Heavy metal διασκευές

Οι διασκευές υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν όσο ο κόσμος παίζει μουσική. Ειδικότερα στο hard rock και το heavy metal η έννοια της διασκευής έχει αρχετυπικό χαρακτήρα. Μπορείς σχεδόν να φανταστείς ένα φτασμένο συγκρότημα στο πρώτα βήματα της καριέρας του ως αμούστακους πιτσιρικάδες ζωσμένους με denim n' leather ή καμπάνες και πουκαμίσες, να εξασκούνται στα όργανά τους και να προσπαθούν να παράγουν τον παλμό και το δέσιμο που μια σωστή rock'n'roll μπάντα οφείλει να έχει, αναπαράγοντας τα αγαπημένα τους τραγούδια.

Από την άλλη, η ιστορία έχει δείξει ότι ακόμα και συγκροτήματα στο απόγειο της καριέρας τους ή ακόμα και έπειτα από αυτό το στάδιo, όταν δηλαδή έχουν εξασφαλίσει την υστεροφημία τους, αποφασίζουν να βρεθούν και να ηχογραφήσουν τραγούδια που αρκετά χρόνια πίσω τους έμπασαν μια για πάντα στο χώρο της μουσικής. Τραγούδια που τους «κατέστρεψαν» τη ζωή, καθιστώντας τους αιώνια άρρωστους με το μικρόβιο της μουσικής και αποφάσισαν να τα διασκευάσουν είτε για να τιμήσουν τους μουσικούς τους ήρωες, είτε για να ξεφύγουν λιγάκι από το στάδιο της σύνθεσης και να περάσουν καλά.

Οι διασκευές πολλές φορές είναι η αφορμή για χίλια δύο ενδιαφέροντα πράγματα στο χώρο της μουσικής. Αρκετές φορές λειτουργούν διδακτικά, βάζοντας τους ακροατές να ψάξουν πίσω στις ρίζες της μουσικής και να ανακαλύψουν συγκροτήματα που πιθανόν αγνοούν. Κάποιες φορές είναι τόσο πετυχημένες που για κάποιους ξεπερνάνε την αρχική εκτέλεση, ενώ για κάποιους άλλους η κουβέντα αυτή αποτελεί ιεροσυλία και η συζήτηση φουντώνει. Δεν είναι λίγες οι φορές που μια μπάντα διασκευάζει ένα τραγούδι και το κάνει τόσο δικό της που με την πάροδο του χρόνου πολύς κόσμος το θεωρεί δικό της και σοκάρεται όταν αργότερα πληροφορείται πώς πραγματικά έχουν τα πράγματα. Κάποιες διασκευές είναι άθλιες και μας κάνουν να στραβομουτσουνιάζουμε. Υπάρχουν βέβαια και ολόκληροι δίσκοι διασκευών που μπορεί να είναι ιδιαίτερα καλόγουστοι ή να πρόκειται για προχειροδουλειά με μόνο λόγο ύπαρξης να βγει η μπάντα σε περιοδεία και να βγάλει λεφτά.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι διασκευές είναι ένα φαινόμενο συνυφασμένο με τη μουσική μας και πολλές φορές αποτελούν αφορμή για διάλογο, φανατικές ακροάσεις, εις βάθος ψάξιμο και άλλα όμορφα. Το Steel the Light λίγο πριν εξαφανιστεί σε κάποια ελληνική παραλία, φοράει μάσκα και επιχειρεί μια δίχως φιάλες οξυγόνου κατάδυση στην ιστορία του hard rock και του heavy metal, καταγράφοντας μερικές από τις αγαπημένες του διασκευές και κάποιες άλλες άξιες αναφοράς.

O Tom Angelripper είναι γνωστός οπαδός των Motörhead και θεωρεί τον Lemmy ως την κύρια πηγή έμπνευσής του. Στο άλμπουμ Persecution Mania οι Sodom διασκεύασαν υπό το δικό τους πρίσμα το "Iron Fist" των Motörhead. Είναι αξιοσημείωτο ότι το γερμανικό 'Sieg Heil' που γαβγίζει ο Lemmy στην εισαγωγή του τραγουδιού, δεν υπάρχει στην εκδοχή των Γερμανών Sodom. Τσεκάρετε οπωσδήποτε και τη διασκευή τους στο "Don’t Walk Away" των NWOBHM ηρώων Tank που βρίσκεται στο Agent Orange, αλλά και στο "Cold Sweat" των Thin Lizzy που συμπεριλαμβάνεται στο Better Off Dead. Τέλος, όταν οι Sodom, πάντα ευαίσθητοι με το θέμα του πολέμου, αποφάσισαν το 2001 να αφιερώσουν ένα δίσκο στον πόλεμο του Βιετνάμ, αποφάσισαν το τελευταίο τραγούδι να είναι το "Surfin' Bird" των Trashmen, προφανώς λόγω της ιστορικής πλέον παρουσίας του στην πολεμική ταινία Full Metal Jacket του Stanley Kubrick.

Άλλη μια κλασική διασκευή Motörhead, είναι αυτή των Sepultura στο "Orgasmatron", το οποίο κρίνοντας εκ του αποτελέσματος τους πάει ιδιαίτερα, τόσο λόγω μουσικής όσο και λόγω της βαθιάς φωνής του Max Cavalera. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί από τους νεότερους μεταλλάδες έμαθαν το τραγούδι πρώτα από τους Sepultura. To "Orgasmatron" βρίσκεται ως bonus track στο δίσκο Arise.

Οι Motörhead με τη σειρά τους, όταν ήταν νέοι και συγκεκριμένα στο EP Beer Drinkers and Hell Raisers του 1980, διασκεύασαν το ερωτιάρικο "I’m your Witch Doctor" του άρχοντα και σταυροφόρου των λευκών blues John Mayall (ακούστε ΑΜΕΣΩΣ το άλμπουμ του, Crusade) και φυσικά το "Beer Drinkers and Hell Raisers" των ZZ Top, που ούτως ή άλλως ταιριάζει άψογα με το αλητήριο attitude τους. Ενδιαφέρον έχει επίσης η διασκευή στο "Trooper" των Iron Maiden, στο οποίο τραγουδάει ο Lemmy, αλλά στο συναυλιακό «οοοοοό» έχουν διατηρήσει τη φωνή του Bruce Dickinson, προφανώς γιατί η υπέροχα σάπια φωνή του Lemmy δε μπορεί να το αποδώσει! Καθόλου περίεργο, αντιθέτως αναμενόμενο θα έλεγα, για κάποιον που ισχυρίζεται ότι η χειρότερη βρισιά που του έχουν πει είναι πως είναι τραγουδιστής. Τέλος, ας μην ξεχάσουμε το EP St. Valentine’s Day Massacre που ηχογράφησαν μαζί με τις Girlschool, στο οποίο οι Motörhead διασκευάζουν το "Emergency" των Girlschool και τα κορίτσια το "Bomber" των Motorhead, ενώ από κοινού διασκεύασαν το "Please Don’t Touch" των Johnny Kid and the Pirates ως Headgirl (Motör Head - Girl School), κάνοντάς το πραγματικά δικό τους. Δικό τους έκαναν και το "Louie Louie" του Richard Berry στο δίσκο Overkill, με την αγριοφωνάρα του Ian Kilmister να δεσπόζει για άλλη μια φορά σε ένα rock'n'roll classic.

Μια από τις καλύτερες διασκευές κατά τον γράφοντα είναι το "Circle of the Tyrants" των Celtic Frost εκτελεσμένο από τους Obituary στον κορυφαίο, ίσως, δίσκο τους, Cause of Death. H άποψή μου, ότι η συγκεκριμένη διασκευή ξεπερνάει το αυθεντικό, είναι πάντα αφορμή για καζούρα, αλλά - κακά τα ψέματα - τις αδυναμίες μας πρέπει να τις χαιρόμαστε και όχι να τις ντρεπόμαστε. Της ίδιας άποψης πρέπει να είναι και ο Warrior, ο οποίος όταν αποφάσισε να οδηγήσει τους Celtic Frost σε ποιο avant-garde μονοπάτια και συγκεκριμένα στο δίσκο Into the Pandemonium διασκεύασε άψογα το "Mexican Radio" των Wall of Voodoo. Άψογο παράδειγμα τολμηρού μουσικού με όραμα - άψογο παράδειγμα διασκευής με γούστο και προσωπικότητα.

Επίσης μια άψογη διασκευή είναι το "The Damned" των thrashers Destruction, αρχικά παιγμένο από τους ιδιαίτερους punks και ακραίους performers, Plasmatics της Wendy O. Williams, το οποίο βρίσκεται στο EP Mad Butcher. Εντύπωση προκαλεί η «επιμετάλλωση» του τραγουδιού και παράλληλα η επιτυχία στο να διατηρηθεί ο σκοτεινός του χαρακτήρας. Και όλα αυτά από μια νέα και οργισμένη thrash metal μπάντα. Έξοχα.

Έκλπηξη προκαλεί η διασκευή που έχουν κάνει οι symphonic metalers Epica στο "Crystal Mountain" των Death, περισσότερο για την απόφασή τους να διασκευάσουν ένα technical death metal τραγούδι, παρά για τον τρόπο που το έκαναν, αφού το έχουν εκτελέσει πιστά με κάποιες ανεπαίσθητες δικές τους πινελιές. Από την άλλη, οι επίσης 'female fronted symphonic metalers' Nightwish τα κατάφεραν πολύ καλύτερα στο "Over the Hills and Far Away" του Gary Moore. Να που δεν τους το είχαμε, αλλά τα παιδιά ακούν και καλή ζόρικη μουσική εκτός από Stratovarius και κονσέρτα.

Και αν τα παραπάνω μας έκαναν εντύπωση ως επιλογές, τι να πει κανείς για τους φανταστικούς, πλην όμως αδικημένους στη χώρα μας, μελωδικούς hard rockers Talisman, που αποφάσισαν να εκτελέσουν το "Frozen" της Madonna - μία από της πιο επιτυχημένες διασκευές pop τραγουδιού από metal μπάντα. Εννοείται ότι η φωνάρα του Jeff Scott Soto και η συνέπεια όλων των μουσικών καθιστούν το τραγούδι καλύτερο από το αυθεντικό. Επίσης στο άλμπουμ Truth βρίσκεται και η διασκευή του Σουηδικού συγκροτήματος στο "Darling Nikki" του Prince. Χρειάζεται να πω ότι αυτό τους το εγχείρημα ουδεμία σχέση έχει με τις χαβαλετζίδικες (;) απόπειρες των Rammstein στο "Barbie Girl", ενός εκ των πολλών one hit wonders της δεκαετίας του ’90, των Aqua (αλήθεια τους  θυμάται κανείς αυτούς;), και των Children of Bodom στο "Oops, I Did It Again" της Brittney Spears (η οποία τώρα που το σκέφτομαι είχε πει το "I Love Rock'n'Roll" της Joan Jett);

Μιλώντας για χαβαλετζίδικη ατμόσφαιρα, δε γίνεται να παραλείψουμε τις διασκευές στα "Still of the Night" των Whitesnake και "Holy Diver" των Dio από τους Alabama Thunderpussy και Killswitch Engage αντίστοιχα, οι οποίες ακούγεται μεν να έχουν διασκευαστεί με αγάπη αλλά κρύβουν και μια αποστροφή στο 'cheesy' κομμάτι των 80s που άλλοι τόσο αγαπάμε και άλλοι τόσο αγαπούν να ειρωνεύονται.

Αφού η κουβέντα ήρθε στους αγαπημένους μου Whitesnake, δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ και στα δικά τους οπαδικά κατορθώματα. Στο ντεμπούτο τους, Trouble, λοιπόν, διασκεύασαν το "Day Tripper" των Beatles, για το οποίο γύρισαν και ένα υποτυπώδες βίντεο με τους ίδιους να το παίζουν λάιβ, πράγμα σπάνιο αν αναλογιστεί κανείς ότι τότε το ημερολόγιο έγραφε 1978. Αλλά η πραγματικά σπουδαία διασκευή που έχουν κάνει είναι στο "Ain’t No Love In the Heart of the City", αρχικά ηχογραφημένο από τον Bobby 'Blue' Bland, που περιέχεται στο EP τους, Snakebite. Ουσιαστικά το τραγούδι γνώρισε μεγαλύτερη επιτυχία από τους Whitesnake και δεν είναι πολλοί αυτοί που θυμούνται την αρχική του προέλευση. Μάλιστα, λόγω της επιτυχίας και της σύνδεσης του τραγουδιού με τη μπάντα, ο κύριος Coverdale και η παρέα του αποφάσισαν να το παραφράσουν και να ονομάσουν τον πρώτο ζωντανά ηχογραφημένο δίσκο τους Live In the Heart of the City. Πρόσφατα κυκλοφόρησαν και άλλους δύο δίσκους ονομασμένους με την ίδια λογική από άλλα τραγούδια τους, το Live In the Shadow of the Blues και το Live in the Still of the Night, θέλοντας να θυμίσουν διακριτικά την επιτυχία εκείνου του λάιβ άλμπουμ.

Διασκευή στους Beatles έχουν κάνει όμως και οι Motley Crüe και συγκεκριμένα στο "Helter Skelter" μέσα από το δεύτερο άλμπουμ τους, το Shout at the Devil. Η ένρινη φωνή του Vince Neil δίνει γενναίες δόσεις Crüe προσωπικότητας στο τραγούδι και το ίδιο συμβαίνει με το "Smoking in the Boys Room" των Brownsville Station, από το άλμπουμ Theatre of Pain.

Όσοι είχαν την τύχη να γνωρίσουν τον Chuck Schuldiner των Death από κοντά, μας έχουν πει ότι ο άνθρωπος ήταν μεγάλος λάτρης του κλασικού heavy metal. Αυτή του η αγάπη έχει αποτυπωθεί στο τελευταίο τραγούδι αυτού που έμελλε να είναι ο τελευταίος στούντιο δίσκος των Death, το Sound of Perseverance, και δεν είναι άλλο από το "Painkiller" των Judas Priest. O 'evil' Chuck με τα σκισμένα πλην παθιασμένα φωνητικά του δίνει μια αγριότερη χροιά σε ένα τραγούδι που με τις δυναμικές, τη δομή και την επιθετικότητά του ούτως ή άλλως θα μπορούσε να έχει γραφτεί από death metal μουσικούς.

Και μπορεί οι Judas Priest να είναι το απόλυτο heavy metal συγκρότημα και να τους αναλογεί τεράστιο μερίδιο ευθύνης για τα όσα συνέβησαν στο heavy metal από την πορεία τους και έπειτα, όμως όπως είναι λογικό, είχαν και αυτοί τις επιρροές τους. Συγκεκριμένα, στο Sin After Sin του 1977, έχουν διασκευάσει το "Diamonds and Rust" της Joan Baez. Kατά τη γνώμη μου όμως, η συγκλονιστικότερη ερμηνεία του τραγουδιού αυτού από τους Priest, βρίσκεται στο ζωντανά ηχογραφημένο δίσκο τους, Live Meltdown με τον Tim 'Ripper' Owens στα φωνητικά.

Και αν οι Judas Priest ανδρώθηκαν (no pun intended) στα 60s και είχαν τέτοια ακούσματα, ο Warrel Dane είχε τα ακούσματα από μεγαλύτερα μέλη της οικογένειάς του και αυτοί στάθηκαν η αφορμή να αγαπήσει τη μουσική εκείνης της εποχής. Εξ ου και η διασκευή στο "White Rabbit" των Jefferson Airplane που έκανε στο ντεμπούτο του με τους Sanctuary, αλλά και στο "The Sound of Silence" των Simon and Garfunkel στο δίσκο Dead Heart In A Dead World των Nevermore. Το "The Sound of Silence" έχουν διασκευάσει επίσης και οι Heir Apparent, στην power metal δισκάρα τους με τίτλο One Small Voice.

Επηρεασμένοι από τη δεκαετία του '60 είναι και οι LA Guns, οι οποίοι διασκεύασαν το "Heartful of Soul" των Yardbirds, παίζοντάς το με απόλυτο σεβασμό στο παρελθόν αλλά αφήνοντας πάνω του το sleazy στίγμα τους. Το τραγούδι υπάρχει στη συλλογή τους με τίτλο Greatest Hits and Black Beauties, στην οποία επανηχογράφησαν κάποια γνωστά τραγούδια τους.

Με τους Yardbirds όμως, ιδιαίτερη αγάπη φαίνεται να έχει και ο τεράστιος Richie Blackmore. Μία από τις πολλές ομοιότητες του ομώνυμου ντεμπούτου και του κύκνειου άσματος, Strangers in Us All, της προσωπικής του μπάντας Rainbow, είναι ότι το τελευταίο τραγούδι και στα δύο, είναι το "Still I’m Sad" των Yardbirds! Στο ντεμπούτο η διασκευή είναι ορχηστρική, ενώ στο Strangers in Us All υπάρχουν και οι στίχοι. Το "Still I’m Sad" έχουν διασκευάσει επίσης οι Γιαπωνέζοι heavy metalers Loudness. Τσεκάρετε και την πολύ καλή διασκευή στο "Kill the King" των Rainbow που βρίσκεται στο άλμπουμ Victims of Perception των Bay area thrashers, Heathen.

Ο αγαπημένος μου Richie Blackmore αφού σταμάτησε ένδοξα στους Rainbow, βρήκε τον έρωτα στα μάτια της Candice Night, έφτιαξε τους Blackmore’s Night και δηλώνει ότι το hard rock δεν τον ενδιαφέρει πλέον. Για διάφορους λόγους δεν τον πιστεύουμε και ένας από αυτούς είναι οι διασκευές που κατά καιρούς κάνει μέσα από τους δίσκους του συγκροτήματος που έχει σχηματίσει με την καλή του. Στο ντεμπούτο τους, Shadow of the Moon, εκτός του ότι έδωσε κύρος στην ξενέρωτη αρχική εκτέλεση του "Wish You Were Here" των Rednex, προσκαλεί τον Ian Anderson, που πάντα θαύμαζε, για να παίξει φλάουτο στο παραδοσιακό "Play Minster Play". Έκτοτε, σε κάθε σχεδόν κυκλοφορία της μπάντας διασκευάζει και από ένα τραγούδι που ο ίδιος είχε γράψει, είτε με τους Rainbow είτε με τους Deep Purple...

Μιλώντας για τον Richie Blackmore, μοιραία φτάνει η ώρα να αναφερθούμε στα κατορθώματα των Deep Purple. Στην 'Mark 1' εποχή τους, δηλαδή με τραγουδιστή τον Rod Evans και μπασίστα τον Nick Simper, ηχογράφησαν αρκετές διασκευές. Πιο συγκεκριμένα, στο ντεμπούτο τους, Shades of Deep Purple, διασκεύασαν το "Hush" που είχε γράψει ο Joe South για τον Billy Joe Royal και αυτό ήταν ουσιαστικά το πρώτο hit single τους. Ο ίδιος δίσκος είχε επίσης μια εκτέλεση στο πολυτραγουδισμένο "Hey Joe", του οποίου η αρχική προέλευση είναι πλέον ασαφής από τις πολλές εκτελέσεις που έχουν γίνει. Στον δεύτερο δίσκο τους, Book of Taliesyn , οι διακευές συνεχίζονται. "Exposition" του Beethoven και "We Can Work It Out" των Beatles, "Kentucky Woman" του Neil Diamond και "River Deep, Mountain High" των Ike and Tina Turner (οι οποίοι μιας και αναφέρθηκα είχαν διασκευάσει το "Proud Mary" των θεών Creedence Clearwater Revival, οι οποίοι με τη σειρά τους έδωσαν μια κλασική και απογυμνωμένη χροιά στο "I Put a Spell On You" του πρωτεργάτη της θεατρικής rock, Sreamin’ Jay Hawkins). Στον τρίτο, ομώνυμο και μάλλον καλύτερο δίσκο της 'Mark 1' περιόδου των Deep Purple, συναντάται το "Lalena", τραγούδι που έγραψε ο Σκοτσέζος τραγουδοποιός Donovan. Η πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση διασκευής όσον αφορά τους Deep Purple όμως, είναι το "Child in Time". Το τραγούδι πατάει πάνω στη φόρμα του ορχηστρικού "Bombay Calling" των ψυχεδελικών It’s A Beautiful Day και αποτελεί πλέον σήμα κατατεθέν των Deep Purple, αφού εκτός των στίχων που έγραψαν και των ηλεκτρικών ξεσαλωμάτων των Blackmore και Lord, ο Ian Gillan σκίζει τη φωνή του και γεννά μονομιάς μια ολόκληρη κατηγορία τραγουδιστών που θα δεσπόζει στο heavy metal για όσο αυτό υφίσταται. Ρωτήστε και τον Bruce Dickinson επ’ αυτού...

Και μια και είπα Bruce Dickinson, δε θα ήταν πρέπον να παραλείψω την αγαπημένη μου εκ των διασκευών που έχουν κάνει οι Iron Maiden και αυτή δεν είναι άλλη από το "Cross Eyed Mary" των Jethro Tull, η οποία βρίσκεται στο 7’’ σινγκλ του "Trooper". Είναι γνωστό ότι ο Steve Harris άκουγε πολύ prog rock και η επιλογή του κομματιού όσο και η απόδοσή του κρίνονται άψογες.   

Οι Iron Maiden άκουγαν λοιπόν prog rock αλλά είναι εμφανές ότι οι Βρετανοί blacksters Cradle of Filth άκουγαν Iron Maiden. Εξ ου και η διασκευή που έχουν κάνει στο "Hallowed Be Thy Name" των τελευταίων. Η καλύτερή τους διασκευή όμως δεν είναι αυτή, ούτε το "Black Metal" των Venom, αλλά αυτή στο "No Time to Cry" των Sisters of Mercy όπου οι σκοτεινές μουσικές και των δύο δένουν αφάνταστα. Η διασκευή αυτή βρίσκεται στο EP τους με τίτλο Bitter Suites to Succubi.

Αφού το γυρίσαμε στο black metal λοιπόν, να μην παραλείψουμε τις διασκευές που έκαναν οι Νορβηγοί Emperor στο "A Fine Day to Die" των πρωτοπόρων Bathory και το "Gypsy" των αρχετυπικών Mercyful Fate. Θα τις βρείτε εύκολα και τις δύο στην επανακυκλοφορία του κλασικού δίσκου των Νορβηγών, In the Nightside Eclipse.

Συνέχεια με κάτι πιο κλασικό, ή για την ακρίβεια, κλασικότερο των κλασικών. Οι Led Zeppelin έτρεφαν μια μεγάλη αγάπη στα blues. Ειδικότερα λοιπόν, στον πρώτο και ομότιτλο δίσκο τους έχουν διασκευάσει το "You Shook Me" των Willie Dixon και J.B. Lenoir και το "I Can’t Quit You Babe", επίσης του Dixon. Στο επόμενο, Led Zeppelin II, η μπάντα αποφάσισε δις να παραλλάξει κάποια κλασικά blues τραγούδια και να τα κάνει δικά της, κρατώντας μόνο ένα μέρος από την αρχική τους δομή και προσθέτοντας πολλά δικά της στοιχεία. Ο λόγος φυσικά για το "Whole Lotta Love" που χρωστάει στο "You Need Love" του Muddy Waters, γραμμένο από τον Willie Dixon αλλά και για το "Lemon Song" που φυσικά είναι μια παραλλαγή του "Killing Floor" της καλύτερης, για τον γράφοντα, φωνής των blues, τον Howlin' Wolf - κατά κόσμον Chester Burnett. Το να αναφέρω την αξία των παραπάνω τραγουδιών εκτελεσμένων από τους Led Zeppelin είναι περιττό, η ιστορία τα έχει κρίνει όπως εγώ δε θα μπορούσα ποτέ.

Και ποιος θα περίμενε ότι τα blues θα ακούει και ο Dave Mustaine ο οποίος στο δεύτερο δίσκο των Megadeth, Peace Sells…But Who’s Buying?, φρόντισε ανάμεσα στους thrash metal δυναμίτες, να συμπεριλάβει και μια επιμεταλλωμένη εκτέλεση στο "I Ain’t Superstitious", επίσης τραγουδισμένο από τον Howlin' Wolf και γραμμένο από τον Willie Dixon. Λιγότερη αξία πιστεύω ότι έχουν οι διασκευές τους σε Black Sabbath στο "Paranoid" και σε Sex Pistols στο "Anarchy in the UΚ", εδώ παραλλαγμένο σε "Anarchy in the USA". Ιδιαίτερα καλή είναι όμως η διασκευή τους στο "No More Mr. Nice Guy" του Alice Cooper που βρίσκεται στο soundtrack της ταινίας Shocker του Wes Craven.

Αφού καταπιαστήκαμε με την αγάπη των thrashers για το παρελθόν, να μην ξεχάσουμε και το "I Want You (She’s so Heavy)" των Coroner, αρχικά από τους Beatles. Ίδια περίπτωση είναι και το "Got the Time" των Anthrax μέσα από το δίσκο τους Persistence of Time, αρχικά από τον Joe Jackson, οι οποίοι όμως το έχουν κάνει με έναν μοναδικό τρόπο σαν δικό τους. Τέλος με τους Slayer και την αναπάντεχη πλην επιτυχημένη και εκτελεσμένη στα μέτρα τους διασκευή τους στο "In-A-Gadda-Da-Vida" των Iron Butterfly, μέσα από το soundtrack της ταινίας Less than Zero του 1987.

Κάνοντας ένα διάλειμμα από τις μπάντες που μετράνε πολλά χρόνια προϋπηρεσίας στη δισκογραφία, πάμε σε κάποιες νεότερες. Οι Christian Mistress που φέτος μου έχουν πάρει το μυαλό, όχι μόνο αποφάσισαν να ανασύρουν από τα απύθμενα βάθη της heavy metal ιστορίας το ξεχασμένο διαμάντι "Possession" των Σουηδών Faith, αλλά ονόμασαν από αυτό και το άλμπουμ τους. Ο Selim των The Devil’s Blood από την άλλη, γουστάρει πολύ το 666 των δικών μας Aphrodite’s Child και μέσα από αυτό, διασκεύασε το "The Four Horsemen". H ηχογράφησή του βρίσκεται παιγμένη ζωντανά μέσα σε medley με το "The Heavens Cry Out for the Devil’s Blood" στο EP τους με τίτλο Fire Burning. Οι νεόκοποι θιασώτες του παραδοσιακού heavy metal White Wizard, τίμησαν τους Βρετανούς ήρωες Cloven Hoof, με τη διασκευή τους στο "Gates of Gehenna".

Συνεχίζοντας με τις παλιές καραβάνες, δε θα μπορούσαμε να αγνοήσουμε τους αγαπημένους Cannibal Corpse, οι οποίοι φαίνεται να κυκλοφορούν ένα EP κάθε δέκα χρόνια το οποίο έχει και από μία διασκευή. Από το Worm Infested λοιπόν έχουμε τη διασκευή του "No Remorse" των Metallica, το "Confessions" των Possessed και το "Demon’s Night" των Accept, ενώ από το Hammer Smashed Face τις διασκευές στα "Zero the Hero" των Black Sabbath και "The Exorcist", πάλι των Possessed. Αγνώριστα ομολογουμένως, τόσο από τη φωνή του Corpsegrinder όσο και από τη φωνή του Chris Barnes, αλλά έχουν γούστο.

Ο οποίος Chris Barnes μαζί με την τωρινή του μπάντα, τους Six Feet Under κυκλοφόρησαν όχι έναν, ούτε δύο, αλλά τρεις δίσκους διασκευών. Ο λόγος που το παράκαναν είναι πιθανώς ότι είχαν στερέψει συνθετικά και για να είμαστε ειλικρινείς, έχουν καιρό να κυκλοφορήσουν δίσκο που να κοιτάει στα μάτια τους δύο πρώτους τους. Το ενδιαφέρον παρουσιάζεται όμως στο δεύτερο δίσκο διασκευών τους, το The Graveyard Classics 2. Εδώ οι Six Feet Under έγραψαν metal ιστορία με τον πιο άκομψο τρόπο, αφού στην ουσία διασκεύασαν ολόκληρο το Back in Black των AC/DC. Μπορεί ανάλογη κίνηση να μην έχει επαναληφθεί στο παρελθόν από καμμία άλλη μπάντα και κάτι τέτοιο να δίνει μια ιστορική σημασία στο εγχείρημα, αλλά εκτός του ότι η μαγεία τoυ αυθεντικού δίσκου χάνεται μέσα στον θόρυβο από τα χαμηλά κουρδισμένα όργανα, το να διασκευάσεις από την αρχή ως το τέλος ένα δίσκο δε φαίνεται να έχει και κάποια ιδιαίτερη αξία...

Από την άλλη, υπάρχουν ιδιαίτερα αξιόλογοι δίσκοι διασκευών που έχουν κυκλοφορήσει μπάντες κατά καιρούς. Προφανώς ένας από αυτούς είναι και το Garage Inc. των Metallica. Όλες οι επιρροές τους σε ένα διπλό άλμπουμ που έχει τραγούδια από τους Mercyful Fate και τους Lynyrd Skynyrd μέχρι τους θεούς Budgie. Ολοκληρωμένη δουλειά που προσφέρει ποικιλία, φτιαγμένη με μεράκι και αγάπη από μία από τις κορυφαίες metal μπάντες. Αλήθεια πόσοι να ανακάλυψαν συγκροτήματα που αγνοούσαν λόγω αυτού του δίσκου; Απλά απαραίτητος. Θα ήταν άραγε ευδόκιμο να αναφέρω ως διασκευή το "The Four Horsemen" του ντεμπούτου τους, Kill 'Em All, το οποίο αρχικά ονομαζόταν "Mechanix" και ήταν γραμμένο από τον Dave Mustaine, ο οποίος αφού αγρίεψε με την κίνηση των Metallica, το συμπεριέλαβε παιγμένο ακόμα πιο γρήγορα, στο ντεμπούτο των Megadeth;

Στο ίδιο μοτίβο κινείται και το Inspiration του Yngwie Malmsteen που εξωτερικεύει τη γνωστή αγάπη του για τους Deep Purple και τους Rainbow, αλλά και για άλλα τεράστια συγκροτήματα όπως Scorpions και Rush. Για την ηχογράφηση του παραπάνω εγχειρήματος οργάνωσε όλο το επιτελείο των τραγουδιστών που είχαν περάσει από τις τάξεις του συγκροτήματός του μέχρι τότε, εκτός από τον Gary Edman. Πέραν του Inspiration όμως, ενδιαφέρον έχει η διασκευή που έκανε στο "Gimme Gimme" των συμπατριωτών του Abba, των οποίων δηλώνει οπαδός!

Δεν πρέπει να παραλείψουμε το The Spaghetti Incident? των Guns n’ Roses, το οποίο είχε την ευχή και την κατάρα να είναι το τελευταίο studio άλμπουμ ηχογραφημένο με την αυθεντική σύνθεση της μπάντας (πλην του Steven Adler). Οι Guns στο δίσκο το έριξαν στο glam rock και το punk της δεκαετίας του '70 με μπάντες όπως T.Rex, The Stooges και New York Dolls να έχουν την τιμητική τους, ενώ δεν παρέλειψαν να κάνουν και μια διασκευή στο "Hair of the Dog" των Σκοτσέζων Nazareth.

Κλείνοντας το κεφάλαιο με τους δίσκους διασκευών, δεν πρέπει να παραλείψω το φετινό δισκάκι των Ulver, Childhood’s End, στο οποίο γυρνάνε το χρόνο πίσω στα 60s και μας χαρίζουν ένα σύνολο διασκευών σε τεράστια συγκροτήματα τα οποία δυστυχώς λίγοι heavy metal καλλιτέχνες τιμούν.   

Επειδή το Still the Light όμως δεν ξεχνά, δε μπορεί να μην αναφερθεί στα "Sally Go Round Roses" των The Jaynetts και "Nature Boy" του Nat King Cole, εκτελεσμένα και τα δύο ζωντανά από τους The Great Society, την πρώτη μπάντα της Grace Slick των Jefferson Airplane. Ακούστε και θα καταλάβετε ότι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα γύρω από τη συμβολή των οδών Haight kαι Ashbury στα 60s και η θεία φωνή της Grace κατάφεραν να μετουσιώσουν και τα δύο τραγούδια σε αριστουργήματα, σβήνοντας μια για πάντα τις πρώτες τους εκτελέσεις.

Τέλος, αν ψάχνετε μερικές ακόμα αξιόλογες διασκευές για να γεμίσετε και τις τελευταίες ρανίδες megabyte του mp3 σας πριν φύγετε για διακοπές, δοκιμάστε τα ακόλουθα:

Iced Earth – Horror Show, ολόκληρο το δίσκο ή μόνο τα "God of Thunder" των Kiss και "Hallowed Be Thy Name" των Iron Maiden.

Τα "Planet Caravan" και "Cat Scratch Fever" των Black Sabbath και Ted Nudgent αντίστοιχα, εκτελεσμένα από τους Pantera, οι οποίοι ξέρουν να τιμούν αμφότερες τις metal και τις 70s heavy rock ρίζες τους.

Το "All Along the Watchtower" του Bob Dylan στη συγκλονιστική εκδοχή του Jimi Hendrix. Αν θέλετε δε, να προβληματίσετε τους φίλους σας, προτιμήστε την εκδοχή του Σαββόπουλου με τίτλο "Ο Παλιάτσος και ο Ληστής". Για αυξημένα επίπεδα δυσκολίας και κουλά μουσικά trivia, προτιμήστε την εντελώς ελεύθερη απόδοση του "The Devil Went Down to Georgia" του Charlie Daniels από τα Ημισκούμπρια με τίτλο "Ο Διάβολος Kατέβηκε Κάτω στο Χολαργό" (σε αυτό το σημείο παρακαλώ να ληφθεί υπ' όψιν ότι το παρόν αφιέρωμα γράφεται υπό την επήρεια καύσωνα) (σσ. προφανώς...).

Το "Don’t Break the Circle" των Demon από τους Blind Guardian αλλά και τα "Surfin’ USA" των Beach Boys και το στουντιακό medley "Barbara Ann/Long Tall Sally" από τους The Regents και τον Little Richard αντίστοιχα, που έχουν μια γλυκιά επίγευση καλοκαιριού.

Το "Ride Like the Wind" του Christopher Cross από τους Saxon και το "Please Don’t Leave Me" των John Sykes (Whitesnake, Blue Murder, Thin Lizzy, Tygers of Pan Tang, κ.λπ.) και Phil Lynott (Thin Lizzy) από τους Pretty Maids, που είναι ούτως ή άλλως γνωστά στους metalheads περισσότερο από τις εν λόγω εκτελέσεις, παρά από τις αυθεντικές.

Οπλιστείτε λοιπόν με καλή μουσική, γεμίστε μπαταρίες, κάντε βουτιές μέχρι να πάθετε ωτίτιδα και τα ξαναλέμε από Σεπτέμβρη με περισσότερη σκληρή μουσική!

Tags: heavy metal covers, tribute, The Great Society, Motorhead, Whitesnake, Led Zeppelin, Deep Purple, Rainbow, Judas Priest, Iron Maiden, Slayer, Metallica, Megadeth, Guns N' Roses, Celtic Frost