Οι καλύτερες ταινίες του κυρίου Λάκη Μπομπίνα κατά το σωτήριον έτος 2012

Απολογισμός των αγαπημένων μου ταινιών για το 2012. Κρατάω μερικές επιφυλάξεις για ταινίες που δεν έχω προλάβει να δω ακόμα, οπότε, όπως καταλαβαίνετε, αυτόματα θα εμπλουτίζω την λίστα. Αυτές πάντως θα είναι οπωσδήποτε μέσα.

Michael Haneke: Amour (Αγάπη)

Η πιο ανθρώπινη ταινία του Michael Haneke - και όχι Heineken! - είναι μια απλή ιστορία, γυρισμένη σε τέσσερεις τοίχους. Μπορεί να έπρεπε να ήταν μισή ώρα μικρότερη, καθότι ο σκηνοθέτης ακολουθεί το γνωστό αυτάρεσκο, αργόσυρτο ύφος του, αλλά η δύναμη της ιστορίας και οι ανεπανάληπτες ερμηνείες του υπερήλικου ζευγαριού - με καλύτερη φυσικά την 85χρονη Emmanuelle Riva - προσφέρουν μια μοναδική εμπειρία. Συγκινητικό και ρεαλιστικό συγχρόνως δεν σταματά να είναι και αρκετά σοκαριστικό: Η αγάπη, η αρρώστια, η απώλεια, ο θάνατος, η απουσία, η φυσική ροή των πραγμάτων που εκμηδενίζει τα πάντα.

Joss Whedon: The Avengers (Οι εκδικητές)

Η καλύτερη ταινία με σούπερ ήρωες, της χρονιάς. Ο Joss Whedon γράφει και σκηνοθετεί αυτό που πολλοί θεωρούσαν αδύνατον να γίνει. Στα χέρια ενός άλλου μπορεί να ήταν η πιο γελοία ταινία, αρκεί κανείς να διαβάσει την σύνοψη της ιστορίας. Όχι μόνο τα «σπάει» σε δράση και εφέ, όχι μόνο έσπασε και τα ταμεία, αλλά καταφέρνει να μας διασκεδάσει και να εστιάσει σε όλους τους χαρακτήρες. Απόδειξη του ότι για όλα υπάρχει τρόπος, αρκεί να ξέρεις και να μην υποτιμάς το κοινό σου!!!

Benh Zeitlin: Beasts of the Southern Wild (Τα μυθικά πλάσματα του Νότου)

Η έκπληξη της χρονιάς. Το «ανεξάρτητο διαμάντι». Μπορεί σε μερικούς να φανεί υπερεκτιμημένη, αλλά σκεφτείτε από πού ήρθε (από το πουθενά), τι στοίχισε (τίποτα) και τι σου δίνει. Επίσης δεν μπορεί να βγει από το μυαλό σου. Αποκάλυψη η εξάχρονη τότε Wallis σε ένα παραμύθι (;) - αλληγορία για την σχέση ανθρώπου - φύσης.

Drew Goddard: Cabin in the Woods (Το μικρό σπίτι στο δάσος)

Δεν θα πω πολλά... Όσοι δεν το είδατε ακόμα, να τσακιστείτε να το δείτε. Η πιο έξυπνη ταινία της χρονιάς, με απίστευτο κέφι και τρέλα! Γυρίστηκε το 2011 και βρήκε τον δρόμο του στις αίθουσες το '12. Υπεύθυνος σεναριακά και πάλι ο Joss Whedon, που ζευγαρώνει τους «ρούμπους» στην χρονιά. Ενδείκνυται για προβολή με μεγάλη παρέα.

Morten Tyldum: Hodejegerne (Κυνηγοί κεφαλών)

Από το μυθιστόρημα του Jo Nesbo, ο Morten Tyldum υπογράφει το καλύτερο θρίλερ της χρονιάς, που μιλά Νορβηγικά. Μπορεί κάποιες φορές η ιστορία να είναι τραβηγμένη από τα μαλλιά, αλλά η σφιχτοδεμένη πλοκή, οι σκηνές ανθολογίας, οι απολαυστικές ερμηνείες και η οικονομία στην αφήγηση, δείχνουν να βουτάνε στην πρωτόλεια μαγεία του σινεμά. Ιδανικό για home cinema!

Peter Jackson: The Hobbit, An Unexpected Journey (Χόμπιτ, ένα αναπάντεχο ταξίδι)

Δεν είναι Άρχοντας, αλλά και πάλι, σε μερικούς δεν άρεσε ούτε ο Άρχοντας. Γούστα είναι αυτά. Απευθύνεται σε σκληροπυρηνικούς φαν, που είναι μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια - και μεις μερικοί από αυτούς. Νομίζω θα μπορέσουμε να την κρίνουμε πιο καθαρά όταν ολοκληρωθεί.

Bart Layton: The Imposter

Πραγματικά απίστευτο ντοκιμαντέρ, που παρακολουθείται απνευστί. Ένα μικρό αγόρι εξαφανίστηκε το 1993 στο Σαν Αντόνιο του Τέξας και εμφανίστηκε το 1997 σε ένα χωριό της Ισπανίας. Η ανθρώπινη βλακεία, το μυστήριο, η απάτη, το έγκλημα μπλέκουν γοητευτικά, καθώς ξεδιπλώνεται αριστοτεχνικά το κουβάρι αυτής της απόλυτα αληθινής ιστορίας, που ξεπερνά κάθε φαντασία. Σκηνοθετική μαεστρία, πραγματικές συνεντεύξεις, επίκαιρα της εποχής και δραματοποιημένες σκηνές, απόλυτα εναρμονισμένα στην ιστορία, συνθέτουν μια αξέχαστη εμπειρία. Απόλυτο must!

Ang Lee: The Life of Pi (Η ζωή του Πι)

Ο Ang Lee είναι ένας από τους καλύτερους εν ζωή σκηνοθέτες. Σε αυτό το φιλοσοφικό αραβούργημα, χειρίζεται την τρισδιάστατη εικόνα καλύτερα και από τον τεχνοκράτη Cameron. Όλα τα μέσα υπηρετούν την εξέλιξη της ιστορίας. Η ταινία της χρονιάς που χρειάζεται απαραίτητα μεγάλη οθόνη, είναι ένα παραμύθι για την πίστη και την ομορφιά στην ζωή. Ένα πραγματικό ταξίδι στον ωκεανό της αυτογνωσίας. Δεν δίνει απαντήσεις, αλλά την δυνατότητα να αντιληφθείς πως οι ιδέες δεν επιβάλλονται.

Rian Johnson: Looper (Looper - Αντιμέτωποι με τον χρόνο)

Πρωτότυπο sci-fi θρίλερ που παίζει στην κατηγορία «ταξίδι στον χρόνο». Ελεγειακό και έξυπνο, ξεχωρίζει από αντίστοιχες ταινίας του σωρού, ακουμπώντας στο σενάριο και την ευφυή κινηματογράφηση. Τα εφέ δεν βγάζουν μάτι και εξυπηρετούν έξυπνα την ιστορία. Αν κάποιος άγνωστος σας χαρίσει ξαφνικά λουλούδια, είναι γιατί τον άγγιξε το Looper!!!

Kevin Macdonald: Marley

Δεύτερο ντοκιμαντέρ, βιογραφικό αυτή την φορά. Αυτό κάτι λέει για τις ταινίες μυθοπλασίας της χρονιάς που πέρασε. Συγκινητικό, διαφωτιστικό και άκρως διασκεδαστικό. Δεν φέρνει κάποια τομή στο είδος αλλά είναι μια σοβαρή δουλειά και μια εμπεριστατωμένη έρευνα για την ζωή του μεγάλου θρύλου της ρέγγε.

Wes Anderson: Moonrise Kingdom (Ο έρωτας του φεγγαριού)

Ταινία της προκοπής τπυ με ιδιαίτερη προσωπική ματιά, αλλά γενικά υπερεκτιμημένου, Wes Anderson. Μικρή, τρυφερή, γλυκιά σαν μπουρεκάκι. Μεγάλη η χάρη του...

Ridley Scott: Prometheus (Προμηθέας)

Το ξέρω ότι γενικά δεν πολυάρεσε. Εμείς την βρήκαμε αρκετά καλή. Η προσμονή και το hype υπερίσχυσαν της ουσίας. Ποια είναι η ουσία; Στιβαρή, καθαρόαιμη επιστημονική φαντασία, άψογα κατασκευασμένη, με γαρνιτούρα υπαρξιακές ανησυχίες. Η επέμβαση του στούντιο στην ποσότητα Alien με μπλε και πράσινους κόκκους, που θα περιείχε η ταινία, είναι εμφανής. Γι' αυτούς που γκρινιάζουν για τα σεναριακά κενά, έχω να πω δύο πράγματα. Τα περισσότερα, αν έχετε τα ματάκια σας ανοιχτά και κάνετε τον κόπο να το ξαναδείτε, απαντιούνται ή υπονοούνται και δεύτερον, όπως αποδεικνύεται, η ταινία είναι το πρώτο μέρος μιας μεγαλύτερης ιστορίας, οπότε κάντε υπομονή για την συνέχεια...

Sam Mendes: Skyfall

...και εγένετο Bond. Καθαρόαιμος. Χωρίς σαχλαμάρες και αηδίες. Μετά το στραβοπάτημα του Quantum of Solace, το τρένο μπήκε πάλι στις ράγες του. Περιπέτεια που στέκει και έξω από το πλαίσιο του υπερπράκτορα. Κακός που σκίζει (Javier Bardem) και εξέλιξη που μας δίνει στοιχεία για την παιδική ηλικία του 007. Επίσης «δαφνο-στεφανωμένη» έξοδος ενός εκ των βασικών πρωταγωνιστών.