Τα καλύτερά μου μέσα στο 2011

Ας πούμε ότι η κατάταξη είναι περίπου – ΠΟΛΥ στο περίπου, όμως – αξιολογική. Πάντως δεν υπάρχει περίπτωση να μην βάλω στην απολύτως πρώτη θέση την παράσταση της Μνούσκιν στο Φεστιβάλ Αθηνών. Θέατρο τέτοιας λαϊκότητας και τόσης έμπνευσης ! Οπότε:

1. Théâtre du Soleil: Οι ναυαγοί της τρελής ελπίδας

2. Μπέλα Ταρ: Το άλογο του Τορίνο   [Σινεμά μέχρι τον Θεό !]

3. Λεχ Mαγιέφσκι: Ο μύλος και ο σταυρός  [Σπάνιο κινηματογραφικό επίτευγμα – τί αφηγηματικότητα εικόνας …]

4. Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν: Κάποτε στην Ανατολία   [Κινηματογραφική καταβύθιση στην εσώτερη ψυχή του μυαλού μας]

5. Ζαν-Πιερ και Λικ Νταρντέν: Το παιδί με το ποδήλατο  [Ταινία άμεσης, απέριττης ματιάς σε μια φέτα σύγχρονης κοινωνικής συνθήκης. Ταινία σαν νυστέρι …]

Θέατρο και πάλι – τρεις διαφορετικές περιπτώσεις. Η πρώτη, ιδιαίτερα συναρπαστική, ενοχλητική ακόμα-ακόμα, σκηνική πραγμάτωση που χαράχτηκε στη μνήμη, με όλη της την προκλητικότητα (και πάλι Φεστιβάλ Αθηνών) :

6. Societas Raffaello Sanzio: Περί της εννοίας του προσώπου του Υιού του Θεού

Τα άλλα δύο, ελληνικές παραστάσεις.

7. Θεόδωρος Τερζόπουλος: Alarme   [Ο Τερζόπουλος σε μια από τις πιο απόλυτες εκδοχές του – Θέατρο μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο …]

8. Αύγουστος Στρίντμπεργκ: Ο πελεκάνος (σκηνοθ.  Σύλβια Λιούλιου)  [Ένα διαμαντάκι χαμηλότατης κλίμακας – το Bios συνεχίζει να γεννάει θαύματα !]

Στην επόμενη θέση:

9. Η μουσική διεύθυνση του Βασίλι Σινάισκι στον “Ευγένιο Ονιέγκιν” (ορχήστρα και χορωδία του θεάτρου Μπαλσόι).   [Η μεθυστική αίσθηση ότι ο ήχος της ορχήστρας αφηγείται την ιστορία, ότι ο ήχος σου ΜΙΛΑΕΙ …]

10. Ασγκάρ Φαραντί: Ένας χωρισμός   [Τί να προσθέσω στα θετικότατα που έχουν ειπωθεί;  Πώς στο καλό, αναρωτιέμαι, έχουν μάθει όλοι αυτοί οι Ιρανοί να κρατάνε μόνο το ψαχνό στις ιστορίες που διαλέγουν να αφηγηθούν; Αλλά ΜΟΝΟ ΤΟ ΨΑΧΝΟ !] 

Όχι ότι πάει πίσω το ρουμάνικο σινεμά.

11. Φλορίν Σέρμπαν: Όταν θέλω να σφυρίξω, σφυρίζω.

Από τις Η.Π.Α. είχαμε μια πολύ αξιόλογη περίπτωση:

12. Ντέμπρα Γκράνικ: Στην καρδιά του χειμώνα

Και δύο εξαιρετικές δουλιές από τη Ρωσία.

13. Αλεξέι Ποπογκρέμπσκι: Πώς τέλειωσε αυτό το καλοκαίρι   [Αν δεν κάνω λάθος, η σωστή απόδοση του πρωτότυπου τίτλου είναι “Πώς πέρασα το καλοκαίρι”, δηλ. όπως στις εκθέσεις που γράφαμε στο δημοτικό. Αν είναι όντως έτσι, η ταινία αποκτά ακόμα μεγαλύτερο βάρος …]

14. Αλεξέι Φεντορτσένκο: Σιωπηλές ψυχές

Τα “Παιδιά του Παραδείσου” (1945) αναγκαστικά αναφέρονται χώρια. Κυρίως, επειδή ανήκουν σ’ ένα τελείως άλλο κεφάλαιο της ιστορίας του κινηματογράφου – είναι ουσιαστικότατα μια κλασική ταινία – αλλά και για το απίστευτο μέγεθος, τόσο της ιδέας ν’ αποτυπωθεί το πέρασμα από μια εποχή θεάτρου σε μιαν άλλη, όσο και της καθηλωτικής τελικής φιλμικής υλοποίησης που απλά σε αφήνει αποσβολωμένο.

Αντίστοιχες είναι οι σκέψεις μου (ως προς το μέγεθος) για την “Κομμούνα” (2000) του Πήτερ Γουότκινς, εδώ όμως η πολύ μεγάλη διάρκεια αλλά και ο έντονος «μπρεχτικός» (πώς αλλιώς να το πώ;) χαρακτήρας λειτουργούσε από κάποιο σημείο και πέρα αρνητικά – πρόκειται πάντως, όπως και να ’χει, για σινεμά πολύ υψηλής καλλιτεχνικής στόχευσης.

Δύο ακόμα πράγματα, και θα κλείσω. Το ένα είναι η εικόνα του ρωμαϊκού υδραγωγείου της Μόρια, στη Λέσβο. Μεσημέρι ελληνικού καλοκαιριού, ερημιά, και οι σκαλωσιές της συντήρησης σε κάποιες από τις καμάρες ν’ αποθεώνουν (ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΩ !) το μνημείο. Ανέβηκα στον ουρανό!

Το άλλο; Τύχη αγαθή έφερε στα αυτιά μου εξαίσιες μουσικές, πρόσφατες ή παλαιότερες, από τον ευρύτερο χώρο του ροκ. Τί να πιάσω και τί ν’ αφήσω; Ας αναφέρω τρεις ενδεικτικά ακροάσεις: το “Stormcock” του Ρόι Χάρπερ, το “As the veneer of democracy starts to fade” του Μαρκ Στιούαρτ, και σε ένταση πολλών ντεσιμπέλ (προβλέπεται πάντως, για να λάμψει σε όλο του το μεγαλείο) το “Litanies of Satan” της Ντιαμάντα Γκαλάς: ναι, υπάρχει πάντα μουσική και ΜΟΥΣΙΚΗ !

 

 

 

 

 

Tags: 2011, best