Οι Epica στην Αθήνα

Αυτή τη φορά το EXtra Wild είναι ΕΞαιρετικά επικό! Οι Epica επισκέφθηκαν τη χώρα μας το διήμερο 27 και 28 Μαρτίου και... μάγεψαν το ελληνικό κοινό. Ειδικότερα, ιδίοις όμασι, στις 27/03 οι οπαδοί της ολλανδικής μπάντας περίμεναν υπομονετικά, δημιουργώντας μια σειρά δεκάδων μέτρων έξω από το Fuzz Club, προκειμένου να κατακλείσουν εν τέλει την αρένα και τους εξώστες και να απολαύσουν symphonic/gothic metal...  Αυτά περί μουσικής «ταμπέλας». Επί της ουσίας οι διψασμένοι φαν της οπτικής πανδαισίας ονόματι Simone Simons με την ΕΞαίσια φωνή, υπό τη συνοδεία του Mark Jansen και της υπόλοιπης παρέας των Epica, γέμισαν ασφυκτικά τον συναυλιακό χώρο, εκεί όπου το «πάρτυ» πήρε σάρκα και οστά! Ιδανική εισαγωγή πραγματοποίησαν οι 'galactic' metallers - όπως αυτοπροσδιορίζονται - Jaded Star, η μουσική «συμμορία» δηλαδή της Ελληνίδας Maxi Nil, με επίσης εγχώρια σύνθεση του συγκροτήματος, συν την... πινελιά επί των ντραμς του Raphael Saini, πρώην μέλους των λατρεμένων από τους συμπατριώτες μας power-άδων Iced Earth.

Η metal «μάχη» λοιπόν ξεκίνησε λίγο πριν τις 21:00 και τη σκυτάλη πήραν ακολούθως οι τιμώμενοι Epica, οι οποίοι 'were unleashed upon us' (σσ. που λέμε και στην καθομιλουμένη). Το «πάντρεμα» της συγκλονιστικής φωνής της αιθέριας Simone με τα brutal growls του Μark κι όχι μόνο, καθώς και η εναλλαγή μελωδικών ριφ και γρήγορου/δυνατού 'distortion' στις κιθάρες συνεπήραν τους metalheads. Πέρα από την playlist του λάιβ, την οποία μπορείτε να βρείτε με μικρή προσπάθεια διαδικτυακά, σ' αυτό το «βήμα» του ΕΧtra Wild εστιάζουμε στην αίσθηση που μας άφησε το συγκεκριμένο μουσικό ταξίδι: το κοινό έγινε άμεσα κοινωνός της ενέργειας που ανάβλυζε από τη σκηνή. Οι Epica με την ομοιογένειά τους, την άρρηκτα δεμένη σκηνική παρουσία τους και την επιβλητική ηχητική τους ταυτότητα άφησαν πίσω τους πλήθος εκστασιασμένων ακροατών και την εδραιωμένη πλέον πεποίθηση ότι έχουμε να κάνουμε με «μάστορες» του είδους.

Κλείνοντας, ως επίλογο της εν λόγω σύντομης παρουσίασης, θα ήθελα να χαράξω λεκτικά την εξής, προσωπικά ιδιατέρως ευχάριστη εικόνα που αντίκρυσα κατά τη διάρκεια της συναυλίας: ένα «μάτσο» πιτσιρικάδες ακριβώς δίπλα μου ανά τακτά χρονικά διαστήματα διαμόρφωναν ένα μίνι «ρινγκ», μέσα στο οποίο σπρωχνόντουσαν, «χτυπιόντουσαν» και ζούσαν μεταλλικά (!) τις στιγμές. Αυτό με έκανε να σκεφτώ ότι ευτυχώς στις ημέρες μας συνεχίζουν να υπάρχουν... μπουμπούκια, σαν αυτά τα παιδιά, τα οποία βιώνουν όπως αρμόζει στην ηλικία και τα ακούσματά τους τον αγαπημένο μας «βαρύ» ήχο, διαμορφώνοντας το σύγχρονο μεταλλικό «μπουκέτο». Μέχρι το επόμενο EXtra Wild... stay rock, stay heavy, stay 'EX'! \m/ \m/