EXtra Wild σκέψη, νοοτροπία, αντίληψη και λόγω των επερχόμενων ημερών «εορταστική» διάθεση... ΕXmas προ των πυλών λοιπόν και οι περισσότεροι, ανεξαρτήτως θρησκευτικών πεποιθήσεων, βιώνουν ένα κλίμα κατάνυξης, να το πω, μεγαλύτερης ανοχής και κατανόησης απέναντι σε ανθρώπους και καταστάσεις, που σε άλλες περιόδους του έτους δε θα υφίσταντο, ή ανθρωπιστικότερης προσέγγισης κοινωνικών προβλημάτων. Ζούμε σίγουρα σκληρές καταστάσεις καθημερινά γύρω μας, τις οποίες ο καθένας εξ' ημών αντιμετωπίζει σε διαφορετικό βαθμό. Πέραν των τεραστίων ζητημάτων της έλλειψης κρατικής μέριμνας, της ανεργίας, της οικονομικής ανέχειας, της συνεχούς καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε πολλά και ποικίλα επίπεδα κι άλλων συναφών σύγχρονων «ιών» που μας πλήττουν, έχουν προκύψει βάσει των παραπάνω και φαινόμενα όπως αδιαφορία, βία, υπέρμετρος ανταγωνισμός σε σημείο 'dog eat dog' και φυσικά αποξένωση...
Οι Chemistry Set υπήρξαν για τρία χρόνια στα τέλη των 80s (1988-1990) ένα από εκείνα τα ονόματα που έβρισκαν τον τρόπο να βρίσκονται μπροστά σου όλη την ώρα, αν βέβαια ήσουν από εκείνους που ασχολούνταν με την νεο-ψυχεδελική σκηνή κι αγόραζες όλες τις σχετικές συλλογές και τα φανζίν (Βucketful of Brains, Freakbeat κ.τ.λ.). Ωραίο συγκρότημα, με τραγούδια που σου κόλλαγαν στο μυαλό, αλλά... Αλλά συγκρότημα που στη συλλογή δίσκων σου αντιπροσωπευόταν τελικά μόνον με μεμονωμένα τραγούδια σε compilations, flexidiscs και αλλά σχετικά «παιγνίδια» των ροκ συλλεκτών. Έλειπε το άλμπουμ κι έμενες με την απορία «γιατί;». Τα χρόνια πέρασαν, το συγκρότημα εξαφανίστηκε από τη σκηνή και ξεχάστηκε...
Φαίνεται ότι τα Χριστούγεννα έρχονται νωρίτερα φέτος για τους φίλους του σκληρού ήχου και δη για όσους αρέσκονται στο σουηδικό, ακραίο death metal και death 'n roll… Ναι, το μαντέψατε, ο λόγος για τους Entombed A.D., τους γνωστούς και μη εξαιρετέους Entombed δηλαδή, οι οποίοι πρόκειται να ανέβουν στη σκηνή του An club (με σκοπό να τη διαλύσουν θα προσθέταμε) παρέα με τους Soulskinner και τους For a Dozen Matters, την ερχόμενη Παρασκευή στις 12 του Δεκέμβρη. Η είδηση έσκασε ως κεραυνός εν αιθρία στον βαρύ και ανθυγιεινό τομέα του Wild Thing και ωθούμενοι από την κεκτημένη ταχύτητα της ανακοίνωσης κάνουμε μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία του συγκροτήματος δίνοντας έμφαση στις στιγμές εκείνες της καριέρας τους που καθιστούν την παρακολούθηση της συναυλίας επιβεβλημένη.
Μουσικός μετανάστης στο Λονδίνο ο Marco Magnani επί μακρόν, βρήκε αναγνώριση με την προηγούμενη μπάντα του, τους Instant Flight, που είχαν κυκλοφορήσει τρία άλμπουμ, είχαν ευτυχήσει να έχουν τον Arthur Brown να τραγουδάει ως 'guest' στον πρώτο τους δίσκο και να έχουν μοιραστεί τη σκηνή με ιερά τέρατα του ροκ (Eric Burdon & The Animals, The Yardbirds, Country Joe & The Fish, Hawkwind, Pentangle, Focus και Procol Harum) - τουλάχιστον στην τωρινή τους μορφή. Πού οφείλεται αυτή τους η επίδοση; Μα φυσικά στην αγάπη και τη μεγάλη εξοικίωσή τους με το κλασικό ροκ και ιδιαίτερα τους Beatles και επίσης σε καθαρό ταλέντο να γράφουν μουσική που κουβαλάει μέρος από τη στόφα του παλιού και την ίδια στιγμή καταφέρνει να είναι επίκαιρη και σήμερα.
Θυμάμαι μια εποχή που υπήρχαν αρκετοί άνθρωποι δίπλα μας που πίστευαν ότι η electronica θα μονοπωλούσε το μέλλον της ποπ - τουλάχιστον - μουσικής. Γι' αυτούς το ροκ είχε πεθάνει και δεν είχε πλέον καμμία τύχη. Είναι περιττό να γράψω ότι αυτές οι απόψεις με τρέλαιναν. Είναι λογικό για έναν άνθρωπο που κοντεύει να συμπληρώσει τέσσερεις δεκαετίες φανατικής ενασχόλησης με την μουσική ξεκινώντας από την εποχή που το κλασικό ροκ ήταν καθημερινότητα (κι όχι αφιερώματα σε μουσικά περιοδικά και ραδιοφωνικές εκπομπές) να μην μπορεί να δεχθεί τέτοιες απόψεις, που (α) ακυρώνουν σε μεγάλο βαθμό την προσωπικότητά του και (β) - και πιο εκνευριστικά - εκφέρονται από τύπους που άρχισαν να ασχολούνται με τη μουσική κυριολεκτικά προχθές... (σσ. Αντίστοιχα σοκ είχα πάθει στα 80s με κάποιους νεαρούς μεταλλάδες...)
Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας πριν από λίγο καιρό του νέου του δίσκου Arriving Fire, ο Alan Trench συζήτησε εκ μέρους μας με τον Martyn Bates, τη φωνή των Eyeless In Gaza. Ο Martyn μιλάει στο Wild Thing για τη δημιουργική του μέθοδο, τις πηγές έμπνευσής του, το παρόν της φολκ μουσικής και τα νέα σχέδια για την προσωπική του δραστηριότητα αλλά και τoυς Eyeless In Gaza. Και βέβαια ό,τι λέει έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον.
EXtra Wild διάθεση για ΕΞαιρετικές διακοπές! Αυτή η σκέψη «στοιχειώνει» το μυαλό μου λίγες ώρες πριν αφήσω πίσω μου για κάποιες ημέρες το κλεινόν άστυ... Λίγο πριν πέσει η «αυλαία» του Ιουλίου. Δέκα μήνες πέρασαν, αρχής γενομένης από τον περασμένο Οκτώβρη, όταν και πρωτοέκανε τα πρώτα... βήματά του ο Εξαρχειώτης. Ένα χρονικό διάστημα μεστό, μεταξύ άλλων, από δημιουργία, θετική ενέργεια, νέες ιδέες, συγκινητική ανταπόκριση από αναγνώστες και ακροατές (αντίστοιχα της εφημερίδας και του web-radio)... Tώρα όμως ήρθε η ώρα για διάλειμμα μετά ηλίου, καλής παρέας, τσίπουρου, μπίρας, χαλαρότητας, ανασυγκρότησης, περισυλλογής και φυσικά ανεμελιάς...
Αναρωτιέστε ποτέ αν το αυθεντικό heavy metal εν έτει 2014 στέκει αυτόνομο ανάμεσα σε όλα τα υποϊδιώματα που έχουν κατακλίσει το σκληρό ήχο; Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδατε μουσικούς με wristbands και καμπάνες; Και αν έχετε δει ποιος είναι ο μέσος όρος ηλικίας της μπάντας; Μεταξύ μας τώρα, έχετε ή δεν έχετε μπουχτίσει από όλο το hype και τις μόδες που κάνουν το heavy metal να μοιάζει έρμαιο των δισκογραφικών; Αν με νιώθετε, λύστε την κοτσίδα σας, ξεθάψτε το φθαρμένο μπλουζάκι των Tank και αφεθείτε στις μελωδίες του New Wave of Traditional Heavy Metal δίσκου του φετινού καλοκαιριού. Ο Joseph Tholl θα σας λύσει όλες τις απορίες παρακάτω…
Λίγες μέρες πριν την εμφάνιση των Καναδών Elephant Stone επί σκηνής στην Aθήνα (6D.o.g.s., 13 Ιουνίου) και την Άρτα (Κάστρο, 14 Ιουνίου) σκεφτήκαμε ότι ήταν σκόπιμο να κάνουμε μια μικρή παρουσίαση της μπάντας για λογαριασμό των αναγνωστών μας. Καθώς τους έχουμε ανακαλύψει σχετικά πρόσφατα στα μέρη μας, πιστεύουμε ότι υπάρχει ακόμη αρκετό κοινό που πρέπει και μπορεί να «προσηλυτισθεί». Οι τύποι το αξίζουν, γιατί από τις κυκλοφορίες τους μέχρι σήμερα έχουν αποδείξει ότι είναι από τα πιο ταλαντούχα και αναγνωρίσιμα ως προς το ύφος σχήματα της εποχής.
Στείλαμε λοιπόν μερικές ερωτήσεις στο μπασίστα /σιταρίστα και βασικό τραγουδοποιό τους, τον Rishi Dhir κι αυτός βρήκε το χρόνο να μας απαντήσει.
Επειδή η ζωή είναι Wild και ΕΞαιρετική, σαν τη μουσική... "Wild Thing"… Όπως πρέπει να είναι η ψυχή μας και κάθε στιγμή που βιώνουμε στην καθημερινότητά μας. Διότι «άγρια» είναι τόσο τα έντονα πράγματα στη ζωή, όσο κι εκείνα που περνούν πιο... αθόρυβα μπροστά από τα μάτια μας, ωστόσο έχουν αυτό το διαφορετικό, το ΕΞαίσιο, το «άγριο».
Την Παρασκευή 9 Μαΐου, θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε από κοντά για άλλη μια φορά τους αγαπημένους vikings Amon Amarth στη σκηνή του Fuzz Club. Οι Σουηδοί έχουν διαγράψει μια αξιόλογη και μόνο ανοδική πορεία και αυτό φαίνεται από τον ολοένα και αυξανόμενο αριθμό των οπαδών τους αλλά και από τα βήματα μπροστά που καταφέρνουν να κάνουν, σχεδόν με κάθε κυκλοφορία τους. Και επειδή η αγάπη για ένα συγκρότημα δεν ξεκινά και τελειώνει μόνο στα τραγούδια, το Wild Thing παρακάτω παραθέτει τέσσερα Top-Three της συνολικής εικόνας της μπάντας, που έχει καθιερωθεί και καταξιωθεί στη συνείδηση των οπαδών. Το σπαθί ανά χείρας και φύγαμε...
Ο τραγουδιστής του έρωτα. Ο κολλητός που θα τραγουδήσει τον πόνο σου μέσα από τα ηχεία. Ένας από τους τραγουδισταράδες που οι ανά τον κόσμο σκληροπυρηνικοί hard rockers και metalheads λατρεύουν να μισούν. Το πηδάλιο της στροφής του Richie Blackmore από την αναγεννησιακή κουλτούρα προς τα αμερικάνικα charts. Η φωνή ενός εκ των πιο υποτιμημένων άλμπουμ των Deep Purple. Η φωνή της εμπορικότερης δουλειάς του Yngwie Malmsteen. Ένας από τους πιο δραστήριους «επισκέπτες» σε δισκογραφίες γνωστών και φίλων. Τα πολλά λόγια είναι φτώχια όταν μιλάμε για τον Joe Lynn Turner. Με αφορμή την επερχόμενη εμφάνισή του στις 13/4 στη σκηνή του Κυττάρου κάνουμε μια συνοπτική ορθή επαλήθευση των όσων ειπώθηκαν παραπάνω.
Our progress so far...
The Greeks (Α - Ω)...
(όπως συλλέχθηκε από τον ηλ. τύπο)
-Τον είδες τον Τσίπρα; 40 χρονών με δύο παιδιά και πρωθυπουργός!
-Άσε με ρε μάνα. Διάλογος ανωνύμου ελληνικής οικογενείας (Ηθικόν δίδαγμα: Πάλι καταφέραμε να βρούμε ... Εθνάρχη με πέραση στις γριές.)
Είχαμε μια ευκαιρία να χρεοκοπήσουμε και τη χάσαμε. Ο 'one and only' Γιάνης (Αχ συμφωνούμε Γιάνη μου, αλλά ποιος μας ακούει; - γαμώτο!)
Αν μακροημερεύσει αυτή η κυβέρνηση θα μας πάρουν και την Ακρόπολη. Βαγγέλας (ο της ιστορικής παρατάξεως, αλλά δεν χρειάζεται και πολύ ταλέντο για να πει κανείς το προφανές.)
Ζωής θέλοντος θα πάει η συμφωνία στη Βουλή. Ευκλείδης Τσακαλώτος, βασικά αγγλόφωνος τσάρος της οικονομίας (ριζοσπαστικά αρισττερούλικη σύνταξη #1. Υ.Γ. «Πώς είπατε;;»)
Δεν κάναμε δηλώσεις που εκτίθουν τη χώρα. Αλεξέι «Τσε» Τσίπριν, δε μπος (ριζοσπαστικά αρισττερούλικη σύνταξη #2. Υ.Γ. «Πώς τα λες;»)
-Πόσων ετών είσαι;
-Όσο δείχνω...
-Ποιον θάψατε μωρή στην Αμφίπολη; Δημώδες (Κλέη προγόνων παιδεύουσι απογόνους.)
Δηλαδή, πόσα μακαρόνια τρώει ο κόσμος για να βγάλουμε την αύξηση 10% στις δαπάνες του; Νίκος Φίλης, άνθρωπος του λαού (α, όλα κι όλα, όταν κάνουμε οικονομοτεχνικές μελέτες δεν μπορούμε να αγνοούμε πατάτες και φασολάκια...)
-Αφεντικό, πότε θα πάρουμε άδεια;
-Αχαχαχαχα καλό! Το άλλο με το πότε θα πληρωθείτε το ξέρετε; Πάλη των τάξεων (Τουλάχιστον όμως έχουμε γκουβέρνο ακριβοδίκαιο και... ο Θεός θα μας λυπηθεί - δεν μπορεί! Έτσι δεν είναι; Ε;)
Μπαίνω σπίτι από δουλειά, βλέπω Γερμανό με σανδάλι ξαπλωμένο στον καναπέ. «Έλα», μου λέει, «φίλε, σα στο σπίτι σου.» Τι συμφωνία έκλεισαν ρε μαλάκα;! Ανωνύμου του Έλληνος (Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Οι Έλληνες όμως...)
Καλό 2016...
Υ.Γ. Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους, υπάρχουν και άτομα που δεν έχουν γούστο.