---

Elektra/Asylum 1978 / Dictators Multimedia 1998 / Wounded Bird 2005

To Blast From The Past (σσ. BFTP για τους φίλους) επιστρέφει μ' έναν δίσκο που θα έπρεπε να θεωρείται απόλυτο 'must' για κάθε στοιχειωδώς αξιοπρεπή ροκ δισκοθήκη, αλλά που με βάση τη διαχρονική εμπειρία μας, μάλλον απουσιάζει από τις περισσότερες - εκτός των γνωστών ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων (διάολε, μπορώ να τους αναφέρω όλους ονομαστικά! - δεν είναι δα και τόσο πολλοί...) Μιλάμε για το τρίτο, τελευταίο από την κλασική περίοδό τους στα 70s, άλμπουμ των Dictators. Αλλά και οι Dictators - σαν γκρουπ - είναι δυστυχώς για τους ροκ φαν απλά ένα όνομα από την τεράστια, θολή στο μυαλό των περισσότερων προϊστορία. Οι πιο πολλοί σήμερα που τους έχουν ακούσει, τους έμαθαν εξαιτίας της συμμετοχής του Ross the Boss στα 80s στους άθλιους Manowar [σσ. (α) ο τόπος έχει γεμίσει πρώην μεταλλάδες, (β) ο κακόμοιρος Ross το μόνο που ήθελε ήταν να βγάλει κάνα φράγκο και την εποχή εκείνη τα φράγκα έβγαιναν εις την αλλοδαπή απ' το metal (εις την ημεδαπή από τα σκυλάδικα, παρεμφερές άλλωστε είδος)]. Στην καλύτερη περίπτωση άντε οι αρχαιο-punks να ξέρουν και τον Andy Shernoff από τη συνεργασία του με τους Ramones...

Αλλά ας αφήσουμε στην άκρη τις δυσάρεστες διαπιστώσεις κι ας πιάσουμε δουλειά: Οι Dictators υπήρξαν ο απόλυτος σύνδεσμος της πρώτης φουρνιάς του punk (όταν ακόμα ο όρος δεν είχε ανακαλυφθεί ή τέλος πάντων όταν ακόμη χρησιμοποιoύνταν μόνον από τον Lenny Kaye για τους αφανείς ήρωες των 60s), δηλαδή της γενιάς των Flamin' Groovies, των Stooges, των MC5 και των κατάτι νεώτερών τους New York Dolls, και της δεύτερης, δηλαδή της πρώτης γενιάς του βρετανικού punk (σσ. ελπίζω να μην μπερδευτήκατε). Πρόλαβαν και τις δύο και μπορεί (α) να μην προωθήθηκαν και να μην πούλησαν ιδιαίτερα πολλούς δίσκους, (β) να παίξανε και στις «αρένες», αφού χρονικά έπεσαν πάνω στη δεύτερη γενιά του hard rock (1973-), αλλά από πλευράς μουσικής και νοοτροπίας (τρέλας) υπήρξαν με χειρουργική ακρίβεια ο μέσος όρος, ο χαμένος κρίκος, το μεταβατικό στάδιο κ.τ.λ. - τολμώ να πω, περισσότερο κι από τους Ramones (που ήταν πιο νεωτεριστές, αν και στην ουσία παλαιομοδίτες).

Γιατί τώρα το Bloodbrothers κι όχι ας πούμε το εξίσου κλασικό - και γνωστότερο - ντεμπούτο τους (The Dictators) Go Girl Crazy! απ' το 1975 ή το αδίκως παραγνωρισμένο δεύτερο άλμπουμ τους Manifest Destiny (1977); Και τα τρία έγιναν υπό την επίβλεψη - στην παραγωγή - των Sandy Pearlman και Murray Krugman (γνωστών και από τη δουλειά τους με τους Blue Öyster Cult) και όλα περιέχουν κλασικούς πρωτο-πανκ ύμνους... αλλά αυτό το κάτι που μας κάνει να ξεχωρίζουμε το Bloodbrothers είναι ότι σε αυτόν τον τρίτο τους δίσκο ο Andy "Adny" Shernoff, μπασίστας και κύριος τραγουδοποιός του γκρουπ, είχε φτάσει σε μια τέτοια δημιουργική ωριμότητα όπου πλέον δεν ήρχε στο δίσκο ούτε μία χαμένη νότα, ούτε ένα κομμάτι που το ακούς μεν ευχάριστα αλλά δεν σε σπρώχνει κάτι έντονα να ξαναπατήσεις το 'play' (που λένε οι νεώτεροι), να πας πίσω τη βελόνα (που λέγαμε οι παλιότεροι). Αντίθετα όποιος νεώτερος (παρακινημένος ίσως απ' αυτό το μικρό κείμενο;) πέσει πάνω στο δίσκο, είναι πιθανό να μην σταματήσει να τον ακούει ξανά και ξανά για πολύ καιρό! Εμείς, αρκετές - φευ - δεκαετίες μετά την Πρώτη Επαφή, εκεί είμαστε ακόμη!

Ο δίσκος αρχίζει με κάποιον να μετράει ως το τέσσερα (βασικά μαθήματα αριθμητικής à-la-Ramones) - α, αυτός ήταν ο Bruce Springsteen (μην ξενερώνετε!), διαχρονικός φαν του γκρουπ και δεύτερος επικαλούμενος 'the boss' στην όλη ιστορία - και μετά πέφτεις πάνω στον ανυπέρβλητο δυναμίτη "Faster and Louder", τον οποίο διαδέχεται το χιτάκι/ύμνος του δίσκου "Baby, Let's Twist". Μετά από μια τέτοια αρχή, τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά. Και όντως το "Νο Tomorrow" τα λέει καλύτερα από το πλήρες corpus του βρετανικού punk προβλέποντας και τον Ozzy των 80s, κάτι που επαναλαμβάνει άψογα και το "Τhe Minnesota Strip". Περισσότερο μέτρημα μέχρι το τέσσερα, χωρίς ανάσα κι έρχεται το "Stay with Me" που σε βάζει να ξελαρυγγιάζεσαι "ma-ma-ma-mama mama, won't you stay with me" θέτοντας το πρότυπο για ολόκληρη την γκάμα από το garage punk και το aussie rock μέχρι την power pop και το sleaze metal, πριν το μαγκιόρικο "I Stand Tall" διά πόζας 'Handsome' Dick Manitoba σε συνεπάρει, παρά το γεγονός ότι φέρνει λίγο σε πρωτο-AOR hard rock (Foreigner τύπου), μόνο που δεν σε πειράζει καθόλου. (σσ. Αμαρτία; Τα πρώτα τέσσερα ελ-πι των Foreigner δεν πείραζαν κανέναν που εκείνη την εποχή δεν άκουγε Abba και Πάριο, αλλά ήταν ροκάς). Δια την συνέχειαν επιστρέφουμε ως ακροατές στα χορωδιακά φωνητικά "Go Jimmy go!" γιατί αυτή είναι η φυσιολογική αντίδρασις του homo sapiens στο "Borneo Jimmy", ενώ ακόμη και εν έτει 2015 αν κάποιος φωτισμένος DJ βάλει σε κλαμπ το "What It Is" που ακολουθεί, όλοι οι θαμώνες θα αρχίσουν να χορεύουν αν δεν αρχίσουν να τον ρωτάνε «τι είναι αυτό που έβαλες;». Και ο δίσκος κλείνει - τρόπος του λέγειν, γιατί πρακτικά τον γυρνάς από την άλλη πλευρά και φτου κι απ' την αρχή - με μια διασκευή: "Slow Death" των Flamin' Groovies - τι άλλο;!

Χρειάζεται να πω περισσότερα; Καλή μελέτη (και καλά μυαλά). -- Laertis