Ars longa vita brevis

 Πλύνε την πικρή μου γλώσσα
                                μες στο στόμα σου
                πλύνε τη βουβή καρδιά μου
                                μέσα στο αίμα σου.

Ποιος να περπατήσει την απόσταση από τον Ταρκόφσκι μέχρι τους Rage Against The Machine, και από την ερμηνεία της Κρίστα Λούντβιχ στα 4 Τελευταία Τραγούδια του Ρ. Στράους μέχρι την έκσταση του “Pitié” των Ballet C. de la B.;  Ποιος περπατάει  τον “Δρόμο της Φλάνδρας” και τον μακροπερίοδο λόγο  του Κλωντ Σιμόν ακούγοντας το μουρμουρητό του Λου Ρήντ στο “Oh Jim” μέχρι να σταθεί στον σχεδόν 14λεπτο σπαραγμό του "The Kids" και του "The Bed"; Πόσο απέχει το “Bird’s Word” των Last Poets από τον στίχο του Γιάννη Ρίτσου «ο Πάτρις ήταν όμορφος σαν όρθιος ολόγυμνος άντρας λίγο πριν απ’ τον έρωτα»; Ποια γραμμή, ευθεία ή αλλοπρόσαλλα τεθλασμένη και καμπύλη μαζί, συνδέει τη μεταθανάτια κραυγή της Χάρριετ  Άντερσον στο “Kραυγές και Ψίθυροι” με το “Attica Blues” του Άρτσι Σέπ;  Ο “Πελεκάνος” του Στρίντμπεργκ, έτσι όπως τον έστησε στο υπόγειο του Bios η Σύλβια Λιούλιου με τον Λαέρτη Βασιλείου και τον Μιλτιάδη Φιορέντζη να ενδύονται εναλλάξ αντρικές και γυναικείες προσωπικότητες, μπορούσε να λειτουργήσει (και) ως αντανάκλαση του “What's behind an old man's lonely eyes” των Pavlov’s Dog;

Ο Πάολο Μπορτολούτσι στο “Τι όμορφη που είναι πριγκίπισσα Σαλώμη απόψε” και τα χαρακτικά της Βάσως Κατράκη στην “Ωρα” το 1972, τα ασανσέρ που έχουν άποψη σε ποιον όροφο να σε πάνε και στραβομουτσουνιάζουν όταν επιμείνεις στον δικό σου προορισμό, η φωτογραφία  της Ρουθ  Φερστ  στο πορτοφόλι,  η 21η Μαρτίου 1991 Βασιλίσσης Σοφίας και Κόκκαλη γωνία  και η Αντιγόνη Βαλάκου ένα χρόνο περίπου αργότερα στις “Δούλες” του Ζενέ στο Εθνικό, το "Siberian Khatru" και η "Μαντάμ Μποβαρύ", ο Άιαν Γκίλλαν εκφέροντας το “My temple should be a house of prayer but …”, ο Καρλ Μπαιμ στο Ηρώδειο το ΄77, η φωτογραφία της Τζόαν Κρόουφορντ και του Ντάγκλας Φαίρμπανκς Τζούνιορ πλάτη με πλάτη σε μιαν ακρογιαλιά, η φωτογραφία του χεριού της Κατίνας Παξινού στη “Mάνα Κουράγιο”, τα «τοπία» του Πωλ Τζένκινς, ο Γκιόργκι Λίγκετι και το “Cry” των Birthday Party,  η “Chiquitita” και το “Blood Brothers 69”, τα σουηδικά στο στόμα της Λιβ Ούλμαν, η φωνή της Βι Σαμπβέρσα – φωνή που νιώθεις ότι κλείνει τη γη ολόκληρη, το χώμα, τα ταπεινά δέντρα, τα κοφτερά βράχια, το μάνιασμα της θάλασσας και την ξηρασία, την πείνα, την αδικία, τη δίνη των δρόμων ταχείας κυκλοφορίας και τις φτωχογειτονιές, τη σκόνη, τα δειλινά που το χρώμα τους κόβει την ανάσα, τον φόβο του ομοφυλόφιλου, το αλκοόλ, την ελπίδα, το φως που τυφλώνει, το φως που φωτίζει …   

το χαμόγελο ενός άγνωστου που σε αναστάτωσε κάποιο πρωί πριν από 10 χρόνια, το πρώτο απόγευμα στη Σύμη, η συναυλία του Στηβ Λέισι στο Παλλάς το ΄86, ο Μίνωας, τα παιδιά μου (κι ας μην έχω φυσικούς απόγονους), η Σπέρω, ο Μπομπ, η Μαίρη, η Φένια, ο Αλέξανδρος, ο Γιώργος ο τρελός, η Τίνα, ο Μπάμπης στο Κέντρο Βοτανικού, η Γιόλα, τα άπειρα ξαδέρφια μου, άνθρωποι που λάτρεψα, άνθρωποι με τους οποίους βαρέθηκα, ο Γρηγόρης, η Χαρούλα, τα άπειρα ανίψια μου, ο Στέλιος …  στην απέναντι όχθη η Βάλια, ο Στέλιος, η Ευτυχία, ο Γιάννης …

ο Γκλεν Γκουλντ να παίζει την έκτη του Μπετόβεν σε μεταγραφή για πιάνο του Φραντς Λιστ, ένα ποτήρι γάλα να ορίζει την ομορφιά του κόσμου, κι εσύ σαν χαζός να τραγουδας ξανά και ξανά μέσα σου “I climb through the evening, alive and believing …”

Tags: μανιφέστο