Οι Cold Sun και η νέα εποχή

Read english text

To Wild Thing με τιμή παρουσιάζει μια απολαυστική συνέντευξη που πήρε ο δικός μας ‘TimeLord’ Μιχάλης από έναν άνθρωπο που ήταν εκεί στην αρχή της ψυχεδελικής σκηνής του Austin στο Τέξας το ’65 – ’66, μαζί με την Janis και τον Roky και που αργότερα, στα 70s, βρέθηκε να παίζει δίπλα στον Roky με τους Aliens. O Bill Miller είναι υπεύθυνος για ένα χαμένο απίστευτο ψυχεδελικό διαμάντι, το μοναδικό μέχρι πρόσφατα άλμπουμ των Cold Sun, το οποίο ανακάλυψαν κάποιοι λίγοι στα τέλη των 80s μέσω της Rockadelic και οι περισσότεροι πριν λίγα χρόνια όταν κυκλοφόρησε κανονικά για πρώτη φορά. Κατά την άποψή μου αυτή είναι μια από τις καλύτερες συνεντεύξεις που έχω διαβάσει το τελευταίο διάστημα. Δημοσιεύτηκε στα αγγλικά για πρώτη φορά πριν κάποιους μήνες στο Τεύχος 6 του φανζίν TimeMazine και τώρα για πρώτη φορά δημοσιεύεται μεταφρασμένη στα ελληνικά από το Wild Thing. O Miller αποκαλύπτει το μυστικό του... οπότε διαβάστε με προσοχή!

[συνέντευξη: TimeLord Michalis, μετάφραση / σχόλια: TimeEditor Joe]

TimeLord Μιχάλης: Τελικά πώς το έλεγαν το συγκρότημα; ‘Cold Sun’ ή ‘Dark Shadows’; (Έχουν ειπωθεί και λέγονται ακόμα πολλά γι’αυτό το θέμα χάρη σε σένα και στα διάφορα που έχεις πει κατά καιρούς.)

Billy Bill Miller: Το όνομα του συγκροτήματος ήταν πάντα ‘Cold Sun’ αν και παίξαμε μία συναυλία χρησιμοποιώντας το όνομα της μπάντας που είχε προηγηθεί, των Amethyst. Κι αυτό έγινε για μία τελευταία φορά απλά επειδή δεν είχαμε ακόμη αποφασίσει το όνομα του νέου γκρουπ. Νομίζω ότι και οι Led Ζeppelin αποκαλούνταν Yardbirds μέχρι να βρουν ένα καινούργιο όνομα (σσ. γαμώ τις συγκρίσεις). Το ίδιο συνέβη και σε μας. Είχα ήδη σκεφτεί το όνομα ‘Cold Sun’ αλλά περίμενα μήπως μπορέσω και σκεφτώ κάποιο καλύτερο. Δεν θα διάλεγα το ‘Dark Shadows’ γιατί υπήρχε ένα τηλεοπτικό σόου εκείνη την εποχή που λεγόταν έτσι, αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτό το όνομα μου άρεσε. Υπήρχε μια μεγάλη λίστα από πιθανά ονόματα πάντως. Τελικά καταλήξαμε στο ‘Cold Sun’, γιατί δεν ήταν δυνατόν να μένουμε επ’ αόριστον χωρίς όνομα. Όταν κάναμε τη συμφωνία για να βγει ο δίσκος με τον Rich Haupt (σσ. το αφεντικό της Rockadelic) στις αρχές των 90s του είχα ρίξει την ιδέα για το ‘Dark Shadows’, αλλά αυτός πρότεινε να το χρησιμοποιήσουμε σα τίτλο του δίσκου και του είμαι ευγνώμων γι’αυτή τη λύση...

TLM: Και τι έγινε με τα ένθετα της Rockadelic που καθαρά αποκαλούσαν το συγκρότημα ‘Dark Shadows’;

BM: Αυτά βγήκαν από έναν εκδότη που έχει δουλέψει με τον Roky (σσ. Erickson) κι επίσης με μένα παλιότερα υπό το ψευδώνυμο ‘Arthur Bloch’. Οι πληροφορίες για τους Cold Sun προέρχονταν από μένα, αφού ο... Arthur Bloch δεν ήξερε τίποτα γι’αυτούς. Την ιστορία αυτή την είχα κρατήσει κρυφή. Σκέφτηκα λοιπόν πως, αφού ήταν δικό μου γκρουπ, μπορούσα να το ονομάσω όπως ήθελα. Είχα πει ότι δεν είχα ακούσει ποτέ τίποτε γαι τους Cold Sun - αν και τελικά ο συγγραφέας των liner notes γνώριζε την ιστορία και συνεπώς και το ότι προσπαθούσα να αλλάξω το όνομα του γκρουπ. Μου είχε απλά φανεί καλή ιδέα. Ακόμα πραγματικά πιστεύω ότι το όνομα ‘Dark Shadows’ είναι πιο καλό.

TLM: Πηγαίνοντας πίσω στο χρόνο, στο ’65 -’66, για να δούμε πώς ξεκίνησαν όλα, βρίσκουμε έναν έφηβο Bill Miller να κόβει βόλτες στο Austin του Texas, σωστά; Ο κόσμος λέει ότι ήσουν φρικιό...

BM: Νόμιζα ότι τότε ήμουν άγνωστος, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται βελτιώθηκα στο να περνάω απαρατήρητος αργότερα, όταν είχα και σοβαρότερους λόγους να μην φαίνομαι. Ξέρεις Μιχάλη;... Θα ήθελα να σου πω ότι οι ερωτήσεις σου είναι πολύ ωραίες!

TLM: Με την ευκαιρία, τότε - φαντάζομαι - σε λέγαν Bill και αργότερα ίσως Billy. Πώς προέκυψε το τωρινό ‘Billy Bill’;

BM: Τα Billy Bob και Billy Ray και Billy Joe ήταν ήδη πιασμένα.

TLM:  Εντάξει, κατάλαβα. Απλά είχα την απορία γιατί το ‘Billy Bill’ ακούγεται λίγο περίεργα, αλλά τι στο διάολο! Μιλάμε για rock’n’roll! Πες μου πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική; Πες μου κάποια πράγματα για τους Cauldron. (σσ. το πρώτο του γκρουπ)

BM: Τα πρώτα μου γκρουπ έπαιζαν διασκευές. Εγώ ήμουν ο τραγουδιστής. Ήμουν αρκετά καλός, τουλάχιστον στο να ακούγομαι σαν τον Keith Relf, τον τραγουδιστή των Yardbirds. Προσωπικά δεν θεωρώ ότι οι Yardbirds με επηρέασαν ιδιαίτερα, απλά είχα παρόμοια φωνή με τον Relf και έπαιζα και φυσαρμόνικα. Επίσης είχα ένα autoharp, αλλά εκείνη την εποχή το θεωρούσα περισσότερο παιγνίδι και δεν το χρησιμοποιούσα. Έπρεπε να φτάσω στο 1968 για να ανακαλύψω τις μουσικές δυνατότητες αυτού του μικρού «πριονισμένου πιάνου»... Αλλά ας ξαναπάμε πίσω στο 1965 και ’66. Τότε έγραφα τραγούδια και ποιήματα αλλά δεν τα παίζαμε με τα συγκροτήματα στα οποία συμμετείχα. Όσον αφορά το τι μου άρεσε, με τρέλαιναν οι παραγωγές του Joe Meek αλλά μου ήταν πολύ δύσκολο να βρω και να αγοράσω τους δίσκους. Το να ακούω το “Telstar” βέβαια στο πρώτο μου τρανζιστοράκι τσέπης ήταν η καλύτερή μου. Οι ‘Cauldron’ ήταν απλά ένα αυτοσχέδιο όνομα που χρησιμοποιήσαμε για τους Amethyst όταν παίξαμε σε μια μεγάλη αντιπολεμική διαδήλωση, που έγινε στη διάρκεια της πρώτης Εβδομάδας Γενικής Απεργίας.

NO MORE BUSINESS AS USUAL!!!

PIGS OFF CAMPUS!!! (σσ. δεν αναφέρεται σε χοίρους)

NIXON SUCKS!!!

Αυτά ήταν τα συνθήματα... Φτιαγμένος με πεγιότ μπορούσα να δω κάτι πίσω από το πλήθος των 5.000, κάτι στον ουρανό... κάτι σαν Βόρειο Σέλας. Σήμερα πιστεύω ότι αυτό ήταν το πρώτο σημάδι στη ζωή μου όπου ένοιωσα να με καλεί η Μονάδα (σσ. α καλά). Η πρώτη μου συναυλία με το autoharp ήταν μπροστά σε ένα πλήθος χιλιάδων - αγριεμένο πλήθος, που φροντίσαμε να αγριέψουμε ακόμη περισσότερο. Ο John Kearney (σσ. από τους Spades του Roky Erickson) και ο Tom Mcgarrigle ήταν τότε στο συγκρότημα. Η ιδέα για το όνομα ‘Cauldron’ ήταν του John. Ο Tom πρότεινε το ‘Amethyst’. Η κοπέλα μου είχε σκεφτεί το ‘Dark Shadows’, το οποίο μου άρεσε περισσότερο (σσ. προφανώς), αλλά παιζόταν τότε ένα σόου στην τηλεόραση με αυτό το όνομα και είπαμε να μην το χρησιμοποιήσουμε. Μάλλον κάναμε λάθος...

TLM: Υπήρχε κάποιος ιδιαίτερος λόγος που αποφάσισες να παίζεις autoharp, ένα παραδοσιακό όργανο;

BM: Είχα την ιδέα ότι αν ο Jerry Lee Lewis είχε πριονίσει το πιάνο του και είχε βρει έναν τρόπο να του βάλει μαγνήτες κιθάρας και μπάσου (σσ.!), θα ήταν ακόμα πιο άγριος και θορυβώδης. Έψαχνα για ένα νέο τύπο πληκτροφόρου με ενίσχυση. Και οι κιθάρες παραδοσιακά όργανα δεν είναι; Ίσως ήταν η επιρροή του Joe Meek, αλλά ήμουν σε φάση να δημιουργήσω ένα εναλλακτικό μουσικό σύμπαν! Όταν πρωτοπήρα το autoharp, στην αρχή ανακάλυψα ότι δεν μπορούσε να βγάλει αυτούς τους ήχους που είχα στο μυαλό μου, αλλά δύο χρόνια αρχότερα συνειδητοποίησα πως υπήρχε τρόπος - έχω πολύ σκληρά δάκτυλα. Πριν έπαιζα μπάσο, οπότε τα δάκτυλά μου ήταν οριακά ικανά να παίξουν αυτό το όργανο με τον τρόπο που ήθελα χωρίς να κοπούν - είχα ανακαλύψει ένα νέο σύμπαν... Μια κοπέλα μου είχε παλιότερα πει ότι το autoharp είχε κρυφές δυνατότητες και την είχα πιστέψει. Μου είπε επίσης ότι έμοιαζα περισσότερο με τραγουδιστής, οπότε έπρεπε αρχικά να μπω στη διαδικασία να ψάξω το autoharp κρυφά μέχρι τη μέρα που θα πήγαινα σε κάποιο συγκρότημα που θα είχε άλλον τραγουδιστή. Είχε τελικά δίκιο. Αυτή άφησε το Austin και έγινε rock star... (σσ. πώς τη λέγανε μωρέ;...) αλλά την άκουσα και είχε δίκιο. Το 1968 μια άλλη κοπέλα, η κοπέλα μου, με παρότρυνε να φτιάξω ένα συγκρότημα. Λίγο καιρό μετά τη δημιουργία του άφησα το μπάσο κι έπιασα το autoharp. Ακόμα βάζω χορδές μπάσου και παράγω πολλούς βαρείς ήχους μπάσου από το autoharp. To κοινό του Austin Psych Fest εντυπωσιάστηκε όταν παίξαμε εκεί, από τον γεμάτο ήχο που παράγει με αυτόν τον τρόπο.

TLM: Κάπου διάβασα ότι όσο ήσουν με τους Amethyst, συνηθίζατε να παίζετε το “See What You Cause”. Αυτό ήταν το πρώτο τραγούδι που έγραψες;

BM: Ναι, όντως παίζαμε το “See What You Cause”, αλλά είχα γράψει πολλά πριν από αυτό. Αυτό ήταν απλά το πρώτο που δούλεψα με τη μπάντα.

TLM: Ποια ήταν η γνώμη σου για τους 13th Floor Elevators τότε; Φαντάζομαι ότι τους είχες δει να παίζουν λάιβ στην καλύτερή τους εποχή, το ’66 –’67. Σε επηρέασαν καθόλου;

BM: Αντίθετα με ό,τι έχει ειπωθεί από πολλούς ανθρώπους, δεν ήταν μεγάλη επιρροή για μένα μουσικά. Τους είδα βέβαια να παίζουν πολλές φορές. Στις στούντιο ηχογραφήσεις και στις ηχογραφήσεις προβών που κάναμε με τον Roky μπορείς να μας ακούσεις να μιλάμε μερικές φορές και οι δύο μαζί αλλά είναι δύσκολο να μας ξεχωρίσεις - έχουμε παρόμοια φωνή. Βέβαια θα ήθελα να είμαι όσο καλός τραγουδιστής είναι ο Roky κι όχι απλά να έχω την ίδια χροιά στη φωνή - αλλά θα μου πεις, ποιος τραγουδιστής δε θα ήθελε να έχει τη δύναμη της φωνής του Roky Erickson;... Οι Elevators περισσότερο με επηρέασαν με την έννοια ότι μου έδειξαν πόσα πράγματα μπορεί να κάνει ένα συγκρότημα και να τη βγάλει καθαρή. Αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν έβγαλαν καθαρή, έτσι δεν είναι; Με ενέπνευσαν να κάνω τα πάντα για να βοηθήσω τον Roky να αποφύγει να επαναλάβει τα λάθη τους... Αισθάνομαι ότι πολλά από τα σημαντικά γεγονότα της ζωής μου σχετίζονται με τις συναυλίες τους - οι συναυλίες τους ήταν στο κάτω-κάτω τα πιο ‘hip’ γεγονότα της εποχής, η όλη σκηνή φαινόταν πολύ ‘hip’ στην αρχή. Πρόσφατα έπαιξα τα τραγούδια που έγραψε o Powell St. John γι’αυτούς, στα πλαίσια ενός πρότζεκτ που λέγεται ‘Powell St. John and The Aliens’. Και ναι, μπορώ να μιμηθώ με το autoharp πολύ καλά τελικά τον ήχο του jug.

TLM: Velvet Underground... Lou Reed... σε επηρέασαν αρχικά; Άλλες επιρροές;

BM: Ναι, οι Velvet ήταν από αυτούς που με επηρέασαν. Όπως και ο Lou Reed, όπως και οι Fugs. Κι ακόμα ο Joe Meek, ο Max Crook και ο Del Shannon.

TLM: Και οι Amethyst; Μπορείς να περιγράψεις με λεπτομέρειες - ό,τι θυμάσαι τέλος πάντων - τα γεγονότα που οδήγησαν από τους Amethyst στους Cold Sun;

BM: Θυμάμαι όλες τις λεπτομέρειες. Αλήθεια θέλεις να σου τις πω όλες; Αν το κάνω, θα βγει ένα κείμενο που θα θες δύο χρόνια για να το διαβάσεις.

TLM: Καλά εντάξει! Πες μου μόνο τα βασικά για το πέρασμα από τους Amethyst στους Cold Sun.

BM: Εντάξει. Οι Cold Sun είχαν νεώτερα και καλύτερα τραγούδια, είχαν ακόμη έναν καταπληκτικό μπασίστα και έναν πιο progressive ντράμερ. Οι Cold Sun ήταν ταυτόχρονα πιο punk και πιο progressive, κάτι που τους κάνει ασυνήθιστους και γι’αυτό και αρκετά δημοφιλείς σήμερα. Τα μέλη τους και τα τραγούδια μαζεύτηκαν με σκοπό να ηχογραφηθεί ένα άλμπουμ. Οι Amethyst ήταν ένα συγκρότημα που φτιάχτηκε βασικά για να παίζει σε συναυλίες και πιθανά στο μέλλον θα ηχογραφούσε κιόλας. Δεν ήθελα όμως οι Cold Sun να παίζουν λάιβ πριν κυκλοφορήσουν κάποιο άλμπουμ - και τελικά η ευχή μου έγινε πραγματικότητα τόσα χρόνια αργότερα, όταν εμφανιστήκαμε στο Austin Psych Fest (σσ. την πρωτομαγιά του 2011).

Πίσω στις πρώτες μέρες των Cold Sun νομίζω ότι άφηνα τα μέλη του γκρουπ να με πρήζουν για να παίζουμε λάιβ. Αλλά ο Mike Waugh (σσ. ο πρώτος μπασίστας), προς τιμήν του, δεν έπρηζε κανέναν για τίποτα. Τώρα μετανοιώνω που δεν πήρα τον John Kearney πίσω στο line-up. Δεν έπρεπε να αφήσω να έρθουν γκρινιάρηδες στο γκρουπ. Δεν μένει τίποτε με αυτούς. Τους δίνεις μισό πόντο και παίρνουν χίλια μέτρα!

TLM: Πώς σε πρόσεξε ο Bill Josey, o ιδιοκτήτης του KAZZ FM και της μοναδικής τότε δισκογραφικής εταιρείας του Austin, της Sonobeat;

BM: Ο John Ike Walton (σσ. ο πρώτος ντράμερ των Elevators) του μίλησε για μένα.

TLM: Οι ηχογραφήσεις στη Sonobeat κράτησαν έξι μήνες. Μπορείς να μας διηγηθείς (με όσες λεπτομέρειες επιθυμείς) αυτό το εξάμηνο; Νομίζω ότι αυτό θα μπορούσε να είναι το πιο παραγωγικό διάστημα στη ζωή σου...

BM: Δεν ήταν το πιο παραγωγικό διάστημα στη ζωή μου αλλά αντιλαμβάνομαι τώρα ότι ήταν πολύ σημαντικό για το μέλλον μου και καταλαβαίνω τώρα πράγματα γι’αυτό το διάστημα που δεν θα μπορούσα να τα δω αν δεν παιρνούσε ο καιρός. Μου έχουν συμβεί στο μεταξύ κάποια πράγματα που με κάνουν να βλέπω τώρα πιο ζεστά εκείνες τις μέρες. Τι θα γινόταν αν μπορούσα να αλλάξω το παρελθόν; Ποιος ξέρει αν το παρελθόν δεν αλλάζει ήδη; Ο Roky Erickson το πιστεύει αυτό και το ίδιο πιστεύω κι εγώ! Πιστεύω ότι η μεταβολή των γεγονότων του παρελθόντος θα είναι εφικτή στο μέλλον, στο κοντινό μέλλον! Γι’αυτό το πράγμα μιλάω στο τραγούδι “Here in the Year”. Μου είναι πολύ ευχάριστο να περιγράψω με λεπτομέρειες αυτά τα session, καθώς και τη διαδικασία σύνθεσης και γραφής αυτών των τραγουδιών που συνέβαινε εκτός στούντιο. Η πρώτη λεπτομέρεια που θα αναφέρω ήταν και ο βασικός λόγος για τον οποίο οι ηχογραφήσεις αυτές χρειάζονταν οπωσδήποτε re-mastering:

Μπάσο, ντραμς και autoharp ηχογραφήθηκαν σε τέσσερα κανάλια. Αυτή η ηχογράφηση μεταφέρθηκε στα δύο από τα τέσσερα κανάλια μιας δεύτερης τετρακάναλης μηχανής. Μετά μια μίξη χρησιμοποιήθηκε πάλι σε μια τετρακάναλη κονσόλα ως backing track για να ηχογραφήσουμε τα φωνητικά κι ό,τι άλλο έμενε. Αυτή η διαδικασία ήταν η συνηθισμένη εκείνη την εποχή - αυτήν χρησιμοποιούσε ο George Martin (σσ. μηχανικός ήχου των Beatles - just in case...) και ο Joe Meek και άπειροι άλλοι. Δεν είχα βέβαια ποτέ την ψευδαίσθηση ότι ο Τεξανός παραγωγός μας ήταν δυνατόν να συγκριθεί έστω και στο ελάχιστο με τύπους σαν τον Meek ή τον George Martin. Η πρώτη μεταφορά λοιπόν «έχασε» πολύ από το μπάσο, επειδή ο κ. Josey κι εγώ δεν ήμασταν αρκετά έμπειροι για να το αποτρέψουμε, αν και προσπαθήσαμε. Ο Bill Josey ήταν παραπάνω από ικανός να ηχογραφήσει απλά τα πάντα ζωντανά στο στούντιο, όπως είχε κάνει με τους Mariani και τον Johnny Winter - στη δική μας περίπτωση μάλιστα θα έκανε ακόμη καλύτερη δουλειά λόγω το καινούργιου, πολύ καλού νέου του στούντιο στο North Lamar... Αλλά, βλέπεις, αυτό ήταν ένα ‘concept’ άλμπουμ με πολυκάναλες απαιτήσεις. Όταν είχε ολοκληρωθεί η διαδικασία, θα μπορούσαμε να ξαναπαίξουμε τα πάντα ακριβώς όπως ακούγονται στην ηχογράφηση, αν βέβαια υπήρχε μια σωστή ηχογράφηση για να «αντιγράψουμε» ζωντανά στο στούντιο. Η απώλεια του μεγαλύτερου μέρους από τη λαμπρή δουλειά που είχε γίνει στο μπάσο ήταν το χειρότερο πρόβλημα και ο κύριος λόγος που δεν ήθελα να κυκλοφορήσει ο δίσκος πριν εφευρεθεί αρκετά προχωρημένη τεχνολογία που θα μου επέτρεπε να το διορθώσω. Και εκατό χρόνια να χρειάζονταν να περάσουν δε με πείραζε καθόλου. Άλλωστε «γιατί να βιαζόμαστε; Μήπως έχουμε συμβόλαιο με την Columbia; Για την ακρίβεια δεν έχουμε καν συμβόλαιο...»

Έχει γραφεί ότι το autoharp και το μπάσο ήταν περασμένα απ’ ευθείας στην κονσόλα. Αυτό είναι αλήθεια. Αυτήν την τεχνική ακολουθούσε και ο Joe Meek για να ηχογραφήσει το μπάσο, αλλά ο Meek ήταν σαΐνι σε αυτού του τύπου τις τεχνικές ηχογράφησης. Θέλω να σημειώσω πάντως ότι κάποια μέρη του autoharp ηχογραφήθηκαν μέσα από ενισχυτή - όλα όσα είχαν fuzz, distortion και άλλα εφέ, αλλά και μερικά χωρίς εφέ που απλά ακούγονταν καλύτερα με τον ενισχυτή. Τα φωνητικά ηχογραφήθηκαν πάνω από τα έξι κανάλια που συντέθηκαν σε τέσσερα και τελικά μεταφέρθηκαν σε ένα για να χρησιμοποιηθούν σαν backing track. Στη συνέχεια οι δύο μηχανές συγχρονίστηκαν για την τελική μίξη. Ο Bill Josey ήξερε τη δουλειά του και γνώριζε όλες τις δυνατότητες που υπήρχαν, αλλά και πάλι η όλη διαδικασία ήταν πολύ ζόρικη. Χρειάστηκε να βάλω κι εγώ το χέρι μου στην τελική μίξη για το autoharp και την κιθάρα, ενώ ο Bill δούλευε με τα κανάλια των φωνητικών. Τέλος, θέλω να πω ότι γίνονταν αλλαγές και βελτιώσεις στους στίχους μέχρι και την τελευταία στιγμή και μερικές φορές και μέσα στο στούντιο.

TLM: Η ιστορία του πώς αυτές οι ηχογραφήσεις βγήκαν στο φως σχεδόν είκοσι χρόνια αργότερα μέσα από το άλμπουμ Dark Shadows είναι αρκετά γνωστή. Άσε με όμως να σε ρωτήσω κάποια πράγματα για αυτά τα master.

BM: Εντάξει Μιχάλη, αλλά δεν υπήρχε καμμία δημοσιότητα για την κυκλοφορία της Rockadelic. Αυτό ήταν κομμάτι της συμφωνίας μας. Και η περιορισμένη έκδοση εξαντλήθηκε γρήγορα, όπως ακριβώς είχε πει ο Rich. Ήμουν πολύ ευχαριστημένος που δεν έγινε καμμία προώθηση για την κυκλοφορία - είχα επιμείνει σε αυτόν τον όρο και ο Rich τήρησε το λόγο του.

TLM: Τι άλλο υπάρχει σε αυτά τα master;

BM: Αν καταλαβαίνω, ρωτάς τι άλλες ηχογραφήσεις υπάρχουν εκτός από αυτό το άλμπουμ. Σωστά;

TLM: Ναι, σωστά. Θα κυκλοφορήσετε και άλλα πράγματα από το αρχείο σας στο μέλλον;

BM: Eίναι ενδιαφέρον ότι ρωτάς αυτό το πράγμα. H World In Sound (σσ. το label που έβγαλε το Dark Shadows σε CD το 2008) θα κυκλοφορήσει ένα δίσκο με ζωντανές ηχογραφήσεις μόνο σε βινύλιο. Αυτό θα γίνει πριν την κυκλοφορία του νέου στούντιο άλμπουμ, Rites of Osiris. 

TLM: Φαντάζομαι ότι δεν υπήρχε κάποιος παραγωγός σε αυτές τις ηχογραφήσεις. Ήσουν απλά ευχαριστημένος με τις ικανότητες του Josey στην ηχοληψία...

BM: Όπως περιέγραψα πιο πριν, υπήρξε πλήρης διαδικασία παραγωγής αλλά απλά πάθαμε ζημιά στα πρώτα στάδια. Το όλο πρότζεκτ ήταν πολύ φιλόδοξο για τον Τεξανό παραγωγό μας, ο οποίος έπρεπε να μειώσει τα κανάλια για να δουλέψει όπως γνώριζε. Όμως πάντα πίστευα ότι θα αναπτύσσονταν στο μέλλον εξελιγμένες τεχνικές re-mastering, οπότε ήμουν πρόθυμος να κρατήσω στο ράφι αυτές τις ηχογραφήσεις μέχρι η απαραίτητη τεχνολογία να γίνει διαθέσιμη. Τελικά οι τύποι της World In Sound έκαναν σπουδαία δουλειά με το re-mastering.

TLM: Ναι αλλά τι πήγε στραβά; Δεν το είχατε πάρει πολύ στα σοβαρά; Δεν σας άρεσαν οι demo ηχογραφήσεις; Δεν πιστεύατε στον εαυτό σας; Τι στο καλό έγινε και στερηθήκαμε αυτό το φοβερό υλικό για περίπου είκοσι χρόνια μέχρι την κυκλοφορία του το 1989;

BM: (σσ. σε άλλο μήκος κύματος από τον Μιχάλη) Το λέω άλλη μια φορά, αυτές οι ηχογραφήσεις δεν ήταν demo. Υπήρχε μια προβληματική παραγωγή, η οποία διορθώθηκε τώρα, τον 21^ο αιώνα... Για να σου δώσω όμως μια πλήρη απάντηση σε όσα με ρωτάς: τα πράγμα είναι πολύ απλό. Κόλλησα με τον Roky, ο οποίος κατά την άποψή μου είναι πολύ καλύτερος τραγουδοποιός και τραγουδιστής από μένα. Οπότε τι χρειαζόμουν αυτές τις προηγούμενες προσπάθειες στο βιογραφικό μου; Πήρα τη συνεργασία μου με το Roky πολύ στα σοβαρά. Όσο για τους άλλους στο συγκρότημα, δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε χωρίς την έγκρισή μου και είχα ανθρώπους που μου έδιναν καλύτερες συμβουλές από εκείνους. Από όλους τους ανθρώπους σε εκείνο το σκηνικό, εκτιμούσα μόνον και θα ακολουθούσα τις συμβουλές του Mike Waugh και του John Kearney - αλλά εκείνη την εποχή αυτοί ήταν πολύ χαλαροί (σσ. στην κοσμάρα τους), δεν είχαν καμμία γνώμη.

Άρα καταλήγουμε: Aυτές οι ηχογραφήσεις δεν ήταν demo. Ήταν ένα κανονικό άλμπουμ με πλήρη διαδικασία παραγωγής και μάλιστα ήταν ‘concept’ άλμπουμ. Τα τραγούδια στα λάιβ τα παίζαμε με την ίδια σειρά με το άλμπουμ. Οι μέθοδοι παραγωγής της εποχής εκείνης δυστυχώς δεν εξασφάλισαν ένα τέλειο αποτέλεσμα, αλλά τώρα είμαι Ευτυχισμένος που η World In Sound έκανε αυτό το re-mastering. Αν ο δίσκος ακουγόταν τόσο καλά τότε που γράφτηκε, δεν θα τον κρατούσα κρυμμένο μετά το τέλος της συνεργασίας μου με τον Roky...

Τέλος πάντων, εκτός από τα θέματα της παραγωγής υπήρχε και κάτι άλλο που αφορούσε το δίσκο, για το οποίο κράτησα το στόμα μου κλειστό επειδή νόμιζα ότι ήταν εκπληκτικό και ότι κανένας δε θα με πίστευε. Είναι ο λόγος για τον οποίο ο δίσκος ακούγεται φρέσκος και σήμερα. (σσ. ...;) Δε με νοιάζει αν με πιστέψει κανείς ή όχι - μπορείς να μου κάνεις και τεστ με ανιχνευτή ψεύδους αν θες. Δε με νοιάζει. To Σκοτεινό μυστικό μου είναι αυτό: Η κοπέλα μου τότε κι εγώ βλέπαμε οράματα με τη Μονάδα. (σσ. να τα...) Αυτή μπορούσε να τη δει πιο καθαρά από εμένα αλλά δεν καταλαβαίναμε ακριβώς τι βλέπαμε. Ήταν οράματα για το μέλλον και με έκαναν να σκεφτώ λέξεις και στίχους που είχαν τη δύναμη να κάνουν πράγματα να συμβαίνουν, κακά πράγματα. Μερικές φορές δεν καταλάβαινα ούτε ο ίδιος τα ίδια μου τα λόγια. Σκεφτόμουν ότι αυτά τα τραγούδια μπορούσαν να μου καταστρέψουν τη ζωή και ότι ήταν επικίνδυνα για μένα ή ίσως και την κοπέλα μου ή ότι τέλος πάντων ήταν χαζά. Όπως και να’χει, ήμουν ανακατεμένος με διάφορα άλλα πρότζεκτ που μου άρεσαν περισσότερο κι έτσι ορκίστηκα να εξαφανίσω αυτά τα τραγούδια για πάντα. Θεωρούσα ότι είχα μια κατάρα πάνω μου, όχι ένα χάρισμα. Αν ήμουν λιγότερο συγκρατημένος με το πεγιότ, ίσως να καταλάβαινα καλύτερα τι συνέβαινε...

Όταν τα έχεις με μία Θεά, μία μάντισσα αναγκαστικά μεταβάλεται η αντίληψή σου.

Αποφάσισα ότι αυτό μπορούσε να μας καταστρέψει και σταμάτησα να γράφω αυτά τα τραγούδια. Αργότερα συνειδητοποίησα ότι έκανα λάθος, όταν ήρθαν έτσι τα πράγματα που τα τραγούδια άρχισαν να έχουν νόημα φωτισμένα από μια πιο θετική εξήγηση. Αυτό που νόμιζα ότι ήταν εχθρός και κατάρα αποδείχθηκε ότι ήταν φίλος και μια καταπληκτική ευλογία. Μπορούσα να το δω στα όνειρά μου... μάτια που κοιτούσαν στον καθρέφτη μέσα από μια σιδερένια μάσκα - τα δικά μου μάτια! Μερικές φορές νομίζω ότι αισθάνομαι αυτήν την σιδερένια μάσκα να μου πιέζει το πρόσωπο. Μου έκανε, ξέρεις, εντύπωση όταν μου είπες εσύ, Μιχάλη, ότι αποκαλείς τον εαυτό σου ‘TimeLord Michalis’. Αυτό το όνομα έχει ένα ιδιαίτερο νόημα...

TLM: Το δικό μου όνομα;! Τι έχει το όνομά μου; 

BM: Δεν αφορά προσωπικά το άτομό σου. Απλά νομίζω ότι είσαι ένα cool άτομο, αλλά σκέψου να είχες μια εκπομπή στο ραδιόφωνο που να την άκουγαν πραγματικά στο παρελθόν; Νομίζω ότι η Μονάδα αυτό θα το κάνει όχι απλά πιθανό αλλά και εφικτό - θα γίνεται για πλάκα... Αυτό κυρίως λέει το τραγούδι “Here in the Year” στο δίσκο... (σσ. ΟΚ, μην το ακούσετε ποτέ μόνοι σας μετά τα μεσάνυχτα - εντάξει;)

TLM: Έκανα ατέλειωτες συζητήσεις για το δίσκο αυτό με φίλους που τον ακούσαμε μαζί. Μερικοί χαρακτηρισμοί που μας ήρθαν ήταν ‘Texas desert psychedelic’, ‘dark pure psych’, ‘scary & cold psychedelia’... Μπορείς εσύ να δώσεις μια περιγραφή της μουσικής σου εκείνης της εποχής;

BM: Με ενθουσιάζουν οι περιγραφές σου! Και ναι, μπορώ να περιγράψω αυτή τη μουσική. Ήταν γεωμερική. Ήταν ένας ηχητικός πίνακας ζωγραφικής με ποίηση πάνω του, ήταν μια προβολή ενός τύπου φωτός που έβγαινε από μέσα προς τα έξω με τη βοήθεια του πεγιότ...

TLM: Σε αυτούς τους στίχους... ατέλειωτες γραμμές, γεμάτες συμβολικά μηνύματα υποθέτω, εκτός από τη Λεμουρία (Mu) και την μυθολογία της, τι άλλες αναφορές υπάρχουν;

BM: Η κοπέλα μου έβλεπε αυτά τα οράματα κι εγώ ήθελα να ζήσω μέσα τους. Και ζούσαμε σε αυτά και ήμασταν ευτυχισμένοι μαζί και πέρα από όλους και όλα εγώ κορόιδευα την ιστορία ενός κόσμου στον οποίο δεν θέλαμε πια να γυρίσουμε. Η όλη κατάσταση την έκανε να χαμογελάει. Κι εγώ γελούσα και σκεφτόμουν ότι κάποια στιγμή αργότερα θα διόρθωνα τα πάντα. Η ειρωνία είναι ότι αυτό ακριβώς έκανα. Τώρα όλα αυτά τα βλέπω σα την ιστορία ενός χάκερ που θέλει να μπει στο mainframe που προβάλει αυτό το κάτι που ονομάζεται Πραγματικότητα - να μπει μέσα για να διορθώσει μερικά bugs στο πρόγραμμα. Νομίζω ότι αυτό έχει αρχίσει ήδη να συμβαίνει, να γεννιέται... το νέο ξεκίνημα ενός νέου Θεού σε έναν καινούργιο Χρόνο με όλους τους παλιούς κανόνες να καταστρέφονται και όλους όσους τους υπακούουν να παίρνουν κι αυτοί δρόμο. Μου αρέσει αυτή η ατάκα στον Ταξιτζή όπου ο Travis Bickle λέει, “Someday a REAL rain’s gonna come” («Κάποια μέρα θα ρίξει μια Πραγματική βροχή...»). Ο Scorsese είναι φαν του Val Lewton (σσ. ο παραγωγός του I Walked with a Zombie και άλλων ανάλογων φίλμ τρόμου τη δεκαετία του ’40), όπως είμαι κι εγώ...

TLM: Πόσο καιρό μετά τις ηχογραφήσεις για τη Sonobeat κρατήσατε μαζί σα συγκρότημα;

BM: 39 χρόνια... αλλά κάναμε ένα διαλειμματάκι από το 1972 μέχρι τι 2011.

TLM: Εντάξει, ας πάμε τώρα στην εποχή που μπήκε στη ζωή σου ο Roky... ή ίσως που μπήκες εσύ στη ζωή του. Πώς έγινε αυτό; Μίλησέ μας λίγο για τους BliebAlien που τελικά έγιναν The Aliens.

BM: Ευχαρίστως... Κόλλησα με τον Roky χωρίς πρόθεση να κάνω συγκρότημα μαζί του - πίστευα ότι ο Roky ήταν ένας θησαυρός που άξιζε να τον αναλάβει ένας παραγωγός για superstars. Δούλευα μαζί του κυρίως για να τον βοηθάω με τις δουλειές του και φρόντιζα να απομακρύνω από κοντά του τους περίεργους. Κάποια στιγμή ένας τύπος του πρόσφερε δουλειά που δεν είχε να κάνει με κάποιο σοβαρό συμβόλαιο συνεργασίας, απλά ένα λάιβ. Αποφάσισα να μην τον εγκαταλείψω και άρα χρειαζόμουν ένα συγκρότημα για να παίξει μαζί του. Έτσι ξαναμάζεψα τους Cold Sun εκτός από τον κιθαρίστα, αφού κιθάρα θα έπαιζε ο Roky, με το μπάσο να τείνει προς έναν ήχο Jack Bruce όπως άρεσε στον Mike Waugh. Τελικά ένας μουσικός από την περιοχή, ο Doug Sahm (σσ. α, ένας μουσικός!), γνώρισε τον Roky με τον μελλοντικό του μάνατζερ στο Σαν Φρανσίσκο. Τότε παραιτήθηκα, αφήνοντας όμως και μια πόρτα ανοικτή σε περίπτωση που άλλαζα γνώμη... Ο νέος μάνατζερ βρήκε τα μέλη των Aliens και μετά ο Roky με πήρε τηλέφωνο στο Μέμφις και μου έπαιξε (από το τηλέφωνο) μια κασέτα από πρόβα με το γκρουπ, που είχε γραμμένο το “The Wind and More”. Μου έκανε φοβερή εντύπωση και πήρα το αεροπλάνο για το Σαν Φρανσίσκο για να γίνω μέλος των Aliens. Η συνέχεια είναι λίγο ως πολύ γνωστή...

TLM: Μετά την περιπέτειά σου με τους Aliens και τον Roky, τι έγινε; Τι έκανες αυτά τα χρόνια που πέρασαν;

BM: Έκανα κάποια video, ακυκλοφόρητα πρότζεκτ από τη δεκαετία του ’80 που κάποια στιγμή θα ανέβουν στο YouTube. Είχα κι ένα συγκρότημα, στο οποίο τραγουδούσα, τους Cat People (σσ. να τος πάλι ο Val Lewton). Μετά πήγα στους Blood Drained Cows και ηχογραφήσαμε ένα άλμπουμ με παραγωγό τον Andy Shernoff των Dictators. O δίσκος λεγόταν 13. Οι Blood Drained Cows είναι πνευματικό παιδί του Gregg Turner, του αρχηγού των περίφημων Angry Samoans στο τέλος των 70s και την αρχή των 80s. Με τον Gregg θα ηχογραφήσουμε το νέο του πρότζεκτ στο Nashville με παραγωγό πάλι τον Andy Shernoff. Θα είναι σούπερ... Θα βγάλω επίσης ένα νέο άλμπουμ με τους The Myonics. Παίζουμε συχνά μαζί στην Καλιφόρνια - χθες μάλιστα δώσαμε μια συναυλία στο Σαν Φρανσίσκο που ήταν πολύ καλή. Οι Myonics είναι πνευματικό παιδί του Jasper Leach, ο οποίος είναι και ο νέος «αρχιμουσικός» των Cold Sun.

TLM: Τώρα παίζεις autoharp στους Blood Drained Cows, τους The Myonics κι επίσης στους Powell St. John and The Aliens. Αυτοί είναι οι πραγματικοί Aliens που έπαιζαν με τον Roky;

BM: Ναι, είναι οι αυθεντικοί Aliens που έχουν όντως επανασυνδεθεί για να στηρίξουν τη δουλειά του Powell στις συναυλίες και στο στούντιο. Μου αρέσει πολύ που ξαναβρεθήκαμε με τον φίλο και αδελφό μου, τον Duane Aslaksen, και να! που δουλεύουμε πάλι μαζί πάνω σε φοβερά τραγούδια. Θεωρώ ότι και ο Powell και ο Roky είναι φοβεροί τύποι!

TLM: Σε είχε ικανοποιήσει η αρχική κυκλοφορία του δίσκου των Cold Sun από τη Rockadelic σε βινύλιο το 1989; Θα ήθελες να μου πεις κάτι περισσότερο γι’ αυτό το θέμα; Κάπου διάβασα πως είχαν προσπαθήσει πάρα πολύ για να σε πείσουν να κυκλοφορήσουν το δίσκο.

BM: Δεν ήταν ακριβώς κυκλοφορία αλλά μια πολύ ειδική, «πριβέ» collector’s edition. Μόνο ένας μικρός κύκλος ανθρώπων θα μπορούσε να πάρει το δίσκο. Αν κάποιοι θέλουν να το πουν αυτό «κυκλοφορία», δεν μπορώ να τους εμποδίσω αλλά δεν μπορώ και να φανταστώ το λόγο γιατί αυτή η μικρή ελίτ συλλεκτών θα ήθελε να περιγράψει αυτήν την έκδοση με τρόπο που μειώνει την χρηματική αξία των αντικειμένων που έχει στα χέρια της. Δεν είχα καμμία πρόθεση να κυκλοφορήσω το δίσκο σε αυτή τη μορφή, αλλά ο Rich Haupt κατάφερε να μου εξηγήσει ότι θα έβγαινε μόνο σε βινύλιο και, αν και φοβόμουν ότι ο κόσμος θα έγραφε κασέτες και θα τις μοίραζε, δεν πήρα ποτέ στα σοβαρά τις κασέτες. Τότε δεν γνώριζα ούτε εγώ ούτε ο Rich ότι στο κοντινό μέλλον θα εμφανίζονταν CD burners. O Rich με έκανε να καταλάβω ότι αυτή η έκδοση θα έκανε κάποιους ανθρώπους χαρούμενους. Δεν περίμενα όμως ότι θα υπήρχε κάποια εμπλοκή του Mike Ritchey (σσ. ο τύπος που αντικατέστησε τον μπασίστα Mike Waugh στους Cold Sun, ο οποίος - σημειωτέον - δεν παίζει στο δίσκο) σε αυτήν την ιστορία και αν το γνώριζα, δεν θα συμφωνούσα ποτέ. Έπρεπε να είμαι πιο ξεκάθαρος με τον Rich και είναι δικό μου τελικά το λάθος, όχι δικό του. Τώρα ο κόσμος έχει αλλάξει. Ο Mike (Ritchey) είναι μια χαρά μουσικός αλλά δεν είναι και άνθρωπος για A&R.

TLM: H World In Sound Records όμως έκανε καλή δουλειά με την κυκλοφορία του δίσκου το 2008.

BM: Δεν διαφωνώ καθόλου. 

TLM: Τώρα θα ήθελα να μας μιλήσεις για το νέο υλικό που ετοιμάζεις αυτόν τον καιρό. Μιλάω για το Rites of Osiris.

BM: Αρνούμαι να το κάνω! Όχι, πλάκα κάνω. Για την ακρίβεια θα ήθελα πάρα πολύ να μιλήσω γι’ αυτό. Το “Rites of Osiris”, το ομότιτλο με το άλμπουμ τραγούδι, είναι το τελευταίο τραγούδι που έγραψα και μου πήρε πέντε χρόνια για να το ολοκληρώσω. Είναι αφιερωμένο στη Luna Wilson, τη μακαρίτισσα κόρη του συγγραφέα Robert Anton Wilson (σσ. μυρίζει Ιλλουμινάτι). Το σωστότερο θα ήταν να το ονομάσω “Rites of Isis” αλλά η εικόνα του ανθρώπου με το κεφάλι πουλιού μου αρέσει περισσότερο και μου φαίνεται πιο ειρωνική και πρέπουσα. Επίσης με το autoharp παράγω πολλούς τσιριχτούς ήχους πουλιών σε αυτό το κομμάτι. Το τραγούδι είναι η συνέχεια των “Ra-Ma” and “Here in the Year” (σσ. από το δίσκο του ’70) και μιλάει για την αθανασία, ενώ αναφέρεται και σε αυτούς που θα καταστραφούν από την επερχόμενη Μονάδα... Α, ξέχασα να σου πω ότι αυτό είναι μια θρησκεία κι εγώ είμαι ο αρχηγός της! Μη φοβάσαι παιδί μου, Μιχάλη. Δε θα πονέσει. Θα σε κάνω Θεό. Δεν νομίζω να σου τύχει μεγαλύτερο ρουσφέτι από αυτό. Θέλεις να έχεις ένα δικό σου πλανήτη να διοικείς; Έλα, τώρα που γυρίζει! Τα πάντα είναι πιθανά. Τώρα έχεις μυηθεί στο πραγματικό ‘in crowd’, φίλε!

TLM: Την 1^η Μαΐου 2011, για πρώτη φορά μέσα σε 39 χρόνια, οι Cold Sun, δηλαδή οι Miller, Mcgarrigle και ο αυθεντικός μπασίστας Mike Waugh, μαζί με τον ντράμερ των Blood Drained Cows, τον Tom Trusnovic και τον «μουσικό τους διευθυντή» Jasper Leach (ο οποίος τυγχάνει και αρχηγός των Myonics), έδωσαν μία συναυλία ως headliners στο The Austin Psych Fest, ένα κυριακάτικο βράδυ... Πώς πήγε;

BM: Ξανασυναντηθήκαμε στο Sebastopol στην Καλιφόρνια για να ηχογραφήσουμε ένα καινούργιο άλμπουμ με τον ντράμερ Mike Vattoune. Πραγματικά δεν είχα σκεφτεί να παίξουμε στο Psych Fest, αλλά επικοινώνησαν μαζί μου οι Black Angels και κάποια στιγμή άλλαξα γνώμη, αφού στην τελική έπρεπε να δοκιμάσουμε και μία συναυλία πριν πάμε για κάποια περιοδεία στην Ευρώπη για την προώθηση του άλμπουμ, κάτι που σίγουρα θα ήθελε και η εταιρεία μας (η World In Sound). Η προετοιμασία που κάναμε για τη συναυλία ήταν ένα καλό τεστ. Επίσης η δημοσιότητα που μας έδωσε το φεστιβάλ ήταν ένας εξαιρετικός τρόπος να ανακοινώσουμε την κυκλοφορία του νέου δίσκου. Δεν μου άρεσε πάντως αυτό που έγραψαν πολλοί στα τοπικά μέσα ενημέρωσης του Austin, ότι δηλαδή ξανασχηματιστήκαμε με σκοπό να παίξουμε στο Psych Fest. Αν το κάναμε για το φεστιβάλ, τότε ποιος έπαιξε στο δίσκο που είχαμε ηχογραφήσει πριν; Κανένας - από αυτούς που γνωρίζω τουλάχιστον - δε θα έκανε γκρουπ για μία μόνο συναυλία. Για ποιο λόγο θα έκανε κάτι τέτοιο; Αλλά αναπόφευκτα υπήρχαν επικοινωνιακά λάθη, καθώς αυτή τη φορά το φεστιβάλ ήταν μεγαλύτερο από ποτέ. Ο χώρος όπου έγινε ήταν πραγματικά γιγαντιαίος... και νομίζω ότι τελικά πήγε καλά.

Οι «γέροι» στο συγκρότημα δεν είναι ακριβώς στη φόρμα στην οποία βρίσκονται οι μουσικοί με τους οποίους έχω συνηθίσει τον τελευταίο καιρό να δουλεύω, αλλά έβαλα τους νεοφώτιστους μουσουλμάνους μου να τους μαστιγώσουν... εντάξει, πλάκα κάνω, να τους φέρουν σε φόρμα. Ο Mike Waugh είναι πιο φανταστικός από ποτέ. Δημιουργεί ένα μεταλλασσόμενο τοπίο πάνω στο οποίο κινούνται όλοι οι άλλοι σαν άλογα της Αποκάλυψης με μορφή δράκων, ενώ ο Tommy κι εγώ βουτάμε σαν αρπακτικά πουλιά. Τα τραγούδια που παίζουμε τώρα είναι πολύ καλύτερα. Γράφτηκαν μερικά χρόνια μετά τα τραγούδια του Dark Shadows με το “Rites of Osiris”, το ομώνυμο με το δίσκο, να έχει ολοκληρωθεί τελευταίο. Αυτό μου πήρε πέντε χρόνια να το τελειώσω σε αντίθεση με τα υπόλοιπα που γράφτηκαν γρήγορα... Μερικές φορές αυτό γίνεται.

TLM: Κάτι τελευταίο που ξεχάσαμε να πούμε;

BM: Η κυρά μου κι εγώ βλέπαμε οράματα για τη Μονάδα, η οποία μας ενεργοποιούσε και μας άρπαζε από το μέλλον. Αλήθεια, θα συμβεί αυτό και σύντομα μάλιστα. Οι ηλίθιοι που προσπαθούν να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους δεν πρόκειται ποτέ να πιστέψουν αυτό που λέω - μέχρι να συμβεί, οπότε θα είναι πολύ αργά γι’αυτούς. Σίγουρα, το πεγιότ ήταν μέρος από το ηλεκτρικό κύμα που μου έδωσε τη δυνατότητα να δω αυτήν την αλήθεια. Τότε δεν ήξερα τι ακριβώς είναι αυτό το πράγμα που βλέπουμε. Με τα χρόνια έχει ξεκαθαρίσει στο μυαλό μου, καθώς όλα όσα πρόβλεψε η κοπέλα μου έγιναν πραγματικότητα. Αυτό συνέβη και με πράγματα στα οποία τότε δεν δώσαμε σημασία ή δεν καταλάβαμε. Τα βλέπαμε αλλά δεν τα καταλαβαίναμε. Αυτό που νόμιζα τότε ότι ήταν ποίηση, δεν ήταν τίποτε άλλο από ματιές στο μέλλον. Απέρριπτα αυτήν την ιδέα ως χαζή τότε, γιατί μου φαινόταν ότι μπορούσε να μας καταστρέψει. Πιο πρόσφατα κατάφερα να κατανοήσω ότι αυτό που θεωρούσα τρομακτικό εχθρό μου ήταν στην πραγματικότητα ο καλύτερος φίλος και ο φύλακας - άγγελός μου όλα τα χρόνια. Οι πιο νηφάλιοι και σοβαροί άνθρωποι στον κόσμο πιστεύουν στη Μονάδα - αναφέρομαι στους φυσικούς επιστήμονες... Γι’ αυτό αφιέρωσα το “Rites of Osiris” στην ανάσταση της κόρης του Robert Anton Wilson - το τραγούδι αυτό συνεχίζει την ιστορία από εκεί που την είχε αφήσει το “Live Again”...

[Σεπτέμβρης 2011]

Ακολουθεί το κείμενο της συνέντευξης στα Αγγλικά:

Wild Thing proudly presents a delightful interview taken by our own 'TimeLord' Michalis from a man who was there at the beginning of the psychedelic scene of Austin, Texas in '65 - '66, along with Janis and Roky and who later in the 70s found himself playing next to Roky with The Aliens. Bill Miller is responsible for an incredible lost psychedelic gem - lost that is until 'recently', when the only album by Cold Sun was discovered in the late 80s by some through the Rockadelic releases and a few years ago by most when it was properly released for the first time. This is clearly one of the best interviews I've read lately. It was first published in English a few months ago in issue #6 of the TimeMazine fanzine and its translation in Greek is now published for the first time in Wild Thing. Miller reveals his Secret ... so read carefully!

[interview: TimeLord Michalis, translation / comments: TimeEditor Joe]

TimeLord Michalis: So, it’s ‘Cold Sun’ or ‘Dark Shadows’? There’s so much saying going on about the band’s name, thanks to you and your ‘at times’ quotes.

Billy Bill Miller: The name was always Cold Sun although we did do one gig using the name of the former band, Amethyst. We used that name that one last time because we had not yet thought of a name. I think Led Zeppelin called themselves ‘The Yardbirds’ early on until they came up with the new name. It was similar with us. I had already thought of ‘Cold Sun’ but wanted to hold out for a better name. I would not have called it ‘Dark Shadows’ because there was a TV show with that name but I certainly would have liked to call it that. We had a long list on the wall of prospective names. Finally we settled on ‘Cold Sun’ because we could not continue indefinitely with no name at all. When I was dealing with Rich Haupt in the early 90s I had mentioned ‘Dark Shadows’. It was his idea to use it as a title for which I am still Grateful...

TLM: What about the Rockadelic inserts which clearly call the band ‘Dark Shadows’?

BM: Those were written by a publicist who had worked with Roky and also with me previously under the pseudonym of ‘Arthur Bloch’. The info about Cold Sun came from me, since ‘Arthur Bloch’ had never heard of Cold Sun. I had kept it well hidden. I figured that if it is my band, then the name is whatever I say it is. I had said that I never heard of Cold Sun - though it was known to the writer of the liners that I was trying to re-write the name. It just seemed like a good idea - I really DO like ‘Dark Shadows’ better.

TLM: Going back in time to ’65-’66, to where everything started, we find a teenager Bill Miller hanging around in Austin, right? People say you were a freak!...

BM: I guess I thought I was pretty incognito. I suppose I got better at being incognito a little later when I had more reason to be. Hey, Michalis... I wanted to mention that I think these are GREAT questions!

TLM: By the way, you were known as Bill back then, I guess, and later Billy. Why Billy Bill now?

BM: Billy Bob and Billy Ray and Billy Joe were already taken.

TLM:  OK, I understand. I just wondered... Billy Bill sounds a bit odd, but, HEY! This is Rock’n’Roll, after all. What got you into music? Tell us a few things about Cauldron.

BM: My first bands were cover bands. I was the lead singer. I was pretty good at sounding just like Keith Relf, lead singer of the Yardbirds. The Yardbirds were not an influence on me. I just have a similar voice. I also played harmonica. I had the autoharp but I considered it a toy and never used it. It was in 1968 that I discovered a whole musical universe within that little old sawed off piano... But back to 1965 and 1966... I was writing songs and poems but not performing them with any of these cover bands... As for influences, I really loved the Joe Meek stuff but had very limited access to it. Of course “Telstar” is the crowning moment of my first transistor pocket-sized radio experiences. ‘Cauldron’ was an early makeshift name for Amethyst when we had a sudden gig at a HUGE anti-war rally. This was during the first National Strike Week.

NO MORE BUSINESS AS USUAL!!!

PIGS OFF CAMPUS!!!

NIXON SUCKS!!!

High on peyote I could see something beyond the crowd of 5,000... something in the sky... like an Aurora Borealis - I now believe it was the first trace of the singularity calling to me... My first gig with the autoharp was a crowd of thousands - an angry crowd which we did our best to make even more angry. John Kearney and Tom Mcgarrigle were in that band. John came up with the name ‘Cauldron’. Tom came up with ‘Amethyst’. My girlfriend had suggested ‘Dark Shadows’ which I liked the best but there was a TV show of the same name so we didn’t use that name. Maybe we should have anyway...

TLM: Is there a reason why you chose the autoharp, a ‘folk’ instrument?

BM: It occurred to me that if Jerry Lee Lewis had used a sawed off piano fitted with guitar and bass pickups he might have been even wilder and louder. I was looking for a new type of amplified keyboard. Guitars were also folk instruments. It was some alternate universe thing - probably the Joe Meek influence. When I got the autoharp I discovered it can’t do all these sounds - two years later I realized it IS possible after all - I have very tough fingers. I had been playing bass - so my fingers were BARELY tough enough to avoid being shred to pieces - and I explored a new universe... A girl I knew told me that the autoharp might have hidden potential - which I already believed true. She also told me I looked more like a singer and should explore the autoharp secretly until I am some day in a band with a singer other than me. She was right. She left Austin and became a rock star. Somehow I listened to her and she was right... In 1968 another girl, my girlfriend, urged me to start a band. It was shortly after that when I switched from bass to the autoharp. I still use heavy bass strings and make lots of heavy bass sounds with the autoharp. I think the people at the Psych Fest were surprised at the big sounds.

TLM: I read somewhere that while in Amethyst, you used to play “See What You Cause”. Was this the first song you wrote?

BM: We did play “See What You Cause”. It was far from being the first song I wrote but it was the first one that the band worked up.

TLM: What was your opinion about The 13th Floor Elevators back then? I guess you saw them live during their ‘high glory’ years, ’66 –’67... Were they an influence?

BM: Contrary to what people have said, they were not a big influence. I did see them many times. In studio recordings and rehearsal tapes when you can hear Roky and I both speaking it is sometimes hard for me to tell us apart - I sound similar to him. I wish I had a voice as good as his instead of similar - but I guess everyone who sings wishes they had as powerful a voice as Roky Erickson... The Elevators influenced me in the sense of showing me what a band could get away with. But they really did not get away with anything, did they? They inspired me to do whatever possible to help Roky avoid repeating their mistakes... I DO feel that a lot of things occurred in my life that centered around their shows - which were the hip rock events - seemed like a hip scene at first. Recently I’ve played the songs that Powell St. John wrote for them. It’s a project called, ‘Powell St. John and The ALIENS’. Yes, I can imitate that jug effect very well with the autoharp. 

TLM: Velvet Underground… Lou Reed… An early influence, too? Other influences?

BM: Yes, the Velvets were an early influence. AND so was Lou Reed and also The Fugs. So was Joe Meek and Max Crook and Del Shannon.

TLM: What about Amethyst? Can you describe the facts in every detail you wish (and can remember, of course) that led from Amethyst to Cold Sun?

BM: I remember all the details. You really want all details I can remember? This will take two years to read if I do.

TLM: Well, OK. Just stick to the progression from Amethyst to Cold Sun.

BM: OK. Cold Sun had newer and better songs and a phenomenal bass player and a more prog drummer. Cold Sun was more punk and at the same time more prog, something that makes it more unusual and popular today. The members of and songs of Cold Sun were assembled to record an album. Amethyst was assembled to do gigs and possibly go from there into recordings. I really didn’t want Cold Sun to play live until an album release - I guess I got my wish all these years later when we played The Austin Psych fest. Back in the early days of Cold Sun I guess I did allow these guys to hen peck me into playing live. Mike Waugh, to his credit was not gonna hen peck anyone. I regret not getting John Kearney back into the new line-up. I should never have allowed any cry babies a foot in the door. There’s just no percentage in it. Give ‘em an inch and they’ll take 1,000 meters.

TLM: How did you get the eye of Bill Josey – owner of KAZZ FM and Austin’s only Record label Sonobeat?

BM: John Ike Walton told him about me.

TLM: The Sonobeat tapes... recorded in a period of six months. Can you describe us (in every detail you wish) this six month period? I believe that it might be the most creative in your life...

BM: It was not the most creative period in my life but now I realize it was important to my future and see things within it that could not be seen until time had passed. Things that have happened since then cause me to look at those days with fondness. What if I could change the past? Who says the past does not already change? Roky Erickson certainly does not say that and neither do I! I do believe the path to editing time lies in the future, the NEAR future and, yes, it’s all what “Here in the Year” is about... I’d be glad to describe these sessions in detail including the song construction and writing which was also happening outside the studio. The first detail should be also the greatest reason it badly needed to be re-mastered.

The rhythm section and autoharp were recorded on four tracks. This was bounced over to two of four tracks of a second four track machine. Then a mix was used on a subsequent four track machine to serve as a backing track for the vocals and anything left over. This was quite standard procedure at the time, the same procedure used by George Martin and Joe Meek and countless others. I was never under the illusion that this Texas producer was any calibre close to Joe Meek or George Martin. The first bounce lost a lot of the bass because Mr. Josey and I were not expert enough to prevent this though we tried. Bill Josey was MORE than qualified to simply record it live as he did Mariani and Johnny Winter, in our case within his new and very fine studio on North Lamar... But this was a concept album requiring more tracks. After this was completed we were able to perform it exactly as it sounds on the recording but we could not do that before we had a recording to emulate in live performance. The loss of much of the brilliant bass was the worst problem and biggest reason I never wanted to see it released until technology was advanced enough to fix it. If that had taken a hundred years it would have been fine with me. What’s the hurry? Are we under contract with CBS? NO, we’re not under contract at all.

It’s been stated that the autoharp and bass were plugged directly into the board. This is true. It’s how Joe Meek recorded the bass but Meek was an expert at layering of this type. There WERE some autoharp tracks going through an amp - including ALL the fuzz and distortion of the autoharp and other effects and some straight stuff that sounded better amplified... The vocals were laid over the six tracks that were composited into four and bounced onto one to serve as backing. Then the two machines were sync-ed in the final mix. Bill Josey really knew his stuff and was well aware of what was possible. This was, however VERY tricky. My hand was needed in the final mix for the autoharp and guitar while Bill Josey’s hand was on the vocal tracks. The lyrics were being revised and improved right up to near the last minute and in some cases in the studio.

TLM: The story of how they finally saw the publicity light through the Dark Shadows album, after almost 20 years, is pretty known. But, let me ask you a few things about these tapes.

BM: Alright, Michalis. But there was no publicity on the Rockadelic release. No publicity was part of the deal. AND the limited discs sold quickly just like Rich said it would. I was happy to receive NO publicity. I insisted on it and he kept his word.

TLM: What else is inside those tapes?

BM: I think you mean what other tapes exist, other than the album, right?

TLM: Yes, that’s right. Are they ever going to be released in the future?

BM: It’s funny you should ask that. As a matter of fact, World In Sound will have a release of live stuff on vinyl only. This will precede the release of the new studio album, Rites of Osiris. 

TLM: I guess there was no production ever made to these recordings... Were you satisfied with Josey’s recording abilities?

BM: As I just detailed, it was a full production but the bottom layers were breached. This project was more ambitious than the Texas producer was able to handle without reducing the number of tracks. I always believed that enhanced re-mastering techniques would exist in the future so I was willing to suppress and shelve these recordings until that technology was in place and feasible. World In Sound did a great job with the re-mastering.

TLM: So, what went wrong? I guess you didn’t take it seriously enough. Didn’t like the demo recordings? Didn’t believe in yourselves? What the hell happened and we were deprived of this stuff for almost 20 years until its final release in 1989?

BM: Again, this was not a demo. It was a flawed production that has been repaired here in the 21st century... The rest of the answer to your question is very simple. I hooked up with Roky whom I consider to be arguably a better writer and singer than me. So, why would I want this older stuff on my résumé? You see, I took it TOO seriously, if anything. As for the other guys, they had no power in the matter and I had better advisers than them anyway. Of all the people in that picture I did and still would appreciate and be prone to follow the advice of Mike Waugh or John Kearney - but they were pretty cool in the advice department, did not have much advice forthcoming. SO, they were not demo recordings. It was a fully produced album, a concept album, in fact. The songs were performed in that SAME order in all live shows. The production methods did not get a perfect result but I am VERY happy with World In Sound’s re-mastering of these. If it had sounded this good way back then, I would not have kept it hidden beyond my period of working with Roky... Despite the sound issues there was something else I suppressed in revealing information because I thought it was too fantastic and that nobody would believe it. Now the world has become fantastic and caught up with this music pretty much. That’s why it’s current today. ALSO I didn’t care if anyone believes it or not. You can give me a lie detector test if you want. But I don’t care... So, the dark secret is THIS: My girlfriend back then and I were both having visions of the singularity. She could see it more clearly than I could, but we could not understand what we were seeing. These were visions of the future and at one point I thought these words, these lyrics were causing things to happen, dire things. I did not understand many of my own words at the time. I thought these songs could destroy my life and that they were either a danger to me and maybe also to her or that they were just plain stupid. Either way, I was involved with plenty of other projects that I liked better and so I vowed to lock these away forever. I thought I had a special curse, not a special gift. If I hadn’t been running a little low on peyote it might have been clearer...

Getting involved with a Goddess, a seer is bound to alter all perceptions.

I decided it could destroy us and decided to stop writing these things. I decided to leave the writing to others. I later realized this was a mistake when things finally came to be that caused the songs to make sense in a more positive light. What I had thought of as an enemy and a curse turned out to be a dear friend and a wonderful blessing. I could see it in my dreams... the eyes looking into the mirror peering out from an iron mask... MY eyes! Sometimes I can think I feel that iron mask tightening around my face. I was quite struck with the realization that you, Michalis, call yourself ‘Time Lord Michalis’. That name has special meaning... 

TLM: Me? Why me?

BM: I don’t mean you. I just think you’re a cool guy but what if you had a radio show that actually does tune in the actual past? I think the singularity will make that not only possible and feasible but child’s play... It’s in large part what “Here in the Year” is all about...

TLM: I made endless discussions about your music while listening to the album with friends. Some of the ‘names’ we came across were ‘Texas desert psychedelic’, ‘Dark pure psych’, ‘scary & cold psychedelia’... Can you describe your music back then?

BM: I LOVE your descriptions! And, yes, I can describe it. It was geometric. It was sonic painting with poetry over it and was projected by a type of light emanating outward from inward by peyote...

TLM: Those lyrics... endless lines, full of ‘symbolic’ meanings, I’m guessing... So, what else inspired you except Mu and Lemurian mythology?

BM: My girlfriend had these visions and I wanted to live in those visions and we did and we were happy to be together and apart from everything else and everyone else and I was mocking the history of a world we never wanted to return to. It made her smile. It made me laugh. I thought I would just fix it all later and ironically I did do that later. Now I see it as a dangerous tale of a hacker who wants to go into the main frame of what projects the thing known as reality... go in and fix a few glitches. I believe it’s just beginning, just being born... the new beginning of the new God in the new time with all the old rules destroyed and the followers along with them. I like that line in Taxi Driver where Travis Bickle says, “Some day a REAL rain’s gonna come”... Scorsese is a Val Lewton fan. So am I...

TLM: How long after the SonoBeat sessions did you last as a band?

BM: Thirty nine years... But we took a break from 1972 until 2011.

TLM: Then Roky came into your life... No, you came into Roky’s life, right? How did that happen? Tell us a few things about BliebAlien and the eventual transformation into The Aliens.

BM: I’d love to... I hooked up with Roky with no intention of starting a band, I considered Roky a gold mine worthy of a superstar producer. I was mainly working with him on his arrangements and engaged in keeping the local curiosity seekers out of the picture. Then someone offered him a booking which had nothing to do with getting him a development deal, just some live show. I decided not to abandon him and therefore needed a band. I re-assembled Cold Sun without the guitarist and put Roky on guitar with the bass leaning heavy in a Jack Bruce direction as Mike Waugh had. Eventually a local musician, Doug Sahm, introduced Roky to his future manager in San Francisco. I quit at that point but still left the door open to change my mind... Roky’s new manager assembled The Aliens and Roky called me on the phone in Memphis. He played me “The Wind and More” over the phone from a rehearsal cassette. I was GREATLY impressed and flew to San Francisco to join the Aliens and the rest is history...

TLM: So, after your ‘adventure’ with The Aliens and Roky, how did you spent the years till now?

BM: I’ve worked in videos as yet unreleased - projects from the 80s that will be on YouTube sooner or later... I had a band where I was lead singer called Cat People. I joined Blood Drained Cows and we recorded an album produced by Andy Shernoff, notorious producer and leader of The Dictators. It’s called 13. Blood Drained Cows is the brain child of Gregg Turner, leader of the infamous Angry Samoans in the late 70s through 80s. Gregg and I are about to record his latest project in Nashville. Andy Shernoff is producing. It should be great... I have a new album coming out soon with The Myonics. We play a lot in California. I did a gig last night in San Francisco. We sounded great. The Myonics is the brain child of our fearless leader, Jasper Leach. Jasper is also the new musical director of Cold Sun.

TLM: You are the autoharpist of Blood Drained Cows and The Myonics and also Powell St. John and the Aliens. Is this the actual Aliens band that backed Roky?

BM: Alright. It is the original Roky’s Aliens indeed back together again recently to back Powell in live shows and in the studio. I think it’s great to be back with Duane Aslaksen, my partner, my brother and here we are working again on the greatest songs ever. I do consider Powell and Roky to be that great!

TLM: Were you satisfied with the initial release of Rockadelic’s LP in 1989? Would you like to share with us anything else about this? I read somewhere that they tried so hard to convince you to let them release that album.

BM: It was not a release at all but a special PRIVATE collector’s edition only. Only a small circle could obtain it. If people want to call it a release I can’t prevent it but I cannot imagine why this elite group of collectors would want to call it something that only lowers the monetary value of it. I had no intention of releasing it but Rich Haupt was able to explain to me that it would ONLY be vinyl and I thought that surely people might make cassettes of it but never took cassettes seriously. Neither Rich nor I knew that CD burners would exist in the foreseeable future. Rich made me understand that it would make people happy. I never assumed that Mike Ritchey would have any input into it or I just would not have done it. I should have been clearer with Rich and it’s my fault I was not, not his. I’m very pleased with it now. Now is a different world. Mike’s a fine musician but not an A&R guy. 

TLM: World In Sound Records did an excellent work in releasing the album in 2008, didn’t they?

BM: I won’t argue with that! 

TLM: I would like you to tell us a few things about the new stuff you’re into these days... I’m talking about Rites of Osiris.

BM: I refuse to do that! No, just kidding. I’d LOVE VERY MUCH to talk about it... “Rites of Osiris” is the title track and it is the last song that I wrote before I decided to stop writing and it took five years to write. It is dedicated to Luna Wilson, the late daughter of writer Robert Anton Wilson. It should properly be called “Rites of Isis” but the bird headed image is more to my liking and seems more ironic and fitting. Also the autoharp does quite a bit of ‘squawking’ bird-like sounds in this song. It’s like a sequel to “Ra-Ma” and “Here in the Year” and is about immortality and mentions those who will be destroyed in the coming singularity. Did I forget to mention that this is a cult? And I’m the Leader! Don’t be afraid, Michalis. I won’t hurt you. I’ll make you a God. I’ll bet you never had any payola this big, huh. Want your own planet to rule while we’re at it? Any thing is possible. You’re in with the really IN ‘in crowd’ now, bro!

TLM: On the 1st of May 2011, for the first time in thirty nine years, Cold Sun - Miller, Mcgarrigle, and original bassist Mike Waugh, with Blood Drained Cows drummer Tom Trusnovic and musical director Jasper Leach (also leader of The Myonics) - gave a live concert as they headlined The Austin Psych Fest on a Sunday evening... How did it go?

BM: We reunited in Sebastopol, California to record the new album with drummer Mike Vattoune. I really did not even consider doing the Psych Fest. The Black Angels contacted me and at one point I changed my mind since we needed to test the live show if we are to tour Europe to support the new album as World In Sound would like for us to do. Then getting ready for that show was a way to test the live show and it went well. Also, the occasion of the Psych Fest publicity was an excellent opportunity to announce the new album. I really disliked a few of the local news media people in Austin implying that we ‘re-grouped’ to play the Psych Fest. If we re-grouped to play the Psych Fest, then WHO was it that played on that new album we just recorded? Nobody would re-group just to play one gig, at least nobody I know. Why on Earth or any place else would anyone do that? But there were communication glitches because the festival was bigger than ever and the location of the venue was really gigantic... I thought it went well. These old guys are not exactly what I’m accustomed to these days but I had my young Turks whip them... uhh... EASE them into shape. Mike Waugh is more FANTASTIC than ever. He creates an ever evolving plane that everything else strides over like horses of the apocalypse in the form of dragons while Tommy and I descend as squawking birds. These are far better songs. They were written a few years after the Dark Shadows songs with the title track, “Rites of Osiris”, written last. It took five years to write but the others were written pretty fast... Sometimes it just works out that way.

TLM: Anything last to add?

BM: My lady at that time and I both had visions of the singularity. It seemed to energize us and reach out and grab us from the future - it’s really happening and soon. The fools who perpetuate the status quo will never believe it’s real until it’s too late for them to escape. Sure, peyote was a part of the electrical wave that enabled me to see this. We did not know what it was that we were seeing. Over the years it has become clear as each thing she predicted has come true. This includes many things that made little or no sense to us at the time. We could see it but could not understand it. What I thought of as poetry was really visions of the future. I rejected and reviled this because it seemed capable of destroying us. More recently I have come to understand it better and realize that what I once thought of as a dreaded enemy was my greatest friend and guardian angel all along. The most sober and serious people in the world believe in the singularity. I’m referring to physicists... This is why I dedicated the title track to the resurrection of Robert Anton Wilson’s daughter. “Rites of Osiris” picks up where “Live Again” left off...

[September 2011]

Billy Bill Miller Discography:

as Cold Sun

• Dark Shadows LP, 1990 (Rockadelic RRLP 2.5)
• Dark Shadows LP, 2008 (World In Sound WIS 1038)

w/ Roky Erickson and the Aliens

• Roky Erickson and the Aliens LP, 1980 (CBS 84463)
• The Evil One LP, 1981 (415 Records)

w/ Roky Erickson

• Don’t Slander Me LP, 1986 (Pink Dust 72108-1)

w/ Blood Drained Cows

• 13 CD, 2003 (Triple X Entertainment)

w/ The Myonics

• Digits EP, 2010 (Digital Download)

w/ Powell St. John

• On My Way to Houston, 2009 (Tompkins Square)

Billy Bill Miller’s forthcoming projects:

• Cold Sun - Live 1972
• Rites of Osiris (solo album)
• new Myonics album (t/b/c)
• new Gregg Turner album (t/b/c)

Billy Bill Miller also wrote liner notes for the ‘G.R. and Full-blown Expansion’ LP by Gregory Raimo of the Gunslingers (France).

Tags: Billy Bill Miller, Cold Sun, Roky Erickson & The Aliens, Blood Drained Cows, The Myonics, Powell St. John, Austin Psych Fest, Rockadelic, acid rock, interview