σε εκείνη τη φάση δεν μπορούσε να πάρει βίζα και άδεια εργασίας στις ΗΠΑ) και το συγκρότημα πρακτικά διαλύεται. Οι Glickstein, Smith και Karpman πάντως επιχείρησαν να αναβιώσουν τους Flock, όταν βρήκαν έναν νέο βιολιστή, τον Michael Zydowsky και έκαναν μαζί του το 1973 μια ευρωπαϊκή περιοδεία (ηχογραφήσεις από την οποία τελικά κυκλοφόρησαν το 2004 σε ένα CD με τίτλο The Flock Live in Europe). Το 1975 οι κλασικοί Flock έκαναν μια αποτυχημένη απόπειρα επανένωσης που παρήγαγε έναν ακόμη δίσκο, το Inside Out. Τέλος το 1976 οι Glickstein και Karpman μαζί με τον μπασίστα Thom Blecka έφτιαξαν το power trio Flock 3, που όμως δεν κατάφερε να ηχογραφήσει ποτέ. Έτσι τελικά πέρασε στην ιστορία ένα συγκρότημα για το οποίο ο John Mayall είχε γράψει πριν μερικά χρόνια ότι ήταν το καλύτερο αμερικανικό σχήμα που είχε ακούσει... -- Laertis