του Φάνη Μανταίου

Best hard n' heavy albums of 2014

Όταν είσαι μουσικόφιλος, φανατικός ακροατής και παράλληλα συντάκτης σε μουσικό 'zine, έρχεσαι σε επαφή με μεγάλο όγκο μουσικής. Κάποιες φορές καλής και πολλές φορές επιεικώς αδιάφορης. Ως γνήσιο τέκνο της γενιάς που αγάπησε τη μουσική, βιώνοντας την παρθενογένεσή της μόνο σε ιστορικές αναδρομές, υποστηρίζω εκ του ασφαλούς ότι καλή μουσική και ενδιαφέροντες δίσκοι συνεχίζουν να βγαίνουν στις μέρες μας. Και το πιθανότερο είναι ότι θα συνεχίσουν να βγαίνουν ες αεί. Η σύμφωνη γνώμη ανθρώπων μεγαλύτερων σε ηλικία, που έχουν ζήσει το rock'n'roll σε εποχές που ξεκάθαρα το ίδιο ανακάλυπτε συνεχώς νέες πτυχές του εαυτού του, ενισχύει τη γνώμη μου ως μικρότερου ηλικιακά πλην φανατικού μουσικόφιλου. Η χρονιά υπήρξε παραγωγικότατη και χαιρόμαστε ιδιαίτερα γι' αυτό. Το γιορτάζουμε λοιπόν επεκτείνοντας τη λίστα σε πενήντα δίσκους. Όπως έχω πει και παλιότερα, δεν προσεγγίζω τη λίστα με μαθηματικά κριτήρια. Παρότι έχω προσπαθήσει να είμαι αντικειμενικός με τη φθίνουσα/αύξουσα σειρά και θέση που έχει κάποιος δίσκος, το τελικό αποτέλεσμα είναι καθαρά υποκειμενικό και πέραν της εικοσάδας η σειρά χάνει τη σημασία της. Όπως και οι μουσικές μας προτιμήσεις άλλωστε. Στο μέλλον όλοι αναθεωρούμε λίστες και ανακαλύπτουμε εκ νέου το μουσικό περιεχόμενο μιας χρονιάς. Και αυτό γιατί χρειάζεται χρόνος και ζυμώσεις. Είτε σε θέμα παρατηρητικότητας, είτε από συναισθηματική άποψη. Είτε διότι ο συρρικνωμένος χρόνος που έχουμε στη διάθεσή μας για να ψάξουμε, να ανακαλύψουμε και να αφομοιώσουμε τους δίσκους μιας χρονιάς, έρχεται σε αντιδιαστολή με την πληθώρα κυκλοφοριών. Το σίγουρο είναι ότι όλοι οι παρακάτω δίσκοι έχουν το ενδιαφέρον τους και με απασχόλησαν εντός του έτους. Ιδού λοιπόν η λίστα με τους πενήντα καλύτερους δίσκους που ανακάλυψε η hard n' heavy έκφανση του Wild Thing. Διαβάστε ακούγοντας, φορτώστε τα gadget-άκια σας, βγείτε για μουσικό shopping therapy, ανοίξτε μια μπύρα στην υγειά του αγαπημένου μας heavy metal και καλή χρονιά να έχουμε!

	1. Blues Pills - Blues Pills (Nuclear Blast) Αρχίζοντας να πω ότι η ανακοίνωση της συναυλίας των Blues Pills με χαροποίησε ιδιαίτερα. Είναι φρέσκοι αλλά με παλιό καλό ήχο. Έχουν το hype με το μέρος τους και αυτό δεν ενοχλεί, διότι ανοίγουν μουσικές πόρτες σε νεώτερο και ευρύτερο ακροατήριο. Αν σας άρεσαν τα EP που προηγήθηκαν, ορμάτε.
	2. Bernie Marsden - Shine (Porvogue) Ο αρχηγός. Ο ένας εκ των δύο χειριστών της εξάχορδης στη χρυσή, bluesy εποχή των Whitesnake. To Shine όντως λάμπει, όχι όμως λόγω των εκλεκτών καλεσμένων του Bernie, αλλά ως αυτόφωτη κατάθεση ψυχής και εμπειρίας από έναν βετεράνο του είδους. Ως γνωστόν, όταν μεστώνει το καλό αλκοόλ, γίνεται πιο αιχμηρό και η γοητεία του αποκαλύπτεται μόνο σε μυημένους. Η πλατίνα της 'hairsnake' εποχής είναι για το MTV. Το Shine είναι για... ξέρετε ποιοι είστε...
	3. Slough Feg - Digital Resistance (Metal Blade Records) Οι Slough Feg, ή αλλιώς The Lord Weird Slough Feg, είναι από εκείνα τα συγκροτήματα που αποπνέουν μια σιγουριά στον ακροατή που τους τιμά ανά τα έτη. Λες και όσο μεγαλώνουν, τόσο καλύτεροι μουσικοί και συνθέτες γίνονται. Ο δίσκος σφύζει από διαστημικό folk heavy metal και η sci-fi θεματολογία αυτή τη φορά εναντιώνεται στην ψηφιακή εποχή και σε όλα τα δεινά για τα οποία ευθύνεται. Ο Mike Scalzi είναι καθηγητής φιλοσοφίας και επίκουρος καθηγητής heavy metal αισθητικής. Ακούγοντάς τον μαζί τη μπάντα του γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι.
	4. Mausoleum Gate - Mausoleum Gate (Cruz del Sur Music) Το ντεμπούτο της χρονιάς κατά την άποψή μου. Φοβερά εμπνευσμένο New Wave of British Heavy Metal από Φιλανδούς που ξέρουν από καλές δισκοθήκες. Βάζει μονομιάς τα γυαλιά στις μισές και πλέον μπάντες που αναβιώνουν το παλιομοδίτικο heavy metal και θέτουν τη βάση για πολλά μεγαλειώδη που περιμένουμε ανυπόμονα να έρθουν. Με αφετηρία τον Ken Hensley και από εκεί στα όσα ουσιώδη έγιναν στο νησί έως το 1981, το Mausoleum Gate περιέχει ουσίες που πρέπει να καταναλώσεις σε μοναχικές στιγμές με το στερεοφωνικό ή σε βραδινές βόλτες με το αυτοκίνητο. Μη σας ξεφύγει.
	5. Black Trip - Goin' Under (Threeman Recordings / Steamhammer) Μέλη των Enforcer και Entombed που αφού μεγαλούργησαν αμφότεροι με τα συγκροτήματά τους, αποφάσισαν να βγάλουν στη φόρα την αγάπη τους για το New Wave of British Heavy Metal. Το αποτέλεσμα κρίνεται άκρως επιτυχημένο, ειδικά σε εποχές που οι Άγγλοι αφήνουν ταλαντούχους Σουηδούς να παίζουν μπάλα στο γήπεδό τους.
	6. Triptykon - Melana Chasmata (Centutry Media Records) Τρίτη και φαρμακερή μπάντα του πάντοτε εμπνευσμένου Warrior. Όταν το θηρίο έχει κάτι να πει, τότε το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να δώσεις προσοχή. Η σκοτεινή αισθητική συναντά το thrash metal παρελθόν και μπλέκουν με τη ζοφερή προσωπικότητα του ηγέτη που σέρνει τον πένθιμο χορό μαζί με το επιτελείο του.
	7. Nashville Pussy - Up the Dosage (Steamhammer / SPV) Το συγκρότημα που ξαναβάζει, δίσκο με το δίσκο, την έννοια του κινδύνου στο σκληρό ηλεκτροδοτούμενο rock'n'roll, με τον πιο θεμιτά χυδαίο τρόπο που θα μπορούσε να γίνει. Κάθε φορά που ακούω το δίσκο, πείθομαι ότι θα μπορούσε να βρίσκεται στην κορυφή της λίστας. Ας είναι, οι Nashville Pussy είναι γκρουπ υπεράνω βαθμολογίας και η ζημιά που κάνει κάθε «κέντα» της Ruyter θα φτάσει στα αυτιά που πρέπει και που δεν πρέπει να φτάσει...
	8. Obituary - Inked in Blood (Relapse Records) Παλαίμαχο death metal από βετεράνους του είδους που έχουν το groove μέσα τους. Π.Ο.Π. μουσική (το ζητάτε ως Florida death metal σε εξουσιοδοτημένα καταστήματα) που είναι αδύνατον να μη μυήσει νέους και να αφήσει αδιάφορους του παλαιούς. Τα πολλά λόγια είναι φτώχια, αλλά μια συναυλία των Obituary είναι πλούτος.
	9. Admiral Sir Cloudesley Shovell - Check 'em Before you Wreck 'em (Rise Above Records) Ο χαμός ο ίδιος. Πραγματικό απόσταγμα όλης της 70s hard n' heavy εποποιίας. Ρυθμοί που δεν αστειεύονται και τραγούδια που χαράσσονται στο μυαλό. Αν το μέλλον έρχεται μέσω του vintage, τούτοι είναι μίλια μπροστά ήδη.
	10. Dread Sovereign - All Hell's Martyrs (Van Records) Ο Alan Averill κυκλοφόρησε δύο δισκάρες φέτος. Ετούτη όμως στέκει πρώτη στη συνείδησή μου ξεκάθαρα. Έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε heavy metal αγνό και υπόγειο, ντυμένο στο πιο πηχτό σκοτάδι που μέχρι πρότινος σκέπαζε μόνο τα ξεχασμένα από το χρόνο κειμήλια του παρελθόντος. Το όνομα των Cirith Ungol έρχεται πρώτο στο μυαλό, όχι τόσο για να περιγράψει τη μουσική, αλλά την cult αίσθηση του ζοφερά απόκρυφου που κουβαλάει το συγκρότημα. Έκπληξη αντίστοιχη με αυτή που προκάλεσαν τότε οι Blood Revolt...
	11. Earth - Primitive and Deadly (Southern Lord Recordings) Οι Earth επέστρεψαν βάζοντας φωνητικά μετά από πάρα πολλά χρόνια σε κάποια από τα τραγούδια του νέου τους δίσκου, Primitive and Deadly. Στο φετινό άλμπουμ, η δομή των τραγουδιών γίνεται λίγο πιο συγκεκριμένη και λιγότερο χαώδης, αλλά οι ουσίες που σε ταξιδεύουν συνεχίζουν να δραπετεύουν άφθονες από τα αυλάκια του βινυλίου.
	12. Cannibal Corpse - A Skeletal Domain (Metal Blade Records) Σταθερή και πάντα βροντερή αξία οι αγαπημένοι κανίβαλοι. Παρά τις μεσαιωνικά εμπόδια που συνάντησαν φέτος στη Ρωσία, θα βρίσκονται πάντα στην κορυφή, ή έστω κοντά της. Παίζοντας φοβερή μπάλα σε ένα γήπεδο που βοήθησαν τα μέγιστα να οικοδομηθεί, δεν κάνουν ούτε στο A Skeletal Domain εκπτώσεις σε ποιότητα και βαρβαρότητα. Ο κάφρος μέσα μας αναπολεί το παλιό στυλ εξωφύλλων, αλλά ο ίδιος κάφρος είναι μουσικά καλυμμένος.
	13. Overkill - White Devil Armory (Nuclear Blast) Θα έλεγα ότι περνάνε δεύτερη ή τρίτη νιότη, αλλά όποιος έχει παρακολουθήσει το αμερικάνικο συγκρότημα από κοντά, γνωρίζει πολύ καλά ότι ποτέ δεν επέτρεψαν στον εαυτό τους να γεράσουν. Μακάρι στην ηλικία τους όλοι να έχουμε τέτοια έμπνευση και όρεξη. Thrash!
	14. Dead Congregation - Promulgation of the Fall (Martyrdoom Productions) Το μόνο ελληνικό συγκρότημα που κατάφερε να μπει στη φετινή εικοσάδα των βαρέων και ανθυγιεινών κυκλοφοριών του έτους. Η μπάντα απολαμβάνει διεθνή καταξίωση στο ενημερωμένο κομμάτι του ακραίου underground, έχοντας βγάλει ένα άλμπουμ που λιπαίνει με αίμα τα γρανάζια της μηχανής του death metal, που κακά τα ψέματα δε λειτουργεί πλέον με την παλιά της ορμή. Σπεύσατε.
	15. Grand Magus - Triumph and Power (Nuclear Blast) Όση έμπνευση και σοβαρότητα λείπει από τους Manowar τα τελευταία πολλά χρόνια, έχει φωλιάσει στο μυαλό του JB. Σύγχρονο επικό heavy metal με αρχοντιά περασμένων εποχών και συντεταγμένες στο σήμερα. Συνταγή επιτυχημένη και αναλλοίωτη στους τελευταίους δίσκους τους. Πέρασαν ήδη το σερί των τριών άλμπουμ. Ελπίζουμε μόνο στην επόμενη συναυλία να μας τιμήσουν με μεγαλύτερο set.
	16. Nachtmystium - The World We Left Behind (Century Media Records) Τα όσα προηγήθηκαν στέρησαν από τον Blake Judd ένα μεγάλο μέρος του πυρήνα των οπαδών του, την ελευθερία του αλλά και την ψυχική του ισορροπία. Αποφασίζοντας τελευταία στιγμή να μη διαλύσει τη μπάντα, κυκλοφορεί ένα δίσκο - κάθαρση με περιεχόμενο.
	17. Devilment - The Great and Secret Show (Nuclear Blast) Πέρα από τα όρια των Cradle of Filth, ο Dani είναι ελεύθερος να κάνει την πλάκα του και να βγάλει τα pop απωθημένα του. Στηρίζουμε γιατί ενδεχομένως κάτι τέτοιο να έχει καλό αντίκτυπο στην κύρια μπάντα του, αλλά κυρίως γιατί το Tim Burton-ικό pop metal του είναι άκρως διασκεδαστικό. Μόνο για πλήρως απενοχοποιημένους.
	18. Giant Squid - Minoans (Translation Loss Records) Είναι ο πρώτος δίσκος τους που ακούω με τόση όρεξη. Στιχουργικά βασίζεται στο Μινωικό πολιτισμό και την πτώση του. Μουσικά κάνει επικλήσεις στην έμπνευση και χαίρει της εύνοιάς της. Μαζί με τους Earth, έβγαλαν τους πιo χαλαρωτικούς και ταξιδιάρικους δίσκους φέτος.
	19. Riot V - Unleash the Fire (Avalon Online) Δίσκος των Riot χωρίς τον Mark Reale; Και όμως κυκλοφόρησε (με το πρόθεμα 'V'), έχει παραδοσιακό και αγαπημένο αέρα από τις παλιές καλές μέρες, είναι συναισθηματικά φορτισμένος (προφανώς) και έχει χιτάκια που θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί εικοσιπέντε χρόνια πριν.
	20. Rog & Pip - Our Revolution (Rise Above Relics) Βουτιά στο παρελθόν αποτελεί η συγκεκριμένη κυκλοφορία, αφού εξετάζει ενδελεχώς το μετέπειτα (και έως φέτος ακυκλοφόρητο) έργο των Rog και Pip της freakbeat μπάντας The Sorrows. Αφού ο σκληρός ηλεκτροδοτούμενος ήχος έχει, εδώ και χρόνια, αρχίσει να αναζητά έμπνευση στο παρελθόν, είναι η κατάλληλη στιγμή να δώσουμε βάση σε ένα αδικημένο γκρουπ από τα παλιά.
	21. Exodus - Blood in Blood out (Nuclear Blast) Ενδεχομένως να αξίζουν μια θέση στην εικοσάδα, αφού παρότι ο Gary Holt έχει διπλά καθήκοντα με τους Slayer, συνεχίζει να γράφει υπογράφει thrash metal εγχειρίδια ακόμα και σήμερα. Πριν δέκα χρόνια έβγαλαν το Tempo of the Damned με τον Zetro στο μικρόφωνο. Έκτοτε μεσολάβησαν πολλά, ο Zetro έφυγε και ξαναγύρισε, αλλά το λογότυπο της μπάντας φροντίζει να κοσμεί vests σε μορφή ραφτού και να αξίζει κάθε βελονιά.
	22. Ginger Baker - Why? (Motema Music) Όποιος αναρωτιέται τι δουλειά έχει ο φετινός δίσκος του Ginger σε μια λίστα με δίσκους heavy metal, ας παρακολουθήσει εκ νέου το μάθημα της ιστορίας. Καμμία σχέση με το σκληρό ήχο και κατά πάσα πιθανότητα με το rock δεν έχει το Why?. Παρόλα αυτά μια ακρόαση αρκεί να πείσει ότι ο πρωτομάστορας είναι διαχρονικός παίχτης. Όχι ότι αμφιβάλαμε ποτέ...
	23. Disharmony - Shades of Insanity (Noisehead Records) Nevermore-ικού ύφους, αρτιότατο εγχώριο heavy metal που πέρασε ένα σωρό εμπόδια πριν καταφέρει να μπει στα ράφια των δισκάδικων και από εκεί στο στερεοφωνικό μας. Τελικά το αποτέλεσμα δικαιώνει την αναμονή. Σύγχρονο metal που μπλέκει το power με το death και το doom, ντυμένο σε σκοτεινές αποχρώσεις και με εκτελεστική δεινότητα.
	24. Autopsy - Tourniquets, Hacksaws and Graves (Peaceville Records) Το στοίχημα που έχει να κερδίσει ένα συγκρότημα με την ιστορία των Autopsy στην πλάτη, όταν κυκλοφορεί νέο άλμπουμ, είναι τεράστιο. Αυτοί οι διεστραμμένοι Αμερικάνοι όμως μέσα σε ένα έτος έβγαλαν δύο δίσκους, τον έναν καλύτερο από τον άλλον. Πότε αργόσυρτοι σαν το θάνατο και πότε περισσότερο ακραίοι από τα σύγχρονα εκτοπλάσματα που γέννησαν προ δεκαετιών με τη μουσική τους, απαιτούν μια θέση στην κορυφή και την κερδίζουν με το... πριόνι τους!
	25. Primordial - Where Greater Men Ηave Fallen (Metal Blade Records) Δίχως μεγάλες εκπλήξεις (αυτές τις φύλαξαν για τους Dread Sovereign), οι Ιρλανδοί επιστρέφουν με ένα δίσκο που στέκεται στα υψηλά επίπεδα που οι ίδιοι σκαρφάλωσαν τα προηγούμενα χρόνια. Και πολλές φορές αυτό αρκεί.
	26. Savage Master - Mask of the Devil (Skol Records) Γυναικεία φωνητικά στο ύφος των Cirith Ungol και μια μπάντα που αγαπάει το cult heavy metal τόσο πολύ, που το αναπαράγει με εξαιρετική επιτυχία. Ως γνωστόν, 'true και cult' γεννιέσαι, δε γίνεσαι. Με λίγη δουλειά στη σκηνική τους παρουσία θα κάνουν θαύματα.
	27. Opeth - Pale Communion (Roadrunner Records) Άλλος ένας δίσκος των Opeth όπου το death metal στοιχείο απουσιάζει παντελώς. Τελικά ο Steven Wilson μόλυνε ή διεύρυνε το μυαλό του Akerfeldt; Είμαι από εκείνους που υποστηρίζουν την πρώτη εκδοχή. Η αγάπη για τη δεκαετία του εβδομήντα και το prog rock είναι το σκαλοπάτι στο οποίο πατάνε οι Opeth του σήμερα για να πάνε ένα βήμα παρακάτω το όραμά τους. Και ευτυχώς διαπρέπουν, ακόμα και ξεγυμνωμένοι από τα στοιχεία που τους καθιέρωσαν στην αρχή.
	28. Axel Rudi Pell - Into the Storm (Steamhammer) Του πήρε καιρό, αλλά τα κατάφερε να βγάλει ενδιαφέρον νέο δίσκο. Σε μια χρονιά που κατά τη γνώμη μου τον πρώτο λόγο έχει η οπισθοφυλακή του ήχου ο Axel δε μένει πίσω, αλλά βγάζει δίσκο που λόγω ποιότητας (ή απουσίας ποιότητας στο παρελθόν) και συναισθηματισμού του χαρίζει μια θέση ανάμεσα στα καλύτερα του έτους.
	29. Bloodbath - Grand Morbid Funeral (Peaceville Records) Ο Mikael Akerfeldt αποφάσισε να αφοσιωθεί στη δουλειά του με τους Opeth και οι Bloodbath επιστράτευσαν τον 'shadowking' Nick Holmes των Paradise Lost, ο οποίος στα credits εμφανίζεται ως 'old Nick'. Οι οπαδοί αμφότερων ένιωσαν άβολα με τη σημερινή απόδοση του Holmes στα 'growls' αλλά εγώ, ως πιο αποστασιοποιημένος, ευχαριστήθηκα πολύ τη σύμπραξη που στάθηκε αιτία για ένα απολαυστικό death metal πισωγύρισμα.
	30. At the Gates - At War with Reality (Century Media Records) Νέος δίσκος από τους Σουηδούς At the Gates... Ποιος το περίμενε; Αρχίζω λέγοντας ότι το μπλουζάκι που αγόρασες και φοράς όλο καμάρι, με την ατάκα "Suicidal Final Slaughter" που συνοψίζει το τι συνέβη εκείνο το αξέχαστο βράδυ στη σκηνή του Gagarin, χάνει αμέσως τη μισή του αξία. Προφανώς είναι πάρα πολύ καλό άλμπουμ. Δικαιολογεί όμως την επιστροφή;
	31. Varathron - Untrodden Corridοrs of Hades (Agonia Records) Κάποτε το ελληνικό black metal αποτέλεσε ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα αισθητικής. Σήμερα, οι μπροστάρηδες του παρελθόντος, με κυκλοφορίες σαν και αυτή δείχνουν ότι το ταλέντο τους είναι διαχρονικό. Αφεθείτε.
	32. Orange Goblin - Back from the Abyss (Candlelight Records) Άλλο ένα παλιό συγκρότημα που δε λέει να το βάλει κάτω. Θρύλοι μεταξύ των stoners αλλά με γνήσια hard rock ψυχή και heavy metal παρουσία. Χάλια εξώφυλλο, αλλά εφόσον το περιεχόμενο κοιτά στα μάτια το προηγούμενο, A Eulogy for the Damned, εγώ είμαι ικανοποιημένος.
	33. Mayhem - Esoteric Warfare (Season of Mist) Εφτά χρόνια απουσίας είναι πολλά. Αλλά ο από όλες τις απόψεις παγερός ήχος των Mayhem δεν υφίσταται ποιοτικές αλλοιώσεις στην πάροδο του χρόνου. Ο Attila ακροβατεί μεταξύ παράνοιας, καταιγισμού και ατμόσφαιρας, όντας ορχήστρα από μόνος του. Απολαυστικότατο εννοείται...
	34. Incantation - Dirges of Elysium (Listenable Records) Έχοντας επηρεάσει το ένα τρίτο και πλέον της death metal σκηνής παγκοσμίως και με δέκα άλμπουμ στην πλάτη τους, το αμερικάνικο συγκρότημα συνεχίζει να κυκλοφορεί δίσκους που χαιρετίζονται από παλιούς και νέους οπαδούς του ήχου. Το ανίερο, σκοτεινό και χαοτικό περιεχόμενο του Dirges of Elysium είναι αρκετά καλό για να τερματίσεις το 'repeat' και τα ηχεία του στερεοφωνικού.
	35. Nervosa - Victim of Yourself (Napalm Records) Βραζιλιάνικο all female συγκρότημα που παίζει νεανικά ορεξάτο thrash metal με φωνητικά που παραπέμπουν καρφί στον μεγάλο Chuck Schuldiner, ντεπουτάρει φέτος. Και μόνο τα παραπάνω θα έπρεπε να φτάνουν για να εξάψουν τη φαντασία. Δίνουμε βήμα λοιπόν και περιμένουμε ακόμα καλύτερη συνέχεια.
	36. Suicidal Angels - Divide and Conquer (Noiseart Records) Επόμενο ήταν οι Suicidal Angels να μπλέξουν την κλασική μεταλλική παιδεία τους στο κολασμένο thrash. Το έκαναν οι Kreator λίγο νωρίτερα, το έχουν κάνει κι άλλοι και είναι καθόλα θεμιτό. Έχοντας πλέον μετακομίσει στη Γερμανία, οι άξιοι απόγονοι των Rotting Christ κυνηγούν το όνειρο σε μια εποχή δύσκολη. Όσο βγάζουν τέτοιους δίσκους έχω λόγο να πιστεύω ότι θα πάνε περίφημα στη νέα φάση της καριέρας τους.
	37. Sorrow's Path - Doom Philosophy (Iron Shield Records) Βαρβάτο doom metal εγχώριας προέλευσης από ένα ιστορικό συγκρότημα του είδους. Με την άφιξη της νέας δεκαετίας πήραν τα πάνω τους και ευτυχώς διατηρούν την κεκτημένη ταχύτητα και στο ερεβώδες Doom Philosophy. Το άλμπουμ είναι πολύ δύσκολο να αφήσει κάποιον φίλο του είδους ασυγκίνητο.
	38. Sanctuary - The Year the Sun Died (Century Media Records) Ο Warrel Dane υποστηρίζει πως στην αυγή της εποχής των Nevermore άκουγαν πολλά παράπονα ότι αυτό που κάνουν δε διαφέρει με τους Sanctuary. Τότε όμως ήταν ακόμα, τρόπον τινά, άγουροι. Φέτος νιώθω εγώ (και πολλοί άλλοι) το αντίστροφο. Λατρεύω και τους Nevermore και τους Sanctuary. Αλλά το The Year the Sun Died δεν ξεδίψασε τον οπαδό των δεύτερων μέσα μου. Κατά τα άλλα ας είμαι ειλικρινής - ακούγεται ως ένας καλός δίσκος των Nevermore.
	39. Speedblow - Behold the Darkness (Trailblazer Records) Πατριωτάκια αλλά με μουσικές συντεταγμένες αμερικάνικου νότου και αέρα βορειοευρωπαίου πολέμαρχου. Το doom συναντά το heavy, το ημερολόγιο είναι ξεκάθαρα συγχρονισμένο στο σήμερα και το χέρι γυρνάει το volume χωρίς να το πάρεις καν χαμπάρι.
	40. Zmerna - Polydirectional Lines (Spreading Dysphoria Records) Χωρίς τους Tardive Dyskinesia ο Μάνθος εξερευνεί το djent ακόμα περισσότερο, δημιουργώντας ένα δίσκο που δε θα μπορούσε να ταιριάζει περισσότερο με τον τίτλο του... Μόνο για τολμηρούς.
	41. While Heaven Wept - Suspended at Aphelion (Nuclear Blast) Progressive doom με πλοκάμια που φτάνουν σε διάφορα ιδιώματα προς όφελος της ποικιλίας και τέρψη του ακροατή που αγαπάει την περιπέτεια μετά μελαγχολίας.
	42. Portrait - Crossroads (Metal Blade Records) Έφτασαν κιόλας στον τρίτο τους δίσκο οι Σουηδοί. Η φόρμουλα παραμένει ίδια και στο crossroads. King Diamond και παλαιάς κοπής metal, μέσα από τα μάτια και τους ενισχυτές νεότερης γενιάς.
	43. Judas Priest - Redeemer of Souls (Sony Music Entertainment) Αφήνοντας στην άκρη τα μεγαλειώδη concepts και για πρώτη φορά χωρίς τον αγαπημένο KK Dowing, οι Priest επιστρέφουν με το Redeemer of Souls. Δεν είναι μέσα στους καλύτερους δίσκους τους. Συναισθηματικά όμως δε θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα. Σχεδόν όλα τα άλλα συγκροτήματα που παρουσιάζονται είναι παιδιά τους άλλωστε.
	44. Mastodon - Once More 'round the Sun (Reprise) Δεν ξέρω αν κατάφεραν να μη σπάσουν το σερί των τεράστιων δίσκων οι Mastodon, σίγουρα πάντως σκάρωσαν ένα άλμπουμ που αξίζει πολλές ακροάσεις. Ευχάριστες και όχι ψυχαναγκαστικές.
	45. Mekong Delta - In a Mirror Darkly (Steamhammer) Χωλαίνει λόγω αταίριαστων φωνητικών, όμως όσοι τους παρακολουθούν και τους αγαπούν, ξέρουν ότι ένας δίσκος των Mekong Delta ποτέ δε μπορεί να περάσει απαρατήρητος και θέλει το χρόνο του για να ωριμάσει στα αυτιά μας.
	46. The Dagger - The Dagger (Century Media Records) Μέλη της Σουηδικής death metal οπισθοφυλακής αφήνουν στην άκρη τις βαρβαρότητες, δυναμώνουν ενισχυτές και κατά τα σημεία των καιρών το ρίχνουν στο παλιομοδίτικο heavy metal. Το κάνουν καλά όμως. Οι μελωδίες τους ανάβουν πράσινο φως στο νέο τους εγχείρημα και εμείς παίρνουμε μια γεύση για το τι άκουγαν στις εφηβικές μαζώξεις τους.
	47. Ace Frehley - Space Invader (E1 Music) Ο Gene Simmons προσπαθεί να βγάλει λεφτά δημιουργώντας ντόρο με την άποψή του ότι το rock πέθανε. Μακάρι όσοι σπατάλησαν το χρόνο τους απαντώντας να έπαιρναν μαθήματα από τον εξίσου ιδιότροπο αλλά ακόμα ταλαντούχο 'Space Ace'. Δίσκος για όλες τις ώρες.
	48. Amulet - The First (Century Media Records) Άλλο ένα ντεμπούτο από νέο συγκρότημα που παίζει γουστόζικο New Wave of British Heavy Metal με αξιώσεις. Αυτοί εδώ όμως είναι όντως Άγγλοι! Και συγκεκριμένα τρία από τα μέλη είναι συντάκτες του περιοδικού Iron Fist. Θα ήταν κακία να πούμε ότι οι γνωριμίες τους επέτρεψαν να ντεμπουτάρουν στη Century Media, καθώς ο συγκεκριμένος ήχος είναι στα πάνω του αυτόν τον καιρό και το The First έχει όντως άρωμα του '79-'81.
	49. Reactory - High on Radiation (Iron Shield Records) Νεοσύστατη γερμανική μπάντα που κοπανάει ορεξάτα και αλύπητα, βάζοντας, από το ντεμπούτο κιόλας το συγκρότημα μέσα στο χάρτη του μοντέρνα οπισθοδρομικού τοξικού thrash metal. Σπάστε σβέρκους άφοβα.
	50. Entombed A.D. - Back to the Front (Century Media Records) Άλλη μια πονεμένη ιστορία πνευματικών δικαιωμάτων και κατοχύρωσης brand name από μια θρυλική και αγαπημένη μπάντα. Η οποία όμως το χειρίστηκε με απόλυτη αξιοπρέπεια και φρόντισε να μη διασυρθεί. Εδώ έχουμε μόνο τον L.G. από το αυθεντικό line-up στην πρώτη του προσπάθεια ως Entombed A.D. Αξιόλογο μα άνισο, είναι το εφαλτήριο για μια νέα, ελπίζουμε καλή συνέχεια.