The Chemistry Set in good vibrations

[Laertis - 10/12/14]

Read text in english

Οι Chemistry Set υπήρξαν για τρία χρόνια στα τέλη των 80s (1988-1990) ένα από εκείνα τα ονόματα που έβρισκαν τον τρόπο να βρίσκονται μπροστά σου όλη την ώρα, αν βέβαια ήσουν από εκείνους που ασχολούνταν με την νεο-ψυχεδελική σκηνή κι αγόραζες όλες τις σχετικές συλλογές και τα φανζίν ('Βucketful of Brains', 'Freakbeat' κ.τ.λ.). Ωραίο συγκρότημα, με τραγούδια που σου κόλλαγαν στο μυαλό, αλλά... Αλλά συγκρότημα που στη συλλογή δίσκων σου αντιπροσωπευόταν τελικά μόνον με μεμονωμένα τραγούδια σε compilations, flexidiscs και αλλά σχετικά «παιγνίδια» των ροκ συλλεκτών. Έλειπε το άλμπουμ κι έμενες με την απορία «γιατί;». Τα χρόνια πέρασαν, το συγκρότημα εξαφανίστηκε από τη σκηνή και ξεχάστηκε...

...Ώσπου τα τελευταία χρόνια οι Dave McLean και Paul Lake, που πάντα κρύβονταν πίσω από το όνομα 'The Chemistry Set', ξαφνικά - όπως είχαν εξαφανιστεί - ξαναβγήκαν και πάλι στο προσκήνιο και ξεκίνησαν μια δισκογραφική υπερδραστηριότητα που μέχρι σήμερα έχει ως αποτέλεσμα την κυκλοφορία μέσα σε σύντομο διάστημα τριών CD, μερικών σινγκλ και κλασικά περισσότερων compilation. Η συνεργασία τους μάλιστα με την cult βρετανική ετικέτα Fruits de Mer (FdM) τους εξασφάλισε ευρύτατη αναγνωρισιμότητα ανάμεσα σε μια νεώτερη γενιά φίλων της νεοψυχεδελικής σκηνής.

Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του τελευταίου τους εφτάιντσου στη FdM "Elapsed Memories", που μας άρεσε και πάλι πολύ, μιλήσαμε με τον Dave McLean και προσπαθήσαμε να λύσουμε τις απορίες μας. Ιδού λοιπόν τι μας είπε...

WT: Είμαστε πολύ ευτυχείς που οι The Chemistry Set επέστρεψαν στην ενεργό δράση και βγάζουν δίσκους. Στα τέλη των 80s σας βλέπαμε παντού. Τι συνέβη και κάνατε ένα τόσο μεγάλο «διάλειμμα»;

Dave McLean: Γεια σου Ελλάδα! Λοιπόν (σσ. σχετικά με την ερώτηση) είναι μια ιστορία νεανικού ιδεαλισμού και ξεροκεφαλιάς, καθώς πιστεύαμε ότι γνωρίζαμε περισσότερα από όλους τους άλλους. Είχαμε μια εξαιρετική πορεία στο underground αλλά θέλαμε περισσότερα και απογοητευτήκαμε πολύ καθώς δεν μπορούσαμε να προχωρήσουμε στο επόμενο επίπεδο. Φυσικά εξετάζοντας τώρα πια τα πράγματα εκ των υστέρων, είχαμε τότε όλα όσα στην πραγματικότητα θα μπορούσαμε να θελήσουμε... σπουδαία κείμενα για μας στον τύπο, σπουδαίες ετικέτες που ασχολούνταν μαζί μας και σπουδαίες ευκαιρίες για λάιβ.

Το πράγμα άρχισε να στραβώνει όταν δεν κυκλοφορήσαμε το LP Sounds Like Painting. Δεν θέλαμε να το βγάλουμε σε μικρή ετικέτα, πιστεύαμε ότι άξιζε να βγει από μεγάλη εταιρεία. Το τραβήξαμε μακριά και ακόμη και σήμερα ο δίσκος είναι ακυκλοφόρητος. Νομίζω ότι αυτό μπορεί να χρησιμεύσει σαν μάθημα στις νέες μπάντες: μην καθυστερείτε πολύ, προσπαθείτε να κυκλοφορήσετε το υλικό σας γρήγορα. Η μεγαλύτερη απογοήτευση ήρθε όταν πήγαμε το 1991 στη Νέα Υόρκη για να παίξουμε σε ένα φεστιβάλ «κολλεγιακής» μουσικής (σσ. μουσικής που παίζουν οι κολλεγιακοί ραδιοσταθμοί) και παρουσιάσαμε τη δουλειά μας στη Warner Brothers και τη Sire Records, αλλά αυτοί δεν ενδιαφέρθηκαν.

Το μεγαλύτερο παράδοξο της ιστορίας είναι ότι αφού διαλύσαμε τους Chemistry Set, εγώ κι ο Paul συνεχίσαμε να παίζουμε μαζί με την προσθήκη δύο ακόμη μουσικών και έτσι καταφέραμε να υπογράψουμε συμβόλαιο με την Polydor και να πάρουμε 100.000 λίρες, αλλά αυτή ήταν η πιο τρομακτική εμπειρία όλης της μουσικής μας καριέρας. Είχαμε τον υπεύθυνο A&R (σσ. Artists & Repertory) της εταιρείας να μας απορρίπτει μόνιμα τα τραγούδια που ηχογραφούσαμε. Προσπαθούσε να μας βάλει μέσα στο καλούπι της Βrit pop και οι διαφωνίες έπαιρναν κι έδιναν. Μετά από 18 μήνες που αυτή η ιστορία συνεχιζόταν δεν πήγαινε άλλο και τα παρατήσαμε. Η μουσική μας ψυχή είχε εντελώς βγει.

WT: Υπό ποιες συνθήκες πήρατε την απόφαση να ξαναξεκινήσετε το γκρουπ; Πιστεύεις ότι τώρα τα πράγματα στη σκηνή έχουν γίνει καλύτερα;

DM: Πίσω στο 2006-2007 διάβαζα αλλά και έγραφα σε μερικά νεοψυχεδελικά blog και πολλοί άνθρωποι μου έλεγαν ότι πρέπει να κυκλοφορήσουμε το παλιό υλικό των Chemistry Set. Ανέβασα στο ίντερνετ κάποια κομμάτια από το πρώιμο και το ακυκλοφόρητο υλικό μας και πριν το καταλάβω το Sounds Like Painting βρέθηκε αναρτημένο σε πλήθος από blog - όχι μόνο ψυχεδελικά αλλά και indie blog - όπου πολλοί άνθρωποι έγραφαν κάποια εξαιρετικά σχόλια για μας.

Ένας τύπος ονόματι Valis (από το blog Trip Inside This House) έστησε για μας μια σελίδα στο myspace και μέσα σε λίγους μήνες είχαμε 2000 «φίλους». Έτσι αρχικά σκέφτηκα να επανεκδόσουμε μέρος του παλιού μας υλικού συμπεριλαμβανομένου και του Sounds Like Painting. Βρήκα μάλιστα μια εταιρεία στην Αγγλία που ήθελε να κυκλοφορήσει μια συλλογή-αναδρομή, αλλά υπήρχε το πρόβλημα ότι δεν είχα τα master στην κατοχή μου. Οπότε φόρεσα το καπέλο του Σέρλοκ Χολμς κι έφυγα από την Baker Street σε μια προσπάθεια να ξετρυπώσω τον Paul, που είχε τα master. Τον είχα χάσει για χρόνια κι αυτός είχε φύγει απ' το Λονδίνο και δεν είχα ιδέα που βρισκόταν. Έψαξα σε πολλά μέρη στο ίντερνετ - συμπεριλαμβανομένων και των εκλογικών καταλόγων - και τελικά τον βρήκα μέσω μιας σελίδας για επανένωση φίλων που έχουν χαθεί.

Συναντηθήκαμε, τα βρήκαμε και μας ενθουσίασε η ιδέα να ξανακάνουμε κάτι μαζί. Ο Paul μου έδωσε τα master αλλά όταν τα πήγα σε ένα στούντιο διαπίστωσα ότι η ποιότητά τους είχε αλλοιωθεί τόσο πολύ που έπρεπε να τα ψήσω σε ένα ειδικό πήλινο φούρνο. Όταν έγινε κι αυτό κι ακούσαμε το αποτέλεσμα, τα ντραμς ακούγονταν σαν να είχε προστεθεί ένα πολύ κακόγουστο εφέ σε αυτά - σκέψου κάτι σαν Bruce Springsteen του 1984! - το οποίο μάλιστα ήταν μόνιμο και δεν μπορούσε να αφαιρεθεί. Οπότε οι επιλογές που είχαμε ήταν είτε να ξαναηχογραφήσουμε τα ντραμς, είτε να δοκιμάσουμε μέσω κάποιων εφέ να τα κάνουμε ν' ακούγονται κάπως καλύτερα. Αποδείχθηκε αδύνατο να τα ξαναηχογραφήσουμε σωστά αφού αρχικά δεν είχαν γραφτεί με 'click track', αλλά αποτύχαμε και στο να βρούμε κάποιο εφέ για να τα βελτιώσουμε.

Προς στιγμήν φάνηκε ότι ακόμη ένα κεφάλαιο στην ιστορία των Chemistry Set τελείωνε, αλλά τελικά αυτό ήταν η αρχή της καλύτερης περιόδου της ζωής μας. Αποφασίσαμε να γράψουμε νέο υλικό και να παρατήσουμε τα παλιά κι αυτή ήταν η καλύτερη απόφαση που έχουμε πάρει ποτέ.

Σήμερα, εγώ κι ο Paul δεν θα μπορούσαμε να είμαστε πιο ευτυχείς. Από το 2009 έχουμε κυκλοφορήσει τρία CD, τέσσερα σινγκλ και συμμετοχές σε πλήθος συλλογών, αλλά το καλύτερο απ' όλα είναι ότι είμαστε πραγματικά ευχαριστημένοι με την πορεία των Chemistry Set και με αυτό που κάνουμε. Αισθανόμαστε απελευθερωμένοι, αδέσμευτοι, χωρίς περιορισμούς και ότι δεν έχουμε να αποδείξουμε τίποτα σε κανέναν. Αυτά τα συναισθήματα μας έχουν δώσει το έναυσμα για να κάνουμε την πλέον δημιουργική και απολαυστική μουσική της ζωής μας.

Το καλύτερο είναι ότι όλα αυτά βρίσκουν αντανάκλαση στις κριτικές που παίρνουμε, με όλους να λένε ότι τώρα κάνουμε την καλύτερη μουσική στην ιστορία των Chemistry Set. Πόσες μπάντες επανενώνονται βασιζόμενες μόνο σε ό,τι έκαναν στο παρελθόν; Και το νέο τους υλικό ωχριά μπροστά στο παλιό τους; Αυτό ήταν ένα ρίσκο και για μας. Όταν επιστρέψαμε στη σκηνή το 2008, δεν υπήρχαν και πολλές ανεξάρτητες ή ψυχεδελικές μπάντες από τα 80s που επανενώνονταν - σήμερα βέβαια φαίνεται πως οποιοσδήποτε κυκλοφόρησε και το παραμικρό στα 80s (σσ. 'released a fart' / «κοινοποίησε μιαν πορδήν» λέει για την ακρίβεια) τώρα επιστρέφει στη δράση!

Θα έλεγα ότι τώρα τα πράγματα είναι καλύτερα από τα 80s και ότι αυτό οφείλεται κύρια στο ίντερνετ. Υπάρχει ένας απίστευτος αριθμός νέων ταλαντούχων μουσικών - από τη Ρωσία μέχρι το Μεξικό - που παίζουν καλή ψυχεδελική μουσική και που μπορείς ν’ ακούσεις εύκολα. Ένα από τα πράγματα που περισσότερο απολαμβάνω είναι να ανακαλύπτω νέες μπάντες, τόσο που ακούω πια περισσότερα νέα γκρουπ παρά παλιά από τα 60s.

WT: Εκτός από τον Paul Lake κι εσένα υπάρχουν άλλα μέλη στη μπάντα; (ως μόνιμα μέλη)

DM: Οι Chemistry Set είναι μόνο ο Paul Lake και ο Dave McLean κι αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους είμαστε ευχαριστημένοι κι έχουμε τη δυνατότητα να είμαστε τόσο δημιουργικοί: επειδή είμαστε μόνο οι δυο μας. Είμαστε απόλυτα συντονισμένοι μεταξύ μας και μοιραζόμαστε τις ίδιες αναφορές και ιδέες. Έχουμε ωστόσο δουλέψει και συνεργαστεί και με μερικούς φανταστικούς ανθρώπους.

O Paul είναι καταπληκτικός κιθαρίστας και πολύ δημιουργικός μουσικός. Για παράδειγμα η ιδέα και η ενορχήστρωση στη διασκευή μας του "Love or Confusion" του Jimi Hendrix είναι αποκλειστικά του Paul. H απογύμνωση του κομματιού έτσι ώστε να έχει μόνο δωδεκάχορδες ακουστικές κιθάρες, σιτάρ, τάμπλα και mellotron είναι ιδιοφυής!

Έχουμε δουλέψει πολύ με έναν τύπο που λέγεται DJ Gato (Dani) από τη Βαρκελώνη, ο οποίος έχει κάνει remix σε πολλά κομμάτια μας. Έχει έρωτα με την ψυχεδέλεια κι έτσι όταν κάνει remixes, έχει την ψυχεδέλεια στην καρδιά του, όχι το drum 'n' bass!

Ο Dani είναι επίσης μέλος του γκρουπ που εμφανίζεται στις συναυλίες μας, χρησιμοποιώντας υπολογιστές για να αναπαράγει τους πιο ασυνήθιστους ήχους που δημιουργούμε στο στούντιο. Έχουμε δύο κημπορντίστες (τον Manel και τον Jofre), που παίζουν ήχους mellotron, farfisa, dulcimer και τσέμπαλου, τον Angel στα ντραμς και είμαστε βέβαια κι εγώ κι ο Paul στις κιθάρες. Με τη βοήθεια της τεχνολογίας δίπλα στα παραδοσιακά όργανα είμαστε σε θέση να παράγουμε επί σκηνής έναν «μεγάλο» ψυχεδελικό λάιβ ήχο, κάτι που θα ήταν αδύνατο να γίνει από ένα κλασικό σχήμα κιθάρας/μπάσου/κρουστών.

Μας αρέσει πάντα να προσδίδουμε στα πράγματα μια ιδιαιτερότητα, να τα κάνουμε με τρόπο διαφορετικό. Ένα παράδειγμα είναι λ.χ. ότι έχουμε γράψει τραγούδια σε άλλες γλώσσες. Έχουμε ηχογραφήσει ένα τραγούδι στα Καταλάνικα, τη γλώσσα της Βαρκελώνης κι έχουμε συνεργαστεί με τραγουδιστές που είπαν τα τραγούδια μας στα Γαλλικά και τα Ισπανικά.

WT: Πάντα ήσαστε μια πολύ ταλαντούχα μπάντα και διαμέσου των χρόνων έχετε σίγουρα μαζέψει πολλές ενθουσιώδεις κριτικές από δημοσιογράφους, κοινό και συναδέλφους σας μουσικούς. Ποιο νομίζεις ότι ήταν το πιο κολακευτικό σχόλιο που έχετε ακούσει για τους Set και ποιος το έκανε;

DM: Τα πιο σημαντικά σχόλια είναι αυτά που κάνουν οι φαν. Για μένα η όλη υπόθεση του να κάνεις μουσική είναι να έχεις την ικανότητα να φτιάχνεις κάτι που μπορεί να αγγίξει άλλους ανθρώπους, πιθανά να τους εμπνεύσει, να τους κάνει να χαμογελάσουν ή να τους κάνει να κλάψουν.

Το πιο κολακευτικό σχόλιο που έχουμε ακούσει νομίζω ότι ήταν από τον τραγουδοποιό / ενορχηστρωτή David Axelrod. Είναι ένας άνθρωπος για τον οποίον τρέφουμε μεγάλο θαυμασμό. Έχει μία καριέρα που διάνυσε πέντε δεκαετίες και έχει εμπλακεί ή έχει δημιουργήσει μερικά φανταστικά έργα, από τζαζ, avant-garde και ψυχεδέλεια (Electric Prunes - Mass in F Minor) μέχρι soundtracks. Του είχαμε στείλει το άλμπουμ μας This Day Will Never Happen Again και μερικούς μήνες αργότερα λάβαμε από αυτόν ένα μήνυμα που έλεγε: «Πραγματική μουσική, επιτέλους μουσική που σε κάνει να σκέφτεσαι και να θέλεις πραγματικά να την ακούσεις.»

WT: Αν σε ρωτούσα για τον ένα, πλέον αγαπημένο σου δίσκο από pop/rock μουσικό, αυτός ποιος θα ήταν; (Ξέρω ότι το να διαλέξεις μόνο έναν δίσκο είναι πάντα πολύ δύσκολο.) Αιτιολόγησε την επιλογή σου.

DM: Πάντα ήταν και πάντα θα είναι για μένα το Forever Changes των Love, δίπλα βέβαια σε μια πληθώρα άλμπουμ από τα 60s, αν και βέβαια έχει υπάρξει πολλή καλή μουσική και στις δεκαετίες που ακολούθησαν τα 60s. Μου αρέσει λ.χ. ν' ακούω συγκροτήματα όπως οι Wire, The Clean, The Bats, Died Pretty, The Rain Parade, Opal και οι My Bloody Valentine. Ακόμη και σήμερα μπορείς ν' ακούσεις κάποιαν απίστευτα αναζωογονητική μουσική από μπάντες όπως οι Polska Radio One από τη Ρωσία, οι Lorelle Meets the Obsolete από το Μεξικό ή οι The Sudden Death of Stars από τη Γαλλία.

Αλλά ας γυρίσουμε στο Forever Changes... Είναι ο πιο πρωτότυπος ψυχεδελικός ποπ δίσκος όλων των εποχών. Πολλές φορές φαντάζομαι τον εαυτό μου σαν παιδί που είναι φαν της ψυχεδέλειας και ζει το 1967 απολαμβάνοντας τους μουσικούς καρπούς εκείνης της περιόδου, όταν ξαφνικά... ΜΠΟΥΜ! ... σκάει μύτη το Forever Changes. Πρέπει πραγματικά να έστειλε κόσμο τότε! Το '67 φυσιολογικά θα άκουγες ψυχεδελικά τραγούδια με ανάποδες κιθάρες, phasing, στίχους περί «αγάπης και ειρήνης», όταν ξαφνικά εμφανίστηκε κάτι σαν Johnny Mathis που τραγουδούσε ένα μείγμα Rodgers & Hammerstein (σσ. παραδοσιακής αμερικάνικης popular από μιούζικαλ), Μεξικάνικης ποπ με ορχήστρες mariachi και κλασικής μουσικής! Όλα αυτά ανακατεμένα με απίστευτα πρωτότυπους και καθηλωτικούς στίχους, όμορφο μπάσο και ντραμς και ανυπέρβλητα πρωτότυπη lead κιθάρα. Μου έκοψε την ανάσα όταν το πρωτάκουσα κι ακόμη και σήμερα μου προκαλεί την ίδια αντίδραση. Αυτόν τον δίσκο τον έχω χαρίσει ή δανείσει σε πάρα πολλούς ανθρώπους με διαφορετικές μουσικές προτιμήσεις και όλοι τον αγάπησαν.

WT: Αν σου έκανα την ίδια ερώτηση για τον πλέον αγαπημένο σου pop/rock μουσικό, ποιος θα ήταν; (Δεν είναι απαραίτητο να είναι ο δημιουργός του πιο αγαπημένου σου δίσκου.)

DM: Ουάου! ενδιαφέρουσα ερώτηση. Θα διάλεγα τον David Axelrod για την πρωτοτυπία του, την ποικιλία της δουλειάς του και τη δυνατότητα που έχει να γίνεται δεκτός από ανθρώπους με πολύ διαφορετικά μουσικά γούστα.

WT: Τι πιστεύεις ότι έκανε ανθρώπους σαν κι εσένα (όπως κι εμάς) πίσω στα 80s να στραφούμε προς την «ψυχεδελική» μουσική; Οι Damned, ο Julian Cope και οι λοιποί; Η χημεία; Ή μήπως το πανκ ήταν εξ αρχής πολύ περιορισμένης εμβέλειας για να αρκεστούμε μόνο σ' αυτό;

DM: Άρχισα ν' ασχολούμαι με την ψυχεδελική μουσική το 1980. Πριν ήμουν mod, αλλά η  ψυχεδελική μουσική με απελευθέρωσε κι άνοιξε το μυαλό μου αναδεικνύοντας δυνατότητες που δεν είχα ξανασκεφτεί. Ήταν κάτι ανάλογο με τη διαφορά του Τechnicolor από το ασπρόμαυρο σινεμά. Διάβαζα παράλληλα κάποια βιβλία των Aldous Huxley και Carlos Castaneda κι επιπλέον υπήρχαν τότε κάποια φοβερά κλαμπ στο Λονδίνο όπου παιζόταν φανταστική ψυχεδελική μουσική που δεν είχα ξανακούσει. Η ψυχεδέλεια μου έδωσε ακόμα μια αίσθηση ελευθερίας - με αυτήν ήταν ΟΚ να μην συμμορφώνεσαι σε δοσμένες νόρμες και να μπορείς να πειραματίζεσαι με τη μουσική, τη σκέψη ή τη ζωή.

Τώρα γιατί ο κόσμος και τα συγκροτήματα στράφηκαν προς την ψυχεδέλεια στα 80s; Νομίζω ότι στα καλύτερά της η ψυχεδέλεια είναι μια ουσιαστική, διαφορετική, πρωτότυπη και εμπνευσμένη μορφή τέχνης και καθώς η μουσική κάνει κύκλους, το πανκ είχε πει ό,τι ήταν να πει και γενικά δεν μπορείς να καταστείλεις την καλή μουσική, η ψυχεδέλεια βρήκε τη δεύτερή της ευκαιρία το 1980.

WT: Οι πρόσφατές σας δουλειές ακούγονται γενικά να έχουν πιο «πυκνή» παραγωγή. Γίνεστε σταδιακά πιο ‘prog’ ή αναζητάτε τον «τέλειο» ποπ ήχο (όπως έκανε στο παρελθόν ο Phil Spector, ο Brian Wilson ή ο Van Dyke Parks);

DM: Είμαστε 100% ψυχεδελικοί, αλλά ο καθένας μπορείς να αντιληφθεί τη μουσική μας όπως θέλει (όπως ακούγεται στ' αυτιά του). Πάντως δεν έχουμε πρόθεση να γίνουμε πιο 'prog' ή ο,τιδήποτε άλλο. Η μόνη μας πρόθεση είναι να κάνουμε κάθε τραγούδι ν' ακούγεται όσο καλύτερα γίνεται και για να το καταφέρουμε αυτό η παραγωγή είναι τόσο σημαντική όσο και το ίδιο το τραγούδι.

Μας αρέσει να επιχειρούμε τη δημιουργία ενός είδους «μουσικού σουρρεαλισμού». Η όλη ιδέα είναι να δίνουμε στον ακροατή κάτι ενδιαφέρον και διαφορετικό να ακούσει, ώστε σε κάθε ακρόαση να ανακαλύπτει συνέχεια καινούργια στοιχεία στα τραγούδια. Σε μερικά τραγούδια προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ένα «συμφωνικό ήχο» χτίζοντας πολλαπλά επίπεδα και ηχοτοπία με χρήση πραγμάτων όπως: glissando άρπες, timpani, dulcimer, πολυκάναλα φωνητικά γρηγοριανού μέλους, πολλαπλά mellotron, ενορχηστρώσεις από spaghetti western, έγχορδα κ.τ.λ., που συνθέτουν ένα μεγάλο «τοίχο ήχου» (wall of sound).

Η παραγωγή δεν είναι αυτοσκοπός και δεν προσπαθούμε να το παίξουμε έξυπνοι, απλά προσπαθούμε να κάνουμε τα κομμάτια όσο πιο ενδιαφέροντα γίνεται σε επαναληπτικές ακροάσεις.  Μερικές φορές πάντως δεν μπορείς να ξεπεράσεις ένα καθαρό rocker to οποίο μπορεί να μην έχει πολλές ενορχηστρωτικές προσθήκες αλλά καλή παραγωγή.

Αυτό που έχει συμβεί τα τελευταία πέντε χρόνια είναι ότι έχουμε αποκτήσει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στο στούντιο, ξέρουμε τι θέλουμε και πώς να το πετύχουμε, ενώ στο παρελθόν βασιζόμασταν σε άλλους ανθρώπους για να ερμηνεύσουν αυτό που είχαμε στο μυαλό μας και να το υλοποιήσουν.

WT: Το τελευταίο σας σινγκλ στη Fruits de Mer Records ("Elapsed Memories") μας άρεσε πάρα πολύ. Ποια θα είναι η επόμενή σας κίνηση στη δισκογραφία; Ετοιμάζετε καινούργιο άλμπουμ;

DM: Γράφουμε τραγούδια για ένα νέο άλμπουμ τα τελευταίο δύο χρόνια και έχουμε προετοιμάσει στο «Εργαστήριό» μας ντέμο για ένα σωρό τραγούδια. Έχουμε ήδη ηχογραφήσει το μισό δίσκο, οπότε τώρα ήρθε η ώρα του «ποιοτικού ελέγχου» για τα υπόλοιπα κομμάτια, της ηχογράφησής τους, να συμφωνήσουμε ποια θα είναι η τελική σειρά των τραγουδιών κι αν όλα πάντα καλά, θα έχουμε νέο δίσκο μέσα στο 2015. Εκτός κι αν κάνουμε ακόμη ένα Sounds Like Painting... Αστειεύομαι βέβαια!

WT: Έχετε κάνει σχέδια για περιοδεία στην Ευρώπη το 2015; Περιλαμβάνεται μήπως και η Ελλάδα σε αυτά;

DM: Tα τελευταία λίγα χρόνια παίζουμε κατά κύριο λόγο σε φεστιβάλ, οπότε αν και υπάρχουν τα σχέδια για περισσότερες ηχογραφήσεις, θα επιδιώξουμε να κάνουμε το ίδιο και μέσα στο 2015. Ναι, θα θέλαμε να παίξουμε στην Ελλάδα - να είμαστε σε επαφή!

WT: Δεν θα σου ζητήσω μια τελευταία κουβέντα, γιατί ξέρω ότι θα πεις "Good Vibrations" (... και μένα είναι το κομμάτι μου). Συνεπώς εκτός από good vibrations, τι άλλο θα έδινες ως συνταγή στους αναγνώστες μας στην Ελλάδα; (χημικής ή άλλης φύσεως)

DM: Δηλαδή θέλεις να πεις ότι δεν μπορώ να πω πάλι "Good Vibrations" (γέλια). ΟΚ, τότε η σύστασή μου προς τους φίλους μας στην Ελλάδα είναι: αγκαλιάστε το κάθε λεπτό αγάπης κι ευτυχίας στη ζωή σας και μεταδώστε αυτά τα συναισθήματα και σε άλλους...

Μπορείτε να ακούσετε τα τραγούδια και να έλθετε σε επαφή με τους Chemistry Set στη διεύθυνση:  www.facebook.com/thechemistrysetuk.

Ακολουθεί το κείμενο της συνέντευξης στα αγγλικά:

For about three years in the end of the 1980s (1988-1990) England's The Chemisty Set were amongst those acts that popped up in front of your eyes every now and then, in case of course you were one of those people who spent most of their time and resources researching the neo-psychedelic scene, buying all the compilations and fanzines ('Βucketful of Brains', 'Freakbeat' etc.). They were a good band, one that could concoct a memorable tune but... but in the end all you had in your collection by these guys were single tracks scattered in different compilations, flexidiscs and similar collector 'toys'. No album and the question was "why?". Years got by, the Set disappeared from the scene and eventually they were almost forgotten...

...Until a few years back, monsieurs Dave McLean et Paul Lake - the people who'd always been behind the name - as unexpectedly as they had disappeared, came forward once again resurrecting The Chemistry Set and unleashing a series of releases which to date includes three CDs, a number of singles and typically lots of compilation tracks. Moreover working frequently with cult Brit label Fruits de Mer (FdM) gave them additional exposure to newly proselytized neo-psych fans.

Having enjoyed their most recent seven inch release "Elapsed Memories" on FdM, we spoke to Dave McLean and tried to shed some light on questions that remained unanswered in our minds over the years. And that's what we learned...

WT: We're very glad that The Chemistry Set is back producing lots of records. In the late 80s you were everywhere. What happened and made you take such a long hiatus?

Dave McLean: Hello Greece! Well it's a story of being young, idealistic, headstrong and thinking we knew better than everyone else. We were doing fantastically in the underground but we wanted a bigger bite of the cherry and got super frustrated when we couldn't break through to the next level. Of course, with hindsight we had everything we could ever have wanted… great press, great record companies working with us and great gigs.

It started going wrong when we didn't release the Sounds Like Painting LP. We didn't want to release it on a small label, we thought that it was worthy of a major and held out too long; it still remains unreleased today. I think it's a great lesson for young bands; don't delay too much, just get your material out. The final straw came when we were out in New York in 1991 doing a college music festival and we did a showcase for Warner Brothers and Sire records that came to nothing.

The biggest paradox of the story is that after we split, me and Paul carried on playing with a couple of other guys and got signed to Polydor records for £100,000 but it was the most horrible experience of our musical careers. We had the Head of A&R constantly rejecting songs we were recording; trying to mould us into a Brit pop band and it was one argument after another. After about 18 months of this we had enough of the music industry and called it a day. Our musical psyches were totally fractured.

WT: Under what circumstances did you make up your minds to relaunch the band? Are things any better now in the 'scene'?

DM: Well in 2006/7 I was reading and contributing to a number of neo-psychedelic blogs and lots of people were saying 'you should release some of The Chemistry Set's back catalogue'. I shared some of  our early and unreleased material and next thing I knew Sounds Like Painting had found its way onto numerous blogs, not just psychedelic but indie blogs as well, and people were saying some really nice things about us.

A guy called Valis (Trip Inside This House blog) set up a myspace site for us and we had like 2,000 friends in a few months. So my original idea was to release some of our back catalogue, including Sounds Like Painting. We had a record company in England who wanted to do a retrospective but the problem was I didn’t have the master tapes. So I donned my Sherlock Holmes deerstalker and departed Baker Street to try and track down Paul, who had the master tapes. I hadn't spoken to Paul in years, he had moved out of London and I had no idea of where he was. I checked loads of places on-line including the electoral roll and eventually found him via a 'friends reunite' site.

We met up and got on brilliantly and enthused about doing something together. Paul gave me the master tapes but when I took them into a studio they had deteriorated so badly that they needed to be baked in a special clay oven. Finally once that was done and when we listened to them, the drums had the most horrible effect added to them (think Bruce Springsteen 1984!) that was permanent and could not be adjusted. So we had a choice, to re-record the drums or to try some effects to make them sound better. It was impossible to re-record the drums as they were not recorded to a 'click track' and we could not find any effect to make them sound better.

So it appeared to be the end of another chapter in The Chemistry Set's history but instead it was just the beginning of the best period of our lives. We decided to start writing new material and ditch the past and it was the best decision we ever made.

Today, myself and Paul could not be happier. Since 2009 we have released three CDs, four singles and numerous compilation appearances but the best thing is that we are REALLY happy with The Chemistry Set and what we are doing. We feel liberated, unshackled, free of any restrictions and with nothing to prove to anyone. These feelings have given us the platform to make the most creative and enjoyable music of our lives.

The very best thing of all is this has been reflected in the reviews we have had with everyone saying we are making the best music of The Chemistry Set's lives.

How many bands reunite and live on past glories only? And their new material is nowhere near as good as the original? That was a risk for us. When we came back in 2008 there were not many indie or psychedelic bands from the 80s reforming, although today it seems that anyone who released a fart in the 80s are back!

I would say things are even better now than in the 80s and that's largely to do with the internet. There is an incredible amount of talented musicians and bands making vital psychedelia and you can hear them from Russia to Mexico. One of the things I most enjoy is discovering new bands, so much so I listen more to new bands than bands from the 60s.

WT: Besides Paul Lake and you (Dave McLean) is there anyone else in the band? (as permanent members)

DM: The Chemistry Set are Paul Lake and Dave McLean and that's one of the reasons we are happy and able to be so creative because there are only two of us. We are totally in tune with each other and share the same reference points and ideas. But we have worked and collaborated with many fantastic people.

Paul is an amazing guitarist and incredibly creative. For example, the idea and arrangements on our cover of Jimi Hendrix's "Love or Confusion" is all Paul. Stripping it down to 12-string acoustics, sitars, tablas and mellotrons - genius!

We have worked a lot with a guy called DJ Gato (Dani) from Barcelona and he has remixed many of our songs. He has a real love for psychedelia, so when he remixes, it is with psychedelia in his heart not drum 'n' bass!

Dani is also part of our live band, using computers to recreate some of the more unusual sounds we create in the studio. We have two keyboard players (Manel and Jofre) playing mellotron, farfisa, dulcimer and harpsichord sounds, Angel on drums and me and Paul on guitars. With the aid of technology and traditional instruments we are able to make a huge psychedelic soundstage, something that would be impossible to do as a standard guitar, bass and drums line up.

We always like to give things a twist and do things a bit different. One example is we have made songs in other languages. We have recorded a song in Catalan (the language of Barcelona) and have collaborated with other singers who have sung our songs in French and Spanish.

WT: Υou have always been a talented band and over the years you must have picked up a lot of rave reviews by journalists, fans and fellow musicians alike. Which do you think was the most complimentary remark about the Set that you've heard and by whom was it made?

DM: The most important feedback is from the fans. For me, the whole point of music is the ability to create something that can touch another person, perhaps by inspiring them or making them smile or making them cry.

The single most complimentary remark would be from the arranger/songwriter David Axelrod. He is someone we have a great deal of admiration for. His career has spanned five decades and has been involved in and created some amazing works, from jazz to avant-garde and psychedelia (Electric Prunes - Mass in F Minor) to soundtracks. We sent our This Day Will Never Happen Again album to him and a few months later we got a message from him saying 'Real music, finally music that makes you think and really listen to'.

WT: If you were asked for your single most favourite record by a pop/rock artist, what would that be? (Picking just one record is always tough.) Why?

DM: It has been and will always be Forever Changes by Love and a whole host of albums from the 1960s but equally there has been so much great music in the decades that followed the 1960s. I enjoy listening to bands like Wire, The Clean, The Bats, Died Pretty, The Rain Parade, Opal and My Bloody Valentine. Right up to date you have some incredibly invigorating music from bands like Polska Radio One from Russia, Lorelle Meets the Obsolete from Mexico and The Sudden Death of Stars from France.

Back to Forever Changes… It is the most original psychedelic pop record of all time. I often imagine myself as a psychedelic kid living in 1967 and enjoying all the musical fruits that period had to offer and then KABOOOM!!!!... up comes 'FC'. It must have really blown peoples minds. In '67 you would have been listening to psychedelic songs with backwards guitars, phasing and songs about 'love and peace' and then along comes Johnny Mathis singing one part Rodgers and Hammerstein, one part mariachi pop and one part classical. Mix all that up with incredibly original and haunting lyrics, beautiful bass and drums and superbly original lead guitar. It took my breath away the first time I heard it and it still does today. I have bought or lent this record to so many people from many different schools of musical taste and they all love it.

WT: If you were asked a similar question about your single most favourite artist, who would they be? (They don't have to be necessarily the same ones with those on 'the One favourite record'.)

DM: Wow what a tricky question. It would have to be David Axelrod for his originality, his diverse works and his ability to reach out to people with different musical tastes.

WT: What do you think made people like you (and us) in the 80s look for inspiration towards 'psychedelic' music? The Damned, Julian Cope et al? Chemistry? Or was punk very limited in the first place to just stick to it?

DM: I was turned onto psychedelic music in 1980. I had been a mod but found psychedelic music liberating and it opened up my mind to possibilities I had not considered before. It's like the difference between Technicolour and black and white. I was also reading some books by Huxley and Castaneda plus we had some brilliant clubs in London playing some marvellous psychedelic music I had never heard before. It also gave me a sense of freedom and that it was OK not to conform and to be able to experiment (with music, thoughts, life).

But why did people/bands look towards psychedelia in the 80s? I think at its best psychedelia is an essential, different, original and stimulating form of art and also because music is cyclical, punk had done its thing and you cant repress great music, so it found its second cycle in 1980.

WT: Your recent work generally sounds 'thickly' produced. Are you gradually becoming more 'prog' or are you looking for that perfect pop sound (like Phil Spector, Brian Wilson or Van Dyke Parks did)?

DM: We are 100% Psychedelic and people can interpret our music in whatever way they like (it’s up to the listener’s ears) but our intention is not to be more 'prog' or more 'anything'.

Our only intention is to make a song sound as great as possible and to do that, the production of a song is just as important as the actual song itself.

We like to try and create a kind of 'musical surrealism'. The idea is to give the listener something interesting and different to listen to each time, so that they can return again and again and can hear new things in the songs.

We are into creating a 'symphonic sound' on some songs. Building multiple layers, soundscapes and using stuff like glissando harps, timpani, dulcimers, multi-tracked gregorian chants, mellotron choirs, spaghetti western orchestration, strings etc. to build up a big wall of sound.

We never use production for the sake of it or trying to be clever but to make the song as interesting as possible for repeated listens but sometimes you cant beat a straight forward rocker without these touches but with good production.

What has happened in the last five years is that we have become more confident in the studio and know what we want and how to do it, whereas in the past we were relying on other people to interpret what we had in our heads.

WT: We very much enjoyed your recent single with Fruits de Mer ("Elapsed Memories"). What will be your next move discography-wise? Are you preparing a new album?

DM: We have been preparing songs for the new album for the last couple of years and have demoed a big fat pile of songs in our Laboratory. We have recorded about half of the album. So now its quality control time on the remaining songs, recording them and agreeing the final order and yes, all being well there will be a new album in 2015. Unless we do another Sounds Like Painting… JOKE!

WT: Do you have any plans of touring Europe in 2015? Ιs Greece included in your plans?

DM: We have primarily been playing festivals over the last few years, so despite pending recording commitments we will look to do the same in 2015. Yes, we would love to play in Greece - get in touch!

WT: I won't ask for a final remark, because I know you'll say "Good Vibrations". (It is also my song.) So apart from Good Vibrations, what else would you prescribe for our readers in Greece? (Chemical or otherwise)

DM: So you mean I can't say "Good Vibrations" again??? (loughs) OK, then my words for our friends in Greece are: embrace each and every moment of love and happiness in your lives and pass those feelings on…

You can listen to songs and stay in touch with The Chemistry Set at www.facebook.com/thechemistrysetuk.

The Chemistry Set Discography:

01. The Chemistry Set (s/t) (demos, cassette only)
Acid Tapes [TAB 044]; February 1989
Tracks: The Rainbow Song, Dreams That I Saw Yesterday, Under the Valley, I Can See You, These Are Like Castles, Minas Tirith, Sittin' on Top of the World, As Jane Arrived, You Make Me Feel Like I'm Sublime

02. Sounds Like Painting
Unreleased LP; recorded February 1989
Tracks: Some People Never Learn, The Candleburns, The Look Inside, Acacia Gardens, Sittin' on Top of the World, Orange Juice Sun, Living Alone, The Dreams That I Saw Yesterday, Minas Tirith, Under the Valley

03. Under the Valley (compilation, cassette only)
Acid Tapes [TAB 047]; April 1989
Track: Under the Valley (taken from the above Acid Tapes)

04. Unhinged Magazine (flexidisc)    
Unhinged Records [CTU 002]; April 1989
Track: (Don't) Turn Away (Brixton version)

05. Bucketful of Brains (flexidisc)
[BOB 29]; May 1989
Track: Some People Never Learn (from the unreleased Sounds Like Painting LP)

06. Freakbeat (flexidisc)
Ayahuasca Records [Vine 2]; June 1989
Tracks: It's Alright (later re-titled "Wow Stars Man"), Gibraltar Rock, I'm all the Time (all 3 songs were re-recorded for the Wake Up Sometime LP)

07. The Bizarre Beauties 2 (compilation)
Fab Records Germany [L013]; July 1989
Track: Minas Tirith (the version is from the London Bridge demos, not the Sounds Like Painting version)

08. Sound Affects (flexidisc)
Sounds Affects Magazine, Sweden; August 1989
Track: The Candleburns (from the unreleased Sounds Like Painting LP)

09. (Don't) Turn Away #2 / Wake Up Sometimes, (double A sided 12" single)
Romilar-D Records, Spain [026]; March 1990
Tracks: (Don't) Turn Away #2, Wake Up Sometimes  

10. Wake Up Sometime (LP/CD)
Romilar-D Records, Spain [vinyl 027, cd CD027]; April 1990
Tracks: A Dream of Murder, Wiped Out and Nothing Comes Together, Gibraltar Rock #2, By This Act of Judgement, I'm All The Time #2, Ensemble du Bois, Wow! Stars Man #2, A House is Not a Motel', (Don't) Turn Away #2, Wake Up Sometimes (CD only)

11. The Madrid EP
Unreleased; recorded April 1990
Tracks: Strange Thing, Escalation, Some People Never Learn #2, The Candleburns#2

12. Dance Hall Favourites, Volume III (La Herencia de Los Munster compilation, 12” Vinyl)
Munster Records, Spain (vinyl only) [MR003]; June 1990
Track: Sittin' on Top of the World (from the unreleased Sounds Like Painting LP)

13. Beyond The Wildwood - A Tribute To Syd Barrett (compilation, 12" vinyl & CD)
Imaginary Records [ILLCD 100]; September 1990
Track: See Emily Play  

14. Time Will Show The Wiser - Bucketful of Brains (compilation, CD)
Triad Records [TRICD 001]; September 1990
Track: Wake Up Sometimes (same version as Spanish LP but different mastering)  

15. (Don't) Turn Away EP (12" & CD)
Imaginary Records [Mirage 26]; December 1990
Tracks: (Don't) Turn Away #3, Pure Land, I Don't Need You, Telephone (CD only)  

16. Bucketful of Brains EP (7" vinyl)
BOB31; May 1991
Track: Telephone

17. The Candleburns EP (12" & CD)
Imaginary Records [Mirage 30]; May 4th, 1991
Tracks: The Candleburns #3, The Long Arm of the Liar, Sittin' on Top of the World #2, Increased Sensitivity (CD only)

18.  Alchemy#101 (CD)
Skittlebrau Records [S002]; April 2009
Tracks: She's Taking Me Down, Seeing Upside Down, Look to the Sky, If Rome Was Meant to Fall, Silver Birch, Regarde le Ciel

19. Your Psychedelic Dreams, Vol. 5 (download)
[YD23]; May 2009
Track: Look to the Sky (alternative version never released elsewhere)

20. Dead Bees #8 (compilation, CD) (France)
Dead Bees Records [DB07]; May 2009
Track: Regarde le Ciel

21. She's Taking Me Down (CD single) (Spain)
3 different releases with different cover art; Tsunami Records [TSUCD028]; November 2009
Tracks: She's Taking Me Down (extended remix), She's Taking Me Down (radio edit), She's Taking Me Down (original version remastered), La Logica del Canvi (previously unreleased)

22. Razzmatazz 2009 (compilation, CD)
Tsunami Records [TSUCD034]; December 2009
Track: She's Taking Me Down (different mix)

23. It's a Phase We're Going Through (vinyl compilation)
Fruit de Mer Records, Vol 17; June 2010
Track: Silver Birch (phased remix)

24. This Day Will Never Happen Again (French release; CD)
Dead Bees Records, France [DB07]; July 2010
Tracks: El Retorno, Sheer Tazer Luv, The World is Hollow and I Touched the Sky, She's Taking Me Down, Silver Birch, This Day Will Never Happen Again, Seeing Upside Down, Look to the Sky, If Rome Was Meant to Fall, We Live As We Dream… Alone, We Luv You; [Bonus Tracks:] Sheer Tazer Luv (Spanish), Regarde le Ciel, La Logica del Canvi

25. This Day Will Never Happen Again (Spanish release; CD)
Tsunami Music, Spain [TSUCD014]; July 2010
Tracks: El Retorno, Sheer Tazer Luv, The World is Hollow and I Touched the Sky, She's Taking Me Down, Silver Birch, This Day Will Never Happen Again, Seeing Upside Down, Look to the Sky, If Rome Was Meant to Fall, We Live As We Dream… Alone, We Luv You; [Bonus Tracks:] Sheer Tazer Luv (Spanish), Regarde le Ciel, La Logica del Canvi

26. A Phase We've Been Through (compilation, CD)
Fruits de Mer Records [FDM17]; December 2010
Track: The World is Hollow and I Touched the Sky (remix)
 
27. This Day Will Never Happen Again (USA release with extra track; CD & digital)
different mix for USA; Hypnote Records, USA [Hypnote4]; January 2011
Tracks: El Retorno, Sheer Tazer Luv, The World is Hollow and I Touched the Sky, She's Taking Me Down, Silver Birch, This Day Will Never Happen Again, Seeing Upside Down, Look to the Sky, If Rome Was Meant to Fall, We Live As We Dream… Alone, We Luv You; [Bonus Tracks:] Sheer Tazer Luv (Spanish), Regarde le Ciel, La Logica del Canvi, She's Taking Me Down (long version remix)

28. Go-Mag (compilation, CD) (Spain)
Go-Mag, Issue 116; Feb 2011
Track: The World Is Hollow and I Touched the Sky (DJ Gato remix)

29. Dead Bees sampler #10 (France)
Dead Bees [DB10]; April 2011
Track: The World Is Hollow and I Touched the Sky (Gato Team re-work)

30. Impossible Love (7" vinyl single)
Fruits de Mer Records / Regal Crabomophone [01]; May 2011
Tracks: A side: Impossible Love; B side: We Luv You

31. Chemistry Is Just Numbers (CD)
Tsunami Music Spain [TSUCD037]; Jan 2012
Tracks: Impossible Love (remix), She's Taking Me Down (remix), That Day Just Happened Again (live remix), Sheer Tazer Luv (remix), Rome (remix), The World Is Hollow (remix), We Luv U (remix), Don't Turn Away (live remix)

32. Time to Breathe / Come Kiss Me Vibrate and Smile (7" vinyl single)
Fruits de Mer Records / Regal Crabomophone [Winkle 8]; October 2012
Tracks: Double A side: Come Kiss Me Vibrate, Time To Breathe; B side: Hallucinations

33. The Crabs Freak out (compilation, CD)
Fruits de Mer Records [Crustacean 37]; December 2012
Track: Concert intro

34. Time to Breathe / Come Kiss Me Vibrate and Smile (digital)
Dead Bees [DBE04]; Jan 2013
Tracks: Come Kiss Me Vibrate, Time to Breathe, Hallucinations

35. She's Taking Me Down (download)
The Psychedelic Underground Generation, Volume 4; January 2013

36. Dead Bees sampler #11 (CD) (France)
Dead Bees [DB11]; July 2013
Track: Impossible Love (Gato Team remix)

37. Plankton (compilation, 12" vinyl)
Record Collector Records [RC08]; August 2013
Track: Silver Birch (remastered)

38. The Many Faces of Pink Floyd (compilation, 3CD box set)
Music Brokers [B00CIJZD5S]; November 2013
Track: See Emily Play (remix)

39. Dead Bees sampler #12 (CD) (France)
Dead Bees [DB12]; May 2014
Track: Come Kiss Me Vibrate and Smile

40. 7&7 is (7” vinyl box set)
Fruits de Mer Records [FDM 51-57]; September 2014
Tracks: Live & Let Live, A House Is Not A Motel

41. Elapsed Memories / A Cure for the Inflicted Inflicted (7" vinyl single)
Fruits de Mer Records [Winkle 18]; November 2014
Tracks: Elapsed Memories, A Cure for the Inflicted Afflicted, Love or Confusion