Σπυριδούλα: συνέντευξη στο Wild Thing

Η Σπυριδούλα είναι αναμφισβήτητα ένα από τα πλέον σημαντικά και ιστορικά συγκροτήματα της ελληνικής σκηνής. Το μουσικό όχημα των αδερφών Βασίλη και Νίκου Σπυρόπουλου ξεκίνησε την πορεία του στα «πέτρινα» για το ελληνικό ροκ χρόνια της δεκαετίας του '70 και ουσιαστικά άνοιξε δρόμους για όλα τα μετέπειτα εγχώρια γκρουπ. Με άπειρες ζωντανές εμφανίσεις στο ενεργητικό τους και με συχνές αλλαγές στην σύνθεση του σχήματος συνεχίζουν απτόητοι την μουσική τους διαδρομή έχοντας δυναμική και ωριμότητα που πολλοί θα ζήλευαν. Όσοι τυχεροί βρέθηκαν στην μεγάλη γιορτή για τα 35 χρόνια της μπάντας που έγινε πριν λίγες μέρες στο Κύτταρο καταλαβαίνουν πολύ καλά τι εννοούμε! Καλή συνέχεια παιδιά!

Spyridoula is undoubtedly one of the most important groups in the history of Greek rock music. A vehicle for Vassilis and Nikos Spyropoulos' music, it began its career in the 70s, a bleak period for the greek rock scene, and essentially blazed a path for subsequent groups. Records like Flou (1979) with Paulos Sidiropoulos and the more recent To Vlemma ton Anthropon (i.e. The Look In People's Eyes) are milestones of the Greek rock discography. With hundreds of live gigs under their belt, and many changes in their line-up, they continue to pursue their musical direction undeterred, their vigor and maturity rarely surpassed. Those lucky enough to join them recently at their 35 years anniversary celebration at the Kyttaro club in Athens know from first hand experience what this means!

Η Άντα Λαμπάρα και ο Άκης Γαρράς από την ομάδα του Wild Thing μίλησαν μαζί τους:

Άντα Λαμπάρα: Ποιος εμπνεύστηκε το όνομα Σπυριδούλα; Επίσης θα ήθελα να μου πείτε λίγα λόγια για την ιστορία της Σπυριδούλας που διαδραματίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του '50.

Σπυριδούλα: Το όνομα Σπυριδούλα προτάθηκε από έναν φίλο και συνεργάτη, τον Γιώργο Γαϊτάνο και δεν έχει σχέση με το επώνυμό μας, όπως ίσως φαντάζονται κάποιοι, κι έγινε ομόφωνα αποδεκτό τόσο γιατί ήταν κόντρα στη σοβαροφάνεια και τον ναρκισσισμό που χαρακτήριζε τα γκρουπ της εποχής, όσο και γιατί παρέπεμπε στην ιστορία της «ψυχοκόρης» που βασανιζόταν άγρια από τ' αφεντικά της.

Άκης Γαρράς: Ποιες ήταν οι βασικές σας επιρροές στην κιθάρα και στην σύνθεση;

Σπυριδούλα: Οι επιρροές μας ήταν πολλές, από Bach μέχρι Ravel και από Chuck Berry μέχρι Robert Fripp και ανανεώνονται συνεχώς. Ωστόσο μπορούμε να πούμε ότι αρχικά επηρεαστήκαμε από την αγγλική σκηνή και γκρουπ όπως οι Rolling Stones, Kinks, Who, Animals, Cream εξακολουθούν να μας συγκινούν μέχρι και σήμερα. Οι επιρροές δεν ταυτίζονται πάντα μ' αυτό που μας αρέσει, με την έννοια ότι υπάρχουν κιθαρίστες που λατρεύω να ακούω, αλλά δεν αισθάνομαι να έχουν επηρεάσει το παίξιμό μου, όχι τουλάχιστον με άμεσο τρόπο. Φυσικά όσο περνάνε τα χρόνια οι επιρροές διευρύνονται όπως και τα ακούσματά μας. Από την πλευρά μου (Βασίλης) έχω επηρεαστεί ιδιαίτερα από Keith Richards, Jerry Garcia, Neil Young, Buddy Guy και πολλούς ακόμα... Αναφορικά με τη σύνθεση, κι εκεί οι επιδράσεις είναι πολλές με κυριότερες τους Kinks, Stones, Lou Reed, Neil Young, Bob Dylan...

ΑΓ: Πώς βλέπετε τώρα μετά από τόσα χρόνια το Φλου και την συνεργασία σας με τον Παύλο Σιδηρόπουλο;

Σπυριδούλα: Για μας όλη αυτή η χρονική περίοδος υπήρξε ιδιαίτερα σημαντική, με αποκορύφωμα αυτόν τον δίσκο. Είχαμε ήδη αποφασίσει, από το καλοκαίρι του '77 να ξεκινήσουμε ένα σχήμα και να προσπαθήσουμε να πάμε λίγο παραπέρα. Η τύχη ή η μοίρα, έφερε στο δρόμο μας τον Παύλο και τα πράγματα εξελίχθηκαν πέρα από τις προσδοκίες μας. Η πρώτη ηχογράφηση είναι σαν τον πρώτο έρωτα, δεν τον ξεχνάς ποτέ, ακόμα κι αν δεν είναι ο πιο μεγάλος, πόσο μάλλον όταν στην δική μας περίπτωση ήταν το Φλου... Δεν υπάρχουν λόγια ικανά να μεταφέρουν την ατμόσφαιρα, βρισκόμαστε σε μια κατάσταση σχεδόν ονειρική, με έντονα συναισθήματα κι εντυπώσεις. Το στούντιο της Columbia στον Περισσό ήταν μαγικό, ήταν αντίγραφο του Abbey Road, είχαμε στη διάθεσή μας αυτό που θέλαμε. Κι όλα αυτά χωρίς φυσικά να φανταζόμαστε ότι το αποτέλεσμα θα είχε την απήχηση που τελικά γνωρίζουμε...

Αναμφίβολα ο Παύλος συνόψιζε με μοναδικό τρόπο τις ποιότητες μιας ολοκληρωμένης καλλιτεχνικά προσωπικότητας: εξαίρετος τραγουδιστής, στιχουργός, με βαθιά μουσικότητα... Δεν νομίζω να υπήρξε κάτι ανάλογο μέχρι σήμερα. Τότε όμως που γνωριστήκαμε δεν ήταν θρύλος, ευτυχώς για μας, γιατί θα τον βλέπαμε με δέος και δεν θα είχαμε ίσως την απαιτούμενη χαλαρότητα, ώστε να συνεισφέρουμε και μεις την δική μας ματιά σ' αυτή την προσπάθεια. Ήταν βέβαια ήδη πιο έμπειρος, είχε κάνει τραγούδια με τους Δάμων και Φιντίας και τα Μπουρπούλια, ποτέ όμως δεν λειτούργησε «αφ' υψηλού», θεωρούσε τον εαυτό του μέλος του γκρουπ, μια γνώμη ανάμεσα σε πέντε, πράγμα ιδιαίτερα γενναιόδωρο, αφού το περισσότερο υλικό ήταν δικό του... Η εποχή της συνεργασίας μας ήταν μεγάλο σχολείο για μας, πήραμε πολλά εφόδια για τη συνέχεια... Εικόνες δεν είναι εύκολο να μεταφερθούν, είναι ένα ολόκληρο κλίμα, μια ατμόσφαιρα που δεν γίνεται να αναπαραχθεί με μορφή «ανέκδοτου».

ΑΓ: O δεύτερος δίσκος σας Νάυλον Ντέφια Και Ψόφια Κέφια (1982) - όπως και το Φλου - έχει μια διαχρονικότητα. Που οφείλεται αυτό;

Σπυριδούλα: Δεν γνωρίζουμε τι κάνει ένα τραγούδι ή έναν δίσκο διαχρονικό...Μπορούμε να υποθέσουμε πως αν ένα τραγούδι ή μια φωτογραφία καταφέρει να αποτυπώσει μια κατάσταση ή κάποια συναισθήματα με αισθητική πληρότητα και ειλικρίνια, τότε πιθάνον να διατηρήσει και κάποια αξία πέρα από το άμεσο χρονικό του περιβάλλον. Αυτό βέβαια δεν έχει να κάνει μόνο με τα χαρακτηριστικά του έργου, αλλά, ίσως περισσότερο, και με τη ματιά του παραλήπτη, το παρελθόν είναι κάτι που επινοείται σήμερα.

ΑΛ: Τι διαφοροποιεί μουσικά τις δεκαετίες από του '70 μέχρι σήμερα και πώς εσείς το βιώσατε;

Σπυριδούλα: Σίγουρα τα χρόνια είναι πολλά και τα πράγματα έχουν αλλάξει, άλλοτε προς το καλύτερο, άλλοτε προς το χειρότερο και σε κάποια σημεία είναι απλά διαφορετικά. Ας μην ξεχνάμε ότι ξεκινήσαμε την πορεία μας στα μουσικά πράγματα σε μια περίοδο παντοκρατορίας των μεγάλων δισκογραφικών εταιριών που είχαν τον - σχεδόν - απόλυτο έλεγχο της μουσικής παραγωγής. Επίσης το οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον ήταν εντελώς διαφορετικό. Η Ελλάδα στα μέσα της δεκαετίας του '70 ήταν μια φτωχή - σχετικά - χώρα, που μόλις έβγαινε από την περιπέτεια της χούντας, και έκανε τα πρώτα δειλά βήματά της στο νέο Ευρωπαϊκό περιβάλλον που σχηματιζόταν τότε. Ωστόσο, παρ' όλο που τα μέσα ήταν πενιχρά, υπήρχε αρκετή κινητικότητα, πράγμα που εκφράστηκε και μουσικά. Αυτήν την περίοδο είχαμε την καλή τύχη να ξεκινήσουμε και εμείς και να γνωρίσουμε τον Παύλο. Το αποτέλεσμα της συνεργασίας μας ήταν το ΦΛΟΥ που κυκλοφόρησε το '79 και δίνει ένα στίγμα της εποχής.Το soundtrack εκείνων των χρόνων, στον μουσικό χώρο που μας αφορά, συμπληρώνει άλλη μια εμβληματική φυσιογνωμία, ο Νικόλας Άσιμος, ο Δημήτρης Πουλικάκος και συγκροτήματα όπως οι Socrates, οι Μουσικές Ταξιαρχίες, οι Φατμέ κ.λπ. Από τότε έτρεξε πολύ νερό στ' αυλάκι, η ζωή των ανθρώπων άλλαξε, η τεχνολογία επίσης και βέβαια άλλαξε κι ο τρόπος που ακούμε, άρα και που γράφουμε. Παρ' όλα αυτά διστάζουμε να συμμεριστούμε τον όρο «εξέλιξη», καθώς υπονοεί συνήθως κάποια ανωτερότητα σε σχέση με το «παλαιωμένο» προηγούμενο, γεγονός που δεν επαληθεύεται στην πραγματικότητα... Η σημαντικότερη αλλαγή, που έχει δραστική επίπτωση στη μουσική, είναι η έκρηξη της ψηφιακής τενολογίας, που ναι μεν «φτώχυνε» αρκετά τον ήχο, αφού ο αναλογικός ήχος είναι καλύτερης ποιότητας, έλυσε όμως τα χέρια των μουσικών σε μεγάλο βαθμό, τόσο στην επεξεργασία του υλικού τους, όσο και στην προβολή και διάδοσή του, μέσω του διαδικτύου.

ΑΛ: Ποια περίοδο συνεργαστήκατε με τον Σωτήρη Θεοχάρη και πώς προέκυψε η συνεργασία σας αυτή;

Σπυριδούλα (Βασίλης): Τον Σωτήρη τον είχα δει σε μια συναυλία στη Γκράβα το 1985 με τους Αδιέξοδο και μου είχαν κάνει μεγάλη εντύπωση για την ενέργειά τους και τους στίχους τους. Ξανασυναντηθήκαμε τυχαία στα Εξάρχεια μετά από χρόνια και με κάλεσε να τζαμάρουμε σ' ένα υπόγειο εκεί κοντά. Τα πράγματα μείναν εκεί μέχρι που το '93 αποφασίσαμε να ξαναφτιάξουμε το γκρουπ, που είχε διαλυθεί το ’85 και τότε τον πρότεινα στους υπόλοιπους σαν πιθανό υποψήφιο για τη θέση του τραγουδιστή/στιχουργού. Το αποτέλεσμα της συνεργασίας αυτής αποτυπώθηκε στο Ταξίδι στο Κέντρο της Πόλης, που κυκλοφόρησε το 1994 στο οποίο ο Σωτήρης έγραψε όλους τους στίχους.

ΑΓ: Στα 35 χρόνια που υπάρχετε ως συγκρότημα έχετε κάνει άπειρες ζωντανές εμφανίσεις. Είναι κάποιες από αυτές που έχουν μείνει χαραγμένες στην μνήμη σας; Και ποια η σχέση/διαφορές του κοινού των πρώτων χρόνων με το σημερινό;

Σπυριδούλα: Όλες οι συναυλίες είναι σημαντικές, δύσκολο να διαλέξουμε - αν πρέπει οπωσδήποτε, θα ξεχωρίζαμε την «επεισοδιακή» συναυλία στο θέατρο Λουζιτάνια στις 28 Δεκεμβρίου 1977, που κατά τη γνώμη μας ορίζει την έναρξη μιας νέας περιόδου για την ελληνική σκηνή. Το κοινό - τι χάλια λέξη! - είναι το ίδιο, με τη διαφορά ότι τότε οι «φυλές» ηταν πιο συσπειρωμένες γιατί αισθάνονταν ότι απειλούνταν, πιο κλειστοφοβικό περιβάλλον. Μιλάμε για μια εποχή που ακόμα και μια αισθητική επιλογή είχε κόστος και άρα ήθελε κουράγιο. Στη συνέχεια, στην εποχή του μεταμοντέρνου (χαχαχα) τα πράγματα άλλαξαν αρκετά, έχουμε όμως, την εντύπωση ότι θα ξαναζήσουμε εποχές συσπείρωσης, αναγκαστικά πια, αφού όλα γκρεμίζονται γύρω μας... Όπως και να 'χει, ο κόσμος που εμείς απευθυνόμαστε είναι περίπου στο ίδιο μήκος κύματος, αν και ανανεώνεται ηλικιακά ανά δεκαετία...

ΑΓ: Από το ξεκίνημα σας χρησιμοποιείτε ελληνικό στίχο. Η επιλογή σας αυτή έχει να κάνει με την αμεσότητά του;

Σπυριδούλα: Ναι, πιστεύουμε ότι για να εκφραστείς με πληρότητα, ακρίβεια και συναισθηματικό βάθος πρέπει να το κάνεις στη μητρική σου γλώσσα. Τόσο για να είσαι απόλυτα κύριος του εκφραστικού σου μέσου, όσο και για να γίνεσαι άμεσα αντιληπτός από το ακροατήριό σου, πράγμα εξ ίσου σημαντικό. Ας μη γελιόμαστε, αν δεν μπορείς να γράψεις καλούς στίχους στην γλώσσα σου, τότε δεν μπορείς να γράψεις σε καμμία...

ΑΓ: Οι δύο τελευταίοι σας δίσκοι έχουν βγεί από την ΕΜΕΠ Records. Θέλετε να μας δώσετε κάποιες πληροφορίες για την εταιρεία αυτή;

Σπυριδούλα: Η ΕΜΕΠ είναι μια μη κερδοσκοπική εταιρεία που ιδρύσαμε το 1992 για να υπάρχει ένα νομικό πρόσωπο για διάφορες δραστηριότητες. Μέσα στους σκοπούς της εταιρείας είχαμε προβλέψει και την έκδοση δίσκων, CD, κ.λπ. Παρ' όλο που δεν είναι πάντα καλό να ασχολείται ο ίδιος ο καλλιτέχνης και με τα της παραγωγής και έκδοσης, τελικά είδαμε πως δεν υπήρχε άλλος τρόπος, καθώς οι παραδοσιακές δισκογραφικές εταιρείες εξαχρειώνονταν όλο και πιο πολύ, εκδηλώνοντας είτε πιέσεις και παρεμβατικές διαθέσεις, είτε αδιαφορία για την τύχη του δίσκου που θα έκανες το λάθος να εκδόσεις σ' αυτούς, το γνωστό «θάψιμο». Απ' την άλλη βέβαια, το να εκδόσεις μόνος σου το υλικό σου σου δίνει κάθε ελευθερία στη διαχείρισή του, αλλά υπάρχει το μεγάλο πρόβλημα της διανομής/κοινοποίησης. Το πρώτο πρόβλημα έχει πλέον λυθεί, αφού δεν υπάρχουν δισκάδικα για να διανείμεις τον δίσκο σου και το δεύτερο εν μέρει, καθώς πλέον μπορείς να κοινοποιήσεις τη δουλειά σου μέσω διαδικτύου, αφού το ραδιόφωνο εξακολουθεί να παραμένει «κλειστό» στις ανεξάρτητες παραγωγές.

ΑΓ: O τελευταίος σας δίσκος (Το Βλέμμα Των Ανθρώπων, 2006) ήταν από τις καλύτερες ηχογραφήσεις ελληνικού συγκροτήματος για την προηγούμενη δεκαετία. Θα θέλαμε να μας πείτε μερικά πράγματα γι' αυτό το άλμπουμ;

Σπυριδούλα: Το Βλέμμα των Ανθρώπων ήταν πραγματικά η πληρέστερη δουλειά που έχουμε κάνει, με την έννοια του ότι, όταν ολοκληρώσαμε την ηχογράφηση, διαπιστώσαμε πώς είχε αποτυπωθεί ακριβώς αυτό που είχαμε στο μυαλό μας, πράγμα πολύ σπάνιο, αφού συνήθως ξεκινάς με κάποια ιδέα και στο δρόμο συχνά ξεστρατίζεις, με συνέπεια το τελικό αποτέλεσμα να μην σε καλύπτει απόλυτα.

Εδώ θα πρέπει να αποδώσουμε και τα εύσημα στον Νίκο, για δύο λόγους: Πρώτον γιατί εντόπισε το ενδιαφέρον που είχαν οι στίχοι του Βίκτωρα Αναγνωστόπουλου, πράγμα που λειτούργησε ως κινητήριος μοχλός στο ν' αρχίσουμε να γράφουμε τα τραγούδια και δεύτερο, κι ίσως ακόμα σημαντικότερο, η καταπληκτική δουλειά που έκανε στην παραγωγή, και μάλιστα με εξαιρετικά πενιχρά μέσα!

ΑΛ: Το 2011 και φέτος παίξατε στο φεστιβάλ της Ζήρειας. Πώς δημιουργήθηκε η ιδέα αυτού του φεστιβάλ και από ποιούς;

Σπυριδουλα: Το φεστιβάλ της Ζήρειας ξεκίνησε το 2009 και γίνεται στη μνήμη του Νίκου Δόικα, αδελφικού φίλου και μέλους της Σπυριδούλας που «έφυγε» πρόωρα το 1999. Η πρωτοβουλία για όλη αυτή τη διοργάνωση ανήκει σε τρείς φίλους: τον Ανδρέα Ζάρρο, τον Κώστα Αρβανιτάκη και τον Γιώργο Γκουρβέλο που με πολύ μεράκι και μεγάλες προσπάθειες κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα φεστιβάλ που λειτουργεί έξω από οικονομικά ή άλλα συμφέροντα, είναι ανοιχτό σε όλους και ελπίζουμε ότι θα παραμείνει τέτοιο. Στην επιτυχημένη πορεία αυτά τα τέσσερα χρόνια συνέβαλαν και τα συγκροτήματα που συμμετείχαν χωρίς καμμία αμοιβή.

ΑΛ: Λόγω του ότι το μοντέλο διακυβέρνησης του εικοστού πρώτου αιώνα είναι ακατάλληλο πια, εσείς ποιο μοντέλο διακυβέρνησης πιστεύετε ότι θα ήταν κατάλληλο;

Σπυριδούλα: Ακατάλληλο για ποιόν; Αν εννοείς τον απλό πολίτη, δεν νομίζω να ενδιαφέρεται κανείς. Όπως βλέπουμε οι εκλογές πλέον δεν γίνονται για να κριθούν τάσεις και πολιτικές, αλλά για να εκμαιευτεί εκβιαστικά η συναίνεση ενός ζαλισμένου από τα απανωτά χτυπήματα εκλογικού σώματος στο σχέδιο της διάλυσης κάθε έννοιας κοινωνικού και οικονομικού δικαιώματος, και δεν αναφερόμαστε μόνο στην Ελλάδα. Πιθανή αντίδραση σ' αυτή τη γενική επίθεση που ζουν οι κοινωνίες του ευρωπαϊκού νότου στις μέρες μας είναι εξεγέρσεις με απρόβλεπτες συνέπειες. Το μοντέλο που μπορεί να προκύψει από την ανατροπή αυτού του εφιαλτικού καθεστώτος που κυβερνά τον πλανήτη δεν μπορεί να προβλεφτεί ή να σχεδιαστεί, θα είναι αυτό που θα φέρει η νέα κοινωνία, ελπίζουμε πιo δίκαιο, πιo δημοκρατικό, πιo ανθρωποκεντρικό. Οι νέες τεχνολογίες μπορούν να προσφέρουν πολλά σ' ένα μελλοντικό σχέδιο άμεσης δημοκρατίας. Θα δούμε...

ΑΓ: Ποια είναι η σημαντικότητα της μουσικής - και ειδικά της ροκ μουσικής - στην (δια)ταραγμένη εποχή που διανύουμε;

Σπυριδούλα: Δεν μπορούμε να φανταστούμε έναν κόσμο χωρίς μουσική, κι αν υπήρχε θα ήταν αφόρητος και θά ’πρεπε να τον καταστρέψουμε...

ΑΓ: Υπάρχουν κάποια γκρουπ, μεμονωμένοι καλλιτέχνες και δίσκοι που τα τελευταία χρόνια σας έχουν κάνει ιδιαίτερη εντύπωση;

Σπυριδούλα: Υπάρχουν πολλά πράγματα που μας αρέσουν, αλλά δεν νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια έχει προκύψει κάτι πολύ εντυπωσιακό στη μουσική. Από ελληνικά μας αρέσουν οι δουλειές του Αγγελάκα, και οι προσωπικές κι αυτά που έχει κάνει με το Βελιώτη, που είναι πολύ ενδιαφέρων μουσικός.

ΑΓ: Ποια η άποψη σας για την διακίνηση της μουσικής μέσω του διαδικτύου; Πόσο βοηθάει στην διάδοση της καλής μουσικής;

Σπυριδούλα: Εντάξει, μη τρελαθούμε, το διαδίκτυο βοηθάει στη διάδοση τόσο της καλής όσο και της κακής μουσικής! Ωστόσο η εξέλιξη του μέσου αυτού είχε τεράστιες συνέπειες, με κυριότερη το τέλος της παντοδυναμίας των μεγάλων εταιρειών, πράγμα κατ' αρχήν, θετικό. Όμως ας περιμένουμε λίγο ακόμα για ασφαλέστερα συμπεράσματα. Δεν είναι καθόλου βέβαιο πως η διακίνηση μουσικής σε ικανά μεγέθη θα παραμείνει ελεύθερη, και βέβαια δεν έχει λυθεί το πρόβλημα της κοινοποίησης, δεν αρκεί να «ανεβάζεις» τη μουσική σου στο youtube, πρέπει με κάποιο τρόπο να βρεις και τους πιθανούς αποδέκτες... Θα δούμε...

ΑΓ: Τα σχέδια σας για το μέλλον; Ετοιμάζετε κάποια ηχογράφηση;

Σπυριδούλα: Όχι αλλά όλο και κάτι τριγυρίζει, όταν το κάνουμε πιο συγκεκριμένο, θα το εκδώσουμε. Αυτή την περίοδο είμαστε αφοσιωμένοι στην προετοιμασία των επετειακών συναυλιών που θα δώσουμε στο Κύτταρο 2 & 3 Νοεμβρίου και στον Μύλο, στη Θεσσαλονίκη στις 9 Νοεμβρίου, όπου θα μας τιμήσουν εξαίρετοι καλεσμένοι: Πουλικάκος, Αγγελάκας, μέλη από Last Drive, Panx Romana, Echo Tattoo, Deus Ex Machina και πολλοί συγγενείς και φίλοι. Όπως καταλαβαίνετε, έχει πέσει πολλή δουλειά...

Η τωρινή σύνθεση του γκρουπ είναι: Βασίλης Σπυρόπουλος (κιθάρα, φωνητικά), Νίκος Σπυρόπουλος (φωνή, κιθάρα), Βαγγέλης Χάνος (μπάσο, φωνητικά) και Παναγιώτης Βουρδουμπάς (τύμπανα).

Δισκογραφία:

• Φλου (1978)
• Νάυλον Ντέφια και Ψόφια Κέφια (1982)
• Ταξίδι στο Κέντρο της Πόλης (1994)
• Σε Τροχιά με Απόκλιση (1997)
• Το βλέμμα των ανθρώπων (2006)

Tags: Σπυριδούλα, greek rock scene, interview