Απρίλης 1935 - Γενάρης 2012

Άφησα να περάσουν μερικές μέρες από τον ξαφνικό θάνατο του Θ. Αγγελόπουλου για να γράψω λίγες γραμμές. Συνήθως, μέσα στη φυσιολογική αντάρα διαφόρων αφιερωμάτων κατά τα πρώτα 24ωρα (από οποιοδήποτε συμβάν), νιώθω κάπως υπερβολικά φορτωμένη όλη την κατάσταση από δηλώσεις, συνεντεύξεις, σχόλια και ό,τι άλλο, άσε που το πράγμα σχεδόν υποχρεωτικά γίνεται και λίγο πανηγύρι κενολογίας, ρηχότητας, καμιά φορά και καθαρής ανοησίας.

 

Tags: σινεμά

---

The Ides of March

Aι ειδοί του κινηματογράφου

Έ, λοιπόν, ναι, “Αι Ειδοί Του Μαρτίου” ήταν μια καλή ταινία, μια πραγματικά άρτια κατασκευή. Περιεχόμενο με ουσία, εξαιρετικός ρυθμός αφήγησης (η φυσικότητα της ροής σε ορισμένα σημεία είναι άξια ιδιαίτερης μνείας), στέρεα συγκροτημένη ιστορία, επαρκέστατες ερμηνείες (ο Ράιαν Γκόσλινγκ και ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν γράφουν υποδειγματικά στην κάμερα του Κλούνεϊ) - το Χόλυγουντ, ή έστω το «ευρύτερο» Χόλυγουντ, μπορεί να υπερηφανεύεται (και) γι αυτή τη δουλειά. Με τρία στα πέντε θα βαθμολογούσε κάποιος.

Έ, λοιπόν, και τι έγινε; Μία από τα - πολλά - ίδια! Τα παρασκήνια, οι μηχανορραφίες, οι προσωπικές φιλοδοξίες και ο κυνισμός - όλα εκείνα τα γρανάζια που συνθέτουν τη βρωμιά της εφαρμοσμένης πολιτικής είναι μπροστά μας από το αμερικάνικο σινεμά για μια ακόμη φορά (20ή, 40ή, 1000ή; ποιός ξέρει;). Για ποιόν λόγο; Για ένα ακόμα θρίλερ; Ένα, έστω, πολιτικό θρίλερ;

Αν πρέπει να μιλήσουμε για θρίλερ, κι αν πρέπει με κάποιον τρόπο να κορεσθεί η ανάγκη για μια κάποια αγωνία, το “Ένας Χωρισμός” του Ασγκάρ Φαραντί έχει πολύ περισσότερα να πει, και κυρίως ουσιαστικότερα. Και βεβαίως ο Μπέλα Ταρ, την άνοιξη που μας πέρασε, θύμισε με το “Άλογο Του Τορίνο” τι σημαίνει Κινηματογράφος με Κάππα κεφαλαίο.

Εξυπακούεται ότι η προβολή από τα ΜΜΕ των τριών ως άνω ταινιών ήταν αντιστρόφως ανάλογη της πραγματικής αξίας τους - άξιοι όλοι της μόνιμης υπόκλισής τους στο λεγόμενο «μέσο γούστο»...

Σημ.  Αν μη τι άλλο, το “Καληνύχτα Και Καλή Τύχη” του Τζορτζ Κλούνεϊ, πριν από 6 χρόνια, είχε μια διακριτή ταυτότητα, έστω και μόνο για τον μαγνητισμό που εξέπεμπε από το πανί ο Νταίηβιντ Στράθερν, κι εκείνο το τσιγάρο που ποτέ δεν έσβηνε … -- Νίκος Διαμαντόπουλος

Tags: σινεμά