WILD THING's Best Heavy Metal in 2013

[Πρόλογος/επιμέλεια: Φάνης Μανταίος. Επιλογές/λίστες/σχόλια: Άρης Πολιτόπουλος, Γιάννης Κυρατζόπουλος, Φάνης Μανταίος]

Άλλη μια πλούσια σε δίσκους χρονιά έφυγε. Καλά περάσαμε, αλλά υπάρχει η αίσθηση ότι στο εγγύς παρελθόν έχουμε ακούσει περισσότερα συγκλονιστικά πράγματα μαζεμένα. Ας είναι, κανείς δε μπορεί να παραπονεθεί ότι το 2013 ήταν φτωχό σε μουσικές. Τώρα που έρχεται η ώρα για τις λίστες μας, παραδοσιακά στέκουμε ψύχραιμοι απέναντι στην όλη διαδικασία και κρατάμε αυστηρά το διασκεδαστικό κομμάτι. Συγχωρείστε μας, αλλά τακτικές όπως η ετήσια τήρηση «δισκολογίου» και ο πολλαπλασιασμός με συντελεστή βαρύτητας σε συνάρτηση με το διαθέσιμο χρόνο ακρόασης έως το deadline της λίστας μας ακούγονται εντελώς ψυχαναγκαστικές και η προτεραιότητά μας είναι να ευχαριστηθούμε την αγαπημένη μας μουσική και όχι να προσθέσουμε άλλον ένα μπελά πάνω από το κεφάλι μας.

Είναι οι λίστες έγκυρες λοιπόν; Όχι, απαντάμε. Οι λίστες διαμορφώνονται μέσα από μια σειρά διαδικασιών που εξαρτώνται άμεσα από μεταβλητές όπως ο χρόνος, η προσβασιμότητα, η ψυχολογική διάθεση, ακόμα και η τύχη. Απλά μπορούν να αντιπροσωπεύουν έγκυρα το προσωπικό γούστο του καθενός που έχει επενδύσει τον χρόνο του στη μουσική. Προφανώς και τους επόμενους μήνες (ίσως και χρόνια) θα ανακαλύψουμε ή θα επαναξιολογήσουμε διαφορετικά αρκετούς δίσκους του 2013, όπως κάνει άλλωστε όλος ο κόσμος από τότε που ο Robert Johnson κατευθύνθηκε προς το σταυροδρόμι και άλλαξε το ρου της μουσικής.

Τι έμεινε περισσότερο λοιπόν από το 2013; Σίγουρα οι τεράστιες απώλειες των Ray Manzarek (The Doors) και Jeff Hanneman (Slayer) έκαναν τη μουσική φτωχότερη. Ας αναπαυτούν εν ειρήνη. Επίσης η περιπέτεια της υγείας του Lemmy δε νομίζω ότι άφησε κανέναν ασυγκίνητο. Μπορεί να έκοψε το Jack και τα Marlboro, αλλά το φετινό Aftershock των Motörhead διέλυσε κάθε ανησυχία με τον πιο παλικαρίσιο τρόπο. Ευχόμαστε περαστικά. Μιλώντας για κολοσσούς και λοιπούς γίγαντες, οι Black Sabbath (ή τουλάχιστον τα 3/4 του κλασικού line-up δίχως τον Bill Ward) επέστρεψαν με το '13' ικανοποιώντας το μεγαλύτερο μέρος των οπαδών και αφήνοντας ένα μικρότερο μέρος απλά ικανοποιημένο και περισσότερο διψασμένο για ζωντανές εμφανίσεις.

Από άλλες βαρυσήμαντες επιστροφές ξεχώρισα τους Carcass που γύρισαν το ημερολόγιο στις εποχές του Heartwork, αλλά και τους Warlord που μας έδωσαν τις συναυλίες που μας χρωστούσαν εδώ και αιώνες και εμείς τους το ανταποδώσαμε με όση ψυχή είχαμε (η συναυλία της χρονιάς δίχως δεύτερη σκέψη κατά τη γνώμη μας). Από την άλλη οι Graveyard ήταν υπέροχοι, αλλά μια ώρα και δέκα λεπτά δε φτάνουν ούτε για «ζήτω» τη στιγμή που μπάντες με τα πολλαπλά τους χρόνια παίζουν δίωρα 'plus'. Τους είπε κανείς ότι το σανίδι στο rock/metal είναι εύκολη υπόθεση; Από την άλλη - και αναφέρομαι πάντα σε συναυλίες - οι Shadow Gallery μας άνοιξαν την καρδιά, οι Hawklords μας έκαψαν το μυαλό και οι Clutch χαιρετίστηκαν ως η πλέον επιτυχημένη συναυλία της χρονιάς έχοντας έρθει πολλές φορές κατά το πρόσφατο παρελθόν.

Κάνοντας πάσα στον τομέα του 'hype' λοιπόν μετά χαράς βλέπουμε ότι γίνεται ήδη ένα καλό ξεσκαρτάρισμα στον αγαπημένο χώρο του occult rock με μεγαλύτερη απώλεια τη διάλυση των The Devil's Blood και μεγαλύτερο επίτευγμα τη δισκάρα των Blood Ceremony The Eldritch Dark, αλλά και τους dark wave πειραματισμούς των In Solitude που δείχνουν να ξεπέρασαν το σύνδρομο των Mercyful Fate. Δυστυχώς πήρε περισσότερο καιρό στο λεγόμενο 'female fronted metal' να ξεκαθαρίσει τους leaders από τους followers, έχουμε όμως πλέον την Floor των After Forever στους Nightwish και τους Leaves' Eyes της Liv Kristine ως το μοναδικό συγκρίσιμο αντίπαλο δέος.

Και τέλος έχουμε την οικονομική κρίση που καθ' όλη τη διάρκεια του 2013 μας εμποδίζει να χτίζουμε τις δισκοθήκες μας στο ρυθμό που είχαμε μάθει, αλλά και να βλέπουμε όσες συναυλίες θέλουμε. Και φυσικά δε γίνονται όσες και όποιες συναυλίες θέλουμε. Ένα μπράβο στους Suicidal Angels που το 2013 έφυγαν αναζητώντας την τύχη τους στο εξωτερικά, αλλά και τους Exarsis και Universe 217 που συνεχίζουν με τον τρόπο τους να πηγαίνουν την ελληνική σκηνή ακόμα ψηλότερα στα μάτια μουσικών και οπαδών.

Συνοψίζοντας, έπειτα από τη μικρή επισκόπηση μερικών σημαντικών στιγμών της χρονιάς για το heavy metal, το 2013 ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά και όλοι ελπίζουμε το 2014 να περάσουμε καλύτερα. Στις λίγες ημέρες του νέου έτους που έχουμε έως τώρα διανύσει, υπάρχουν ήδη σημάδια που δείχνουν ότι και φέτος η χρονιά θα έχει μπόλικο ενδιαφέρον. Σε ένα χρόνο από τώρα εδώ θα είμαστε και θα ξανακάνουμε λίστες με το ίδιο ή και με περισσότερο ενδιαφέρον από τη φετινή. Καλή χρονιά και καλή μουσική σοδειά σε όλους!

Αλλά ας πάμε τώρα στη λίστα μας...

WILD THING's Best Heavy Metal in 2013

01. Blood Ceremony: The Eldritch Dark (Rise Above Records)

Ναι! Οι Blood Ceremony μας έπεισαν. Οι κιθάρες αιχμαλωτίζουν, η ατμόσφαιρα σε στέλνει, το φολκ στοιχείο δεν λειτουργεί αποδιοργανωτικά, η Alia Ο'Brien είναι υπέροχη, το "Goodbye Gemini" είναι η κομματάρα του 2013, προσευχόμαστε για συναυλία τους Αθήνα μέσα στο 2014. Αυτά.

 

 

 

 

 

02. Fates Warning: Darkness in a Different Light (Inside Out Music)

Έντεκα χρόνια μετά έπιασαν τη φυσική συνέχεια του νήματος, έχασαν σε χαρακτηριστικές μελωδίες, κέρδισαν όμως ως προς την επίτευξη του στόχου. Αντλούν υπεραξία εκμεταλλευόμενοι το μοντέρνο ήχο μέσα από ένα «υπερπροσωπικό» φίλτρο. Συνίσταται ακρόαση στην ολότητά του.

 

 

 

 

 

03. Uncle Acid and the Deadbeats: Mind Control (Rise Above Records)

Έπειτα από τον παροξυσμό του internet-ικού bootlegging και τους μυσταγωγικούς ακροαματικούς οργασμούς του Bloodlust, που πρόσθεσε έναν ογκόλιθο αίγλης στη χρονιά του (2011), η μπάντα από το Cambridge απέβαλε τα garage ψήγματα του ήχου της και φέτος πορεύτηκε σε πιο λυρικούς και παλαιολιθικούς doom και σκοτεινούς δρόμους. Το θεωρούμε καλύτερο και ωριμότερο από το Bloodlust. Το αυτί και το συμβόλαιο του Lee Dorrian σπάνια πέφτει έξω.

 

 

 

04. Darkthrone: The Underground Resistance (Peaceville)

Το black metal σαν υπόσταση δε χωράει στα στενά (;) του όρια προσωπικότητες επιπέδου Fenriz και Nocturno Culto. Το heavy metal στην καθολικότητά του όμως απαιτεί μπροστάρηδες σαν τα εν λόγω μούτρα που έχουν τη σπάνια ικανότητα να εξαίρουν το παραδοσιακό metal, σταμπάροντάς το με ό,τι δικό τους έχουμε αγαπήσει ως τώρα. Ακούστε ΑΜΕΣΩΣ το "Valkyrie" και αν διαφωνήσετε, κοιτάξτε στον καθρέφτη και δείτε τον ευδόκιμο ορισμό του 'false'.

 

 

 

05. Big Business: Battlefields Forever (Gold Metal Records)

Τέσσερα χρόνια μετά το υπέροχα ιδιαίτερο Mind the Drift τα φιλαράκια των Melvins βαλτώνουν και πάλι τον ήχο τους, αν και μάλλον όσο πάνε πλησιάζουν στον πυρήνα του heavy metal και μας εθίζουν. Είμαστε τρελοί ή σε σημεία ακούσαμε μέχρι και περάσματα Pink Floyd;

 

 

 

 

 

06. The Devil's Blood: III: Tabula Rasa or Death and the Seven Pillars (Ván Records, Metal Blade Records)

Χαλιόμαστε αφάνταστα που αυτό είναι το τελευταίο άλμπουμ που θα απολαύσουμε υπό το όνομα 'The Devil's Blood', αφού εδώ και κάποιους μήνες το συγκρότημα έχει διαλυθεί. Στη βραχύβια πορεία της η μπάντα πρόλαβε μεταξύ άλλων να αναγκάσει τον τύπο να εφεύρει το 'occult rock', να ξανακάνει τους Aphrodite's Child γνωστούς, να ξαναδώσει 'evil' υπόσταση στο σατανισμό και να κυκλοφορήσει άλλα δύο άλμπουμ που μας τίναξαν τα μυαλά στον άερα. Το Tabula Rasa με τον τρόπο του κάνει το ίδιο. Είναι λιγότερο καλοδουλεμένο από τα δύο προηγούμενα, αλλά μέσα στην αφαιρετικότητά του είναι ένας θησαυρός εθιστικών μελωδιών που μιλάνε στην ψυχή. Farida, πότε θα ξανακούσουμε τη φωνάρα σου;

 

07. Voivod: Target Earth (Century Media Records)

Ποιoς το περίμενε; Οι Voivod ανοίξαν το post-Piggy κεφάλαιο με έναν εξαιρετικό δίσκο που σε σημεία θυμίζει Mastodon! Ιδιαίτερα πυκνός σε ιδέες και περισσότερο thrash. Άριστο δείγμα μοντέρνου σκεπτόμενου metal από τους πάλιουρες.

 

 

 

 

 

08. Zodiac: A Hiding Place (Napalm Records)

A Hiding Place: Οι Γερμανοί Zodiac είχαν βάλει πολύ ψηλά τον πήχη με το ντεμπούτο τους. Σε αυτό τον δίσκο όχι μόνο ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις, αλλά μας έδωσαν ένα rock/blues πόνημα που αγγίζει τα όρια του κλασικού.

 

 

 

 

 

09. Enforcer: Death by Fire (Nuclear Blast)

Τρίτος και φαρμακερός δίσκος για τη νέα δύναμη του παραδοσιακού heavy metal. Ανυπομονούσαμε για την κυκλοφορία του και μέχρι πρόσφατα αποτελούσαν μέγιστο συναυλιακό απωθημένο μας, καθώς (σσ. μερικοί εξ ημών) τους είχαμε χάσει για χάρη της... σκοπιάς. Ταχύτητες που λιώνουν λάστιχα και σκοτούρες, δίσκοι Judas Priest ως ευαγγέλιο, νεανική καύλα με το κιλό. 'Denim and leather' από καρδιάς σε μια εποχή που όλα γίνονται για μερικά 'like' και 'follow' παραπάνω. Οι νεανίες Enforcer βάζουν τα γυαλιά στους περισσότερους και είμαστε πεπεισμένοι ότι έχουν καβατζώσει με το σπαθί τους μια θέση στο heavy metal Πάνθεον, ακόμα και αν το διαλύσουν αύριο.

 

 

10. Leprous: Coal (Inside Out Music)

Αυτός ο δίσκος συνταγογραφείται σε όσους έχουν απογοητευτεί ή βαρεθεί από την τροπή και την επαναληψιμότητα του progressive. Συνίσταται η χρήση του καθημερινά στο σπίτι, στα ΜΜΕ, στο αυτοκίνητο. Όλοι οι υπόλοιποι και χωρίς συνταγή. Άμεσα.

 

 

 

 

 

11. Red Fang: Whales and Leeches (Relapse Records)

Μπορεί να πει κανείς ό,τι θέλει για τους Red Fang: ότι είναι μόδα, ότι είναι hipster κ.τ.λ. Δεν νομίζω να τους καίγεται καρφί πάντως. Οι Red Fang με το Whales and Leeches δείχνουν πώς πρέπει να γίνεται το hard rock: με σκληρή δουλειά και πολλή, πολλή, πολλή μπύρα.

 

 

 

 

 

12. Satan: Life Sentence (Listenable Records)

Ποιος από τους Satan θα το φανταζόταν εν έτει 1983 ότι τριάντα χρόνια μετά ο νέος τους δίσκος θα φιγουράριζε σε τόσες πολλές λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς; Το εξώφυλλο είναι χτύπημα κάτω από τη μέση, ενώ τραγούδια σαν το "Tears of Blood" δηλώνουν περίτρανα ότι ο παλιός είναι αλλιώς. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι.

 

 

 

 

13. Queens of the Stone Age: ...Like Clockwork (Matador)

Οι QotSA είναι ροκ σταρ - πώς να το κάνουμε τώρα; - και δεν θα παίξουν όπως παλιά. Γράφουν μουσική για αρένες και τις γεμίζουν. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν γράφουν γαμάτη μουσική! Hard rock και blues συνθέσεις που θα ικανοποιήσουν από τον καθαρόαιμο μεταλλά μέχρι τον τελευταίο hipster με το πρόσκαιρο μούσι (γιατί οι μόδες αλλάζουν).

 

 

 

 

14. Orchid: The Mouths of Madness (Nuclear Blast)

The Mouths of Madness: Γνήσιο τέκνο των Black Sabbath, έχουν κατηγορηθεί ότι απλώς αντιγράφουν. Με τέτοια ποιότητα στην μουσική και τις συνθέσεις σε αυτό το δίσκο ειλικρινά μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Αρκεί να συνεχίσουν να μας δίνουν τέτοια μουσική!

 

 

 

 

 

15. Exarsis: The Brutal State (MDD)

Έχουμε μεγάλη αδυναμία στο thrash metal και δη το παραδοσιακό, αυτό που δεν πυροδοτήθηκε δηλαδή από τους The Haunted αλλά αυτό που πηγάζει από τα 'evil 80s'. Δεν είμαστε σίγουροι αν όλα τα μέλη των συμπατριωτών μας Exarsis πρόλαβαν έστω να αναπνεύσουν στη δεκαετία του '80, αλλά σίγουρα έβγαλαν τον καλύτερο old school thrash metal δίσκο που έχουμε ακούσει εδώ και καιρό. Οι ρυθμοί είναι καταιγιστικοί σα θύελλα που βαράει μαχόμενη με θαλάσσια τέρατα πειρατική γαλέρα μεσοπέλαγα, τα ριφ στάζουν τοξικά για τα ανεπιτήδευτα αυτιά οξέα και τα φωνητικά δίνουν νέα πνοή στην έννοια ακρότητα. Το εξώφυλλο που παραπέμπει καρφί στο Think This των Toxik δένει άψογα. Να το θέσουμε αλλιώς: Το The Brutal State είναι για το 2013 ό,τι ήταν το Dead Again των Suicidal Angels για το 2010 και το Outer Isolation των Vektor για το 2011.

 

16. Αlice in Chains: The Devil Put Dinosaurs There (Capitol)

Οι Alice in Chains είναι η ζωντανή απόδειξη ότι τα reunion μπορούν να έχουν ουσία. Με σεβασμό στο παρελθόν αλλά χωρίς να προσπαθούν να γράψουν μουσική που παίζανε στα 20 το The Devil... είναι η επιτομή του πώς πρέπει να μετουσιώνεται ένα rock συγκρότημα των 90s στα 40 του.

 

 

 

 

 

17. Universe 217: Never (ανεξάρτητη κυκλοφορία)

Υπέρβαρο το Never, πιο «εύκολο» από τις προηγούμενες δουλειές τους. Βρίσκεται επάξια εδώ, γιατί ενώ σε έχει κλείσει στο μπουντρούμι και σε βασανίζει, σου δείχνει να καταλάβεις με 2-3 σπαραγμούς γιατί αγαπάμε αυτό το μπουντρούμι.

 

 

 

 

 

18. Kvelertak: Meir (Indie Recordings, Roadrunner Records, Wørld Recørds)

Ένας από τους πιο πολυαναμενόμενους δίσκους του 2013 μπορεί να μην έκανε τον ντόρο που έκανε το ντεμπούτο τους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ικανοποίησε απόλυτα. Εύκολα ισάξιο με τον προκάτοχο του μας γεμίζει προσμονή για το πότε θα μας δώσουν το επόμενο διαμάντι τους, γιατί σίγουρα έρχεται!

 

 

 

 

19. Carcass: Surgical Steel (Nuclear Blast)

Αν οι Black Sabbath έκαναν το heavy metal comeback της χρονιάς, τότε ο τίτλος για το αντίστοιχο στο death metal ανήκει αξιωματικά στους Carcass. Ο Jeff Walker ξεμούδιασε στις περιοδείες, ο Bill Steer κεντάει και ο Ammot απλά έφυγε. Το αποτέλεσμα ήταν μαγικό, σαν μια σύγχρονη εκδοχή του Heartwork και ψηφίζουμε ο όρος 'surgical steel' να χρησιμοποιείται από εδώ και στο εξής ως το προσωπικό metal genre της μπάντας!

 

 

 

 

20. The Dillinger Escape Plan: One of Us is the Killer (Party Smasher Inc., Sumerian Records)

Νομίζουμε ότι ο καλύτερος τρόπος για να περιγράψει κανείς το One of Us is the Killer είναι ως ένα πεδίο μάχης στο οποίο συγκρούονται οι προσωπικότητες της μπάντας. Χαοτικό, δυναμικό, σκοτεινό θα ικανοποιήσει ακόμα και αυτούς που έμειναν ανικανοποίητοι από το Option Paralysis (σσ. υπάρχουν και τέτοιοι;).

 

 

 

 

21. Monster Magnet: Last Patrol (Napalm Records)

Παλιό, βρώμικο rock'n'roll από τους γερόλυκους του είδους, στο άκουσμα του οποίου θα καταναλωθούν πολλά λίτρα μπύρας! Δεν υπάρχει καμμία δικαιολογία για όσους γουστάρουν να μην ακούσουν αυτό το δίσκο.

 

 

 

 

 

 

22. Riverside: Shrine of New Generation Slaves (Inside Out Music)

Οι Riverside πλέον δεν έχουν ανάγκη τις επιρροές τους. Στο SoNGS δημιουργούν το δικό τους σύμπαν, τη γωνιά τους στο progressive. Κανένα μεγαλεπήβολο σχέδιο, καμμία σοβαροφάνεια. Με απλά υλικά και συναισθήματα, σε σημεία με hard rock λογική. Ίσως θα έπρεπε να είναι πιο ψηλά.  'I could be foreign forever to your otherland.'

 

 

 

 

23. Iron Man: South of the Earth (Rise Above Records)

Τον καιρό που ο Iron Man εισβάλει στη ζωή μας περισσότερο μέσω κινηματογράφου παρά μέσω των κόμιξ, οι cult Αμερικάνοι heavy doomsters κάνουν θεαματική είσοδο στα στερεοφωνικά, όχι μέσα από το χρονοντούλαπο του underground μα μέσω της Rise Above. Το 'heavy' συναντά το 'hard' και το doom τους Judas Priest. Ο Tony Stark έχει κάθε λόγο να κορδώνεται.

 

 

 

 

24. In Solitude: Sister (Metal Blade Records)

Το Sister δείχνει με εμφατικό τρόπο πως η gothic ατμόσφαιρα και σκοτεινιά μπορεί να συνδυαστεί με την metal τεχνοτροπία χωρίς να χρειάζεται ορχήστρες και άριες. Δίνει απλόχερα κάτι που έλειπε από το σημερινό metal.

 

 

 

 

 

 

25. Saxon: Sacrifice (UDR)

Το Sacrifice δεν βρίσκεται σε αυτή τη λίστα ως το καλύτερο ή το προοδευτικότερο άλμπουμ της χρονιάς. Βρίσκεται γιατί από την εποχή του Wheels of Steel μέχρι και φέτος το όνομα 'Saxon' είναι συμβόλαιο ποιότητας και ανατρέχοντας και σε αυτό το δισκάκι σε πιάνει η γνωστή και επιθυμητή ρίγη του ανόθευτου βρετανικού μετάλλου, που αποτελεί ακλόνητη σταθερά με συναισθηματικό αλλά και βιολογικό λόγο ύπαρξης. 'In Saxon we Trust.'

 

 

 

Tags: best metal albums, 2013