Bellini: από τη Σικελία στην Αθήνα

Οι Bellini, η μπάντα - alter ego των Shellac, στα πλαίσια της εμφάνισής τους στο Closer Summer Festival Vol. 1 στις 4 Ιουλίου μας μίλησαν για τον επερχόμενο τέταρτο δίσκο τους, την συνεργασία τους με το Steve Albini και το πλούσιο μουσικό βιογραφικό τους. Το συγκρότημα απαρτίζεται από τους Ιταλούς Agostino Tilotta και Giovanna Cacciola (μέλη παράλληλα και των Uzeda) και τους Αμερικανούς Matthew Taylor και Alexis Fleisig (Girls Against Boys, The Obits, Paramount Styles) και εμφανίστηκαν στο Six d.o.g.s. μαζί με τους δικούς μας The Dark Rags, False Alarm, Skull & Dawn και The Bet.

Ο Άγγελος Βαφειάδης για τους Warlord

Λίγες μέρες μετά τις μεγάλες εμφανίσεις των θρυλικών Warlord στην Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, συναντήσαμε τον Άγγελο Βαφειάδη και μας μίλησε για αυτές. Ο Άγγελος είναι ο πληκτράς που οι Warlord εμπιστεύτηκαν και πρόσθεσαν στην σύνθεση τους για αυτή την μίνι ευρωπαϊκή τους περιοδεία μετά την πολυαναμενόμενη επανασύσταση τους.

Τον συναντήσαμε στο φιλόξενο επαγγελματικό του στούντιο στην Ηλιούπολη και μιλήσαμε για την μοναδική αυτή εμπειρία να παίζεις μαζί με μια από τις πιο επιδραστικές metal μπάντες.

A candid talk with Gregg Higgins

The first thing you ought to know about Gregg Higgins, vocalist and guitarist of Venomous Maximus, is that first and foremost, he is an artist. He doesn't consider himself a vocalist by any means. He is a creator of art, whether it be tattooing, painting, drawing. I sat down with Gregg in his studio in Houston, Texas, while he worked on a painting of a beautiful woman, whose identity he chooses to keep anonymous. We talked in depth about his art, and his sudden rise to musical fame.

Sula Bassana & Electric Moon's Dave Schmidt

Από το Δεκέμβρη του '12 είμαστε σε επικοινωνία με τον πολυπράγμονα κύριο Dave Schmidt, αλλά μία αυτός και οι περιοδείες του, μία εμείς και τα προτζεκτάκια μας και η συζήτηση αυτή πήγαινε από αναβολή σε αναβολή. Οι ασχολίες του Schmidt - διάβαζε Sula Bassana, Electric Moon, κ.ο.κ. - βέβαια πάντα ενδιαφέρουν το Wild Thing σε υπερθετικό βαθμό και άλλωστε είναι από τα τελευταία σημαντικά νεοψυχεδελικά ονόματα του τώρα που δεν είχαμε ακόμη φιλοξενήσει. Με τις μανίες μας να έχουν γίνει ήδη πρόδηλες λοιπόν και στην πιο κατάλληλη στιγμή - με δεδομένες άμεσα αναμενόμενες νέες κυκλοφορίες της Sulatron (της ετικέτας του Schmidt) - αυτή η συνέντευξη ήρθε κι έδεσε...

Purple Overdose: Gemin-Eye

Κάπου στο '87 ξεκίνησαν την μουσική τους πορεία οι Purple Overdose με πολλούς μουσικούς να περνούν από τις τάξεις τους. Οι πιο σταθεροί: Ανδρέας Ανδριόπουλος (μπάσο), Χριστόφορος Τριανταφυλλόπουλος (ντραμς) και Κώστας Κωνσταντίνου (κιθάρα, φωνή). Η συμβολή τους σε αυτό που λέμε Ελληνική Σκηνή ας εξεταστεί από τους ιστορικούς του μέλλοντος. Για μας είναι ήδη στην καρδιά μας, στο θυμικό μας και αποτελούν το (ευχάριστο) μέρος των αναμνήσεών μας στα τέλη των 80s και για όλη την δεκαετία του '90. Οι συναυλίες τους ήταν πάντα μια εμπειρία από αυτές που μεταφέρονται στόμα με στόμα και πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη. Η είδηση της διάλυσής τους πριν μια δεκαετία και βάλε μας λύπησε όλους. Φέτος η Anazitisi Records κυκλοφόρησε τον νέο δίσκο τους που αποτέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη για όλους μας και με αυτή την ευκαιρία το Wild Thing είχε μια συζήτηση με τον Κώστα Κωνσταντίνου.

Νικόλας Τσιλογιάννης: Idols, Μπουρμπούλια και αυτοσχεδιασμός

Ο Νικόλας Τσιλογιάννης είναι ένας από τους καλύτερους και σημαντικότερους ντράμερ της ελληνικής μουσικής σκηνής. Με μία πορεία που ξεκινά από τα μέσα της δεκαετίας του '60 και τους κορυφαίους - για το είδος που καταπιάστηκαν - Idols και στη συνέχεια με τα ιστορικά - ό,τι και να πούμε θα είναι λίγο - Μπουρμπούλια (με τον Διονύση Σαββόπουλο αρχικά και αργότερα με τον πρόωρα χαμένο Παύλο Σιδηρόπουλο). Από το 1976 που μετακόμισε στην Ολλανδία, οι μουσικές του αναζητήσεις τον οδήγησαν στα «ιδιαίτερα» μονοπάτια της αυτοσχεδιαστικής μουσικής - κυρίως με Ολλανδούς μουσικούς - ενώ παράλληλα η ενασχόληση του με τα εικαστικά έχει δώσει εξαιρετικές δουλειές, μέρος των οποίων μπορείτε να απολαύσετε από την 1 Ιουλίου έως τις 20 Ιουλίου στην γκαλερί Titanium (Λεωφόρος Βασιλέως Κωσταντίνου 44).

Ο μεγάλος αυτός καλλιτέχνης μίλησε με τον Άκη Wildthing.

Αγγελική Σκούρτη: στιγμές ροκ

Η Αγγελική Σκούρτη σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών με καθηγητές τον Ηλία Δεκουλάκο και τον Δημοσθένη Κοκκινίδη. Αποφοίτησε το 1989. Έχει στο ενεργητικό της αρκετές ατομικές εκθέσεις από το 1998 στην ΕΠΑΣΚΤ και το 2001 στην αίθουσα Τέχνης και Συναυλιών «Μελίνα Μερκούρη» στην Ύδρα. Έχει πάρει μέρος σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις στην Αθήνα (Τεχνόπολη, Γκάζι, Πλάκα, Ψυρρή, Κηφισιά), την Κρήτη, την Ιθάκη, τη Λευκάδα και τη Ζάκυνθο, με τελευταία έκθεση ζωγραφικής το 2009 στον εκθεσιακό χώρο του Bar Π. Από το 2004 παίρνει μέρος σε εκθέσεις κόμιξ και εικονογράφησης στην Αθήνα, τα Γιάννενα και τη Θεσσαλονίκη, με εικονογραφήσεις δύο παιδικών βιβλίων και διάφορες εικονογραφημένες ιστορίες της. Το 2005 η εικονογραφημένη ιστορία της Ιστορίες της πλατείας Αβησσυνίας Ι δημοσιεύτηκε στην comic ανθολογία KA-POW. Το 2012 ολοκλήρωσε το άλμπουμ Socrates Drank The Conium - Στιγμές Ροκ, Στιγμές Ζωής.

Μίλησε στο Wild Thing για την τέχνη της και τη σχέση της με τη μουσική.

Χίλντα Παπαδημητρίου - Έχουνε όλοι κακούς σκοπούς;

Η Χίλντα Παπαδημητρίου γεννήθηκε στην Καλλιθέα το 1957 και σπούδασε Νομικά στην Αθήνα. Είναι μεταφράστρια, έχει γράψει δύο μονογραφίες για τους Beatles και τους Clash, για τις εκδόσεις Απόπειρα, και είναι τακτική συνεργάτης του διαδικτυακού μουσικού περιοδικού mic.gr. Το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο Για μια χούφτα βινύλια κυκλοφόρησε το 2011 από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Close Lobsters

Γνωρίζοντας τους Close Lobsters, πριν από περίπου δυο δεκαετίες, νομίζω ότι άρχισα να καταλαβαίνω τον κόσμο. Συνειδητοποίησα ένα χαρακτηριστικό του γνώρισμα τουλάχιστον: Ότι είναι άδικος. Σε έναν δίκαιο κόσμο, η μπάντα από το Paisley της Σκωτίας θα έπρεπε να θεωρείται ως ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της μουσικής των 80s. 

Όπως και να 'χει, στα δικά μου μάτια ήταν και είναι ένα από τα σημαντικότερα βρετανικά συγκροτήματα των τελευταίων 30 ετών και η περσινή τους επανασύνδεση ένα από τα γεγονότα της χρονιάς.

Στη συνέντευξη που ακολουθεί, ο  Andrew Burnett, frontman των Lobsters, μας δίνει μια εικόνα της καθημερινότητάς του, μιλάει για παρόν, παρελθόν και μέλλον, για τον μουσικό τύπο και αποκαλύπτει ξανά τον φιλελληνισμό του.

Turn on... The Electric Stars

The Electric Stars, ένα καινούργιο όνομα στη συλλογή της Fruits de Mer Re-Evolution με διασκευές τραγουδιών από τα ψυχεδελικά χρόνια των Hollies. To ακούς και λες «Τι λες ρε παιδί μου;» To 'Madchester' ζει αλλά ένα τόνο επί το ψυχεδελικότερο και με μια απόχρωση 70s glam. Ο καλός ο μουσικοσυντάκτης δεν μπορεί παρά να ενδιαφερθεί για να μάθει περισσότερα για τούτο το καινούργιο πράγμα. Ακούγοντας το πρώτο τους (και μοναδικό μέχρι στιγμής) άλμπουμ, το περσινό Sonic Candy Soul, ανακαλύπτει μια πληθώρα ακόμη από καλούδια, οπότε το ενδιαφέρον πολλαπλασιάζεται. Το χρέος τον καλεί πλέον να κάνει έρευνα...

Μετά από μια συζήτηση με τον ενιγματικό φρόντμαν της μπάντας Jason Edge (σσ. παίζει να είναι ψευδώνυμο) είμαστε στην πολύ ευχάριστη θέση να σας τους αποκαλύψουμε εν εκτάσει. Εμείς πάντως το δίσκο τους τον βάλαμε στα 20 καλύτερά μας για το 2012...

The Luck of Eden Hall

Οι The Luck of Eden Hall είναι μια μουσική παρέα από το Σικάγο που δημιουργεί αθόρυβα για πάνω από δύο δεκαετίες ψυχεδελικά ποπ αραβουργήματα ανάλογης ποιότητας με το έργο λ.χ. των πάλαι ποτε Dukes of Stratosphear. Το αντιληφθήκαμε με μεγάλη έκπληξη μέσα από τις κυκλοφορίες της αγγλικής Fruits de Mer, οπότε φροντίσαμε να έρθουμε σε επαφή με τον Curvey, τον ιθύνοντα νου κατά τα φαινόμενα του συγκροτήματος με το περίεργο όνομα, ακούσαμε στη συνέχεια τον τελευταίο τους δίσκο Alligators Eat Gumdrops και κατενθουσιαστήκαμε με την περίπτωσή τους και καθώς προετοιμάζονται πια για τον καινούργιο τους δίσκο για το 2013 (και ήδη κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο ένα σινγκλ από αυτόν), ήρθε η ώρα να τους παρουσιάσουμε εκτενέστερα στο κοινό του Wild Thing. Ιδού λοιπόν τι μας είπε ο Curvey...

Serenity Broken

H σχέση του γράφοντος με τα «βαρειά και ανθυγιεινά», ως γνωστόν εις τους παρεπιδημούντες εις το Wild Thing, έχει με τις δεκαετίες ατονίσει. Πόσους κατά βάση ίδιους δίσκους να ακούσει ένας άνθρωπος τέλος πάντων; Στις πόσες χιλιάδες καίγεται; (σσ. μη με ρωτάτε, δε μέτραγα δίσκους ανά genre). Βέβαια το συγκεκριμένο «άθλημα» είναι λίγο σαν το ποδήλατο, που λένε - δεν το ξεχνάς ποτέ. Απλά, όταν το κοντέρ έχει γράψει πολλά πολλά βινύλια/cd, κάπου κανείς αδημονεί πλέον να τελειώνει με το μαρτύριο ακόμη ενός από τα ίδια και - ω ναι - ο πειρασμός του 'next' (σσ. τα κακά της ψηφιακής τεχνολογίας εν γένει) είναι πια σταθερά ισχυρός. Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξη που μπορεί να νοιώσει ένας τέτοιος τύπος (σαν τον περιγραφόμενο), όταν αίφνης κι ενώ είναι εντελώς προετοιμασμένος να βαρεθεί, βρεθεί μπροστά σ' ένα δίσκο σαν το Commercial Suicide, που ακούει απανωτά τρεις - τέσσερεις φορές και αντιλαμβάνεται ότι περνάει εξαιρετικά καλά μαζί του παρά το γεγονός ότι ουσιωδώς το περιεχόμενο δεν αποτελεί κάτι ρηξικέλευθα καινούργιο. Η έκπληξη δε, είναι ακόμη ισχυρότερη, γιατί έχει να κάνει με ελληνικό συγκρότημα και μάλιστα πρωτοεμφανιζόμενο δισκογραφικά.