A candid talk with Gregg Higgins

The first thing you ought to know about Gregg Higgins, vocalist and guitarist of Venomous Maximus, is that first and foremost, he is an artist. He doesn't consider himself a vocalist by any means. He is a creator of art, whether it be tattooing, painting, drawing. I sat down with Gregg in his studio in Houston, Texas, while he worked on a painting of a beautiful woman, whose identity he chooses to keep anonymous. We talked in depth about his art, and his sudden rise to musical fame.

Skinner Box

Οι Skinner Box είναι μία νεοσύστατη μπάντα που δημιουργήθηκε στην Αθήνα το Μάρτιο του 2011. Αυτήν την περίοδο το γκρουπ πρωτοεμφανίζεται δισκογραφικά με την κυκλοφορία του πρώτου τους EP Life is Chemistry από το Γερμανικό indie label AF Music, ενώ την διανομή στην Ελλάδα έχει αναλάβει η Geheimnis Records. Οι συνθέσεις τους είναι αρκετά ενδιαφέρουσες, εκτελεσμένες άψογα και με έναν ήχο ο οποίος χρησιμοποιεί dark wave, trip hop, και post rock ηχοχρώματα, με τα φωνητικά της Vana Rose να διαμορφώνουν ένα αποτέλεσμα άκρως εθιστικό και να προσθέτουν μια ξεχωριστή νότα. Είναι μια εντυπωσιακή προσπάθεια που σίγουρα υπόσχεται συνέχεια. Πολλά από τα τραγούδια τους έχουν αρχίσει να αναπαράγονται από Ελληνικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς αλλά και από σταθμούς του εξωτερικού (Indieground Radio, Flippinradio, Innersound Radio, Rockha Radio, Wicked Spins Radio - Αγγλία, 97.3 WRIR Richmond Ιndependent Radio - ΗΠΑ, Kicks Extreme Radio - Βέλγιο, κ.λπ.). Αξίζει τον κόπο πιστεύω να κάνουμε μια καλύτερη γνωριμία με τους Skinner Box μέσα από τις Εναλλακτικές Διαδρομές.

Ανήκω στην άδεια γενιά και...

Υπάρχει ένα ανέκδοτο όπου κάποιος ταλαίπωρος ανθρωπάκος προσκαλείται να συμμετάσχει σε πολυπληθές σεξουαλικό event. Σβήνουν τα φώτα, αρχίζει η δράση και κάθε λίγο ακούγεται η παράκληση του ανθρωπάκου: «παιδιά, να οργανωθούμε». Ξανά και ξανά το ίδιο μέχρι που πλέον ο ανθρωπάκος απηυδισμένος φωνάζει: «να οργανωθούμε ρε παιδιά, γιατί έχω φάει τρεις και δεν έχω ρίξει κανέναν!». Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό διαβάζοντας κάτι θεωρίες που διατείνονται οτι το punk ξεκίνησε στα μέσα του '60 (!!!), ή άλλες θεωρίες που ανακαλύπτουν την απαρχή του ελληνικού ροκ στα μέσα της Γερμανικής Κατοχής (!!!!).

Επειδή εγώ αυτή τη μουσική την ακούω κάποια χρόνια κι έχω αρχίσει να φοβάμαι ότι, έτσι όπως πάει, σε λίγο θα βρεθώ στα σκαλιά της Επιδαύρου να παρακολουθώ την αναβίωση του Αισχύλου του πρωτο-ρόκερ, μια ανάγκη «να οργανωθούμε ρε παιδιά», τη νιώθω επιτακτικά όσο να πεις! Για να γίνει αυτό θα πρέπει να ξεκαθαριστούν κάποια πράγματα, σε επίπεδο ορισμών (που λένε και οι επιστήμονες) προκειμένου να συνεννοηθούμε καλύτερα.

Mixxbowl: Συνέντευξη με τον Vag Tsu

Οι Mixxbowl του Βαγγέλη Τσουκνάκη είναι ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα ελληνικά μουσικά σχήματα των τελευταίων ετών. Η ομώνυμη προπέρσινη (πλέον) κυκλοφορία τους από την Kraak Records ήταν μία πολύ καλή και ελπιδοφόρα δουλεία, με έξυπνο χειρισμό υλικού και ιδιαίτερα πετυχημένο πάντρεμα διαφορετικών μουσικών στοιχείων. Ο Βαγγέλης είναι «παλιά καραβάνα» στον χώρο: από τα τέλη της δεκαετίας του '80 με τους Thunderbirds και τους πρώιμους Nightstalker χάραξε την δική του πορεία συμμετέχοντας σε διάφορα σχήματα και καταστάσεις κάνοντας παράλληλα πράξη το δόγμα Do It Yourself.

Τα 4 Επίπεδα της Ύπαρξης

Ο Θανάσης Αλατάς - συνθέτης, στιχουργός, κιθαρίστας και ιδρυτικό μέλος των 4 Επιπέδων της Ύπαρξης - είναι ο μοναδικός έλληνας καλλιτέχνης που έχει τιμηθεί με δύο βραβεία Grammy. Αυτό έγινε στις 31 Ιανουαρίου 2010, στην 52η ετήσια τελετή απονομής των Grammy. Πήρε βραβεία για την καλύτερη συνεργασία ράπερ/τραγουδιστή (Jay-Z / Rihanna) και το καλύτερο ραπ τραγούδι ("Run This Town"). Βέβαια ο Αλατάς δεν έχει καμμία σχέση με τη μουσική χιπ-χοπ. Η χιπ-χοπ μουσική απέκτησε σχέση μαζί του, καθώς ο Αλατάς αναφέρεται ως ένας από τους δημιουργούς του "Run This Town" γιατί το συγκεκριμένο τραγούδι χρησιμοποιεί ένα sample από τη σύνθεση «Κάποια μέρα στην Αθήνα» που κυκλοφόρησε αρχικά το 1976 μέσα στο ομώνυμο άλμπουμ του διεθνώς γνωστού και κλασικού πλέον σκληρού ψυχεδελικού ελληνικού γκρουπ Τα 4 Επίπεδα της Ύπαρξης.

Όμορφα άδειοι

«Όλα τα ζώα κυκλοφορούν τη νύχτα - πουτάνες, τσουλάκια που πηδιούνται για τη δόση τους, κωλομπαράδες, τραβεστί, τρελαμένοι, χασικλήδες, πρεζόνια, άρρωστοι, ξεπουλημένοι. Κάποτε μια πραγματική βροχή θα έρθει και θα ξεπλύνει όλα αυτά τα σκουπίδια από τους δρόμους. Πάω παντού. Πάω ανθρώπους στο Μπρονξ, στο Μπρούκλιν, τους πηγαίνω στο Χάρλεμ. Δε με νοιάζει. Δεν μου κάνει καμιά διαφορά. Όλα είναι τα ίδια για μένα. Κάποιοι δεν παίρνουν μαύρους. Εμένα δε μου κάνει καμιά διαφορά». Κάπως έτσι, το 1976 ο κινηματογραφικός Travis Bickle (Robert De Niro), κολλημένος πίσω από ένα τιμόνι ταξί (The Taxi Driver) συνόψιζε τις αιτίες που προετοίμαζαν τη γέννηση ενός τυφώνα προορισμένου να σαρώσει τις δυο πλευρές του Ατλαντικού. Και ο τυφώνας εκείνος ονομαζόταν punk. Κάθε άλλο παρά τυχαία θα επέλεγε, χρόνια αργότερα, το 1982, ο Joe Strummer των Clash να παραφράσει αυτές ακριβώς τις ατάκες στο άλμπουμ που αποτέλεσε το κύκνειο άσμα της punk κίνησης, το Combat Rock.

Χ, from LA with love

Τους γουστάρω πολύ αυτούς τους πανκοροκαμπιλάδες, τους X. (σσ. προφανώς) Τους πρωτάκουσα ένα ζεστό βράδυ Μαΐου του '95 παλεύοντας να γράψω αποτυχημένα δείγματα εκθέσεων για τις Πανελλήνιες... Φάνηκε στα τότε teenager αυτιά μου πολύ ιδιαίτερο αυτό το γκρουπ που σχημάτησε το 1977 στο Los Angeles μια μυστήρια φάτσα, ο John Doe (μπάσο, τραγούδι), μια ποιήτρια/τραγουδίστρια, η Exene Cervenka, ένας δεξιοτέχνης ντράμερ, ο Don J. Bonebrake και ένας βετεράνος ροκαμπίλι κιθαρίστας, ο Billy Zoom, ο οποίος στις αρχές της δεκαετίας του '70 έπαιζε κιθάρα στο συγκρότημα του Gene Vincent για να καταλάβετε. Ταξίδευαν σε punk, rockabilly, country αλλά και hard rock δρόμους...

Ποτέ μην υποτιμάς ένα εξάσφαιρο

Η ανέχεια αφήνει κουσούρια, όπως θα σε πληροφορήσουν 7 στους 10 ψυχολόγους (οι υπόλοιποι 3 απλώς δεν απαντάνε σε τηλεφωνικά ερωτήματα). Και η γενιά μου την πέρασε αυτή την ανέχεια στη δεκαετία του ’80 - όταν μαζευόμασταν ολόκληρες παρέες για ν΄ακούσουμε τον καινούργιο δίσκο που είχε αποκτήσει κάποιος από εμάς - ήταν μεγάλη υπόθεση τότε να αγοράσεις δίσκο, ήθελε δυο βδομάδων χαρτζιλίκι (ενός μηνός αν ο δίσκος ήταν εισαγωγής). Από αυτή την κατάσταση μου έχει μείνει μέχρι και σήμερα το κουσούρι να ακούω ολόκληρο το δίσκο που αγοράζω, να τον λιώνω πριν αγοράσω καινούργιο (το ίδιο βέβαια ισχύει και με τα cd - αν και νιώθω κάπως κορόιδο κάθε φορά που τα βλέπω - σα να ζήτησα μια CBR και να μου φέρανε ένα Dax-άκι, που πιάνει μεν διαστημικές επιδόσεις αλλά παραμένει μικροσκοπικά γελοίο). Αυτό το κουσούρι έχει σαν σύμπτωμα να μην αντέχω τα γιγαντιαία download μουσικής - όχι ότι δεν ενθουσιάστηκα όταν ανακάλυψα ότι θα μπορούσα να έχω τα άπαντα των Eyeless In Gaza με μια μόνο κίνηση - αλλά, και που τα κατέβασα, ανάθεμα αν άκουσα πάνω από μισό τραγούδι.

Κινηματογραφώντας τον αδυσώπητο αέρα

Πάνε χρόνια πολλά, αιώνες μου φαίνονται, από τότε που έπαιζε εκείνο το ντοκυμαντέρ η ΥΕΝΕΔ με τίτλο Απόβαση στη Νορμανδία. Ήταν το πρώτο ντοκυμαντέρ που έβλεπα, αφηγητής ο Κώστας Σισμάνης (ο ίδιος που περιέγραφε και τους μαγνητοσκοπημένους αγώνες του Μωχάμετ Άλι με τη χαρακτηριστική βαριά, επίσημη, φωνή) - ακόμα θυμάμαι το δέος που μου είχε προκαλέσει. Επειδή υπήρχαν κανονικά πλάνα από την απόβαση, έβλεπα τους στρατιώτες να πλατσουρίζουν πλησιάζοντας την ακτή της Δουνκέρκης και είχα μείνει άφωνος - αυτοί οι άνθρωποι με τις φάτσες βγαλμένες από παλιές καρτ ποστάλ και τα όπλα χιαστί βάδιζαν συνοφρυωμένοι προς το θάνατο! Από τότε άρχισα να ενδιαφέρομαι για το συγκεκριμένο είδος (το ντοκυμαντέρ, όχι τις αποβάσεις!). Η αίσθηση ότι βλέπεις την ιστορία την ώρα που γράφεται, είναι αξεπέραστη.