Οι καλύτερες ταινίες του κύριου Μπομπίνα για το 2013 σε δόσεις: Μέρος Γ'

Τρίτο και ΟΧΙ τελευταίο μέρος της καταγραφής των καλύτερων ταινιών για το 2013. Όπως αποδεικνύεται η χρονιά ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα και έχει πολλά να προσφέρει!!!

 

Rush (Ron Howard)

Η αληθινή ιστορία δύο «μονομάχων» της Formula 1, του Βρετανού James Hunt (Chris Hemsworth) και του Αυστριακού Niki Lauda (Daniel Brühl) και η μόνιμη αντιπαλότητα τους, γίνεται στα χέρια του Ron Howard (Apollo 13, A Beautiful Mind, Frost/Nixon) μια ιστορία με τέρμα τα γκάζια...

Αν και η ταινία είναι η ονείρωξη κάθε αγνού οπαδού των αγώνων ταχύτητος, στην πραγματικότητα επικεντρώνεται στην μελέτη δύο χαρακτήρων, αντιφατικών μεταξύ τους αλλά με την ίδια τρέλα. Σε αυτή την προσέγγιση βοήθησε η ικανότητα του Howard στην αφήγηση, το πολύ καλό σενάριο του Peter Morgan (The Queen), η φωτογραφία του Anthony Dod Mantle (όσκαρ για το Slumdog Millionaire) και η... έλλειψη μεγάλου προϋπολογισμού!

Το τελευταίο συνέτεινε στο να επικεντρωθούν, σκηνοθέτης και σεναριογράφος, στο να φτιάξουν κυρίως ένα δράμα χαρακτήρων. Αυτή η γοητευτική κόντρα του ανέμελου, μπεκρή και γκομενιάρη Hunt - ο οποίος πέθανε στα 45 από τις καταχρήσεις - με τον ορθολογιστή και απόλυτα εκνευριστικό Lauda είναι η καρδιά της ταινίας, η οποία απευθύνεται σε όλους. Η formula είναι το «όχημα» για να δούμε μια ιστορία χαρακτήρων. Η αρχική γνωριμία και η συνεχής κόντρα τόσο μέσα όσο και έξω από την πίστα, το τρομερό ατύχημα του Αυστριακού - εκπληκτικός ο Brühl στον ρόλο - η υπεράνθρωπη προσπάθειά του να επανέλθει και ο κατά βάθος αμοιβαίος σεβασμός, σε συνδυασμό φυσικά με τα απαραίτητα... πατιλίκια κάνουν το Rush μια ταινία που είναι δύσκολο να της αντισταθείς.

Το Rush είναι το σίγουρο outsider της χρονιάς. Εξαιτίας του θέματος, το κοινό θα το ανακαλύψει στην γλυκιά αγκάλη του home cinema. Στο μεταξύ μπορεί να προταθεί και για μερικά όσκαρ. Το θέμα είναι να είστε εκεί, όταν θα πέσει το καρό σημαιάκι...

 

Gravity (Alfonso Cuarón)

Tα λόγια είναι πολύ φτωχά για να περιγράψουν την εμπειρία που προσφέρει το Gravity, θα κάνω όμως μια προσπάθεια...

Σε μια πρώτη, πεζή ματιά, η ιστορία δεν δίνει κάτι καινούργιο. Έχουμε απλά μια διαστημική αποστολή που πέφτει σε απρόοπτα αντίξοες συνθήκες και την απεγνωσμένη μάχη για επιβίωση. Οι δύο σταρ της ταινίας (Sandra Bullock, George Clooney) είναι ο κράχτης για να την δει το ευρύ κοινό.

Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με μια απίστευτα ρεαλιστική απεικόνιση του διαστήματος - καμμία σχέση με Star Wars και Star Trek - όπου από την πρώτη στιγμή καταλαβαίνουμε την απόλυτη εχθρικότητα των συνθηκών. Καθόλου οξυγόνο, ακραίες θερμοκρασίες, ένα σκοτεινό άπειρο που περιμένει να σε καταπιεί. Χωρίς περιστροφές και περιττές εισαγωγές ο Μεξικανός σκηνοθέτης, Alfonso Cuarón, μας εισάγει στην ιστορία με μια 15λεπτη σεκάνς. Εφόσον επέλθει η καταστροφή, το ενδιαφέρον εστιάζεται στους δύο αστροναύτες. Μαθαίνουμε για την τραγική ιστορία της Dr. Ryan Stone (Bullock) κι αυτό θα είναι η ραχοκοκκαλιά της ταινίας.

Ο σκηνοθέτης αποφεύγοντας τις μεγαλοστομίες, δημιουργεί σαφείς παραλληλισμούς με τoν φόβο του θανάτου (το απύθμενο κενό του διαστήματος), της ελπίδας (η μόνιμη εικόνα της γης που δεσπόζει στην οθόνη, τόσο κοντά αλλά συγχρόνως τόσο δύσκολο να την φτάσεις) και της αναγέννησης (εμβρυακές στάσεις, ο θάλαμος του διαστημοπλοίου σαν μια γιγάντια μήτρα που ξεγεννά την απελπισμένη πρωταγωνίστρια σε ένα απόλυτα πρωτόγονο τοπίο, καθώς διάφορα αμφίβια πλάσματα ανεβαίνουν μαζί της στην επιφάνεια, σαν ένα κομμάτι της εξέλιξης).

Το πιο σημαντικό είναι ότι ο Cuarón όλα αυτά τα δίνει χωρίς ίχνος διδακτισμού, υπόγεια και πλήρως εναρμονισμένα στον ρου της ιστορίας, που βλέπεται - εννοείται - σαν καθαρόαιμη περιπέτεια.

Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στη φοβερή ερμηνεία της Sandra Bullock. Όχι μόνο κρατάει μόνη της την ταινία, δίνοντας υπόσταση σε έναν απαιτητικό χαρακτήρα χωρίς να το παρακάνει, αλλά δείχνει ότι πραγματικά όταν ξεπεράσει το κόμπλεξ του να είναι αρεστή και ασχοληθεί με προκλητικούς ρόλους έχει δυνατότητες (πάω να πιω μια ασπιρίνη, ποτέ δεν περίμενα να γράψω κάτι τέτοιο για την Sandra!).

Να σημειωθεί ότι καμμιά σκηνή δεν γυρίστηκε σε συνθήκες μηδενικής βαρύτητας. Το αποτέλεσμα είναι καταπληκτικό. Η ταινία ήταν ένα παλιό όνειρο του σκηνοθέτη που γύριζε από στούντιο σε στούντιο και αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες. Η εμπειρία δε από το 3D, είναι το λιγότερο... στροβιλιστική! Ακόμα και οι μεγαλύτεροι πολέμιοι του θα κατανοήσουν ότι εδώ είναι ένα επιπλέον μέσο κινηματογραφικής έκφρασης.

Κάποιοι έφεραν στον νου τους τον Kubrick. Νομίζω ότι η λεπτομερής δουλειά και η απίστευτη απόδοση κάθε σκηνής θα τον έκανε περήφανο. Μπορεί το Gravity να υστερεί λίγο στο φιλοσοφικό επίπεδο από το 2001, είναι όμως πιο φιλικό στον μέσο θεατή και κάθε παράμετρος του (φωτογραφία, μουσική, ειδικά εφέ) είναι κορυφαία.

Αν μια και μόνο ταινία πρέπει να δείτε την χρονιά που φεύγει, τότε αυτή είναι το Gravity. Πρώτον, γιατί προσφέρει απίστευτη κινηματογραφική εμπειρία και δεύτερον, γιατί δεν έχετε ξαναδεί κάτι παρόμοιο.

Υ.Γ. Σβήστε το «κινηματογραφική» και κρατήστε μόνο το «Εμπειρία!»

 

Behind the Candelabra (Steven Soderbergh)

Βουτηγμένη μέσα στην εξεζητημένη και υπερβολική αισθητική του Liberace και έχοντας ως πυλώνες δύο καταπληκτικές ερμηνείες, η τελευταία - σύμφωνα με τα λεγόμενα του σκηνοθέτη - ταινία του Steven Soderbergh (Sex, Lies, and Videotape, Erin Brockovich, Traffic, Ocean's Eleven), αφού απέτυχε να βρει κινηματογραφική διανομή στις ΗΠΑ γιατί θεωρήθηκε πολύ gay (!), προβλήθηκε από το συνδρομητικό κανάλι HBO (άλλη μια απόδειξη ότι τα τελευταία χρόνια τα πραγματικά προκλητικά και πρωτοποριακά θέματα προέρχονται από την μικρή οθόνη) και φυσικά στις Κάννες. Στην συνέχεια βρήκε τον δρόμο της για τις αίθουσες του υπόλοιπου κόσμου.

Η εξάχρονη σχέση του διάσημου πιανίστα με τον αρκετά νεότερό του Scott Thorson γίνεται η αφορμή για μια μελέτη των δύο χαρακτήρων μέσα στην αστραφτερή - τουλάχιστον - και επίχρυση πραγματικότητα του πρώτου. Η μόνιμη άρνηση της ομοφυλοφιλίας του Liberace, που έκανε ακόμα και μηνύσεις σε περίπτωση οποιασδήποτε υπόνοιας, μας κάνει να υποπτευόμαστε ότι θα μισούσε την ταινία, η οποία είναι βασισμένη στην αυτοβιογραφία του - υιοθετημένου - εραστή του.

Ο Michael Douglas δίνει για μένα την ερμηνεία της καριέρας του. Όχι μόνο υποδύεται κάποιον έτη φωτός μακριά από το ρεπερτόριο του, αλλά το κάνει και με φοβερή άνεση και προσοχή στη λεπτομέρεια και στα πολύπλοκα αισθήματα του ήρωα. Παίζοντας έναν υπερβολικό άνθρωπο χωρίς υπερβολή και χωρίς να φοβάται να τσαλακώσει την εικόνα του σταρ που έχτισε τόσες δεκαετίες, βουτάει στην κακομαθημένη ψυχή ενός δανδή και στην απελπισμένη ανάγκη ενός μοναχικού ανθρώπου.

Δίπλα του ο Matt Damon, μέγας χαμαιλέων της μεγάλης οθόνης, είναι η πέτρα του σκανδάλου. Καταφέρνει πάντα να στηρίζει με το παίξιμο του την ιστορία. Είναι από τους λίγους μεγάλους σταρ που ποτέ δεν «καπελώνει» τις ταινίες του. Εδώ μάλιστα δημιουργεί και τρομερή χημεία με τον Douglas. Σαν ένας αγαθός και φιλόδοξος εκπαιδευτής ζώων για ταινίες, γίνεται ο νεαρός εραστής με τα ευγενικά αισθήματα. Προσπερνά την επιφάνεια του χαρακτήρα για να κάνει μια σπουδή στην κενότητα του ίδιου του πρωταγωνιστή.

Ο Soderbergh δουλεύει το φιλμ με φοβερή ακρίβεια. Ξεκινώντας από τα πραγματικά κίνητρα και αισθήματα των χαρακτήρων και χρησιμοποιώντας τον εντυπωσιακό, αστραφτερό κόσμο του show-business σαν ντεκόρ, καταφέρνει να αναλύσει μια περίπλοκη σχέση και συγχρόνως να κοιτάξει την ιστορία με αρκετές δόσεις χιούμορ. Η ταινία είναι τρομερά ευχάριστη και καθόλου κουραστική. Περισσότερο σαν ιλαροτραγωδία, όπου δύο άνθρωποι είναι παγιδευμένοι σε μια σχέση που τους δημιουργεί ευχαρίστηση και ευτυχία, πόνο και δυστυχία σε ίσες δόσεις.

Μην ξεχάσετε μόλις δείτε την ταινία, να τινάξετε από πάνω σας τις πούλιες και τα στρας!