Felt: psychedelic memoirs

Read english text

Πίσω στο τέλος της δεκαετίας του '60, υπήρχε στην Αλαμπάμα μια εφηβική μπάντα που λεγόταν Felt. Αντίθετα με πολλές μπάντες της εποχής αυτοί κατάφεραν να κυκλοφορήσουν ένα - μοναδικό - άλμπουμ το 1971 σε περίπου 1500 αντίγραφα. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι στα χρόνια που ακολούθησαν ο δίσκος τους εξελίχθηκε σε ένα πολύ σπάνιο συλλεκτικό κομμάτι. Οι Felt είχαν βαρύ ήχο με μια ασυνήθιστη jazz-rock / blues χροιά και ανάλογο 'feeling'... ένα 'feeling' που ποτέ δεν αποτυπώθηκε στην πραγματικότητα στο δίσκο τους. Πάμε τώρα μπροστά ('fast forward' που λένε) στο 2012. Απρόσμενα οι Felt σήμερα είναι ένα πιο βαρύ συγκρότημα... κι έχουν επιστρέψει στο στούντιο για πρώτη φορά μετά από 41 χρόνια! Η τεχνολογία έχει παίξει το ρόλο της ώστε να τους επιτρέψει το τωρινό τους ύφος να βρίσκεται πιο κοντά στον αυθεντικό λάιβ ήχο τους στα παλιά χρόνια...

Ο κιθαρίστας τους Mychael John Thomas είχε την ευγενή καλοσύνη να μας πει την ιστορία τους εκ των έσω. Νοιώστε τους.

 

Wild Thing: Όταν έπεσα για πρώτη φορά πάνω στο άλμπουμ σας, το Felt, αρκετά χρόνια πίσω, εκτός από την μουσική του μου έκαναν εντύπωση δύο ακόμη πράγματα: το εξώφυλλο και το όνομα του γκρουπ. Και όλον αυτόν τον καιρό η περιέργειά μου δεν έχει υποχωρήσει. Οπότε η πρώτη μου ερώτηση αναγκαστικά έχει να κάνει με το όνομα. Τι ακριβώς σημαίνει - εκτός από τον αόριστο του 'feel'; Ποιος το διάλεξε;

Mychael John Thomas: Σημαίνει ότι όλοι μας καπνίζαμε πολλούς μπάφους... (γέλια). Για την ακρίβεια ένα βράδυ που είχαμε πρόβα, τζαμάραμε και μας προέκυψε ένα μεγάλης διάρκειας, έντονο μουσικό «ταξίδι». Πολλά κομμάτια μας έβγαιναν μέσα από τέτοια τζαμαρίσματα. Τέλος πάντων, βρήκαμε κάπως τον τρόπο να τελειώσουμε το τζαμάρισμα και ο Tommy, νομίζω, είπε "Man, I felt that!". Και τότε μου ήρθε η ιδέα να πούμε το γκρουπ 'Felt'. Δεν το περάσαμε μέσα από κάποιου είδους ψηφοφορία. Απλά ήρθε κι έκατσε. Αρχίσαμε να το λέμε σε μερικούς φίλους μας κι όλοι λέγανε 'cool', 'far out' κ.τ.λ. που στη διάλεκτο των 70s αυτό βασικά σήμαινε «μου αρέσει».

WT: Εντάξει, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Θα ήθελα να ξέρω αν είχατε άλλες μουσικές εμπειρίες πριν και φυσικά τι ήταν αυτό που σας έκανε να ασχοληθείτε με τη μουσική;

MJT: Εγώ μεγάλωσα στο Νάσβιλ του Τενεσή, όπου ο πατέρας μου εργαζόταν ως μουσικός στο περίφημο (εβδομαδιαίο λάιβ ραδιοφωνικό πρόγραμμα) Grand Ole Opry. Ακόμη δούλευε ως session μουσικός και ανήκε σε αυτό που αποκαλείται πια η 'Nashville A Team', δηλαδή η ομάδα μουσικών που έπαιξε στους περισσότερους κάντρυ δίσκους που κυκλοφόρησαν από τα μέσα της δεκαετίας του '50 μέχρι το τέλος της δεκαετίας του '70. Eίχα την ευκαιρία να περνάω την ώρα μου με αυτούς τους τύπους, να τους παρακολουθώ να κάνουν δίσκους, να παίζουν συναυλίες και γενικά να διασκεδάζουν κάνοντας αυτό που αγαπούσαν. Αυτό - το ότι τους έβλεπα να το διασκεδάζουν τόσο πολύ - με έκανε να θέλω να παίξω κι εγώ μουσική. Βέβαια άκουγα και Elvis και μετά Beatles και κάθε άλλο τύπο ροκ μουσικής που υπήρχε εκείνη την εποχή. Και με ενθουσίαζε πολύ και το blues, μάλλον επειδή είχε τόσο συναίσθημα κι έβγαινε από την καρδιά...

WT: Πότε και πού σχηματίστηκαν οι Felt;

MJT: Ο σπόρος για τη δημιουργία των Felt φυτεύτηκε, νομίζω, το 1969. Ο Mike Neel κι εγώ παίζαμε τότε σε μια μπάντα που λεγόταν Everyday Lyfe και είχε ως βάση της μια μικρή πόλη ονόματι Arab στην Αλαμπάμα. Ο Mike κάποια στιγμή εγκατέλειψε το γκρουπ για να πάει να ζήσει με τη μητέρα του στη Φλόριντα. Όταν ύστερα από καιρό επέστρεψε για επίσκεψη, βρεθήκαμε και μου έλεγε συνέχεια να φτιάξουμε μια μπάντα που θα παίζει τα δικά της τραγούδια. Έλεγε ότι στη Φλόριντα όλοι αυτό έκαναν. Έτσι αρχίσαμε να κάνουμε σχέδια για ένα νέο συγκρότημα κι επίσης αρχίσαμε να γράφουμε για το σκοπό αυτό δικά μας τραγούδια. Εγώ έγραφα ήδη τραγούδια από τα 13 μου αλλά όχι με τρόπο συστηματικό. Σε μία από τις επισκέψεις του, ο Mike έπαιξε με τους Everyday Lyfe σε μία συναυλία μας στο Πανεπιστήμιο του Auburn. Ήμασταν πια αποφασισμένοι να ξεκινήσουμε ένα συγκρότημα που θα έπαιζε το δικό του υλικό. Έτυχε και πέσαμε πάνω σε έναν τυπά που λεγόταν Waddy Berry και του είπαμε τα πλάνα μας. Αυτός μας είπε «Μάγκες, ξέρω έναν τύπο στο Huntsville που παίζει μπάσο. Ελάτε στην... τάδε... free συναυλία στο Huntsville την επόμενη Κυριακή και θα σας συστήσω.» Έτσι πήγαμε στη συναυλία, βρήκαμε τον Waddy κι αυτός μας γνώρισε τον Tommy. Ρωτήσαμε τους διοργανωτές αν θα μπορούσαμε να τζαμάρουμε στη σκηνή και αυτοί είπαν «ναι». Έτσι πήραμε τον Tommy πιο πέρα, σ' ένα τραπέζι για πίκνικ και του δείξαμε δύο κομμάτια μας... (γέλια). Ανεβήκαμε στη σκηνή και τζαμάραμε. Δεν θυμόμασταν τίποτε από τα κομμάτια, αλλά παίξαμε δυνατά και για πολλή ώρα και ο κόσμος φάνηκε να το διασκεδάζει.

WT: Ποιοι ήταν τελικά τα αυθεντικά μέλη; Και ποια ήταν η προηγούμενή τους εμπειρία;

MJT: Συνεχίζω λοιπόν την ιστορία. Μετά τη συναυλία που σου είπα, προσκαλέσαμε τον Tommy να έρθει στο Arab να παίξει μαζί μας την επόμενη βδομάδα. Όταν ήρθε, έφερε μαζί του και τον Stan κι έτσι ξεκίνησε το όλο πράγμα. Άρα η αυθεντική μπάντα αποτελούνταν από τον Michael Neel στα ντραμς, τον Stan Lee στην κιθάρα, τον Tommy Gilstrap στο μπάσο κι εμένα (επίσης στην κιθάρα). Επί τη ευκαιρία θα πρόσεξες ότι μετά από 22 χρόνια που μου έκαναν κάζο με το 'Michael Jackson', άλλαξα το όνομά μου. Τώρα λέγομαι νόμιμα Mychael John Thomas... Τώρα σε σχέση με την εμπειρία που είχαμε, ο Michael (Neel) έπαιζε, νομίζω, από 12 ετών, ο Tommy έπαιζε μόνο ενάμιση χρόνο πριν έρθει στο γκρουπ κι εγώ κι ο Stan παίζαμε από τα 11 ή τα 12. Όλοι είχαν παίξει σε τοπικής εμβέλειας γκαράζ μπάντες, αλλά νομίζω ότι μόνον εγώ είχα μεγαλώσει μέσα στη μουσική... Το πέμπτο μέλος μας ήταν ο Allen Dalrymple στα κήμπορντς. Τον είχε γνωρίσει ο Michael στο Arab. Αυτό που συνέβη ήταν ότι ο Allen είδε μια μέρα ένα «φρικιό» - τον Michael - να περπατάει στο δρόμο και τον πήρε με το βαν του. Στο βαν είχε ένα Hammond Β-3 κι ο Mike τον κάλεσε στο μαγαζί με ταπετσαρίες του μπαμπά του για να τζαμάρουν. Στην επόμενη πρόβα μας τον έφερε μαζί του για να τζαμάρει με τη μπάντα. Αρχικά εγώ δεν ήθελα κημπορντίστα, προτιμούσα να μείνουμε μια τετραμελής κιθαριστική μπάντα. Αλλά ο Allen ήταν πραγματικά καλός και συνήθισα στην πρόσθετη «υφή» που έβαζε στη μουσική μας. Σήμερα μου είναι δύσκολο να φανταστώ τους Felt χωρίς αυτό το στοιχείο. Δεν είμαι σίγουρος ποια ήταν η εμπειρία του στη μουσική. Γνωρίζω ότι έπαιζε πριν όπως κι εμείς σε γκαράζ γκρουπ, αλλά ήταν μεγαλύτερος. Ο Allen ήταν 20, νομίζω, όταν τον βρήκαμε.

WT: Ας μιλήσουμε για το δίσκο τώρα. Κυκλοφόρησε το 1971 μέσω της ετικέτας Nasco Records από το Νάσβιλ. Πώς έγινε και υπογράψατε με μία ετικέτα γκόσπελ, μπλουζ και κάντρυ μουσικής; Εσείς, μια μπάντα στην οποία αρχηγός ήταν ένας 17χρονος λευκός πιτσιρικάς; Πώς έγινε η γνωριμία; Φαντάζομαι ότι είχαν ακούσει τον επικό μπλουζ ύμνο σας, το "Weepin' Mama Blues"...

MJT: Έχω γράψει ένα τραγούδι γι' αυτό το θέμα στο νέο μας άλμπουμ, Felt II - Psychedelic Memoirs, με τίτλο "1970". Λοιπόν ένας τύπος ονόματι Lynn McCrosky μας άκουσε που κάναμε πρόβα ένα βράδυ κι ήρθε να μας παρακολουθήσει. Κανόνισε να ηχογραφήσουμε ένα demo μ' ένα φίλο του στο Birmingham. Όταν πήρα τις ταινίες του demo, τις έστειλα σ' ένα θείο μου, τραπεζίτη, που είχε μόλις αγοράσει την Crescent Corporation, στην οποία ανήκαν οι εταιρείες Nashboro Records, Lookout Music, τα Woodland Studios κι ένα δισκάδικο απ' ό,τι θυμάμαι. Ο θείος έστειλε το demo στον Bob Tubert, τον πρόεδρο της Lookout Music, που ήταν εταιρεία εκδόσεων (publisher) και στον Bob άρεσαν τα τραγούδια μου. Έτσι ξεκίνησε να ενδιαφέρεται. Όπως θυμάμαι, την προσοχή του πάντως τράβηξε το "Look at the Sun"... O Bob ήταν τύπος που βασικά άκουγε κάντρυ και δεν ήταν πολύ πιεστικός ως παραγωγός. Πρακτικά μας άφησε μόνους μας να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Εκ των υστέρων καταλαβαίνω ότι πιθανότατα είχαμε ανάγκη μια πιο δυνατή κατάσταση ως προς την παραγωγή του δίσκου. Αλλά σε εκείνη την ηλικία πιθανόν δεν θα ακούγαμε κανέναν ούτως ή άλλως...

WT: Με δεδομένο ότι ηχογραφήθηκε από μια παρέα νεαρών μουσικών, το άλμπουμ ωστόσο είναι αρκετά εντυπωσιακό και ώριμο με αρκετές πολύπλοκες ενορχηστρώσεις. Ποιες ήταν τότε οι επιρροές σας; Μουσικά και στιχουργικά.

MJT: Είχαμε διάφορες επιρροές. Μας άρεσε ο Elvis και οι Beatles, αλλά παράλληλα είχαμε αρχίσει να ενδιαφερόμαστε και για το progressive rock - συγκροτήματα όπως οι King Crimson ή οι Emerson Lake & Palmer. Εγώ είχα επίσης μια ειλικρινή αγάπη για την κλασική μουσική, οπότε μεγάλο μέρος από το 'progressive' ύφος μας προερχόταν από αυτά τα ακούσματα. Επίσης ο Mike κι εγώ ήμασταν μεγάλοι φαν της jazz, τύπων όπως ο Dave Brubeck, o Coltrane και άλλοι που ήταν επίσης progressive jazz μουσικοί. Το αστείο είναι ότι πολλοί μας συνέκριναν με τους Yes, αλλά εμείς είχαμε διαμορφώσει τον ήχο μας πριν καν τους ακούσουμε... Ως προς τους στίχους, εγώ ήμουν μεγάλος φαν του John Lennon. Μ' αρέσει ακόμη κι ο Dylan, αν και άκουγα τα τραγούδια του κυρίως από διασκευές - το "Mr. Tambourine Man" απ' τους Byrds, το "It Ain't Me Babe" από τους Turtles κ.τ.λ. Η λίστα επιρροών μου είναι πολύ μεγάλη, αλλά θ' αρκεστώ να πω ότι γενικά με ενδιέφερε η ποίηση. Οι περισσότεροι στίχοι μου μοιάζουν με «μουσική ποίηση» - μάλλον γι' αυτό οι περισσότεροι εκδότες (publishers) στο Νάσβιλ τους μισούσαν. O Bob (Tubert) πάντως ήταν ειδική περίπτωση και πάντα με ενθάρρυνε. Ήταν ο άνθρωπος που με έμπασε στη μουσική βιομηχανία.

WT: Το άλμπουμ είναι ένα τέλειο δείγμα progressive jazz-rock / blues ήχου από τα τέλη των 60s και τις αρχές των 70s. Πώς θα περιέγραφες τη μουσική στο δίσκο;

MJT: OΚ, αυτό είναι δύσκολο. Υπάρχουν τόσο ακραία διαφορετικά στυλ σε αυτόν. Νομίζω ότι ένας τρόπος να το περιγράψω θα ήταν 'bluesy art rock'. Για την ακρίβεια νομίζω ότι ο όρος 'art rock' χρησιμοποιήθηκε πριν τον όρο 'progressive'. Κάναμε το άλμπουμ στην αλλαγή της δεκαετίας, όταν όλοι πια ήθελαν κάτι «πραγματικό» κι όχι υπερβολικές παραγωγές. Εμείς δεν θέλαμε ούτε καν reverb να βάλουμε στο δίσκο... (γέλια). Αλλά το αποτέλεσμα ήταν ένας ωμός, καθαρός ήχος χωρίς φτιασίδια. Ξέρεις «είναι αυτό που είναι... ή σ' αρέσει ή δε σ' αρέσει».

WT: Τι θυμάσαι από τη δουλειά στο στούντιο; Πότε, πού, για πόσο καιρό ηχογραφούσατε; Ποιος έκανε παραγωγή; Eίχατε ελευθερία στο στούντιο να πειραματιστείτε; (τέτοια πράγματα...)

MJT: Λοιπόν, το πρώτο session έγινε στα Boutwell Studios στο Birmingham, γύρω στον Ιούνιο του 1970. O Lynn McCrosky μας πήγε εκεί ένα βράδυ και ηχογραφήσαμε πέντε τραγούδια, τα τέσσερα από τα οποία μπήκαν τελικά στο δίσκο. Παίζαμε ένα τραγούδι που είχα γράψει για την κοπέλα μου, το "Sweet Miss Lawrence". Ήταν αργό, μπητλικό και σε όλη του τη διάρκεια είχε μια τριπλή φωνητική αρμονία. Ο μηχανικός λοιπόν μας έβαζε να ξανατραγουδάμε τους στίχους λέγοντας, «τα σκάτωσα, κάντε το για μένα». Όταν πήγαμε τελικά στο κοντρόλ για να ακούσουμε το playback, ακούσαμε αυτήν την υπέροχη «χορωδία» φωνών των Felt. Είχε γράψει τρεις φορές τις φωνές μας! Ενθουσιαστήκαμε. Ακουγόμασταν σαν τους Crosby, Stills & Nash. Τέλος πάντων, αυτό ήταν το αυθεντικό ντέμο που έφτασε στα χέρια του Bob Tubert.

Το επόμενο session έγινε σε ένα μικρό τετρακάναλο στούντιο στο Τupelo του Μισισιπή τον Αύγουστο. Εκεί μας έστειλε ο Bob, επειδή είχαμε γράψει κάποια καινούργια τραγούδια, για να εξοικιωθούμε περισσότερο μαζί τους στο στούντιο. Ηχογραφήσαμε τότε πέντε τραγούδια συνολικά - νομίζω ξαναηχογραφήσαμε κάποια από το demo συν δύο καινούργια. Θυμάμαι ότι το συγκεκριμένο στούντιο ήταν πολύ σκοτεινό, γιατί το είχαν μονώσει με κάτι χακί τσόχες συσκευασίας. Είχαν επίσης κάτι παλιούς ενισχυτές - ένας από αυτούς ήταν μάλιστα ένας παλιός blues ενισχυτής Gibson - με τους οποίους δεν μπορούσαμε να βγάλουμε τον «ήχο μας». Δεν μείναμε καθόλου ευχαριστημένοι. Τις ταινίες απ' αυτό το session τελικά μου τις έκλεψαν από το βαν μου το 1977 και σήμερα δεν υπάρχουν καθόλου αντίγραφα.

Μετά προστέθηκε στο γκρουπ ο Allen, οπότε τα επόμενα session έγιναν το Σεπτέμβριο ή τον Οκτώβριο. Περίπου το «πετάξαμε» έτσι στον Bob, ότι τώρα πια είχαμε κι άλλο ένα μέλος στα κήμπορντς. Αρχικά δεν του άρεσε καθόλου η ιδέα, αλλά στο μεταξύ είχαμε δέσει με τον Allen οπότε τελικά υποχώρησε. Κάναμε ακόμη ένα session με νέα τραγούδια αλλά δεν θυμάμαι ακριβώς τις λεπτομέρειες. Μετά από αυτό ψηφίσαμε ποια κομμάτια θα κρατούσαμε κι έτσι προέκυψε το track list του άλμπουμ. Το τελευταίο μας session κανονίστηκε για τον Δεκέμβρη.

Ανάμεσα στα session του φθινόπωρου και του χειμώνα έγραψα το "Take You Down" που ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά το Δεκέμβρη (σσ. αν και τελικά δεν μπήκε στο άλμπουμ). Γράψαμε όλο το δίσκο σε δύο ημέρες. Κάναμε πολλές πρόβες ώστε να μπορέσουμε να γράψουμε τη μουσική χωρίς τα φωνητικά με τη μία. Τα φωνητικά τα προσθέσαμε αργότερα. Το μόνο τραγούδι που ηχογραφήθηκε απευθείας ζωντανά στο στούντιο ήταν το "Weepin' Mama Blues" κι αυτό ήταν και το μοναδικό τραγούδι όπου ο Bob είχε κάποια ένσταση ως παραγωγός. Εκμεταλλευόμασταν το τμήμα του τραγουδιού με το σόλο για να παρουσιάσουμε τη δουλειά του Allen στα κήμπορντς, αλλά δυστυχώς χρησιμοποιήσαμε το Hammond B-3 που υπήρχε στο στούντιο, το οποίο όμως δεν είχε τον ίδιο ήχο με το Β-3 του Allen. Ο Bob μας ανάγκασε το σόλο να παιχτεί τελικά στην κιθάρα κι όχι στο όργανο, γιατί έτσι θα είχε πιο αυθεντικό blues ήχο, κάτι που πίστευε ότι ήταν απαραίτητο για το συγκεκριμένο τραγούδι. Θυμάμαι ότι απογοητεύτηκα πολύ για λογαριασμό του Allen αλλά και θύμωσα γιατί δεν είχα αρκετό χρόνο να προετοιμάσω το σόλο μου στην κιθάρα. Πάντα έπαιζα το τελευταίο σόλο στα τραγούδια και ποτέ δεν είχα παίξει σόλο στη μέση τραγουδιού. Έπαιξα ό,τι μου κατέβηκε. Βγήκε εντάξει, αλλά η επιθετικότητα που βγάζει το κομμάτι προέρχεται κατά κύριο λόγο από το γεγονός ότι βρεθήκαμε σε αυτή τη δύσκολη θέση. Έχει αποδεικτεί βέβαια μέχρι σήμερα ότι το συγκεριμένο κομμάτι έχει γίνει ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια των φαν της μπάντας...

WT: Ξέρω ότι είναι κάπως δύσκολο, επειδή έχουν περάσει 40 χρόνια από την εποχή της ηχογράφησης, αλλά μπορείς να μας πεις κάποια σχόλια για κάθε τραγούδι στο δίσκο;

MJT: OK. "Look at the Sun": Αυτό το έγραψα για ένα χωρισμό με την κοπέλα μου (όχι την 'Miss Lawrence' που λέγαμε), την οποία κοπέλα αργότερα παντρεύτηκα...

"Now She's Gone": Η ιδέα γι' αυτό ήταν του Michael εξαιτίας της αδελφής του. Η  σχέση της με τους γονείς τους ήταν πολύ άσχημη και για ένα διάστημα έπεσε στα ναρκωτικά. Βέβαια στην πραγματικότητα δεν πέθανε... αυτό γράφτηκε απλά για να προσδώσει ένα δραματικό τόνο στο κομμάτι. Αλλά το τραγούδι τελικά περιέγραφε τι περνούσαν αρκετοί από τους φίλους μας τότε.

"Weepin' Mama Blues": Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 13 και μετακομίσαμε στην Αλαμπάμα. Η μάνα μου, ανύπαντρη μητέρα δύο παιδιών (είχα έναν νεώτερο αδελφό), πάλευε για να τα καταφέρει. Οπότε πιστεύω ότι το τραγούδι αυτό γράφτηκε εξαιτίας της αγάπης μου γι' αυτήν και του πόνου να τη βλέπω να δουλεύει τόσο σκληρά για να μεγαλώσει ένα «επαναστατημένο rocker»... εμένα! Με την ευκαιρία η μητέρα μου δεν πέθανε το '69. Ζει ακόμη και είναι υγιέστατη. Έχει ξαναπαντρευτεί μ' έναν ωραίο τύπο εδώ και 26 χρόνια και ζει ευτυχισμένη.

"World": Ο Michael κι εγώ είχαμε μια συζήτηση γι' αυτό το τραγούδι πρόσφατα. Είναι το λιγότερο αγαπημένο μου απ' όλα τα τραγούδια των Felt. Δεν ξέρω γιατί το είπαμε "World" - ίσως να εννοούσαμε ότι ήμασταν στον κόσμο μας ως εφήβοι εκείνην την εποχή. Δεν υπάρχει πάντως στο τραγούδι κάποια φιλοσοφία που να αφορά τον πλανήτη ή τίποτε τέτοιο, μόνο εφηβικές ανησυχίες...

"The Change": Να έχεις στο μυαλό σου ότι τότε ήταν μια πολύ ταραχώδης περίοδος στην Αμερικανική ιστορία. Είχαμε σε εξέλιξη τον πόλεμο στο Βιετνάμ, διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις, αρκετές δολοφονίες γνωστών προσώπων και γενική αναταραχή παντού. Πολλοί φίλοι μας είχαν πολύ ριζοσπαστικές απόψεις και κάποιοι υποστήριζαν μέχρι και τη βίαιη ανατροπή της κυβέρνησης. Έτσι μου ήρθε η ιδέα να γράψω μια «μίνι ροκ όπερα» που θα περιέγραφε τους διαφορετικούς τρόπους σκέψης που μπορεί να υπάρχουν σε μια κανονική επανάσταση. Είναι ένα πολύ «ιμπρεσιονιστικό» κομμάτι και το πιο αγαπημένο μου από τη μουσική μας.

"Destination": Νομίζω ότι αν γράψαμε τότε έναν «ύμνο», τότε αυτός ήταν το συγκεκριμένο κομμάτι. Οι «προσωπικές» αναφορές στους στίχους ("Every day we spent…")  δεν αναφέρονται σε συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά απλά χρησιμοποιούνται μεταφορικά για να περιγράψουν την ιδέα ότι δεν μπορούμε να βρούμε ικανοποίηση και νόημα στη ζωή μέσα από άλλους ανθρώπους αλλά μόνο μέσα από τον εαυτό μας. Βέβαια παρ' όλα αυτά χρειαζόμαστε τις σχέσεις με άλλους ανθρώπους ("Help me find my destination"…) και τελικά μαθαίνουμε όλο και περισσότερα όσο αναπνέουμε ("My life and love of learning"…).

WT: Πόσα αντίγραφα του δίσκου φτιάχτηκαν;

MJT: Δεν είμαι σίγουρος, αλλά νομίζω 1500 με 2000, κάτι τέτοιο. Όχι πολλά πάντως.

WT: Υπήρξαν κάποιες ηχογραφήσεις που έμειναν εκτός δίσκου;

MJT: To "Take You Down" που ξαναηχογραφήσαμε στα session που έγιναν μετά την επανένωση του γκρουπ και μερικά ακόμη, δύο νομίζω. Αλλά όλες οι ηχογραφήσεις έχουν χαθεί με τα χρόνια. Μερικά τραγούδια δεν τα θυμάμαι καθόλου...

WT: Με το εξώφυλλο τι έγινε; Και το μπροστά και το πίσω. Πολύ εντυπωσιακό αλλά και περίεργο, δεν νομίζεις;

MJT: Χοντρό γέλιο! Ωχ, θεέ μου! Λοιπόν, είχαν έρθει στο στούντιο στη διάρκεια κάποιου από τα session ηχογραφήσεων δύο τύποι για να μας το περιγράψουν. Είπαν, «θα βάψουμε μια γυμνή γκόμενα με τέμπερες και θα την φωτογραφήσουμε σε λευκό φόντο»... Οπότε εμείς φυσιολογικά σκεφθήκαμε «θα είναι σέξυ, μια τύπισσα - λαγουδάκι του Playboy πάνω σε σατέν σεντόνι» κ.τ.λ. Δεν μπορούσαμε να πέσουμε έξω πιο πολύ απ' ό,τι πέσαμε... Δεν το είχαμε δει πριν το τυπώσουν και όταν το είδαμε, η αντίδρασή μας ήταν ότι πάθαμε «σοκ και δέος» (γέλια). Όσο για το πίσω εξώφυλλο, δεν έχω ιδέα τι έγινε μ' αυτό. Είχα μάλιστα ένα μεγάλο μαύρο γούνινο παλτό σαν αυτό που φοράει ο τύπος στη φωτογραφία και όλα τα χρόνια ο κόσμος με ρωτούσε αν είμαι εγώ στη φωτογραφία. Συγγνώμη... Όχι. Με τον καιρό βέβαια το έχουμε αποδεχτεί ως «τέχνη» και δεν το πολυψάχνουμε. Εμένα πάντα μου θύμιζε κάποιο τρομακτικό πόστερ για ταινία του Fellini... (γέλια). Αλλά βέβαια ο Fellini ήταν πολύ 'cool' και avant-garde, οπότε εντάξει...

WT: Πόσο κρατήσατε σα μπάντα; Είχατε την ευκαιρία να κάνετε ζωντανές εμφανίσεις; Αν ναι, πού;

MJT: Από τη δημιουργία μας έως την κυκλοφορία του δίσκου πέρασαν οκτώμιση ή εννιά μήνες. Ο Michael, ο Tommy και ο Allen συνέχισαν να παίζουν μαζί για λίγο καιρό, αλλά αυτό νομίζω είναι μια διαφορετική ιστορία. Παίξαμε σε μερικές 'free' συναυλίες, σε μερικά μπαρ και σ' ένα σχολικό πάρτυ, όλα αυτά στην Αλαμπάμα. Ένας διοργανωτής εκδήλωσε ενδιαφέρον να μας κλείσει για το φεστιβάλ του Isle of White, αλλά διάφορες συνθήκες δεν μου επέτρεπαν να συμμετάσχω... επίσης μια διαφορετική ιστορία, νομίζω.

WT: Πραγματικά θα ήθελα να ξέρω τι στο καλό είχε στο μυαλό του ο 18χρονος Myke τη στιγμή που αποφάσιζε να διαλύσει το γκρουπ όταν όλες οι «πόρτες» ήταν ανοικτές γι' αυτό; Δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτό ήταν συνέπεια του ότι χρειάστηκε να περάσεις 6 μήνες στο αναμορφωτήριο.

MJT: Αχ, η ιστορία που μόλις λέγαμε... Λοιπόν, το 1971 η ποινή για απλή κατοχή μαριχουάνας ήταν 1 έως 20 χρόνια φυλακή. Με συνέλαβαν το Γενάρη του 1971, όταν ακόμη ήμουν 17, ευτυχώς σε μία κομητεία όπου η νόμιμη ηλικία ενηλικίωσης ήταν τα 18. Έτσι με έστειλαν στο δικαστήριο ανηλίκων και καταδικάστηκα σε ποινή κάθειρξης σε αναμορφωτήριο. Ήμουν ένα βήμα πριν τη φυλακή... Ύψιστη ασφάλεια... σκύλοι... ένοπλοι φρουροί... κ.τ.λ. Φυλακίστηκα από τα μέσα Γενάρη μέχρι τα μέσα Αυγούστου του 1971. Το άλμπουμ μας κυκλοφόρησε όσο ήμουν μέσα κι όταν αποφυλακίστηκα, όλες οι ευκαιρίες που μπορούσαμε να έχουμε μας είχαν ήδη προσπεράσει, συμπεριλαμβανομένης και της πρόσκλησης για εμφάνιση στο φεστιβάλ του Isle of White. Όταν λοιπόν βγήκα και ξαναβρήκα τους άλλους, αυτοί ακόμη πίνανε. Έχοντας περάσει οκτώ μήνες μέσα και έχοντας γλιτώσει με δυσκολία από το να με βιάσει κάποιος τεράστιος μαύρος τύπος, στην κυριολεξία δεν ήθελα να ρισκάρω να με πιάσουν και πάλι. Πιστεύω, κάποιος φύλακας άγγελος με προφύλαξε μέσα σε όλην αυτήν την εμπειρία και φοβόμουν μην ξαναπεράσω τα ίδια. Με τα παιδιά δεν τσακωθήκαμε ή τίποτα τέτοιο. Κατάλαβαν το πνεύμα μου και το διαλύσαμε φιλικά. Δεν είχαμε δράματα...

WT: Ξέρεις τι έκαναν οι άλλοι μετά; Ξέρεις πού είναι σήμερα;

MJT: Όπως σου είπα και πριν, ο Michael, ο Tommy και ο Allen έπαιζαν σε ένα συγκρότημα μαζί για ένα διάστημα. O Stan κι εγώ φτιάξαμε μια άλλη μπάντα που κράτησε δύο χρόνια. Κάναμε κάποια demo, παίξαμε κάποια λάιβ, αλλά δεν υπήρξε ενδιαφέρον από τίποτε εταιρείες δίσκων, οπότε το διαλύσαμε. O Stan, ο Tommy κι εγώ το 1972 ηχογραφήσαμε ένα ακόμη demo, αλλά και πάλι δεν έγινε τίποτε. Μετά από αυτό τους έχασα όλους για αρκετό καιρό. Γύρισα στο Νάσβιλ, μπήκα στο σωματείο των μουσικών και δούλευα ως επαγγελματίας μουσικός. Συνέχισα να γράφω τραγούδια για τον Bob (Tubert) και να ηχογραφώ demo όποτε μπορούσα. Ο Bob με έφερε κάποια στιγμή σε επαφή με έναν παραγωγό, τον Ed Seay και τότε έγραψα υλικό για ένα ολόκληρο άλμπουμ, αλλά εξαιτίας λανθασμένου 'timing' δεν πήγαμε ποτέ στο στούντιο να γράψουμε. Το υλικό αυτής της περιόδου χρησιμοποιήθηκε τελικά για το σόλο άλμπουμ μου ως Myke Jackson Alone.

Αφού δεν βρήκα καμμία ανταπόκριση με το Alone, πήγα σε μια περιοδεία με ένα γκρουπ που έπαιζε μουσική των 50s. Ντράμερ τους ήταν ο Michael Neel. Μετά συνάντησα τον εκδότη / παραγωγό Cliff Williamson, που έγινε ο δεύτερος μέντοράς μου στη μουσική βιομηχανία. Σταμάτησα τις περιοδείες και ηχογράφησα ένα άλμπουμ για την RCA, το Neon Dreams. Σε κάποια κομμάτια του δίσκου χρησιμοποίησα τον Tommy Gilstrap. Το άλμπουμ πήρε καλές κριτικές αλλά δεν πούλησε, οπότε γύρισα και πάλι στη δουλειά του session μουσικού μέχρι το 1987...

WT: Σε σένα τι συνέβη όλα αυτά τα χρόνια; Άλλαξες αληθινά το όνομά σου;

MJT: Στις 11 Σεπτεμβρίου 1987 ασπάστηκα το Χριστιανισμό (!). Επέστρεψα στην Αλαμπάμα, εκεί που ζούσε η μητέρα μου κι άρχισα μια νέα ζωή. Έκανα μια κανονική δουλειά για ένα χρόνο παίζοντας μουσική μόνο στην εκκλησία. Εκεί γνωρίστηκα με έναν ηλικιωμένο κύριο ονόματι Woody Shelton, ο οποίος μου πρότεινε να διδάσκω μουσική και μου έδωσε 26 μαθητές του. Ο ίδιος, όπως είπε, είχε πια γεράσει και δεν μπορούσε να τους κάνει μαθήματα. Πίστευε ότι εγώ θα ήμουν καλός σε αυτή τη δουλειά. Έτσι, έκτοτε η δουλειά μου είναι βασικά δάσκαλος μουσικής.

Ναι, για προφανείς λόγους... από το 1988 άλλαξα όντως το όνομά μου. Είχα βαρεθεί τα αστεία που μου έκαναν και επιπλέον το παλιό μου όνομα (Μ. Jackson) με εμπόδιζε να έχω την ξεχωριστή μου ταυτότητα. Λέγομαι επίσημα Mychael John Thomas εδώ και 24 χρόνια και ειλικρινά μου αρέσει.

Συνεχίζοντας τώρα σε σχέση με την προηγούμενή σου ερώτηση, τον περασμένο Οκτώβριο οι εναπομείναντες Felt ξαναενωθήκαμε. Όταν επικοινώνησε μαζί μου η Anazitisi Records, τους βρήκα όλους και τους πρότεινα να ξαναγράψουμε το "Take You Down", επειδή δεν σωζόταν το master. Έτσι ξαναμαζευτήκαμε και η μαγεία επέστρεψε! Άρχισα να γράφω νέο υλικό σαν τρελός. Κάναμε τρία διήμερα session, ηχογραφήσαμε κι ολοκληρώσαμε ένα ολόκληρο άλμπουμ με τίτλο Felt II - Psychedelic Memoirs. Ήταν μια σπουδαία επανένωση και σχεδιάζουμε να κάνουμε κάποια λάιβ αυτό το καλοκαίρι για να προωθήσουμε τα νέα μας τραγούδια.

WT: Γνωρίζεις ότι στη διάρκεια της δεκαετίας του '80 υπήρχε ένα αγγλικό indie συγκρότημα, που κυκλοφόρησε 10 άλμπουμ και 10 σινγκλ μέσα σε μία δεκαετία, το οποίο ονομαζόταν επίσης Felt;

MJT: Ναι, έχω ακούσει τη μουσική τους, είναι αρκετά καλοί. Υπήρχε επίσης και στα 90s ένα συγκρότημα fusion που λεγόταν Felt. Χρειάστηκε μάλιστα να προσθέσω το '1971' στο όνομά μας για να γίνεται η διάκριση. Πάντα βέβαια με παρηγορεί το γεγονός πως ήμασταν πρώτοι και πως και άλλοι άνθρωποι ακολούθησαν τα δημιουργικά μας βήματα...

WT: Πώς αισθάνεστε που η μουσική σας χαίρει εκτίμησης ακόμη και μετά από 40 χρόνια;

MJT: Είχαμε διάφορα συναισθήματα γι' αυτό το θέμα. Νομίζω ότι αρχικά στενοχωρηθήκαμε λίγο, επειδή από μία σκοπιά αποδείχθηκε έτσι ότι είχαμε χάσει μια μεγάλη ευκαιρία. Αλλά, αφότου ξαναβρεθήκαμε και παίξαμε πάλι μαζί, νομίζω ότι αυτό που τελικά έμεινε είναι ένα συναίσθημα καθαρής ευγνωμοσύνης. Εξαιτίας του γεγονότος ότι κάποιοι άνθρωποι εκεί έξω εκτιμούσαν τη μουσική μας, εμείς, οι αδελφικοί φίλοι που κάναμε αυτήν τη μουσική, ξαναενωθήκαμε. Και δεν έχουμε τελειώσει ακόμη ως μπάντα.

WT: Θα ήθελες να προσθέσεις κάτι για το τέλος αυτής της συνέντευξης;

MJT: Νομίζω ότι εκ μέρους όλου του γκρουπ μπορώ να πω σε όλους τους φαν μας «Σας ευχαριστούμε». Η αγάπη σας μας έχει ευλογήσει και είναι η αιτία που μας κινεί να κάνουμε τώρα την καλύτερή μας μουσική. Κι ευχαριστώ το Θεό που μας έφερε ξανά μαζί, δυστυχώς χωρίς τον Allen (σσ. Ο Allen Dalrymple σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στα μέσα της δεκαετίας του '70). Επίσης, αν θέλετε ν' ακούσετε ή να «κατεβάσετε» το νέο μας άλμπουμ Felt II - Psychedelic Memoirs (2012), μπορείτε να το βρείτε στη σελίδα http://felt2.bandcamp.com.

H συνέντευξη τελειώνει με μερικά λόγια που ζητήσαμε από τον MJT να πει για το νέο τους δίσκο:

MJT: Με την εξαίρεση του "Take You Down" που γράφτηκε το 1970 και του "Innocence" που γράφτηκε το 1972, όλα τα άλλα τραγούδια του δίσκου συντέθηκαν μεταξύ Οκτωβρίου 2011 και Απριλίου 2012. Μερικές λέξεις για το καθένα:

"1970 (The Legend of Felt)":
Αυτό ήταν στην πραγματικότητα το τελευταίο τραγούδι που ολοκληρώθηκε. Όταν άρχισα να μαζεύω υλικό για το τελευταίο session ηχογραφήσεων το Μάη, προσπάθησα να βάλω τα τραγούδια σε μία σειρά. Έφτιαξα στον υπολογιστή μου ένα playlist από ηχογραφήσεις master και δικά μου demo που είχα γράψει για να στείλω στη μπάντα. Καθώς τα άκουγα, συνειδητοποίησα ότι έλειπε ένα καλό εισαγωγικό κομμάτι για το άλμπουμ. Ένα άλλο βράδυ, καθώς άκουγα το Wasting Light των Foo Fighters (χρησιμοποιώ αυτό το CD τους σα σημείο αναφοράς για τη μίξη, επειδή έχει πολύ καλό ήχο), μου ήρθε η έμπνευση για ένα γρήγορο εισαγωγικό κομμάτι. Το 1970 ήταν μια μαγική χρονιά για τη μουσική, καθώς επίσης και η χρονιά που πρωτοσχηματιστήκαμε. Έτσι σκέφτηκα να πω την ιστορία μας... Ο Lynn McCrosky που μας βοήθησε να γράψουμε το πρώτο μας demo... Ο Bob Tubert που ήταν ο παραγωγός και μέντοράς μας... Και όντως (όπως λέει το τραγούδι) κάποια βραδιά στη διάρκεια μιας πρόβας ήρθε η αστυνομία να μας πει ότι είχαν δεχτεί παράπονα για την ένταση με την οποία παίζαμε. Έκατσαν μάλιστα και μας άκουσαν για πολλή ώρα και είπαν «παιδιά, δεν παίζετε στην πραγματικότητα πολύ δυνατά, αλλά χαμηλώστε λίγο την ένταση για να μην ξαναπάρει τηλέφωνο η ηλικιωμένη κυρία που έκανε τα παράπονα». Θεωρήσαμε ότι οι τύποι ήταν πολύ εντάξει... Ο στίχος "play it again like 1970" τα λέει όλα. Είμαστε τυχεροί που ξαναερχόμαστε σε επαφή με ένα υπέροχο κομμάτι της νιότης μας μέσα από τη μουσική. Η αγάπη και η δημιουργικότητα μας έχει εμπνεύσει να γράψουμε νέα και καλύτερη - κατά την άποψή μου τουλάχιστον - μουσική.

"Take You Down":
Όλα μας τα τραγούδια ήταν κατά βάση μεταφορικά ως προς τη φύση τους. Έτσι κι αυτό το τραγούδι περιέγραφε βασικά πώς η κοινωνία περιφρονούσε το κίνημα των χίππυ. Η νέα εκδοχή του είναι μία αναπαραγωγή του αυθεντικού τραγουδιού όσο καλύτερα μπορούσαμε να το θυμηθούμε. Ξέρω ότι από πλευράς μουσικής είναι περίπου το ίδιο. Ως προς τους στίχους, η γέφυρα και η τρίτη στροφή είναι ακριβώς ίδιες. Η πρώτη και η δεύτερη στροφή νομίζω ότι είναι πολύ κοντά στις αυθεντικές. Αλλά όπως και να' χει, η νέα εκδοχή έχει το ίδιο μήνυμα με το αρχικό τραγούδι. Το έγραψα το Νοέμβριο του 1970 και ηχογραφήθηκε κατά το τελευταίο session που κάναμε τότε, αλλά η διάρκειά του ήταν μεγάλη και δεν χωρούσε στο δίσκο. Πάντα έλπιζα ότι ο κόσμος θα το ακούσει, γιατί θεωρούσα ότι ήταν η καλύτερη ηχογράφησή μας τότε.

"Innocence":
Αυτό το τραγούδι γράφτηκε και ηχογραφήθηκε το 1972 από τον Tommy, τον Stan κι εμένα. Είχα αρχίσει να πηγαίνω στην εκκλησία και είχε ζωντανέψει η συνείδησή μου. Ήταν στην πραγματικότητα μια κραυγή της ψυχής για κάθαρση. Ξαναηχογραφήθηκε το 1975, αφού ο Bob Tubert είχε ακούσει το demo μου για το άλμπουμ Alone, στο οποίο έπαιζα όλα τα όργανα. Μου έδωσε τότε ένα ποσό και ηχογράφησα κανονικά αρκετά τραγούδια για τον κατάλογο της Lookout Music. Η εκδοχή του 2012 είναι ένα μίγμα από τις πρώτες δύο ηχογραφήσεις. Πρόσθεσα επίσης ένα σόλο στη μέση του κομματιού για να κάνει μεγαλύτερη τη διάρκειά του.

"Occupy Yourself":
Αυτό το κατέβασα από το κεφάλι μου μέσα σε δέκα λεπτά, όταν είδα κάποια ρεπορτάζ του CNN για το κίνημα 'Occupy'. Αν υπάρχει ένα τραγούδι στο δίσκο που είναι για γεροπαράξενους, νομίζω ότι είναι αυτό... (γέλια). Πιστεύω ότι τα παιδιά στο καιρό μας είναι απογοητευμένα, αλλά δεν έχουν μια καθαρή ταυτότητα όπως είχαν οι παλιότερες γενιές. Έτσι κατά την άποψή μου το μήνυμα του τραγουδιού προς τους νέους είναι «Αποκτήστε ένα μήνυμα».

"2000 Blues":
Ο Stan μου έστειλε ένα σχέδιο για ένα μπλουζ κομμάτι πάνω στο οποίο δούλευε. Το ονόμαζε "Blues Rock Thingy" ή κάτι τέτοιο... Είχε γράψει μόνο τη μουσική και μου είπε ότι αν ήθελα, μπορούσα να το χρησιμοποιήσω. Το έπαιξα ένα βράδυ ολόκληρο κι αποφάσισα να το ηχογραφήσω στο στούντιο με ένα drum machine. Έπαιξα την πρόοδο 4-5 φορές και το έκαψα σε CD για να το ακούω ώστε να γράψω στίχους. Σκέφτηκα τότε για ποιους λόγους θα πρέπει να τραγουδάμε τα μπλουζ στη διάρκεια της νέας χιλιετίας και τα υπόλοιπα μου ήρθαν αυτόματα με βάση τις ιδέες μου περί ηθικής... Τα πράγματα είναι αρκετά δύσκολα στις ΗΠΑ τώρα...

"Another Lesson Learned":
Αυτό εδώ είναι μια απόλυτη ροκ μαρτυρία. Ξεκίνησα για μια ζωή με 'sex, drugs και rock'n'roll' και βρέθηκα να κάνω μια χριστιανική ζωή. Ήθελα να πω την εμπειρία μου με ένα έμμεσο, μη συμβατικό τρόπο... Οι στίχοι στη γέφυρα είναι μια αναφόρα στη στάση μου απέναντι στη φήμη. Όταν βρισκόμουν σε περιοδεία το 1979, έπαιξα μία συναυλία στην Columbia στη Νότια Καρολίνα. Υπήρχε εκεί ένας ραδιοφωνικός παραγωγός ονόματι Jim Squire που προωθούσε τη συναυλία κι έπαιζε ένα τραγούδι από το άλμπουμ Neon Dreams κάθε ώρα επί δύο βδομάδες πριν την ημερομηνία του σόου. Όταν πήγα εκεί, με συνάντησε ο δήμαρχος, ο οποίος είχε ανακηρύξει εκείνη την ημέρα «Ημέρα του Mychael» και μου έδωσε το κλειδί της πόλης! Όταν έφτασα στην αίθουσα της συναυλίας για να κάνω soundcheck, έδωσα μια συνέντευξη σε μια πιστιρίκα από κάποια εφημερίδα. Με ρωτούσε όλες τις συνηθισμένες ερωτήσεις και έπαιρνε όλες τις συνηθισμένες απαντήσεις. Κάποια στιγμή μου είπε, «Πώς αισθάνεσαι που είσαι σταρ;» Απάντησα, «δεν ξέρω, τα αστέρια είναι φλεγόμενα αέρια στο διάστημα - εγώ είμαι απλά ένας τύπος που παίζει μουσική.» Αυτήν τη φράση την έβαλα λοιπόν στο τραγούδι σε περίπτωση που υπάρχει κανείς ακόμη που θυμάται εκείνη τη συνέντευξη... Τελικά η ζωή είναι θέμα επιλογών. Είναι ένα θείο δώρο και αποτελείται από μία σειρά από επιλογές - πληρώνεις τις κακές σου επιλογές και ωφελείσαι από τις καλές. Προσωπικά επιλέγω πάντα την αγάπη και προσπαθώ να μοιραστώ αυτήν μου την επιλογή μέσα από την τέχνη μου.

"Sounds of Brotherhood":
Το τραγούδι αυτό το έγραψα για τον πεθαμένο αδελφό μας, τον Allen Dalrymple. Aν υπάρχει στο δίσκο ένα τραγούδι που περιγράφει την εποχή των 60s και των 70s, τότε είναι αυτό. Το παλιό κλισέ 'peace, love and brotherhood' ήταν η ουσία αυτού που αποκαλέστηκε το κίνημα των χίππυ. Νομίζω ότι ο λόγος για τον οποίο η μουσική μας συγκινεί ακόμη κάποιους ανθρώπους είναι το γεγονός ότι έχει μέσα της το πνεύμα από το συγκεκριμένο κίνημα. Είναι κάτι πραγματικό και διαχρονικό.

"Cuz We Felt Like It":
Έχω ένα μικρό μαγαζί μουσικών οργάνων, όπου επιπλέον διδάσκω και ηχογραφώ διάφορους καλλιτέχνες. Τα άλλα μέλη του γκρουπ ήρθαν τρία σαββατοκύριακα στην πόλη μου για να ηχογραφήσουμε το νέο δίσκο. Ένα κυριακάτικο πρωινό όμως έπρεπε να παίξω στην εκκλησία, οπότε έδωσα το κλειδί του μαγαζιού στον Tommy και τους είπα να μπουν μέσα αν φτάσουν εκεί πριν από μένα. Είχα ένα εντελώς διαφορετικό πρόγραμμα για εκείνη τη μέρα, αλλά όταν πήγα στο μαγαζί βρήκα τον Michael, τον Tommy και τον Stan να τζαμάρουν παίζοντας το σκοπό αυτού του τραγουδιού. Ο Tommy μου είπε, «δουλεύουμε αυτό το κομμάτι που έγραψε ο Stan, τσέκαρέ το». Το άκουσα, ήταν πραγματικά πιασάρικο, οπότε μπήκα κι εγώ στο χορό κι αρχίζαμε όλοι να τζαμάρουμε. Έγραψα μια μικρή γέφυρα και το ηχογραφήσαμε. Όταν τελειώσαμε, ο Stan ρώτησε, «πώς θα το πούμε;» κι εγώ απάντησα, «ο κόσμος θα ρωτήσει γιατί βάλαμε αυτό το χαλαρό jazz κομμάτι στο μέσο ενός ροκ άλμπουμ, οπότε εμείς θα πούμε 'Cuz we felt like it'»... Όλοι συμφώνησαν αμέσως. Αυτό που βρίσκω ενδιαφέρον είναι ότι και οι τέσσερείς μας όλο και με κάποια φόρμα της jazz έχουμε ασχοληθεί μέσα από την πορεία μας στη μουσική. H jazz και το blues ήταν πάντα ένα κοινό μουσικό ενδιαφέρον για τα μέλη των Felt.

"Endangered Species":
Έχω τη γνώμη ότι ως καλλιτέχνες κάνουμε πάντα διαπιστώσεις και τις εκθέτουμε στο κοινό για να τις επεξεργαστεί. Έχουμε με κάποιο τρόπο τον μοναδικά σημαντικό ρόλο της «συνείδησης» της κοινωνίας. Η πραγματική αντίφαση για μένα είναι ότι ζούμε σε ένα κόσμο που μπορεί να μετακινήσει βουνά για να σώσει ένα δέντρο και την ίδια στιγμή αφήνει παιδιά να πεινάνε στους δρόμους. Το πιο σημαντικό πράγμα πάνω στον πλανήτη είναι οι άνθρωποι. Εμείς οι άνθρωποι εγγυώμαστε πρωτίστως ότι υπάρχει μέλλον... Γι' αυτό πρέπει να φροντίζουμε να βάζουμε τις σωστές προτεραιότητες σε ό,τι κάνουμε.

"Peace... A Journey":
Μπορείς να καταλάβεις, νομίζω, ότι παρακολουθώ τα νέα στην τηλεόραση αρκετά τακτικά. Το πρώτο μέρος αυτού του κομματιού είχα αρχικά σκεφτεί να λειτουργεί τρόπον τινά ως επίλογος του άλμπουμ. Το έγραψα νωρίς το πρωί μια μέρα, όταν έπινα τον καφέ μου, σαν ποίημα. Μετά, τη βδομάδα που ακολούθησε, ανάπτυξα μια μελωδία γι' αυτό. Όταν βρεθήκαμε με τους άλλους το Φλεβάρη για το δεύτερό μας session, τους το έπαιξα. Με ενθάρρυναν πάρα πολύ να το αναπτύξω περισσότερο ώστε να γίνει ένα κανονικό «έπος», κάτι που μέχρι τότε δεν υπήρχε στο άλμπουμ. Ο Stan με επηρέασε πάρα πολύ σε όλη τη διαδικασία που ακολούθησε. Καθώς άρχισα να προσθέτω μέρη, τα έστελνα σε όλους για να τα σχολιάσουν. Έτσι, όταν τελικά το "Peace… A Journey" ολοκληρώθηκε, ήταν στην πραγματικότητα πια μια συλλογική σύνθεση όλου του γκρουπ. Οι στίχοι βασίζονται στο θέμα της εσωτερικής γαλήνης. Εν μέσω όλων των πολιτικών πολέμου, των αντίπαλων θρησκειών και της δύσκολης καθημερινότητας που παρακολουθούμε, το τραγούδι αυτό στρέφει την προσοχή του στην προσωπική ζωή του ανθρώπου. Ο άνθρωπος μπορεί πάντα να γυρίζει στο δικό του «ασφαλές μέρος», εκεί όπου ο Θεός του δίνει απαντήσεις... Κάτι άλλο που ήθελα να τονίσω με αυτό το κομμάτι είναι η γελοιότητα της έννοιας του «ιερού πολέμου». Θέλω να πω στους χριστιανούς αδελφούς μου ότι αν θέλουν να επιβάλουν τις αντιλήψεις τους στους άλλους, καλύτερα να ξαναμελετήσουν τις γραφές. Η δική μου Βίβλος λέει ότι ο Χριστός δεν είπε ποτέ ούτε μία λέξη για να υπερασπιστεί τον εαυτό του, οπότε ποιοι είμαστε εμείς που θα κάνουμε πολέμους γι' αυτόν; Αυτή τέλος πάντων είναι η γνώμη μου, αν έχει κάποια αξία... Και στην τελική, το «ασφαλές μέρος» για τον καθέναν είναι μέσα του. Κανένας δεν μπορεί να σου στερήσει τις σκέψεις και τις ιδέες σου, είναι μέσα σου...

Το κομμάτι αυτό μπόρεσα να το ολοκληρώσω, επειδή περιστοιχίζομαι από φοβερούς μουσικούς που με στήριξαν απόλυτα. Οι Felt ήταν πάντα ένα ανοικτό δημιουργικό περιβάλλον όπου μπορούσες να εκφραστείς όπως ήθελες και πάντα κάπως τα πράγματα δούλευαν. Αφότου ξαναβρεθήκαμε με τον Michael, τον Stan και τον Tommy, κάθε νέο κομμάτι απηχούσε τα προσωπικά τους στυλ κι έτσι σε αρκετές περιπτώσεις, όταν έγραφα κάτι, τους είχα στο μυαλό μου. Έγραφα ένα demo και τους το έστελνα να το ακούσουν.

Τρία πράγματα πρέπει να σημειώσω:

1) Το παίξιμο του Michael στα ντραμς για το "Cuz We Felt Like It" με επηρέασε στο μέρος του "Peace... A Journey" που αναφέρεται στο θέμα «Θεός εναντίον Αλλάχ». Όλοι μας αγαπάμε τη jazz και έχει επηρεάσει τη μουσική μας. Ο ίδιος ο Michael έλεγε ότι ανησυχούσε μήπως και δεν μπορέσει να το παίξει όπως ήθελα, αλλά εγώ νομίζω ότι η ερμηνεία του ήταν το καλύτερο στοιχείο του κομματιού. Κατά τη μίξη του δίσκου, μου σηκωνόταν η τρίχα κάθε φορά που τον άκουγα μαζί με τον Tommy να παίζουν απόλυτα συντονισμένοι...

2) Ο Stan πρότεινε να επαναλάβουμε τη γέφυρα στην τέταρτη κίνηση του κομματιού, οπότε άλλαξα κάπως τους στίχους για να το δέσω. Δεν ήμουν αρχικά σίγουρος ότι έπρεπε να το κάνουμε, αλλά τελικά άκουσα τον Stan και το ανάπτυξα. Έτσι το φινάλε έγινε πιο δραματικό και το κομμάτι έκλεισε όπως έπρεπε.

3) Όταν έγραφα τη δεύτερη φωνή που απαντάει στην πρώτη, είχα εξ αρχής τον Tommy στο μυαλό μου. Όταν μπήκαμε στο στούντιο για το τελευταίο session, πριν του πω ότι είχα γράψει το συγκεκριμένο μέρος γι' αυτόν, αυτός πετάχτηκε και είπε στον Michael: «Μου αρέσει πολύ το μέρος της απάντησης. Θα μ' αφήσεις να το τραγουδήσω εγώ; Πραγματικά το νοιώθω δικό μου...» Ο Tommy ήταν τόσο συνεσταλμένος όταν το ζήτησε... Υπήρξε ο μεγαλύτερος υποστηρικτής μου σε όλη τη διάρκεια της δουλειάς για το Felt II. Έτσι τον άφησα να το τραγουδήσει και μετά του είπα ότι ούτως ή άλλως γι' αυτόν το προόριζα από την αρχή... Γελάσαμε πολύ με αυτήν την ιστορία!

Αυτές οι τρεις προσθήκες στη δική μου αρχική ιδέα για μένα ήταν που ολοκλήρωσαν το κομμάτι. Ήταν η τέλεια συνεργασία. Και αυτό δείχνει πόσο σημαντική είναι η χημεία ανάμεσα στους μουσικούς. Ξέραμε ότι η χημεία αυτή υπήρχε όταν ήμασταν έφηβοι, αλλά το ξέραμε ότι συνέχιζε να υπάρχει και τον Οκτώβρη του 2011 από την πρώτη νότα... κι ας μην είχαμε παίξει μαζί για 40 χρόνια! Γουστάρω πολύ να παίζω μ' αυτή τη μπάντα!

"Sorry Song":
Ένα από τα πράγματα που πραγματικά με σοκάρουν είναι η συνειδητοποίηση του πόσο οργισμένος νέος υπήρξα. Όταν επικοινώνησε μαζί μου ο Νίκος από την Anazitisi για να ξαναβγάλει το Felt, έπρεπε να ξεκινήσω τη διαδικασία του να ετοιμάσω ένα καλό master. Όσο περισσότερο άκουγα λοιπόν το υλικό, τόσο περισσότερο καταλάβαινα τα συναισθήματα που έβγαιναν από τη βασανισμένη ψυχή του 17χρονου που το έγραψε. Κι άρχισα να αναλογίζομαι τι συνέβη κατά τη διάρκεια της καριέρας και της ζωής μου, οπότε συνειδητοποίησα ότι πιθανότατα πρόσβαλα και πλήγωσα πολλούς ανθρώπους στην πορεία. Μια νύχτα που καθόμουν στην κονσόλα κι άκουγα τα τραγούδια, με πήραν τα κλάματα. Επί τόπου πήρα την κιθάρα μου, έγραψα και ηχογράφησα το "Sorry Song". Ελπίζω ότι όλοι οι άνθρωποι στη ζωή μου που τους πλήγωσα θα το ακούσουν και θα καταλάβουν ότι έχω ειλικρινά μετανοιώσει. Ίσως βρουν κάποια ηρεμία με αυτές τις λέξεις μου...

Δεν ξέρω τι αποτελέσματα θα έχει η τωρινή κυκλοφορία της παλιάς και της νέας μουσικής των Felt. Το μόνο που ξέρω είναι ότι για εμάς, τα εναπομείναντα αυθεντικά μέλη του γκρουπ η εμπειρία να ξαναμοιραστούμε μετά από τόσα χρόνια το δημιουργικό χάρισμα που έχουμε ήταν μια απερίγραπτη ευλογία. Ευχαριστούμε και πάλι για την ευκαιρία που μας δόθηκε.

[Σημείωση: Οι θρησκευτικές, πολιτικές ή άλλες απόψεις που εκφράζονται από τα πρόσωπα των οποίων συνεντεύξεις δημοσιεύει το Wild Thing, δεν απηχούν αναγκαστικά ακριβώς τις απόψεις των εκδοτών και συντακτών του. Τις σεβόμαστε όμως ως προσωπικές απόψεις και προσπαθούμε να τις αποδίδουμε ορθά.]

Ακολουθεί το κείμενο της συνέντευξης στα αγγλικά:

Back in the late 60s, in Alabama, there was a teen band called Felt. Unlike many similar bands of their era, they did manage to release one album in 1971, albeit only in about 1,500 copies. Needless to say their album eventually became a very rare collectors' item. Felt were a heavy rock band with a late 60s-early 70s progressive jazz and blues feel... a feel that nevertheless was not really captured in its entirety in their sole record. Fast forward to 2012. Unexpectedly Felt come back as a heavier band and they go back to the studio for the first time in no less than 41 years! This time technology played its part to let them sound closer to what they initially intended and what they sounded like as a live band back in the day...

Their guitarist and basic songwriter Mychael John Thomas was kind enough to tell us the story of Felt from the inside... Feel it!

Wild Thing: When I first ran into your old album, Felt, quite a few years ago, except form being impressed by the music, I was intrigued by two other things about it and my curiosity all these years has not ceased. I’m referring to the front cover and the band's name. So my very first question to you is about the name. What does it mean? (other than the past tense of 'feel') Who picked this name?

Mychael John Thomas: It means we were all smoking too much pot... (laughts). Actually we were jamming and rehearsing one night and we got into this long intense music journey of sorts. A lot of our songs were born of these jam sessions. Anyway, as we found our way to the end of this particular piece, Tommy, I think, said, "Man, I felt that!" And it just hit me; so I said, "That's what we should name our band… Felt!" We never actually voted on it or anything; it just kind of stuck. We started telling some of our friends that name and everyone pretty much said "cool" or "far out", which was 70s talk for "I like it".

WT: OK now. Let's start from the beginning. I would like to know what other experiences you had in music before Felt and of course what got you started in the first place?

MJT: I grew up in Nashville, Tennessee, where my dad was a staff musician on the now famous Grand Ole Opry. He was also a session musician and part of what came to be known as the 'Nashville A Team'. They played on most of the country records that came out from the mid 1950s to the late 1970s. So I got to hang out with all these guys, watch them make records, play live gigs and just generally have a good time doing what they loved. That is what made me want to play music - seeing everyone have so much fun. Of course, I also listened to Elvis, then The Beatles and every other form of rock music available at that time. I was also fascinated with blues music; I guess because it was so emotional and from the heart...  

WT: When and where did Felt come together?

MJT: The actual seed for Felt was planted in 1969, I think. Mike Neel and I played in a band together named Everyday Lyfe, in a little town called Arab, Alabama. Mike left that band and went to Florida to live with his mom. When he came back for a visit, we got together and he kept going on about starting an original music band. He said everybody in Florida was doing their own music. So we began planning to start a band somehow and writing songs for it. I had been writing songs since the age of 13 but never with a particular focus. While on one of his visits, Mike went with Everyday Lyfe on a gig we did at Auburn University. By this time we were totally committed to starting an original band. We ran into this dude named Waddy Berry and we were telling him about our plans. He said: "Dudes, I know a guy in Huntsville who plays bass. Come to this free concert in Huntsville next Sunday, and I'll introduce you guys". So we went to the concert, found Waddy, who introduced us to Tommy. We asked the promoters if we could jam. They said we could, so we went over to a picnic table and taught Tommy our two songs… (laughs). We jammed. We didn't remember anything; we just played loud and long, and everybody seemed to like it.

WT: Who were the original band members? What was their previous experience in music?

MJT: This kind of picks up on the previous question. After the concert we invited Tommy down to Arab to jam the next week. When he came to jam, he brought Stan and we all hit it off. So the original band was Michael Neel on drums, Stan Lee on guitar, Tommy Gilstrap on bass and I (on guitar). By the way, you've surely noticed that I've changed my name after twenty two years of bad Michael Jackson jokes. It is legally now 'Mychael John Thomas'... As far as experience is concerned, Michael had played since the age of 12, I think; Tommy had only been playing about a year and a half when we first got together; and Stan and I had both been playing since the age of 11 or 12. And we had all played in local garage bands for most of that, but I guess I was the only one who grew up in music... The fifth member was Allen Dalrymple, the keyboard player. Michael met him in Arab. Allen spotted another 'freak' walking down the street and picked him up with his van. Mike noticed Allen's Hammond B-3 in the van and took him to his dad's upholstery shop to jam. When we had our next rehearsal, Michael brought him in to jam with us. Originally I was opposed to having a keyboard player; I wanted just a four piece guitar band. But Allen was really good and I got used to the added texture in our music. Now it's hard to imagine Felt without it. And I'm not really sure what was his background in music. I know he did the garage band like us, but he was older. He was 20 when we met, I think.

WT: Let's talk about the album now. It was released in 1971 by the Nashville-based Nasco Records label. Now how in the world did a gospel, blues & country music label sign the band? A band led by a 17-year old white boy? How was the connection made? I could bet that they had somehow listened to your bluesy epic "Weepin' Mama Blues"...

MJT: I actually wrote a song about it on the Felt II - Psychedelic Memoirs album called "1970". This guy named Lynn McCrosky heard us rehearsing one night and came to listen. He set up a demo session with a friend of his in Birmingham. When I got the tapes I sent them to my uncle, a banker, whose company had just bought the Crescent Corporation, which also owned Nashboro Records, Lookout Music, Woodland Studios and a record store as I remember. My uncle sent the tape to Bob Tubert, the president of Lookout, the publishing company. Bob really liked my songwriting, so the interest developed from there... As I remember, the real interest was about "Look at the Sun". Bob was more of a country guy and not a dominant type of producer; he pretty much let us do our thing and left us alone. In hindsight, we probably needed a stronger hand in the production area. But at that age we probably wouldn't have listened anyway...

WT: The album is quite impressive and really mature with lots of complex arrangements considering that it was recorded by a bunch of teenagers. What were your influences back then? Musically and lyrically.

MJT: Our influences were varied. We liked The Beatles and Elvis, but we had also just begun to get interested in progressive rock with groups like King Crimson and ELP. But I had a genuine love for classical music, so most of our 'progressive' flavor came from that. Mike and I were also big jazz fans of Dave Brubeck, Coltrane and others, who were mostly progressive jazz guys as well. The funny thing to me is that most people compared us to Yes but we were already doing that sound before we ever knew who they were...  Lyrically I was a big time John Lennon fan. I also liked Dylan, although it was via other groups doing his songs like "Mr. Tambourine Man" by The Byrds or "It Ain't Me Babe" by The Turtles. The list goes on and on, but it'll suffice if I say that I was a poetry fan. Most of my lyrics seem more 'musical poetry' to me; which is probably why most Nashville publishers hated them. Bob was unique in that and always encouraged me. He was my first mentor in the industry.

WT: The album is a perfect example of a late 60s / early 70s heavy progressive jazz/blues rock sound. How do you describe the music in it?

MJT: Wow, that's a tough one. The styles were so extreme and varied. I guess 'bluesy art rock' would be one way to put it. In fact, I think the term 'art rock' came before the 'progressive' tag. We did the album at the turn of a decade when everyone wanted something 'real' and not overly produced. We didn't even want any reverb on it! ... (laughs) But the result was a really raw, straight-forward sound with no pretense. You know - "it is what it is… take it or leave it".

WT: What can you remember of the recording sessions for the album? (When? Where? How long? Who produced? Any freedom to experiment in the studio?)

MJT: Well the very first session was the one in Birmingham at Boutwell Studios, probably in June or so of 1970. Lynn McCrosky took us down one night and we recorded five songs, four of which wound up on the album. We had this one song called "Sweet Miss Lawrence" that I had written for my girlfriend. It was this slow 'Beatley' thing that had a three-part harmony all the way through. The engineer kept having us re-sing the vocals, saying, "I'm messing up; do it for me". When we went into the control room to listen to the playback, we heard this 'choir' of Felt voices; he had triple-tracked our vocals. We were blown away. We sounded like Crosby, Stills & Nash. Anyway, that was the original demo that found its way to Bob Tubert.

The next session we did was in a little four-track studio in Tupelo, Mississippi in August. Bob sent us over there with several new songs, so we could get a little more comfortable in the studio. We did five songs and I'm thinking we did re-cuts of some from the original demo and a couple of new ones. I remember the studio was really dark because they sound-proofed it with these army-green packing blankets. They had some old amps we used - one was an old Gibson blues amp - and we couldn't get 'our' sound. We weren't real happy with that session. Those tapes were stolen from my van in 1977; there were no duplicates.

Somewhere around that time was when Allen came on board. So the next sessions were in September or October. We kind of sprang it on Bob that we had another guy in the band on keys. Bob wasn't really keen on the idea. But we had already bonded with Allen, so Bob acquiesced. We did one session of yet more new songs that I can't even remember now. But after that we all cast our votes and wound up with the list that became the album. We set our last session date for December.

In between the fall and winter sessions I wrote "Take You Down" which was recorded in the December sessions. We cut the entire album in two days. We had rehearsed the material till we could do the music without vocals and then add the voices later. The only song that was a straight live recording was "Weepin' Mama Blues". And that was the one song where Bob stepped in with an executive decision. We had been using the solo section of "Mama" to showcase Allen's key work. But we used the B-3 in the studio, which didn't have the 'bite' of Allen's B-3. And also Bob specifically directed that the solo be guitar, not keyboard, because that was a more authentic blues sound, which he felt suited the song better. I remember being disappointed for Allen but also a little miffed because I didn't have time to work out the middle solo; it was off the top of my head. I had always done the last solo with the scat voice but not the middle. So it came out alright, but most of the aggression on that song came from pure frustration at being put on the spot. To this day that seems to be one of the favorite songs of Felt fans...

WT: I know it's kind of hard, because it's been over 40 years since you recorded the album, but can you comment on each of the songs?

MJT: OK. "Look at the Sun": I wrote this one about a break-up with my girlfriend (not 'Miss Lawrence') who would later become my first wife...

"Now She's Gone": Michael had the idea because of his sister. She struggled with her relationship with her parents and did the drug thing for a while. She didn't die in real life... that was pure dramatic songwriting. But it did describe what a lot of our friends went through.

"Weepin' Mama Blues": My mom and dad divorced when I was 13 and we moved to Alabama. As a single mother of two (I had a younger brother, not an older), she struggled to make ends meet. So I guess that song was born out of my love for her and the hurt of seeing her work so hard to raise a rebellious rocker... me!  By the way, she didn't die in '69; she's still alive and healthy. She is happily re-married to a great guy for 26 years now.

"World": Michael and I have discussed this song recently. It's my least favorite of all Felt songs. I don't know why we called it "World", unless it was simply about our world as teenagers at the time. There was certainly no world view or anything like that... just a lost of teenage angst...

"The Change": You have to remember this was a very turbulent time in American history. We had the Vietnam War going on, protests, riots, several major assassinations and general turmoil everywhere. A lot of our friends were really radical and a lot of people advocated a violent overthrow of the government. So I got the idea to do a 'mini rock opera' describing the different mindsets of a full-out revolution. It's very impressionistic and my personal favorite of our music.

"Destination": I guess if we had an 'anthem', this would be it. I didn't write the personal parts ("Every day we spent"...) about anyone in particular but more as a metaphor for our need for fulfillment and meaning that cannot be found in another person, only in ourselves. But we still need relationships with one another... "Help me find my destination"... And finally we are always learning until we breathe our last breath... "My life and love of learning"...

WT: Do you know how many copies were pressed?

MJT: I'm not really sure, but I think maybe only 1,500 to 2,000 or so. Not many.

WT: Are there any recordings that weren't included in the album?

MJT: There was the song "Take You Down", which we've re-recorded in the reunion sessions, and some others - two I think - but all recordings have been lost over the years. Some I can't even remember... 

WT: What about the cover? Front and back. Really impressive and quite bizarre, don't you think?

MJT: Laughs! Oh my God!! These two guys came to the studio during one of our sessions and described it to us. They said, "we're going to paint this nude chick with tempera paint and shoot her on a white back ground..." So, naturally we were thinking "sexy, playboy bunny chick on satin". Boy, were we wrong! We never saw it till it was already printed up and the reaction was one of shock and awe for us... (laughs) The back cover... I have no idea what was up with that. But I did have a big black fur coat like the one the guy is wearing in the picture. So people have asked me over the years, "is that you in the photo?" No... sorry. I guess in the long run we've all just accepted it as art and leave it at that. But it always reminded me of a scary Fellini poster... (laughs) ... but Fellini was very cool and avant garde, so it works.

WT: How long did you last as a band? Did you have the chance to perform live? (Where?)

MJT: From inception to record release it was only eight and a half or nine months. Michael, Tommy and Allen played together for a time, but that's another question I think. We played some 'free' concerts, a few bar gigs and a class party, all in Alabama. A promoter in England expressed an interest in booking us for the Isle of White Festival but circumstances prohibited me from being a part of that... also another question I think.

WT: I'd really like to know what the hell was going on inside the head of 18-year old Myke who, while all 'doors' were wide open for the band, decided to call it quits… I can't believe that this was the result of spending six months in a state reform school.

MJT: Ah... the other question. Well, in 1971 the penalty for simple possession of marijuana was 1 to 20 years imprisonment. I was arrested in January 1971 while I was still 17 in a county where the legal age was 18. So I went to juvenile court, where I was sentenced to a juvenile correctional facility. It was one step short of prison... maximum security... dogs... armed guards... etc. I was incarcerated from the middle of January to the middle of August 1971. The album was released while I was locked up and when I got out most of the opportunities had passed us by, such as the invitation to play the Isle of White pop festival. When I got out and re-connected with the other guys, they were all still smoking pot. And after spending eight months locked up and NOT getting raped by some huge black guy I really didn't want to take another chance on getting busted. It was just that simple for me. I think my guardian angel kept me safe through it all... I was simply scared to be around it. There was no big blow up or anything. All the guys understood where I was coming from, so we just parted ways as friends. There was no drama to it...

WT: Do you know what the other members did after Felt? Do you know what they do today?

MJT: Well, like I said earlier, Michael, Tommy and Allen played in a band together for a while. Stan and I formed a band for a couple of years, did some demos and worked some gigs, but we didn't get any bites from any labels, so we disbanded. Stan, Tommy and I hooked up in 1972 for one brief demo session, but there again nothing came of it.

After that I lost track of everybody for a bit. I went back to Nashville, joined the musicians' union and started work as a musician for hire. I kept writing for Bob and doing demos when I could. Bob hooked me up with a producer named Ed Seay and I wrote an album's worth of material. But because of timing we never got into the studio. The material from that period is what became the Myke Jackson Alone album.

When I didn't get any response on the Alone album, I went on the road with a 50s music band; the drummer was Michael Neel. From there I met a publisher/producer named Cliff Williamson, who became my second mentor in the industry. I came off the road and did an album, Neon Dreams, for RCA; Tommy Gilstrap played on several cuts. The album got positive reviews but didn't really take off, so I went back to being a session player again till 1987...

WT: How did Myke spend all these years until now? Is it true that you changed your name?

MJT: On September 11, 1987 I got saved, became a Christian, gave my life to the Lord, or however you describe that life change. I moved back to Alabama, where my mom was, and started a new life. I worked a regular job for a year and just played music in church. I met an older gentleman named Woody Shelton, who suggested I teach music and gifted me with 26 students. He said he was getting too old to teach and I would be good at it. So, since then I have pretty much been a full time private music teacher. And yes, in 1988 I changed my name to 'obvious reasons'. I was sick of the jokes and it really kept me from having my own unique identity. I have been Mychael John Thomas for over 24 years now and I really like it.

As an addition to a previous question: I reconnected with the remaining Felt members last October. When I was contacted by Anazitisi Records I tracked everyone down and suggested we do a re-cut of "Take You Down" since there was no surviving master. So when we all got together the magic was still there! I started writing again like crazy. We did three separate two-day sessions and recorded an entire second album titled Felt II - Psychedelic Memoirs. We've all had a great reunion and we're planning some shows this summer to promote the new music.

WT: Did you know that during the 80s there was a British indie rock band (which released 10 albums and 10 singles in 10 years) that also went by the name Felt?

MJT: Yes, I've heard their music; they were quite good. There was also a fusion band in the 90s called Felt. I've had to make the distinction by tagging '1971' onto our name. I'll always have the comfort of knowing we were first and that others followed in our creative footsteps...

WT: How do you feel that your music is still being appreciated after more than 40 years?

MJT: We've all had a lot of feelings about it. I guess right at first we were a little sad, because in a sense we missed our big chance. But after we got together and played again, I think the thing that remains is pure gratitude. Because some people out there valued our music, we were reunited as the friends and brothers who made this music in the first place. And we're not done yet.

WT: Is there anything you wish to add before the conclusion of this interview?

MJT: I guess I speak for the band in saying "Thank you!" to all the fans. Your love of music has blessed us all and caused us to make our best music ever. And thanks to God for bringing us back together - except Allen, of course. All the rest of us are drug free and go to church... Amen. And if you'd like to hear Felt II - Psychedelic Memoirs go to: http://felt2.bandcamp.com. It's available for download too.

Mychael also commented on the tracks on Felt's new record:

MJT: With the exception of "Take You Down" written in 1970 and "Innocence" written in 1972, all songs were written between October 2011 and April 2012. A little bit about each song:

"1970 (The Legend of Felt)":
This was actually the last song written. As I began to assemble the songs for the last recording session in May, I was already trying to get an idea of a song order. I had put together a playlist on my computer consisting of master recordings and demos I did to send to the band. As I listened, I realized I didn't have a good 'opener' for the album. One night I was listening to Wasting Light by Foo Fighters (I use their CD as a mixing reference point because it sounds so good) and I got inspired to do an upbeat overture of sorts. 1970 was a magic year in music and the year we formed, so I just told the story... Lynn McCrosky got us our first demo... Bob Tubert was our producer and mentor... And one night during a rehearsal the police really did stop by to tell us they had complaints about the volume. They came in and listened for a long time. They said, "you guys aren't really that loud; we couldn't even hear it when we pulled up, but maybe turn it down so the little elderly lady won't call us anymore". We all thought that was pretty cool... The line "play it again like 1970" said it all. We have all been blessed to re-capture a wonderful part of our youth in music. And the love and creativity inspired us to create new and better music, in my opinion.

"Take You Down":
All of our music was basically metaphoric in nature. So this song was about society looking down on the hippie movement. This version is a re-creation of the original to the best of our memories. I know musically it is almost exact. Lyrically the bridge and verse #3 are exact. Verses #1 and #2 are pretty close I think. But it definitely carries the message of the original. I wrote it at the end of November 1970 and it made it into the last session, but was too long for the time allotted. I had always wished people could hear it, because I think it was actually the best thing we recorded back then.

"Innocence":
This song was written and recorded in 1972 by Tommy, Stan and me. I had started going to church and my conscience came to life. So it really is an outcry of the soul for cleansing. It was re-recorded in 1975 after Bob Tubert heard my Alone album where I played all the parts. He gave me a budget and I recorded several new versions of the Lookout Music catalog. The 2012 version is a blend of both of the earlier versions. I added a solo in the middle to make it longer.

"Occupy Yourself":
I wrote this off the top of my head in about ten minutes after watching some of the CNN reports on the 'occupy movement'. I guess if there's an 'old geezer' song on the album, this is it... (laughs) I think kids now are really frustrated because they don't have the definite identity of past generations. So I guess the message was, "Get a message!"

"2000 Blues":
Stan sent me a chart of this blues thing he was working on. In fact I think he had titled it "Blues Rock Thingy" or something like that. He had written it out with parts in music only. He said I could use it, if I wanted to. I played through it one night and decided to lay it down in the studio with a drum machine. I played the progression four or five times and made a CD to listen to and try to write lyrics. I got to thinking about what we, in the new millennium, have to sing the blues about and the rest just followed my own moral ideas... Things are pretty tough in the U.S. right now...

"Another Lesson Learned":
This is absolutely a rock testimony. I came for the life of 'sex, drugs and rock'n'roll' to a life of Christian service. I wanted to share that in a way that was lateral and not condescending... The bridge section is a reference to me about my attitude toward fame. When I was on tour in 1979, I did a show in Columbia, South Carolina. There was this program director named Jim Squire, who promoted a concert on the Mychael Neon Dreams album and he played a song per hour for two weeks before we got there. The day I got to town we met the Mayor, who declared it 'Mychael Day' and gave me the key to the city. When we finally got to the auditorium for sound check, this chick from the paper did an interview on me. She asked all the usual questions to all the usual answers. But then she asked, "so what does it feel like to be a star?" I replied, "I don't know; stars are flaming gases in space, I'm just a guy who plays music". So I slipped that in there in case anyone still remembers that interview... And finally, life is a choice. That is a gift from God. I think life is merely a series of choices and you pay the price for the bad ones or reap the benefits of the good ones. Personally I choose to love and try to share that in my art form.

"Sounds of Brotherhood":
I wrote this for our deceased brother, Allen Dalrymple. But if any song describes the times of the 60s and 70s, it is this one. The old cliché of 'peace, love and brotherhood' is the essence of what they called the hippie movement. The reason I think our music resonates with people is because of the spirit that went into it. It's real. It's timeless.

"Cuz We Felt Like It”":
I own a little music store where I teach and do recording for different artists. The other guys came to my little town on three separate weekends to record. One Sunday morning I had to play at church, so I gave Tommy a key to the store and told them to come on in if they got there before I did. I had a totally different agenda for that day, but when I came, Michael, Tommy and Stan were jamming on this tune. Tommy said, "we were just working on this little ditty Stan wrote; check it out". I listened and it was really catchy, so I jumped in and we all started jamming. I wrote a little bridge section and we recorded it. When we got done, Stan said, "what are we gonna call it?" I said, “well, you know people are going to ask why we put this spacey jazz tune in the middle of a rock album; so we'll just say 'Cuz we felt like it' ". Everyone kind of shook their head and said, "yeah, yeah, Cuz We Felt Like It!"... The interesting thing to me is that all four of us have pursued some form of jazz in our years of music. That and blues were always a common interest in Felt music.

"Endangered Species":
I think as artists we are always making observations and putting them out for public consideration. We have the unique role of being the 'conscience' of society in a way. The real contradiction for me is a world that will move mountains to save a tree and then let children starve in the streets. The most important thing on our planet is people. We are the ones who will insure a future... So we need to make sure we have our priorities in the right order...

"Peace... A Journey":
I guess you can tell I watch the news pretty regularly. I had the first part of this piece that I considered for an epilog of sorts for the whole album. I wrote it early one morning, during my coffee, as a poem. Then I developed a melody over the next week. When we got together in February for our second session, I played it for the guys. They were very encouraging in developing it into a full blown 'epic' which we didn't have for the album at that point. Stan has been very influential as my 'sounding board' throughout this entire process. As I began adding sections, I would send them to everyone for comment. So by completion "Peace... A Journey" was really a group composition. Lyrically I followed the theme of inner peace. Amidst all the politics of war, religion and life, it really gets back to the individual. You can always retreat to your 'safe place' where God will meet you with the answers... The other thing I tried to highlight was the ridiculousness of a 'holy war'. And to my Christian brothers and sisters out there I would say, "if you're going to try to dominate someone into your belief system... you need to re-read the book". My bible says Jesus never uttered a word in his own defense; who are we to fight someone over it? That's my opinion for what it's worth... And finally, the 'safe place' is within yourself. No one can take away your thoughts and beliefs - they are internal...

This whole piece came together musically because of me being around these great musicians who were totally supportive. Felt was always an open creative environment where we could each express ourselves accordingly and it all just seemed to come together. After being around Michael, Stan and Tommy again, each new piece of music reflected their individual styles, so at times I had each person in mind when I composed a section. I demoed the whole piece and sent it to everyone.

Three things that jump out:

1) Michael's drumming on "Cuz We Felt Like It" inspired the whole 'God vs. Allah' section; every one of us had a real love for jazz that influenced our music. He expressed concern about not being able to pull it off, but it was the high point of the piece, I think. I got chill bumps on my arms the whole time I was mixing, as I listened to him and Tommy play like one mind...

2) Stan suggested repeating the bridge in the fourth movement, so I revamped the lyrics a bit to tie it up. I wasn't sure right at first, but I took his suggestion and developed it... It made the finale more dramatic and really brought the piece full circle.

3) I had Tommy in mind for this answering background vocal. When we all got in the studio for our last session, before I could tell Tommy I wrote that part specifically for him, he jumped in and asked, "Mychael, I really like that answer part; would you allow me to sing it? - I'm really feeling that part..." Tommy was so humble in his request and he has been my biggest cheerleader throughout the entirety of Felt II. So I let him sing the part and then I told him it was his from the inception... we all had a great laugh!

Those three additions to the original idea just made the whole piece complete for me. It was the perfect collaboration. And that just goes to show how important chemistry is between musicians. We knew we had it when we were teenagers and we knew in October 2011 we still had it from the first note... even though we hadn't all played together in forty years! I love playing with this band!

"Sorry Song":
One of the most shocking things for me was realizing how angry I was as a teenager. When I was contacted by Nick at Anazitisi about re-releasing Felt, I had to start the process of getting a good master recording ready. I had to listen to it a lot, as I do with all projects. The more I listened, the more I heard and felt all the emotions coming from this tormented 17-year old writer. As I started reflecting over my career and life, I realized I had probably offended and/or hurt a lot of people along the way. One night I was at the console listening and I just broke down in tears. I got a guitar and wrote "Sorry Song" on the spot and recorded it. My hope is that all the people in my life whom I have offended will hear it and sense the sincere regret from my heart. Maybe there will even be healing in these words...

I don't know what the results will be from the release of new and old Felt music. I only know that for the original and remaining four members it has been an indescribable blessing to experience God's creative gift with each other again after all these years later. Thank you one more time for the opportunity.

Tags: Felt 1971, psychedelia, progressive rock, interview