Watain: A Wild Hunt for the Essence of Black Purity

Με την ευκαιρία της επερχόμενης εμφάνισης του Σουηδικού συγκροτήματος αυτή την Παρασκευή στη σκηνή του Κυττάρου, το Wild Thing κάνει μια βουτιά ανάμεσα στα σκοτεινά σύμπαντα που δημιουργούν οι Watain σε κάθε τους δίσκο προετοιμάζοντας το έδαφος για ένα από τα πιο καυτά ονόματα στο black metal σήμερα. Ξεκινώντας από το 1998 με όνομα εμπνευσμένο από ένα τραγούδι των Von διέγραψαν μια συνεχόμενα ανοδική πορεία μέχρι να φτάσουν σήμερα να συμμετέχουν στα μεγαλύτερα φεστιβάλ της Ευρώπης και να κάνουν αμερικάνικες περιοδείες. Ο Eric Danielsson, τραγουδιστής, μπασίστας, κιθαρίστας και ιθύνων νους πίσω από τη μπάντα είναι άνθρωπος με αγύριστο μυαλό και μεγάλο όραμα. Οι πνευματικές του αναζητήσεις τροφοδοτούν στίχους, μουσική και ατμόσφαιρα για πάνω από δεκαπέντε χρόνια τώρα. Επιλέγει να ζει μια μποέμικη ζωή προκειμένου τα έσοδά του να επιστρέφουν πίσω στο συγκρότημα, τροφοδοτώντας εκ νέου το συγκρότημα. Ακόμα και το 'merch' και τα σκηνικά των ζωντανών τους εμφανίσεων περνάνε όλα από το χέρι της μπάντας. Αν μη τι άλλο αυτό δείχνει αφοσίωση και πάθος. Ακολουθεί μια συνοπτική ματιά στα LP της μπάντας συνοδεία ακουστικών επιδορπίων.

Χωρίς Περιδέραιο

Τους ξετρύπωσα γύρω στα εφτά χρόνια πριν, μετά από πρόταση μιας φίλης. Ακόμα θυμάμαι τις πρώτες ακροάσεις σε βραδυνές «αυτοκινητάδες» στη χειμωνιάτικη πόλη. Η χημεία του ψυχρού αέρα των σκοτεινών 80s, των σχεδόν χορευτικών synths και του αμείλικτου ήχου του drum machine που δίνει το ρυθμό στους δαιδαλώδεις στίχους με μάγεψαν κατευθείαν. Ένα 7ιντσο, ένα LP και μετά τέλος. Έπειτα από τη βραχύβια, μα διόλου ευκαταφρόνητη πορεία της μπάντας με τους ιδιαίτερους στίχους τα ίχνη χάνονται. Βέβαια οι δίσκοι των Moist Device και η μουσική πορεία του κιθαρίστα Γιάννη Ντρενογιάννη είναι μεν πολύ αξιόλογες μουσικές προτάσεις αλλά δεν έχουν άμεση σχέση με τους Χωρίς Περιδέραιο. Το συγκρότημα αποκτά ένα cult status στη συνείδηση των νυχτόβιων οπαδών που χορεύουν ακόμα, τριάντα χρόνια μετά το «48 Σιωπές» στα γνωστά στέκια. Οι διάφορες αναρτήσεις των λιγοστών τραγουδιών τους ανά το διαδίκτυο προκαλούν δίψα για περισσότερες πληροφορίες και νέο υλικό, το οποίο πολλοί επιθυμούν αλλά κανείς δεν πιστεύει στ' αλήθεια ότι θα ακούσει. Όλα δείχνουν ότι το 7ιντσο «Άνωση» / «Το Χρώμα και το Σχήμα» και το LP Χορός για Μουσική αποτελούν πλέον 'vintage' κοσμήματα, καλά φυλαγμένα στο χρονοντούλαπο και καλυμμένα από ένα πέπλο μυστηρίου.

WILD THING's Best Music in 2013

Αρχές 2014. Ως είθισται στο μουσικό τύπο, είναι εποχή για απολογισμούς της περασμένης χρονιάς. Πέραν λοιπόν από τις συνηθισμένες μας λίστες που φιλοξενούνται στα δεξιά κάθε σελίδας του Wild Thing και του αφιερώματος στα καλύτερα Heavy Metal άλμπουμ του 2013 που προηγήθηκε από την ομάδα μας που ειδικεύεται στα λεγόμενα «βαρειά και ανθυγιεινά» ακροάματα - το οποίο κρίθηκε απαραίτητο καθώς ο χώρος της hard n' heavy μουσικής εκπροσωπείται στην ταπεινή μας εκδοτική προσπάθεια σταθερά σε πολύ γενναίες δόσεις - ήρθε και η ώρα για ένα συνολικό Top-25 από τις κυκλοφορίες σε άλμπουμ του 2013. Βέβαια δίνεται έτσι και μια ευκαιρία για δυο - τρεις σκέψεις από τις εμπειρίες που αποκομίσαμε πέρσι...

1974: τα καλύτερα άλμπουμ πριν 40 χρόνια

Επειδή οι λίστες του Wild Thing έχουν αρχίσει να παίρνουν διαστάσεις και δεν χωρούν στα πλαϊνά των σελίδων μας (σσ. εν προκειμένω του αρχείου του 'Blast From The Past'), έχουν αρχίσει να αποκτούν θέση και στο κέντρο τους. Ιδού λοιπόν μια πρόχειρη (...) επιλογή από κυκλοφορίες του 1974 που αξίζει να έχετε υπ' όψιν σας. Ναι, ξέρω, λείπουν διάφορα, αλλά αυτά τα έχετε όλα; Αν ναι, κερδίζετε τον τίτλο του «Επίτιμου Μέλους της Λεγεώνας Τιμής των Συντακτών του Wild Thing» (σσ. μιλήστε με τον αρχισυντάκτη για τις λεπτομέρειες της παρασημοφόρησης). Αν δε τα έχετε και σε βινύλια, το Wild Thing θα κρατήσει μυστική την ηλικία σας.

WILD THING's Best Heavy Metal in 2013

Άλλη μια πλούσια σε δίσκους χρονιά έφυγε. Καλά περάσαμε, αλλά υπάρχει η αίσθηση ότι στο εγγύς παρελθόν έχουμε ακούσει περισσότερα συγκλονιστικά πράγματα μαζεμένα. Ας είναι, κανείς δε μπορεί να παραπονεθεί ότι το 2013 ήταν φτωχό σε μουσικές. Τώρα που έρχεται η ώρα για τις λίστες μας, παραδοσιακά στέκουμε ψύχραιμοι απέναντι στην όλη διαδικασία και κρατάμε αυστηρά το διασκεδαστικό κομμάτι. Συγχωρείστε μας, αλλά τακτικές όπως η ετήσια τήρηση «δισκολογίου» και ο πολλαπλασιασμός με συντελεστή βαρύτητας σε συνάρτηση με το διαθέσιμο χρόνο ακρόασης έως το deadline της λίστας μας ακούγονται εντελώς ψυχαναγκαστικές και η προτεραιότητά μας είναι να ευχαριστηθούμε την αγαπημένη μας μουσική και όχι να προσθέσουμε άλλον ένα μπελά πάνω από το κεφάλι μας.

Οι καλύτερες ταινίες του κυρίου Μπομπίνα για το 2013 σε δόσεις: Mέρος Δ'

Αχ, τι ωραία! Δεν υπάρχει τίποτα πιο ευχάριστο από το να βλέπεις πολλές και καλές ταινίες. Το 2013 έφυγε, αλλά όπως φαίνεται, θα αργήσει να μας αφήσει πραγματικά - κινηματογραφικά εννοείται. Αφού λοιπόν συνεχίζουμε την καταγραφή μας με τις αγαπημένες ταινίες, είμαστε σχεδόν σίγουροι ότι θα έχουμε και συνέχεια, αφού μια χιονοστιβάδα από φιλμάκια βγαίνουν τελευταία στιγμή και φυσικά συγχρόνως προσπαθούμε να καλύψουμε τα τυχόν κενά με επιτόπιες έρευνες και προβολές, από ταινίες που μας έχουν ξεφύγει. Μπορεί ο χειμώνας να είναι κρύος, αλλά έχουμε καλή παρέα!

Felt: psychedelic memoirs

Πίσω στο τέλος της δεκαετίας του '60, υπήρχε στην Αλαμπάμα μια εφηβική μπάντα που λεγόταν Felt. Αντίθετα με πολλές μπάντες της εποχής αυτοί κατάφεραν να κυκλοφορήσουν ένα - μοναδικό - άλμπουμ το 1971 σε περίπου 1500 αντίγραφα. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι στα χρόνια που ακολούθησαν ο δίσκος τους εξελίχθηκε σε ένα πολύ σπάνιο συλλεκτικό κομμάτι. Οι Felt είχαν βαρύ ήχο με μια ασυνήθιστη jazz-rock / blues χροιά και ανάλογο 'feeling'... ένα 'feeling' που ποτέ δεν αποτυπώθηκε στην πραγματικότητα στο δίσκο τους. Πάμε τώρα μπροστά ('fast forward' που λένε) στο 2012. Απρόσμενα οι Felt σήμερα είναι ένα πιο βαρύ συγκρότημα... κι έχουν επιστρέψει στο στούντιο για πρώτη φορά μετά από 41 χρόνια!

The Psychedelic Ensemble

Σκαλίζοντας το διαδίκτυο πριν μερικά χρόνια έπεσα πάνω σε έναν αμερικανό καλλιτέχνη που αυτοαποκαλείται The Psychedelic Ensemble. To όνομα, όπως καταλαβαίνετε, με έκανε να τον ακούσω αλλά αυτό που ανακάλυψα ήταν στην κυριολεξία απρόσμενο. Ο άνθρωπος αυτός έπαιζε progressive rock, αλλά όχι με τον τρόπο που το κάνουν κάποιοι πρώην μεταλλάδες που είδαν το φως το αληθινό. Ούτε με τον τρόπο που το κάνουν κάτι ψώνια που θέλουν να δείξουν πόσο φοβεροί μουσικοί είναι. Το prog του The Psychedelic Ensemble ήταν κάτι απόλυτα πειστικό, μαγικό και μοναδικό. Έκανε να πνέει στο ηχοσύστημά μου καθαρός αέρας 70s. Η απόλυτη αναβίωση! Σου έδινε την εντύπωση πως ανακάλυπτες κάποιο ξεχασμένο prog αριστούργημα από τις μυθικές μέρες του ροκ. Πραγματικά δημιουργική, εμπνευσμένη μουσική με την ποιότητα που ακούς στους παλιούς δίσκους των Yes, των Pink Floyd, των Caravan ή των Gentle Giant.

Οι καλύτερες ταινίες του κύριου Μπομπίνα για το 2013 σε δόσεις: Μέρος Γ'

Τρίτο και ΟΧΙ τελευταίο μέρος της καταγραφής των καλύτερων ταινιών για το 2013. Όπως αποδεικνύεται η χρονιά ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα και έχει πολλά να προσφέρει!!!

Aus Köln: KNALL!

Οι Knall είναι μία μπάντα που όλο και πιο πολύ κερδίζει το ενδιαφέρον των μουσικόφιλων. Δημιουργήθηκαν το 2005 στη Κολωνία και αυτό που χαρακτηρίζει το ύφος τους και κάνει σαφείς τις μουσικές τους προσδοκίες είναι οι καταβολές τους πάνω σε ψυχεδελικά και space rock μονοπάτια. Μια ιδιαιτερότητα αυτής της μπάντας είναι ότι χρησιμοποιούν δύο μπάσα με αρκετά σφιχτοδεμένες μπασογραμμές που σε απογειώνουν. Ας ακούσουμε τι έχουν να μας πουν δύο μέλη των Knall, ο Baal Brain (κιθάρα) και ο Slim Nezquik (μπάσο) στη συνέντευξη που παραχώρησαν στο Wild Thing.

Horisont: time warriors

Οι Horisont, σε περίπτωση που δεν τους γνωρίζετε και αγαπάτε ήδη, είναι μια νέα και σκληρά εργαζόμενη σουηδική μπάντα, που υπηρετεί το ιδίωμα του hard rock. Οι vintage επιρροές τους και η αίσθηση της μελωδίας τους κάνουν να ξεχωρίζουν από τη σωρό των 70s revival συγκροτημάτων. Φαντάζει απίστευτο ότι πέρασαν κιόλας τέσσερα χρόνια από το ντεμπούτο τους. Ελπίζουμε να περάσουν δεκαετίες και η μουσική της μπάντας να παραμείνει το ίδιο ενδιαφέρουσα με το φετινό της πόνημα Time Warriors.

Stress: 2014... παρά κάτι

Δεν θυμάμαι ακριβώς τη χρονιά - '87 ή '88 - θυμάμαι όμως ότι χρώσταγα ακόμα τα μισά μαθήματα στη σχολή και δούλευα σε κεντρικό βιβλιοπωλείο, είχα νοικιάσει ένα διαμέρισμα στη Νεάπολη, σπάνια περνούσα από το πατρικό μου στα νότια. Όταν με έβγαζε ο δρόμος προς τα κει, χτύπαγα απαραιτήτως μια επίσκεψη στην καφετέρια του Μπιλ του Χοντρού (τον Σκορπιό), όλο κάποιον παλιό φίλο θα πετύχαινα να πιούμε δυο μαλακίες και να πούμε κάμποσες μπύρες (ή κάτι τέτοιο).

Εκείνο το απόγευμα η καφετέρια ήταν ανάστατη, μια φήμη γυρόφερνε τα τραπέζια - «πήραν το Λούη φαντάρο». Άδεια βλέμματα από τους πάνκηδες. Bλέπεις, οι Stress ήταν θρύλος στη συνοικία - κάτι πικρόχολοι μαλλιάδες γελάγανε κάτω από τα μούσια τους, «τώρα θα του σπάσουν τον τσαμπουκά»...